Sunday, December 21

de 4 s-en

Na een taxirit van 10 minuten en een overtochtje met een longtailboat van nog geen 3 minuten ben je opeens in de “jungle” van Bangkok (de “green lung”) Het schiereilandje  in de rivier is onbekend gebied voor de meeste Bangkokianen en inderdaad het personeel in het hotel heeft er nog nooit van gehoord…. 
In verschillende blogs lezen we dat je er snel heen moet gaan voordat de grote meute het heeft ontdekt. Vooral de floating market zou binnenkort overstroomd kunnen worden door de toeristen. Nu, blijkbaar zijn we al te laat, want het is er razend druk en er is inmiddels een enorm parkeerterrein aangelegd. Bovendien zijn er verdomd weinig drijvende stalletjes; valt dus een beetje tegen….


Nadat we door het bootje naar Bang Krachao zijn overgezet huren we 2 fietsen en maken een leuke fietstocht over het “platte land” (met van die smalle betonnen paadjes als vorig jaar; water aan beide kanten…) Ook hier verschillende tempels en we zijn ook nog getuige van een spannend hanengevecht. Dat zal hier toch ook vast en zeker verboden zijn (?). 
Wel heerlijk rustig hier vergeleken met de hectische stad aan de overkant en het fietsen is ook een fijne afwisseling na al dat gewandel.
Want we hebben de afgelopen 4 dagen heel veel gewandeld, op zaterdag alleen al naar de Chatuchak weekendmarkt (naar verluid de grootste markt ter wereld; je kan er  dan ook werkelijk alles krijgen) en de schitterende – in kerstsfeer gehulde – shoppingmals rondom Siam Square. We hebben 2 restaurantjes gezocht (en gevonden!) die Mark Wiens had aangeraden op z’n website en dan verder natuurlijk die heerlijke “food-walk” samen met Chin. Al met al is Bangkok telkens weer een mooie afsluiting van een heerlijk verblijf in Thailand!



Op zondag voorlopig de laatste pad thai langs de kant van de weg, en voor het laatst kwistig strooien vanuit de “bende van 4”, 'n setje van 4 potjes die we de afgelopen weken in allerlei vormen zijn tegengekomen. Het Thaise “peper en zout stelletje” heet ook wel de “4  s-en; Sweet (kristalsuiker), Sour (azijn met fijn gesneden pepertjes), Salty (vissaus) en Spicey (chilivlokken). Zo kan je de maaltijd helemaal aanpassen aan je eigen smaak. Op die manier hebben we ook ons verblijf in Thailand weer tot een heerlijke tijd weten te maken: Sunshine, Stokken, Strand en Superfood.....

Vandaag zijn we zo’n 12 uur te gast bij de KLM (lange dagvlucht!) en krijgen waarschijnlijk weer gewoon rode kool met gehaktballetjes bij de maaltijd; dat zal na 6 weken Thais eten zeker weer heerlijk smaken! De vlucht van gisteren is om onduidelijke redenen geannuleerd, maar het schijnt dat ons toestel inmiddels – met enige vertraging (we vinden vertragingen alleen leuk als ze langer dan 3 uur duren, want dan vliegen we volgende keer weer voor niks…..) – onderweg is, zodat we mooi op tijd thuis zijn voor de feestdagen! 

fijne feestdagen gewenst!

Friday, December 19

chili paste tour; 'n fotoimpressie

Al om 9 uur begint de wandeling met gids Chin Chin; de rest van de dag zullen we  met z'n drieën dwalen over markten, scheuren in tuk-tuks en veel eten, heel veel eten en wonderlijke zaken proeven.....
De Thailanders beginnen als ontbijt al met gegrilde kip, met als gevolg dat we iets over negenen al op een kippenpoot staan te knagen. En dan bedoel ik niet een kippenpoot maar een echte kippenpoot...!


En niet veel later dan eindelijk m'n eerste hapje durian; al veel over gehoord en het is inderdaad goddelijk, als een hap roomboter!


Chin begrijpt ondertussen dat het voor mij niet gek genoeg kan wezen en koopt een zakje gefrituurde kikkertjes; er ligt nog een restantje in de minibar. Lekker hapje!


Ergens halverwege mag ik zelf in een restaurant een Som Tam (papaya salade) in elkaar draaien. Om de pittigheid te blussen wordt er standaard een "garnituur" van holy basil, morning glory en witte kool geserveerd bij de salades.


Naast alle liflafjes op de markt schuiven we ook zeker 5x aan aan verschillende tafels voor een veelheid aan gerechten. Zoveel, dat het op een gegeven moment gewoon niet meer gaat en de verschillende koks teleurgesteld kijken als de gerechten niet helemaal opgegeten worden.....

Chin schept weer 'ns op......
Onderweg bezoeken we - ter afwisseling - een museum, 'n oude kruidenwinkel en een paar tempels. En horen natuurlijk allerlei verhalen van Chin; het blijkt dat ze bevriend is met de befaamde Mark Wiens van de "eatingthaifood-weblog"!

Als afsluiter eten we bij een ijsboer(-in) die al zo'n 70 jaar het allerlekkerste kokosijs van Bangkok maakt de beruchte mango- en kokosijs sandwich! (met pinda's en zoete wortel) Het kost - ondanks het feit dat het heerlijk is - toch wel wat moeite ondertussen,,,,,


Rond half vijf stappen we (zeeeer) voldaan en een ervaring rijker de hotelkamer weer in. Precies op tijd om tussen 17.00 en 19.00 uur te genieten van de gratis hapjes en drankjes in de executive lounge van het hotel :-)


Wednesday, December 17

"the beach"

We zijn geen echte strandmensen, vooral niet als je dan ook nog je zwembroek aan moet houden. Wat doe je dan in een badplaats in Thailand vraag je je misschien af? Awel, ook zonder strand hebben we ons uitstekend vermaakt; pas na 5 weken hebben we ontdekt dat het strand van Hua Hin ook leuk kan zijn. 


Tientallen strandtentjes met restaurant en een plafond van parasols met daaronder lekkere ligbedden.  Iets teveel afleiding voor de e-reader…. Veel Zweden en Nederlanders om ons heen (het lijkt wel alsof er een bus van Kras-reizen is gearriveerd!), een enorm arsenaal aan verkopers die om de haverklap aan je bed staan met kleding, souvenirs of etenswaren en ’n legertje masseuses die hun diensten aanbieden. Plotsklaps wordt de “rust” verstoord door gegil; de dames naast ons staan nu op het ligbed. Een slang schoot blijkbaar over het zand de plamboom - 2 bedden naast ons - in. Spanning en sensatie! Gebroederlijk staan we omhoog te kijken en de omstanders breken los met verhalen over slangen. Na lang turen zie ik een groen slangetje van nog geen 30 cm over de kokosnoten schuiven…. Toch wel even een fijne onderbreking!

