pikkedonker

’s Avonds eten we midden op  het strand van Bankrut. Er zijn best veel resorts in dit strandplaatsje, maar betrekkelijk weinig farangs; dat blijkt ook maar weer wanneer je de menukaart op tafel krijgt. Die is bepaald nog niet helemaal tourist-proof en zorgt er soms voor dat we bulderen van het lachen. ’n Stuk of wat peertjes voor het bijlichten (het is hier pikkedonker van kwart over zes tot kwart over zes) en een rokende antimuggenspiraal bij de voetjes. En een bord vol met gewokte inktvis met  knapperig gebakken knoflook. Hoe mooi kan het zijn? In de verte op zee zien we tientallen bootjes die met een grote groene lamp inktvissen lokken; zo zal er morgen ook weer veel te genieten zijn….

De volgende morgen raken we op de markt in de grensplaats met Myanmar in gesprek met een Birmese monnik. Hij wil ons zo graag z’n land laten zien en vindt dat we dat dan ook maar meteen moeten gaan doen. Helaas hebben we voor Thailand een  zogenaamd “single-entry visum” , wat betekent dat we grote problemen zouden krijgen als we met ‘m mee de grens over zouden gaan (we zouden Thailand niet meer terug inkomen…) Wel spannend, maar – voorzichtig als we zijn – bedanken we hem vriendelijk voor het aanbod en zien er vanaf. We beloven ‘m dat we volgend jaar zullen komen, maar vergeten z’n e-mailadres te vragen….

In Prachuap Khiri Khan, de hoofdstad (nou, zeg maar -stadje)  van de gelijknamige provincie wandelen we langs de plaatselijke VVV. De dame achter het tafeltje wil net gaan lunchen, maar brandt toch los met alle “must-go’s” en “must-see’s” en is op een gegeven moment niet meer te stuiten. Genoeg tips voor 2 hele dagen! We willen in ieder geval naar de tempel op de berg midden in de stad; boven aan de trap – na 396 treden (op het heetste moment van de dag; zelfs de enorme troep apen komt niet hoger dan halverwege!) – lezen we dat we bij de mevrouw van de VVV een certificaat kunnen krijgen als bevestiging van deze prestatie. We geloven het verder wel en zijn bang dat ze ons dan weer een poos aan de praat zal houden. Hebben daar boven wel – zoals ze  beloofd had – een prachtig uitzicht over de 3 komvormige baaien waar de stad aan ligt.

We volgen ook haar advies op om 5 kilometer verderop in een grot de liggende boeddha’s te gaan bekijken. We hadden ons niet gerealiseerd dat we voordat we in de grot zouden afdalen eerst weer een paar honderd treden zouden moeten beklimmen. Het blijkt bovendien niet echt een toeristische attractie te zijn; geen farang te bekennen, wel wat opgeschoten - en gniffelende - jeugd op het afgelegen pad richting grot. Eenmaal aangekomen bij de ingang bleek de grot zo goed als stikdonker te zijn; de zaklantaarns die er klaar lagen gaven wel wat licht, maar om nu te zeggen “jongens, wat een prettig gevoel”, dat niet! Maar na alle inspanningen om er te komen toch maar doorgezet en afgedaald. Gelukkig maar, want de 2 kolossale liggende boeddha’s waren prachtig (door de flitser achteraf ook goed te zien). En wij staan daar met z’n tweeën in een doodstille grot zo maar naast. (zie foto's in het album Thailand 2014) Na deze spannende ervaring weer alle treden af en bij de laatste trede zien we op een muur een elektrische schakelaar met daarbij (in ’t Engels!) de boodschap dat we die hadden moeten omzetten voordat we naar boven waren gegaan. Een donatie voor de energiekosten werd erg op prijs gesteld…. En de jonge heren maar gniffelen want die hadden al lang al door dat we die schakelaar over het hoofd hadden gezien! (kijk, voor deze moedige onderneming hadden we nu wel een certificaat verdiend, me dunkt!)

We verwennen onszelf dan maar, met een heerlijke lunch aan één van de baaien, die ons - met alle kalkstenen eilandjes en kleine bootjes – erg doet denken aan Halong Bay in Vietnam. Al met al weer een mooie dag vol verrassingen achter de rug!