Uiteindelijk vinden we het zo leuk dat we ook onze laatste dag op het strand willen doorbrengen. Maar helaas is dat een woensdag en de nieuwe junta in Bangkok heeft in al haar wijsheid besloten dat alle strandtenten op woensdag gesloten moeten zijn. Dat was in eerste instantie bedoeld om “grote schoonmaak” te houden, maar niemand begrijpt waarom dat nu nog steeds zo is.
Misschien maar goed ook, want het Thaise weerbericht geeft aan dat het “cool” zal zijn die dag. Daar hebben ze een schattig symbooltje voor: een mannetje met een lange broek en een dikke trui aan. En ze kleden zich inderdaad goed aan, de Thais, want in plaats van de gebruikelijke 32˚C is het dan zo’n 28 of 29 graden. Zalig!


Verder gebruiken we die dag om in te pakken (en dat is bepaald geen sinecure met al die nieuwe kleren en keukenartikelen….) en het autootje wordt aan het einde van de middag weer opgehaald na 2500 km schadevrij rijden (ook dat is een hele prestatie, de Thaise rijstijl in ogenschouw genomen) ’s Avonds komen Panjit en Cees onverwachts langs voor een afscheidsborrel en nemen een leuk afscheidscadeautje mee; onderstaande “spotprent”. Een paar dagen eerder heeft Cees foto’s van ons gemaakt, zogenaamd “voor het gastenboek”; nu weten we wel beter! (Paul kwam toen net uit het zwembad, vandaar zijn ‘nieuwe’ coupe!) We kennen elkaar nog maar nauwelijks, maar ze hebben blijkbaar al aardig door hoe de rollen verdeeld zijn aan de Vossemeerlaan! We kletsen over het leven in Thailand en concluderen dat dat zalig is…..



Over 2 uur worden we opgehaald en 3 uur later afgezet bij ons hotel in Bangkok; hoewel we de stad voor de vierde keer bezoeken hebben we een vol programma voor de komende 4 dagen. Een van de hoogtepunten zal waarschijnlijk de Chili Paste Tour (http://www.foodtoursbangkok.com/ ) worden. We wandelen morgen van 9 tot 3 uur met een gids door de stad en zullen van alles te proeven krijgen. Ik kijk er naar uit en we zullen maar niet teveel genieten van ons à la carte ontbijt in het Pullman G Hotel morgenochtend!

Monday, December 15

kerstmis?

Op zaterdag rijden we naar het Kaeng Krachang National Park, het grootste NP van Thailand. En ondanks dat het zo groot is wordt het weer een aardige speurtocht, want op cruciale momenten staan er alleen borden in het Thaise schrift en wanneer we langs de kant van de weg vragen worden we – waarschijnlijk niet met opzet – de verkeerde kant opgestuurd. Daarbij komt dat de kaart in ons (van huis meegenomen) navigatiesysteem zo’n 7 jaar oud is en dat houdt in dat de 3301 – onze geplande route – abrupt stopt en sinds een poosje op de bodem van een stuwmeer ligt….
Het park ligt tegen de grens met Myanmar aan en gaat aan de andere kant door onder een andere naam. Er leeft volgens de website veel wild, waaronder tijgers, luipaarden, tapirs en olifanten. Maar het is vooral de hemel op aarde voor vogelaars. Onze oogst van de dag was een grote groep apen en een paar vlinders…. 


Zelfs de olifanten hebben we niet gezien (behalve dan een paar enorme drollen), maar dat is misschien maar goed ook. Nog geen 4 dagen geleden is net buiten het park (het is niet omheind!) een Thaise dame door een boze (wilde) olifant van haar brommer geduwd en doodgetrapt. Tja, je moet toch altijd op je qui vive zijn!  
Bovendien kan je er lekker eten! In het eerste kamp is een klein restaurant met ’n kleine keuken; we komen gelijk binnen met een groep van zo’n 50 jongelingen maar zijn net iets later met bestellen… Pas na 40 minuten is één van de 2 woks vrij voor onze maaltijd. Zeker het wachten waard!

Nog maar nauwelijks thuis roept Paul: “olifanten achter de schutting!” En jawel hoor, 2 olifanten in de bossen achter ons huis! Maar deze worden de volgende ochtend weer opgehaald; het zijn 2 beesten uit het “Elephant Village”, die blijkbaar zo nu en dan een nachtje mogen genieten van hun vrijheid en in die tijd flink wat bomen verruïneren. Het is een wonder dat ze de volgende dag nog steeds ongeveer op de zelfde plek staan, ik zou hard zijn weggerend als je weet hoe ze in dat Village behandeld worden…. Een van de twee trompettert nog even op bevel wanneer de fotograaf wordt opgemerkt. Overigens wel fijn dat Summerland ommuurd is, met die oude Thaise dame in het achterhoofd!


Alle koks van de “street food stalls” gebruiken ‘m en hij is in elke thaise keuken te vinden: een snijplank van tamarinde hout. Ik begrijp dat dat het summum onder de snijplanken is; gaat jaren mee en is zo keihard (en loodzwaar!) dat je messen vlijmscherp blijven. Ik heb m’n zinnen dan ook al een poosje gezet op zo’n plank, maar vorig jaar vlogen we terug via Abu Dhabi en daar mag je bijna niets invoeren, dus ook geen hout. Nu stond er een paar weken geleden elke dag bij het station een mannetje met een vrachtwagen vol met dit soort planken. Net wanneer we van plan zijn om er één aan te schaffen is hij verdwenen; waarschijnlijk op reis naar het noorden van het land om een nieuwe voorraad op te halen (?) Elke dag weer een diepe zucht als we ‘m niet treffen bij het station…  Maar gelukkig – vlak voordat we naar Bangkok vertrekken – is hij weer terug! En na “hard onderhandelen” dan toch uiteindelijk voor zo’n € 5 ’n mooie plank gescoord. Nu maar hopen dat ze op Schiphol niet gaan zeiken over het invoeren van hardhout….! (en nu nog even op zoek naar “mineral oil” (= aardolie (??) volgens de vertaalsites) om ‘m mee te behandelen, de scheurtjes op te vullen en bacteriën te bestrijden)


We lopen ons laatste (10e) rondje op "Imperial Lakeview". Wanneer we aankomen blijkt dat er de 4 volgende dagen een of ander nationaal Thais jeugdkampioenschap zal plaatsvinden en dat betekent dat we tussen alle oefenrondjes van de deelnemers zijn geplakt. Da’s geen genoegen aangezien de jongelui meestal 2 of 3 ballen spelen en wij dus wachten, wachten, wachten. En wanneer we ’n keer worden doorgelaten en Paul een geweldige afslag heeft geslagen zegt één van de beloftes van Thailand “nice try”…. We denken maar dat-ie het niet zo lullig bedoelt als ‘t z’n strot uit komt, maar toch… Bij hole 18 komt de stoom uit onze oren!

Wanneer we ’s avonds nog wat zitten af te koelen op de veranda proberen we ons te realiseren dat het over ruim een week Kerstmis is. Met Sky Radio’s kerstmuziek op de achtergrond en de extra kerstlampjes van Panjit in de tuin lukt dat maar moeilijk; zelfs de Kersteditie van de Allerhande (we moeten volgende week donderdag een voorgerecht voor het Somers-kerstdiner meebrengen) helpt niet echt. De bijna bloeiende waaierpalmboom in de tuin heeft nog ’t meeste weg van een kerstboom... 


Wednesday, December 10

pizza!

Tijdens ons ‘golfuitje’ logeren we in het Ratchaburi in het gloednieuwe hotel “Space 59”.  Erg hip en ‘industrial design’, wat volgens mij wil zeggen; veel beton, grijstinten en hout! En weer staan we versteld, want voor een overnachting inclusief de hele mikmak (ontbijt, wifi, parkeren en gebruik van 2 fietsen) betalen we hier in de provincie € 19 ……. Aangezien het ook nog 'ns het enige prima hotel in de stad is, is het bom- en bomvol.  Dan blijkt dat er ook nadelen zitten aan al dat beton; de akoestiek is dramatisch en slapen zonder oordopjes is dan ook niet mogelijk.


We maken met plezier gebruik van de fietsen en toeren wat rond in de stad en langs de rivier; we komen welgeteld 3 andere westerlingen tegen, dus het is niet vreemd dat er soms vreemd wordt opgekeken naar de bleekneuzen op de fiets! Iedereen blijft glimlachen, Thailand wordt dan ook niet voor niets “het land van de glimlach” genoemd. Ratchaburi – hoewel best wel een gezellige stad – zal nooit een echte toeristentrekker worden, zo denken wij….

’s Avonds hebben we wat moeite om een geschikt restaurant te vinden, onder andere omdat we niet graag (ongemakkelijk) op de grond willen zitten…. Wanneer we iets verderop een drukbezocht - dus blijkbaar goed - buurtrestaurant zien zoeken we dan ook maar een tafeltje. Niemand spreekt er Engels, wij geen Thais en er is geen menukaart; op de stoep staan in 5 grote pannen 5 onduidelijke gerechten te pruttelen. We wijzen maar wat aan! Op een reisblog heb ik gelezen dat Ratchaburi bekend staat om “hoi tod”, een omelet met mosselen of oesters. 


Ik spreek ’t maar uit zoals ’t er stond en jawel; de mevrouw glimlacht en begrijpt me.  Binnen 2 minuten staat er echter een schaaltje met een dozijn rauwe oesters in een pittige zure saus op tafel….. Toch niet helemaal goed over gekomen blijkbaar! (desondanks wel lekker!) Uiteindelijk staan er 2 borden met dampende rijst  en 4 gerechten midden op de tafel. Wanneer we aangeven te willen betalen komt de mevrouw met een fikse rekenmachine, ratelt er even flink op los en laat het eindbedrag zien; alles bij elkaar toch  wel weer zo’n € 2,75….. 
't Wordt weer eens tijd voor een pizza, geloof ik!


Het hoofddoel van het tripje zijn de 2 schitterende golfbanen in de omgeving. Ondanks dat ze nogal afgelegen en midden in de jungle liggen zijn ze over het algemeen prima onderhouden en is het er zelfs redelijk druk! Maar wel ver weg (nou ja, 2 uur rijden…) van het toeristische Hua Hin; de aanwijzingen van de caddies zijn er nog lastiger te begrijpen dan aan de kust. En de ontwerper van de scorekaart had blijkbaar ook wat moeite met het Romeinse schrift…..

Dat omelet met oesters heb ik inmiddels in een visrestaurant hier in Hua Hin gegeten; aroy! Ondertussen proberen we thuis zo nu en dan een recept uit “Pok Pok” uit, maar met al die ananassen in de buurt ook weer ‘ns een toprecept uit de studietijd boven tafel gehaald: kippenlevertjes met ananas, maar dan wel met een Thaise twist. 

Daar was Blackie ook wel van gediend, en zeg nu zelf; die mooie reebruine bietsende ogen zijn toch  niet te weerstaan….? Zoals eerder gezegd; vanavond maar weer ‘ns een pizza in het dorp!


Thursday, December 4

oh oh oh, wat zullen we stinken!

Mark Wiens (Amerikaan, getrouwd met een Thaise en al een paar jaar woonachtig in Bangkok) houdt – voor liefhebbers van de Thaise keuken – een leuke foodblog bij: http://www.eatingthaifood.com/ . Leuke weetjes over gerechten, tips voor restaurants en recepten van z’n schoonmoeder….  
Vanaf het moment – op een regenachtige septemberdag – dat ik zijn nieuwsbrief  met het recept van “Thai fish deep fried with garlic and turmeric” ontving heb ik het willen maken; vandaag is de dag! 


Het recept vraagt om 7 bollen knoflook, dus oh oh oh wat zullen we stinken….. (toen we nog werkten was één teentje zelfs al uit den boze!) De knoflook gaat samen met de kurkuma (geelwortel) in de vijzel van de Thaise buurvrouw en Mark tovert dat dan blijkbaar in 5 minuten om in een mooie marinade; Marc kost het zeker een half uur en vervolgens ook veel tijd om de gele kleur van alle lichaamsdelen weg te krijgen (’n dag later zijn m’n vingers nog steeds geel)


Verder gaat alles als in het filmpje (zie:  http://youtu.be/6KQ0jxhO0GY ), behalve dan dat zijn truc om de ruim 50 knoflook tenen tegelijk te pellen niet helemaal succesvol is….. Al met al een flinke klus, maar wel gelukt en heerlijk! (De rijstkoker zit inmiddels in de koffer; ze verkopen hier voor € 0,06  zakjes kant en klaar gekookte rijst die nog maar even de magnetron in hoeven. Da’s nog veel eenvoudiger dan de rijstkoker!)


Nog maar een keer over de zegeningen van het internet. Zaten we vroeger te pielen met een wereldontvangertje om de nieuwsberichten en oproepen van de Wereld Omroep te kunnen horen, nu kan je via je iPad alle Nederlandse radiozenders afspelen in den verre; leuk hoor, de Gouden Uren tijdens het koken…..  En ’s ochtends tijdens ons kopje koffie op de veranda zijn we plotseling – 13 uur eerder –  via Facetime in de keuken van André en Chris in Texas, waar ze met een stel vrienden het Thanksgiving Diner aan het voorbereiden zijn! Daar een jolige boel, hier zijn we voorzichtig aan het wakker worden. 
Van de redactiecommissie krijgen we via het internet een voorproefje van de Glossy “25 jaar Kagerzoom” toegestuurd; die heeft nog heel wat voeten in aarde gehad, maar ziet er werkelijk perfect uit. Aanstaande woensdag is de presentatie, ’n dag later wordt-ie rondgestuurd. ’n Waardige afsluiter van het lustrumjaar!

Monday, December 1

de gele koorts heerst...!

De laatste vrijdag van november gaan we weer de strijd aan met de buren! Deze keer op Black Mountain; de nummer één baan van Thailand en de hele South East Pacific. Mooie baan, flink aan de prijs (zelfs via ons tussenkantoortje Sabai Sabai). 
Alle banen rondom Hua Hin zijn trouwens redelijk duur; wanneer je een uurtje richting het noorden rijdt worden de greenfee’s een stuk aantrekkelijker. We hebben voor volgende week dinsdag en woensdag 2 banen in de buurt van Ratchaburi gereserveerd (the Royal Ratchaburi en Dragon Hills) en inclusief de overnachting in een boutique hotel in de stad kost dat TBH 2000 (€ 50) per persoon: één greenfee hier in Hua Hin (inclusief de korting en de verplichte caddie fee en -tip) kost minimaal € 65…..
De Four Ball Better Ball eindigt overigens weer in een gelijkspel!