Ondertussen ook al voor de eerste keer bij de kleermaker langs geweest. We waren nog maar nauwelijks binnen of hij vroeg al hoe het met m’n zilveren jasje was! We gaan nu allebei voor een iets minder opvallend jasje en misschien wat overhemden. We worden nog ‘ns ervaren onderhandelaars!

richting bankroet....

Van vrijdag tot zondagavond is het razend druk in Hua Hin. Dan komen de Bangkokianen en expats weekend vieren en genieten van het heerlijke zeewindje. (Dat is ook de reden waarom de koning hier zijn zomerpaleis heeft. Hij is binnenkort trouwens weer jarig, maar ligt al weer een poosje met longproblemen in het ziekenhuis in Bangkok en zal deze keer waarschijnlijk niet overkomen voor de festiviteiten) Al die extra badgasten zorgen er voor dat het verkeer flink vastloopt op het toch al op niet al teveel verkeer berekende wegennetwerk…… Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de rij! En dan te bedenken dat de lokale bevolking vindt dat het toerisme in 2014 (door de staatsgreep?) achter loopt bij andere jaren.

Een andere reden voor veel Bangkokianen om naar Hua Hin te komen is naar verluid de Cicada Night Market (alleen in het weekend). Wij gaan er – samen met de 4 buren – voor het eerst naar toe en het moet gezegd worden; er hangt een geweldig relaxed sfeertje! In de stalletjes wordt voornamelijk kunst en artistieke huisvlijt verkocht, de foodcourt – waar je werkelijk van alles kan krijgen – is fantastisch en spotgoedkoop en in het openlucht theater onder tropisch gebladerte speelt een leuke Thaise band. Daar gaan we nog ‘ns heen!

Op zondag stappen we in ons autootje en ontvluchten Hua Hin. We bezoeken een paar tempels en vissersdorpjes waar we nog niet eerder waren; leuk zo’n “ontdekkingstochtje”!  Rond lunchtijd vinden we - een paar kilometer ten zuiden van de stad - een idyllisch baaitje met een klein restaurantje onder de parasols. Daar smaakt de mango salade met krab en het Singha biertje geweldig bij. Maar terwijl we daar zitten wordt er vlak achter ons gewerkt aan een nieuwe beach resort; blijkbaar vond iemand anders het ook een mooi plekje.....

De volgende dag maken we een reisje en boeken een schattig teakhouten huisje aan het strand in Bankrut, ’n kleine 200 km rijden vanuit Summerland. Bij de omzetting van Thaise schrift naar de Romeinse letters komt het – om de verwarring te vergroten – vaak voor dat namen van dorpjes volledig anders gespeld worden. Bankrut wordt ook wel Bang Rood of Ban Kruit; dat Bankroet hebben we er zelf maar van gemaakt….. Soms wel lastig als je op de kaart op zoek bent naar je bestemming. Het huisje ligt in een mooi tropische tuin (met schitterende vlinders) en heeft een heerlijke buitendouche onder de palmbomen. (die bij nader inzien alleen koud water geeft, dus we gebruiken toch maar liever de douche binnen….)

Eén van de hoogtepunten in de omgeving is….tja, een pagode met Boeddhabeeld. We vragen ons af hoeveel er wel niet in Thailand zullen zijn; maar deze is verreweg één van de mooiste en ligt ook nog eens schitterend op een  uitsteeksel in de baai. De wandeling langs de verschillende plateau’s van een waterval - in één van de National Parks hier-  kunnen we helaas niet helemaal tot het einde lopen; we hebben geen zin om tot ons kruis door het water te waden met rugzakken en camera. Maar goed, we zijn dan ook al dik tevreden met wat we tot dat punt gezien hebben, zullen we maar zeggen! Thailand is in deze regio (letterlijk) op z’n smalst; we gaan morgen dan ook op de terugreis een tussenstop maken bij een grenspost met Myanmar. Daar is elke dag een markt waar de Birmezen hun waren aan de man proberen te brengen; bovendien is het voor veel buitenlanders een mooie plek om door middel van een zogenaamde visa-run hun visum te verlengen. Al met al ‘n leuk uitje tijdens een uitje..!