Voor een kennis gaan we op onderzoek uit naar een nieuw bouwproject, net buiten het centrum van de stad. Hij is bevriend met de ontwikkelaar en die heeft ‘m gevraagd mee te investeren, dus onze kennis wil graag weten hoe de stand van zaken is. Na enig speurwerk vinden we de bouwlocatie waar uiteindelijk zo’n 70 huizen zullen staan; er zijn er nu 2 af en 3 in aanbouw. Terwijl we rondlopen worden we aangesproken door een Europeaan, die er niet van gediend is dat ik met een camera rondloop (er zijn blijkbaar nogal wat vervelende concurrenten), maar wanneer blijkt dat hij de betreffende vriend is slaat hij  om als een blad aan de boom en krijgen we een uitgebreide rondleiding over het terrein. En inderdaad, het zijn mooie huizen, dito (Europese) materialen en schitterende vergezichten. Maar wel in het duurdere segment. 
Nu hebben wij niet zoveel verstand van investeren, maar gezien het feit dat er tientallen nieuwe (en ook nog onafgemaakte oude) projecten zijn vragen we ons af of de beloofde winsten haalbaar zullen zijn. Zo worden er bijvoorbeeld bij “the Energy” (http://www.theenergy.co.th/ ) alleen al zo’n 6000 appartementen gebouwd en bij Mahasamutr (http://www.mahasamutr.com/ ) bouwen ze 80 huizen rondom een aangelegde lagune van € 1.000.000 elk…. Het lijkt er op dat ze dezelfde kant op gaan als Spanje een aantal jaren geleden.

Tijdens een weg-van-de-snelweg-tochtje in de omgeving belanden we in een dorpje dat leeft van de ananassen. Dole heeft hier een enorme fabriek, waar ze al dat heerlijke fruit in blikjes stoppen. Door de enorme aanvoer van ananassen koop je ze hier in de stalletjes langs de weg  voor € 0,30 per stuk… Super zoet en sappig! Er wordt flink geoogst, ook vrachtwagentjes vol met Aloë vera bladen (het sap blijkt een wondermiddel voor van alles en nog wat te zijn)

Al met al blijkbaar een rijk dorp, want er wordt hard gewerkt aan een kolossaal gouden Boeddhabeeld. Ook in de omgeving een paar als tempel ingerichte grotten en ook hier eerst een fikse klim voordat je in de grot kan afdalen. En geen licht natuurlijk…! Maar hier zijn we op het juiste tijdstip;  rond het middaguur schijnt de zon door de opening hoog in de grot en in combinatie met het licht van de 2 offer kaarsjes die we op een tafeltje zien liggen geeft dat een feeëriek tafereel.


Al dat geklauter maakt hongerig, dus bij het eerste restaurant dat we tegenkomen stoppen we. En vanaf het moment dat we uit de auto stappen merken we aan het geroezemoes en ‘t zenuwachtige gedoe dat ze niet vaak farangs aan tafel hebben en we lijken dan ook een bezienswaardigheid. Er is geen menukaart; we worden in “de keuken” gevraagd om aan te wijzen wat we willen eten. Uiteindelijk wordt het Fried Rice with Shrimps; 2 borden vol en een fles mineraalwater voor €2,50….

Even later komt de echte bezienswaardigheid uit de keuken geschommeld. Een knaap van een jaar of 16 – die volgens z’n vader 200 kg (!) weegt – komt de ijsblokjes aanvullen. En dat terwijl z’n moeder niet echt vet kookt; de thaise keuken is juist heel gezond!  Wat te denken van deze “Fruits de Mer” Thai Style, met kokkels, mosselen, oesters en jakobsschelpen, die we eergisteren aan het strand aten? (waren we vroeger nog erg voorzichtig met wat we aten in Thailand; nu eten we echt alles wat de pot schaft, zelfs rauwe oesters; de bacteriën overleven de super hete dipsaus niet!)


Vergelijkbaar met de ‘oranjekoorts’ rondom Koningsdag heerst hier nu al een paar dagen de ‘gele koorts’ (geel is de kleur van de koning). Langs alle wegen worden de rood-wit-blauwe Thaise vlaggen en de gele vlaggen van het koningshuis neergezet en (bijna) iedereen draagt gele shirts en petten. Vrijdag (5 december) verjaart de langst regerende vorst (68 jaar!) en wordt hij 87. Hoewel hij aan de beterende hand schijnt te zijn viert hij ‘t dit jaar niet in Hua Hin in z’n zomerpaleis….

Vanavond vieren wij ons eigen feestje; nadat we bij de kleermaker voor de eerste keer gaan passen eten we een hapje bij het authetieke restaurant Jekpea, om vervolgens op het centrale plein een concert bij te wonen van – jawel! – de Dutch Swing College Band! Dat wordt swingen geblazen! Er zijn blijkbaar flink wat landgenoten neergestreken in Hua Hin; er is een restaurant genaamd “Say Cheese” , een café waar je het bekende frituurwerk kan krijgen en een ouwe visboer die voor de liefhebbers haring importeert. En er is zelfs een Nederlandse Vereniging die voor volgende week de wereldberoemde Sara Kroos heeft uitgenodigd voor een optreden….


Thursday, November 27

pikkedonker

’s Avonds eten we midden op  het strand van Bankrut. Er zijn best veel resorts in dit strandplaatsje, maar betrekkelijk weinig farangs; dat blijkt ook maar weer wanneer je de menukaart op tafel krijgt. Die is bepaald nog niet helemaal tourist-proof en zorgt er soms voor dat we bulderen van het lachen. ’n Stuk of wat peertjes voor het bijlichten (het is hier pikkedonker van kwart over zes tot kwart over zes) en een rokende antimuggenspiraal bij de voetjes. En een bord vol met gewokte inktvis met  knapperig gebakken knoflook. Hoe mooi kan het zijn? In de verte op zee zien we tientallen bootjes die met een grote groene lamp inktvissen lokken; zo zal er morgen ook weer veel te genieten zijn….


De volgende morgen raken we op de markt in de grensplaats met Myanmar in gesprek met een Birmese monnik. Hij wil ons zo graag z’n land laten zien en vindt dat we dat dan ook maar meteen moeten gaan doen. Helaas hebben we voor Thailand een  zogenaamd “single-entry visum” , wat betekent dat we grote problemen zouden krijgen als we met ‘m mee de grens over zouden gaan (we zouden Thailand niet meer terug inkomen…) Wel spannend, maar – voorzichtig als we zijn – bedanken we hem vriendelijk voor het aanbod en zien er vanaf. We beloven ‘m dat we volgend jaar zullen komen, maar vergeten z’n e-mailadres te vragen….

In Prachuap Khiri Khan, de hoofdstad (nou, zeg maar -stadje)  van de gelijknamige provincie wandelen we langs de plaatselijke VVV. De dame achter het tafeltje wil net gaan lunchen, maar brandt toch los met alle “must-go’s” en “must-see’s” en is op een gegeven moment niet meer te stuiten. Genoeg tips voor 2 hele dagen! We willen in ieder geval naar de tempel op de berg midden in de stad; boven aan de trap – na 396 treden (op het heetste moment van de dag; zelfs de enorme troep apen komt niet hoger dan halverwege!) – lezen we dat we bij de mevrouw van de VVV een certificaat kunnen krijgen als bevestiging van deze prestatie. We geloven het verder wel en zijn bang dat ze ons dan weer een poos aan de praat zal houden. Hebben daar boven wel – zoals ze  beloofd had – een prachtig uitzicht over de 3 komvormige baaien waar de stad aan ligt.


We volgen ook haar advies op om 5 kilometer verderop in een grot de liggende boeddha’s te gaan bekijken. We hadden ons niet gerealiseerd dat we voordat we in de grot zouden afdalen eerst weer een paar honderd treden zouden moeten beklimmen. Het blijkt bovendien niet echt een toeristische attractie te zijn; geen farang te bekennen, wel wat opgeschoten - en gniffelende - jeugd op het afgelegen pad richting grot. Eenmaal aangekomen bij de ingang bleek de grot zo goed als stikdonker te zijn; de zaklantaarns die er klaar lagen gaven wel wat licht, maar om nu te zeggen “jongens, wat een prettig gevoel”, dat niet! Maar na alle inspanningen om er te komen toch maar doorgezet en afgedaald. Gelukkig maar, want de 2 kolossale liggende boeddha’s waren prachtig (door de flitser achteraf ook goed te zien). En wij staan daar met z’n tweeën in een doodstille grot zo maar naast. (zie foto's in het album Thailand 2014) Na deze spannende ervaring weer alle treden af en bij de laatste trede zien we op een muur een elektrische schakelaar met daarbij (in ’t Engels!) de boodschap dat we die hadden moeten omzetten voordat we naar boven waren gegaan. Een donatie voor de energiekosten werd erg op prijs gesteld…. En de jonge heren maar gniffelen want die hadden al lang al door dat we die schakelaar over het hoofd hadden gezien! (kijk, voor deze moedige onderneming hadden we nu wel een certificaat verdiend, me dunkt!)


We verwennen onszelf dan maar, met een heerlijke lunch aan één van de baaien, die ons - met alle kalkstenen eilandjes en kleine bootjes – erg doet denken aan Halong Bay in Vietnam. Al met al weer een mooie dag vol verrassingen achter de rug!


Ondertussen ook al voor de eerste keer bij de kleermaker langs geweest. We waren nog maar nauwelijks binnen of hij vroeg al hoe het met m’n zilveren jasje was! We gaan nu allebei voor een iets minder opvallend jasje en misschien wat overhemden. We worden nog ‘ns ervaren onderhandelaars!


Monday, November 24

richting bankroet....

Van vrijdag tot zondagavond is het razend druk in Hua Hin. Dan komen de Bangkokianen en expats weekend vieren en genieten van het heerlijke zeewindje. (Dat is ook de reden waarom de koning hier zijn zomerpaleis heeft. Hij is binnenkort trouwens weer jarig, maar ligt al weer een poosje met longproblemen in het ziekenhuis in Bangkok en zal deze keer waarschijnlijk niet overkomen voor de festiviteiten) Al die extra badgasten zorgen er voor dat het verkeer flink vastloopt op het toch al op niet al teveel verkeer berekende wegennetwerk…… Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de rij! En dan te bedenken dat de lokale bevolking vindt dat het toerisme in 2014 (door de staatsgreep?) achter loopt bij andere jaren.

Een andere reden voor veel Bangkokianen om naar Hua Hin te komen is naar verluid de Cicada Night Market (alleen in het weekend). Wij gaan er – samen met de 4 buren – voor het eerst naar toe en het moet gezegd worden; er hangt een geweldig relaxed sfeertje! In de stalletjes wordt voornamelijk kunst en artistieke huisvlijt verkocht, de foodcourt – waar je werkelijk van alles kan krijgen – is fantastisch en spotgoedkoop en in het openlucht theater onder tropisch gebladerte speelt een leuke Thaise band. Daar gaan we nog ‘ns heen!


Op zondag stappen we in ons autootje en ontvluchten Hua Hin. We bezoeken een paar tempels en vissersdorpjes waar we nog niet eerder waren; leuk zo’n “ontdekkingstochtje”!  Rond lunchtijd vinden we - een paar kilometer ten zuiden van de stad - een idyllisch baaitje met een klein restaurantje onder de parasols. Daar smaakt de mango salade met krab en het Singha biertje geweldig bij. Maar terwijl we daar zitten wordt er vlak achter ons gewerkt aan een nieuwe beach resort; blijkbaar vond iemand anders het ook een mooi plekje.....


De volgende dag maken we een reisje en boeken een schattig teakhouten huisje aan het strand in Bankrut, ’n kleine 200 km rijden vanuit Summerland. Bij de omzetting van Thaise schrift naar de Romeinse letters komt het – om de verwarring te vergroten – vaak voor dat namen van dorpjes volledig anders gespeld worden. Bankrut wordt ook wel Bang Rood of Ban Kruit; dat Bankroet hebben we er zelf maar van gemaakt….. Soms wel lastig als je op de kaart op zoek bent naar je bestemming. Het huisje ligt in een mooi tropische tuin (met schitterende vlinders) en heeft een heerlijke buitendouche onder de palmbomen. (die bij nader inzien alleen koud water geeft, dus we gebruiken toch maar liever de douche binnen….)
Eén van de hoogtepunten in de omgeving is….tja, een pagode met Boeddhabeeld. We vragen ons af hoeveel er wel niet in Thailand zullen zijn; maar deze is verreweg één van de mooiste en ligt ook nog eens schitterend op een  uitsteeksel in de baai. De wandeling langs de verschillende plateau’s van een waterval - in één van de National Parks hier-  kunnen we helaas niet helemaal tot het einde lopen; we hebben geen zin om tot ons kruis door het water te waden met rugzakken en camera. Maar goed, we zijn dan ook al dik tevreden met wat we tot dat punt gezien hebben, zullen we maar zeggen! Thailand is in deze regio (letterlijk) op z’n smalst; we gaan morgen dan ook op de terugreis een tussenstop maken bij een grenspost met Myanmar. Daar is elke dag een markt waar de Birmezen hun waren aan de man proberen te brengen; bovendien is het voor veel buitenlanders een mooie plek om door middel van een zogenaamde visa-run hun visum te verlengen. Al met al ‘n leuk uitje tijdens een uitje..!




Friday, November 21

Lekkel!