Lekkel!

Woensdag hebben we een golfafspraak met een aantal buren; Cees is van de partij en de 2 Haagse dames van nummer 26. Dominiek en Caroline blijken toppers te zijn van Golfclub Leeuwenbergh; allebei single handicappers. Helaas kan Caroline in verband met een fysiek probleem niet meespelen, maar wandelt – hoewel het flink knaagt – met plezier mee…. (charmant als altijd heeft Paul voor de gelegenheid een pet opgezet van de bank die lang geleden door haar over-over-grootvader is opgericht!)

De handicap van Cees blijkt niet helemaal vast te staan; hij wordt tijdens de Four Ball-Better Ball wedstrijd (Cees & Dominiek tegen “de sterren van Banyan”….) voortdurend bijgesteld. Dat wil zeggen verlaagd (van 36 naar uiteindelijk 18!), aangezien hij de enige is die de eerste holes par na par maakt. Het wordt een mooie, gezellige ronde en bovendien een spannende strijd. In het pompeuze clubhuis bij het bier (de witte wijn is op…!)  en de springrolls & chickenwings blijkt dat we gelijk geëindigd zijn; 40-40. Wat ’n mooie dag!
En er volgt ook nog een mooie zwoele avond, want we zijn bij Cees en Panjit genood voor een drankje en wat hapjes. Dat drankje wordt uiteindelijk "heel wat drankjes"  en die hapjes blijken een geweldige thaise maaltijd te zijn met loempia’s (Panjit heeft zelfs de loempiavellen ‘from scratch’ gemaakt!), saté en fried rice.  Aroy! Door de meeste Thai trouwens uitgesproken als Aloy; de “r” blijkt ook hier een probleem te zijn. Het betekent in ieder geval; Lekkel!

Ook de volgende dag veel lekkers. Al om kwart voor negen ’s ochtends worden we met ons drieën afgezet bij de grote Chat Chai markt en gaan we samen met Yaya van “Hua Hin Thai Cooking Academy” boodschappen doen voor de kookcursus van die ochtend. Naast de bekende ingrediënten ook bijzondere zaken als pickled lime, pickled garlic, winter melon (een enorme komkommer of pompoen) en een grote groene/onrijpe papaya. Het is weer flink concentreren geblazen om alles te verstaan; de “lime” spreekt Yaya uit als “lamb”, terwijl ik toch zeker wist dat we geen gerecht met lamsvlees hadden uitgekozen….  Bij aankomst in de kookschool staan er voor elk gerecht 3 trays klaar met de schoongemaakte ingrediënten; we hoeven alleen hier en daar nog wat te snipperen, snijden of in de vijzel te pletten.

Voor de papaya salad leren we een bijzondere techniek van raspen; toevallig heb ik de  papaya-rasp een paar dagen eerder al bij de lokale Blokker – ik beschreef 'm eerder als 'de winkel van Malle Pietje’- op de kop getikt; handig apparaatje! Trouwens heerlijk snuffelen daar tussen alle Thaise kookgerei, potten en pannen. De oude baas is bereid om mooie deals te maken, moeder de vrouw zit ‘m vanachter haar bureautje streng in de gaten te houden. Ik moet nog gaan onderhandelen voor een vijzel! (want - zo is nu gebleken - m'n granieten vijzel is mooi voor de curries en het malen van geroosterde rijst, maar zeker niet voor de meeste andere zaken; dus ik moet naarstig op zoek naar een aardewerken vijzel)

Als de voorbereidingen klaar zijn worden er 3 woks opgewarmd en kan het feest beginnen; onder het toeziend oog van Yaya draaien we de 5 heerlijke gerechten in elkaar om tot slot één en ander met z’n vieren op te eten. Tja, Paul heeft geen behoefte aan de cursus, maar is wel te porren om het resultaat samen met de koks soldaat te maken! Veel geleerd en buikje vol! De recepten gaan natuurlijk mee naar huis, dus wees gewaarschuwd; de komende tijd veel Thaise maaltijden voor onze gasten….

Ziehier nog één van de gasten, die gebruik maken van ons zwembad. Deze was alleen geïnteresseerd in een slokje (licht) gechloreerd zwembadwater en schoot vervolgens weer het struikgewas in. We zijn benieuwd naar wat daar allemaal nog meer huist. (aan de andere kant is het misschien maar beter om het niet te weten.....)

(Terwijl we vorig jaar alleen via de zender BVN (Beste van Nederland)  onder andere het NOS Journaal konden zien, heeft de (Nederlandse) eigenaar van het huis onlangs een apparaatje geïnstalleerd waardoor we nu niet alleen alle Nederlandse zenders, maar ook Sport1 Golf kunnen zien. Dus ligt Paul ook hier op de bank om Joost Luiten te volgen tijdens de wedstrijd in Dubai !)

visballen

’t Is inderdaad een schitterende baan Banyan, met een dito clubhuis. Mooie materialen, strakke lijnen en leuke Thaise details. Paul heeft – vlak voor onze afslagtijd – helaas niet in de gaten dat er veel water is rondom het clubhuis en staat dan ook plotsklaps met beide voeten in een waterpartij. Natte schoenen, natte sokken en natte voeten….. En geen tijd meer om er iets aan te doen. 

Onverstoord gaat-ie echter de baan in en zorgt binnen 5 holes voor 2 birdies; onze Deense flightgenoten Preben en Marianne gaan prompt twijfelen aan z’n handicap! We blijven goed spelen, maar slaan helaas allebei 2 keer op dezelfde holes de plank mis. Da’s niet handig bij een FB-BB en met de monsterscores van vorig jaar in het achterhoofd gaan we er dan ook vanuit dat we met 39 punten niet in de prijzen zullen vallen…

Wanneer 's avonds tijdens het buffet met allerlei Thaise heerlijkheden (Waaronder Pad Krapao; zo heb je er nog nooit van gehoord en zo kom je het overal tegen. Niet alleen bij het buffet, maar ook als kant-en-klaar maaltijd in de supermarkt!) de prijzen bekend worden gemaakt, blijkt dat we toch de derde prijs hebben gewonnen. Die prijs bestaat uit deze 2 prachtige trofeeën (geen verrassing voor onze “Facebook-vrienden”), 2 petten en 2 doosjes ballen; wat’n feest!

De volgende dag wordt er weer eens ’n recept uit Pok Pok uitgeprobeerd en gaan we op zoek naar (kant-en-klare) visballen; het boek gaat er vanuit dat je ze zelf draait en de groene curry zelf in je vijzeltje maakt, maar dat vind ik iets te ver gaan (en bovendien heb ik geen vijzel….) Samen met een chique – en vloeiend Engels sprekende! - Thaise dame gaan we bij Tesco opzoek naar palmsuiker (een veel gebruikt ingrediënt in de Thaise keuken). Dat heeft weer heel wat voeten in aarde, maar als puntje bij paaltje komt blijkt dat we een hele poos vlak voor het goeie schap hebben staan kletsen…..

We hebben ondertussen ook de koeling met de kant-en-klaar maaltijden ontdekt en kopen met enige regelmaat voor de lunch stiekem een zakje noedels of gebakken rijst met een “garnalenworstje” of ander visje. Thuis even in de magnetron en smikkelen maar. 

Aanstaande donderdag ga ik – samen met 2 Haagse buurvrouwen – een kookcursus volgen, dus dan gaan we weer voor het echte werk (en vast en zeker zonder magnetron!). ’t Leuke van deze cursus is dat je zelf 5 gerechten kan uitkiezen uit een enorme lijst met voorafjes, soepen, salades, hoofdgerechten en desserts en dus niet weer de geijkte kip met cashewnoten, groene curry en sticky rice met mango krijgt uitgelegd en voorgeschoteld.

Één van de bijzondere zwembad-gasten was deze (bijna) verdronken vlinder, vleugellam drijvend in het water. Met in gedachte de reïncarnatie en het feit dat je maar nooit weet of het één van je (voor-)ouders kan zijn schep ik ‘m met het schoonmaaknet uit het water en laat hem rustig even recupereren. Wanneer ik na een poos het zwembad uit stap, komt-ie langs gefladderd en land bijna even op m’n hoofd. Zet je toch even aan het denken…..!