Woensdag hebben we een golfafspraak met een aantal buren; Cees is van de partij en de 2 Haagse dames van nummer 26. Dominiek en Caroline blijken toppers te zijn van Golfclub Leeuwenbergh; allebei single handicappers. Helaas kan Caroline in verband met een fysiek probleem niet meespelen, maar wandelt – hoewel het flink knaagt – met plezier mee…. (charmant als altijd heeft Paul voor de gelegenheid een pet opgezet van de bank die lang geleden door haar over-over-grootvader is opgericht!)


De handicap van Cees blijkt niet helemaal vast te staan; hij wordt tijdens de Four Ball-Better Ball wedstrijd (Cees & Dominiek tegen “de sterren van Banyan”….) voortdurend bijgesteld. Dat wil zeggen verlaagd (van 36 naar uiteindelijk 18!), aangezien hij de enige is die de eerste holes par na par maakt. Het wordt een mooie, gezellige ronde en bovendien een spannende strijd. In het pompeuze clubhuis bij het bier (de witte wijn is op…!)  en de springrolls & chickenwings blijkt dat we gelijk geëindigd zijn; 40-40. Wat ’n mooie dag!
En er volgt ook nog een mooie zwoele avond, want we zijn bij Cees en Panjit genood voor een drankje en wat hapjes. Dat drankje wordt uiteindelijk "heel wat drankjes"  en die hapjes blijken een geweldige thaise maaltijd te zijn met loempia’s (Panjit heeft zelfs de loempiavellen ‘from scratch’ gemaakt!), saté en fried rice.  Aroy! Door de meeste Thai trouwens uitgesproken als Aloy; de “r” blijkt ook hier een probleem te zijn. Het betekent in ieder geval; Lekkel!


Ook de volgende dag veel lekkers. Al om kwart voor negen ’s ochtends worden we met ons drieën afgezet bij de grote Chat Chai markt en gaan we samen met Yaya van “Hua Hin Thai Cooking Academy” boodschappen doen voor de kookcursus van die ochtend. Naast de bekende ingrediënten ook bijzondere zaken als pickled lime, pickled garlic, winter melon (een enorme komkommer of pompoen) en een grote groene/onrijpe papaya. Het is weer flink concentreren geblazen om alles te verstaan; de “lime” spreekt Yaya uit als “lamb”, terwijl ik toch zeker wist dat we geen gerecht met lamsvlees hadden uitgekozen….  Bij aankomst in de kookschool staan er voor elk gerecht 3 trays klaar met de schoongemaakte ingrediënten; we hoeven alleen hier en daar nog wat te snipperen, snijden of in de vijzel te pletten.


Voor de papaya salad leren we een bijzondere techniek van raspen; toevallig heb ik de  papaya-rasp een paar dagen eerder al bij de lokale Blokker – ik beschreef 'm eerder als 'de winkel van Malle Pietje’- op de kop getikt; handig apparaatje! Trouwens heerlijk snuffelen daar tussen alle Thaise kookgerei, potten en pannen. De oude baas is bereid om mooie deals te maken, moeder de vrouw zit ‘m vanachter haar bureautje streng in de gaten te houden. Ik moet nog gaan onderhandelen voor een vijzel! (want - zo is nu gebleken - m'n granieten vijzel is mooi voor de curries en het malen van geroosterde rijst, maar zeker niet voor de meeste andere zaken; dus ik moet naarstig op zoek naar een aardewerken vijzel)


Als de voorbereidingen klaar zijn worden er 3 woks opgewarmd en kan het feest beginnen; onder het toeziend oog van Yaya draaien we de 5 heerlijke gerechten in elkaar om tot slot één en ander met z’n vieren op te eten. Tja, Paul heeft geen behoefte aan de cursus, maar is wel te porren om het resultaat samen met de koks soldaat te maken! Veel geleerd en buikje vol! De recepten gaan natuurlijk mee naar huis, dus wees gewaarschuwd; de komende tijd veel Thaise maaltijden voor onze gasten….


Ziehier nog één van de gasten, die gebruik maken van ons zwembad. Deze was alleen geïnteresseerd in een slokje (licht) gechloreerd zwembadwater en schoot vervolgens weer het struikgewas in. We zijn benieuwd naar wat daar allemaal nog meer huist. (aan de andere kant is het misschien maar beter om het niet te weten.....)


(Terwijl we vorig jaar alleen via de zender BVN (Beste van Nederland)  onder andere het NOS Journaal konden zien, heeft de (Nederlandse) eigenaar van het huis onlangs een apparaatje geïnstalleerd waardoor we nu niet alleen alle Nederlandse zenders, maar ook Sport1 Golf kunnen zien. Dus ligt Paul ook hier op de bank om Joost Luiten te volgen tijdens de wedstrijd in Dubai !)

Tuesday, November 18

visballen

’t Is inderdaad een schitterende baan Banyan, met een dito clubhuis. Mooie materialen, strakke lijnen en leuke Thaise details. Paul heeft – vlak voor onze afslagtijd – helaas niet in de gaten dat er veel water is rondom het clubhuis en staat dan ook plotsklaps met beide voeten in een waterpartij. Natte schoenen, natte sokken en natte voeten….. En geen tijd meer om er iets aan te doen. 


Onverstoord gaat-ie echter de baan in en zorgt binnen 5 holes voor 2 birdies; onze Deense flightgenoten Preben en Marianne gaan prompt twijfelen aan z’n handicap! We blijven goed spelen, maar slaan helaas allebei 2 keer op dezelfde holes de plank mis. Da’s niet handig bij een FB-BB en met de monsterscores van vorig jaar in het achterhoofd gaan we er dan ook vanuit dat we met 39 punten niet in de prijzen zullen vallen…
Wanneer 's avonds tijdens het buffet met allerlei Thaise heerlijkheden (Waaronder Pad Krapao; zo heb je er nog nooit van gehoord en zo kom je het overal tegen. Niet alleen bij het buffet, maar ook als kant-en-klaar maaltijd in de supermarkt!) de prijzen bekend worden gemaakt, blijkt dat we toch de derde prijs hebben gewonnen. Die prijs bestaat uit deze 2 prachtige trofeeën (geen verrassing voor onze “Facebook-vrienden”), 2 petten en 2 doosjes ballen; wat’n feest!


De volgende dag wordt er weer eens ’n recept uit Pok Pok uitgeprobeerd en gaan we op zoek naar (kant-en-klare) visballen; het boek gaat er vanuit dat je ze zelf draait en de groene curry zelf in je vijzeltje maakt, maar dat vind ik iets te ver gaan (en bovendien heb ik geen vijzel….) Samen met een chique – en vloeiend Engels sprekende! - Thaise dame gaan we bij Tesco opzoek naar palmsuiker (een veel gebruikt ingrediënt in de Thaise keuken). Dat heeft weer heel wat voeten in aarde, maar als puntje bij paaltje komt blijkt dat we een hele poos vlak voor het goeie schap hebben staan kletsen…..
We hebben ondertussen ook de koeling met de kant-en-klaar maaltijden ontdekt en kopen met enige regelmaat voor de lunch stiekem een zakje noedels of gebakken rijst met een “garnalenworstje” of ander visje. Thuis even in de magnetron en smikkelen maar. 

Aanstaande donderdag ga ik – samen met 2 Haagse buurvrouwen – een kookcursus volgen, dus dan gaan we weer voor het echte werk (en vast en zeker zonder magnetron!). ’t Leuke van deze cursus is dat je zelf 5 gerechten kan uitkiezen uit een enorme lijst met voorafjes, soepen, salades, hoofdgerechten en desserts en dus niet weer de geijkte kip met cashewnoten, groene curry en sticky rice met mango krijgt uitgelegd en voorgeschoteld.


Één van de bijzondere zwembad-gasten was deze (bijna) verdronken vlinder, vleugellam drijvend in het water. Met in gedachte de reïncarnatie en het feit dat je maar nooit weet of het één van je (voor-)ouders kan zijn schep ik ‘m met het schoonmaaknet uit het water en laat hem rustig even recupereren. Wanneer ik na een poos het zwembad uit stap, komt-ie langs gefladderd en land bijna even op m’n hoofd. Zet je toch even aan het denken…..!

Voor ik het vergeet ook nog even melden dat het raadsel van de “pok-pok-geluiden” uit de tuin van de buren nu echt is opgelost. Toen ik onlangs even iets ging vragen zaten ze toch gewoon te dobbelen en er kwam geen vijzel aan te pas; iets minder culinair dan m’n kookboek had doen geloven.
Hier gaat de barbecue zo aan voor de Thaise spareribs; ze worden geserveerd met gewokte Morning Glory (waterspinazie) en gestoomde Jasmijn rijst met koriander. Da's dan toch wel weer tamelijk culinair, me dunkt!

voor de liefhebbers:

Friday, November 14

pok pok

Vanuit de tuin van de Cees en Panjit komen op de meest wonderlijke tijden geluiden alsof ze aan het pokeren of rummikuppen zijn: “pok-pok-pok…..pok-pok-pok” (als dobbelstenen in een werpbeker). Al lezend in m’n kookboek stuit ik plotseling op  de oplossing van dit “raadsel”. Panjit is bezig met de voorbereidingen van de dis en maakt één of andere currypasta in haar keramieken vijzel: klinkt als “pok pok - pok pok” Zie daar de naam van de Thaise restaurants en de titel van het kookboek!

Pad Krapao

In de top tien van meest favoriete gerechten in Thailand staat onder anderen Pad Kaprao. Daar heb ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar het blijkt een razend populair en eenvoudig gerecht met weinig ingrediënten te zijn. Slechts één ingrediënt schijnt volgens internet lastig te verkrijgen te zijn: Holy Basil, de naamgever van het recept (deze basilicum-soort heet in het Thai Bai Kra Pao). Wanneer ik bij de buren ga vragen waar ik de meeste kans heb om het op de kop te tikken blijkt er een enorme struik in hun achtertuin te staan. Ik mag ongegeneerd plukken! Het eindresultaat is inderdaad makkelijk en heerlijk; zelfs Blacky lijkt het lekker te vinden en wandelt kwispelend weer naar huis (of vinden honden misschien alles lekker wat ze toegeworpen krijgen…..).
Voor het eerst van m'n leven kook ik rijst in m'n zojuist aangeschafte rijstkoker (hij past net in de koffer....); helaas is de bijgeleverde gebruiksaanwijzing alleen in het Thais. Het is dus maar een beetje gokken, maar als de boel aan de bodem gaat plakken biedt e-mail overleg met Wilma uitkomst! Volgende keer wat meer rijst en een beetje roeren.....

De Thai zijn geen broodeters; rijst en noedels de hele dag door (heerlijk hoor!). Maar nu er steeds meer farangs (blanke buitenlanders) komen verschijnen er steeds meer broodsoorten in de supermarkten. Er is in Hua Hin zelfs een Duitse bakker, maar daar waren we niet erg van onder de indruk toen we vorig jaar even gingen kijken…. Toch heeft ons ontbijt ook een Thais tintje: de vleeswaren staan stijf van de Thaise chilipepertjes!

Bangkok ham

Net als vorig jaar lopen we op Palm Hills ons eerste rondje; het is weer bloedheet, maar godzijdank is het dit keer niet de voorbode van een tyfoon als toen. Toen raasde een dag later het restant van tyfoon Haijan over de regio en zijn er heel wat bomen gesneuveld. De baan was weer prachtig hersteld, maar wel erg druk; een enorm leger van (vrouwelijke) caddies zorgt er trouwens voor dat we toch keurig binnen 4 uur rond zijn.

We zien het overigens ook als oefenrondje, aangezien we aanstaande zondag weer mee mogen doen aan de Pineapple Pairs op Banyan (in de Top 3 in Thailand!). We maken niet zoveel kans bij deze “Four Ball- Better Ball-wedstrijd”, maar het is wel een mooie manier om voor (betrekkelijk) weinig geld op deze schitterende baan te kunnen spelen….. Incluis de inbegrepen lunch en diner na afloop wordt het weer een mooi dagje, zo denken we!


Vorig jaar speelden we tijdens een wedstrijd op die ander mooie baan (Black Mountain) in een flight met de Nederlandse oprichter van Banyan Resort & Golf; hem verwachten we morgen niet te treffen aangezien hij "door omstandigheden"niet meer verbonden is aan het project.... 

Tuesday, November 11

very spicey!

Vlak voordat in Nederland de emotionele herdenkingsdienst van de MH-17 ramp plaats vindt vliegen we in een bomvolle 747 over (het noorden van) de Oekraïne. Dat is zeker een moment van bezinning; wat een paniek  – ook al was het maar even – moet dat zijn geweest… We vliegen voor nop (zie vorige blog; “dat is dan wel weer boffen…”) en zitten perfect bij de deur, dus ruimte voldoende. Vlak voor het geplande vertrek meldt de piloot dat er ’n probleem is met één van de deuren; we zien de vouchers al weer verschijnen… J Maar gelukkig vertrekken we een half uur later en vliegen de 10 ½ uur om. Toch altijd weer fijn om met beide benen op de grond te staan, ondanks de brandende zon en de vochtige warme deken….

Met onze helse rit dwars door Bangkok van vorig jaar nog vers in het geheugen, hebben we deze keer besloten om ons op te laten halen. Dat was een goede keus, ook omdat we tijdens de 3 uur durende rit wat gemiste slaap konden inhalen (en dat terwijl  de rit veel turbulenter was dan de uiterst rustige vlucht). Halverwege – tijdens de korte onderbreking voor de lunch – hebben we de goed bedoelde adviezen van de chauffeur en de  mevrouw achter de bakken met gerechten (very spicey…!!) weer in de wind geslagen, maar ook dit keer was het vuur in m’n mond nauwelijks te blussen…. Weer even aan wennen: “very spicey”, betekent hier ook echt very spicey!

De ontvangst in Villa Chan door sleutelbeheerder Cees en zijn vrouw Panjit was wederom allervriendelijkst en het hele huis stond vol met bloemen. En later die avond was Blacky er ook weer als de kippen bij toen de geuren van de geroosterde kip blijkbaar 2 deuren verderop te ruiken waren! (zelfs “ons” mangovrouwtje op de grote overdekte markt herkende ons, lachte van oor tot oor en zei iets wat we niet verstonden, maar het zal vast vriendelijk bedoeld zijn geweest. Maar ja, ze zag ons dan ook waarschijnlijk al net als vorig jaar weer om de dag 2 kilo mango’s afnemen…..)


De huurauto zou om 17.00 uur bij het huis worden afgeleverd; toen we om 17.15 uur onraad roken hebben we rap met de pre-paid mobiele telefoon van het huis (mooie service!) contact gezocht met Thai Rent a Car. De lieftallige dame stond al en kwartier aan te bellen bij het verkeerde huis en was juist van plan om terug naar het kantoor te rijden… Lang leve de mobiele telefoon (we moesten namelijk nog wel even naar de supermarkt….) Gezien het weggedrag van de Thai en de toestand van de wegen zal het een hele uitdaging worden om de gloednieuwe en spierwitte Mitsubishi Mirage in dezelfde staat terug te brengen over 35 dagen.

Toen we de eerste ochtend vroeg “als vanouds” weer op de veranda onze koffie dronken konden we het ons allebei niet voorstellen dat er een (heel druk) jaar tussen de laatste keer in 2013 en deze mooie ochtend was geweest. Bizar! Misschien hebben we – zoals de Boeddhisten geloven – in een vorig leven wel in Thailand geleefd en horen we hier thuis…..??  ;-)

Ook het eerste rondje Hua Hin was als “back to normal”; greenfees regelen op het kantoor van Sabai Sabai, struinen over de markt en foerageren bij de schitterende Tesco Lotus supermarkt. Deze keer niet m’n dikke kookboek “De Thaise Keuken” meegenomen, maar de digitale versie van een nieuw boek van een Amerikaan, die ondertussen een  keten met Thaise restaurants (Pok Pok) heeft opgezet in de USA en een heel leuk leesbaar en informatief kookboek heeft geschreven (Pok Pok van Andy Ricker). Als het goed is komt er één dezer dagen een Nederlandse versie uit. Een aanrader voor de liefhebbers!




Friday, March 14

dat is dan wel weer boffen.......

Klaar voor de start vanaf Houston kregen we het bericht van de captain dat één van de brandstofpompen kaduuk was; dat kon of in 5 minuten geregeld zijn, of het kon lang gaan duren.... Dat laatste bleek het geval te zijn! Iedereen het vliegtuig uit en weer in en weer uit en weer in.... Ruim 200 medepassagiers in de rij bij een cafetaria waar we met een food-voucher een maaltijd konden krijgen. Daar hadden we geen zin in en na lang zeuren mochten we, ondanks dat we gewoon economy vlogen, stiekem de KLM- Crown Lounge in voor een paar borrels en hapjes. (boffen!)
Probleem was ook dat wanneer we na 21.15 uur zouden vertrekken de crew in verband met de arbeidsvoorwaarden niet meer mocht vliegen en we zouden moeten wachten op een nieuwe crew uit Amsterdam.....


Precies om negen uur 's avonds vertrokken we uiteindelijk, bijna 6 uur later dan gepland. Een aantal passagiers was overgeboekt naar een andere vlucht of naar huis vertrokken, zodat er een mooie 3-zitter voor ons tweeën vrij was gekomen. Dat was dan wel weer boffen.

Door een stevige tailwind wisten we nog een uurtje in te lopen, maar uiteindelijk landden we dan toch bijna 5 uur te laat op Schiphol. Volgens een nieuwe Europese wetgeving zijn luchtvaartmaatschappijen verplicht om bij vertragingen langer dan 3 uur een financiële compensatie te geven. De volgende dag ging de claim de deur dus uit en - complimenten voor de snelle afhandeling - 3 dagen later ontvingen we elk een vluchtvoucher van €800 (en we hadden elk maar €175 + 25.000 frequent flyer miles betaald!) Nu vliegen we in het najaar voor nop naar Bangkok op en neer. Dat is dan wel weer boffen!!

Monday, March 3

de cirkel is rond!

Na het gezamenlijke gebed (!) en het obligate volkslied incluis verering van de “stars and stripes” begint de Rodeo (klemtoon op de eerste ‘o’ ).  Paarden – met en zonder zadel - en enorme stieren proberen de cowboys  binnen de kortst mogelijke tijd van hun rug te schudden. En voor de allerkleinsten zijn een paar wilde schapen aangerukt; de 5 – 7 jarigen klampen zich wanhopig vast aan de vacht, maar vallen natuurlijk uiteindelijk toch met een smak in het zand…. Ze vallen uiteindelijk ook alle 8 in de prijzen!


Nadat er ook nog een paar rondes kalfjes in volle vaart met lasso’s gevangen worden door 2 cowboys te paard wordt er midden in de arena een podium opgebouwd. Later wordt the First Lady of Country Music – the good old (82) Loretta Lynn - als een soort Zangeres Zonder Naam het podium opgesleept. Ondanks haar hoge leeftijd zingt ze in iets minder dan een uur een groot deel van haar repertoire. Door haar Tennessee-accent verstaan we er niet veel van, maar we deunen lekker mee op de country tonen. Al met al een super Amerikaanse happening!


Texas-weather (en misschien wel van het hele land) is volledig in de war. Zaterdag rijden we naar San Antonio en wandelen wat langs de befaamde “River Walk” en maken nog een klein vleugje mee van de zonnige Mardi Gras-viering (Vette Dinsdag) mee en op zondagochtend staan we nog in onze korte broek in de tuin en is het drukkend warm. Halverwege de ochtend stroomt een nieuw “arctic front” richting Austin en daalt de temperatuur binnen een paar minuten 25° F !

’s Avonds, wanneer we terugkomen van de Rodeo, ligt er ijs op de auto en kost het moeite om op temperatuur te komen…. Even later vieren we – net als miljoenen Amerikanen – een “Oscar-feestje” op de bank voor de (kolossale) buis en zijn nog net op tijd thuis voor de rode loper. Serveer daar een paar wodkaatjes en ‘n mooie meatloaf met patatoes and greenpees bij en je hebt een leuke avond!


De volgende dag is de cirkel compleet; het vriest een paar graden en het waait hard en wij hebben een afslagtijd op één van de mooiste (en voor ons nieuwe) banen in de omgeving (“Wolfdancer Golf Club” http://www.wolfdancergolfclub.com/golf-course) Net als tijdens het begin van onze trip op de golfbaan in Aransas – zo’n 4 weken geleden –  zijn we de enigen in de baan. De ijsmutsen, winterhandschoenen en overwanten (die we de afgelopen 4 weken gelukkig niet nodig hebben gehad) zijn niet bestand tegen de snijdende koude. Gelukkig zit de koeler in de buggy weer vol met ijsblokjes...
Toch leuk; 't is werkelijk 'n schitterende baan en deze keer schijnt de zon tenminste! Na afloop worden we door het personeel van de baan voor de zoveelste keer gecomplimenteerd met "onze" speedskate resultaten als blijkt dat wij de "crazy Dutchmen" zijn.