Voor ik het vergeet ook nog even melden dat het raadsel van de “pok-pok-geluiden” uit de tuin van de buren nu echt is opgelost. Toen ik onlangs even iets ging vragen zaten ze toch gewoon te dobbelen en er kwam geen vijzel aan te pas; iets minder culinair dan m’n kookboek had doen geloven.
Hier gaat de barbecue zo aan voor de Thaise spareribs; ze worden geserveerd met gewokte Morning Glory (waterspinazie) en gestoomde Jasmijn rijst met koriander. Da's dan toch wel weer tamelijk culinair, me dunkt!

voor de liefhebbers:

pok pok

Vanuit de tuin van de Cees en Panjit komen op de meest wonderlijke tijden geluiden alsof ze aan het pokeren of rummikuppen zijn: “pok-pok-pok…..pok-pok-pok” (als dobbelstenen in een werpbeker). Al lezend in m’n kookboek stuit ik plotseling op  de oplossing van dit “raadsel”. Panjit is bezig met de voorbereidingen van de dis en maakt één of andere currypasta in haar keramieken vijzel: klinkt als “pok pok - pok pok” Zie daar de naam van de Thaise restaurants en de titel van het kookboek!

Pad Krapao

In de top tien van meest favoriete gerechten in Thailand staat onder anderen Pad Kaprao. Daar heb ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar het blijkt een razend populair en eenvoudig gerecht met weinig ingrediënten te zijn. Slechts één ingrediënt schijnt volgens internet lastig te verkrijgen te zijn: Holy Basil, de naamgever van het recept (deze basilicum-soort heet in het Thai Bai Kra Pao). Wanneer ik bij de buren ga vragen waar ik de meeste kans heb om het op de kop te tikken blijkt er een enorme struik in hun achtertuin te staan. Ik mag ongegeneerd plukken! Het eindresultaat is inderdaad makkelijk en heerlijk; zelfs Blacky lijkt het lekker te vinden en wandelt kwispelend weer naar huis (of vinden honden misschien alles lekker wat ze toegeworpen krijgen…..).
Voor het eerst van m'n leven kook ik rijst in m'n zojuist aangeschafte rijstkoker (hij past net in de koffer....); helaas is de bijgeleverde gebruiksaanwijzing alleen in het Thais. Het is dus maar een beetje gokken, maar als de boel aan de bodem gaat plakken biedt e-mail overleg met Wilma uitkomst! Volgende keer wat meer rijst en een beetje roeren.....

De Thai zijn geen broodeters; rijst en noedels de hele dag door (heerlijk hoor!). Maar nu er steeds meer farangs (blanke buitenlanders) komen verschijnen er steeds meer broodsoorten in de supermarkten. Er is in Hua Hin zelfs een Duitse bakker, maar daar waren we niet erg van onder de indruk toen we vorig jaar even gingen kijken…. Toch heeft ons ontbijt ook een Thais tintje: de vleeswaren staan stijf van de Thaise chilipepertjes!

Bangkok ham

Net als vorig jaar lopen we op Palm Hills ons eerste rondje; het is weer bloedheet, maar godzijdank is het dit keer niet de voorbode van een tyfoon als toen. Toen raasde een dag later het restant van tyfoon Haijan over de regio en zijn er heel wat bomen gesneuveld. De baan was weer prachtig hersteld, maar wel erg druk; een enorm leger van (vrouwelijke) caddies zorgt er trouwens voor dat we toch keurig binnen 4 uur rond zijn.

We zien het overigens ook als oefenrondje, aangezien we aanstaande zondag weer mee mogen doen aan de Pineapple Pairs op Banyan (in de Top 3 in Thailand!). We maken niet zoveel kans bij deze “Four Ball- Better Ball-wedstrijd”, maar het is wel een mooie manier om voor (betrekkelijk) weinig geld op deze schitterende baan te kunnen spelen….. Incluis de inbegrepen lunch en diner na afloop wordt het weer een mooi dagje, zo denken we!

Vorig jaar speelden we tijdens een wedstrijd op die ander mooie baan (Black Mountain) in een flight met de Nederlandse oprichter van Banyan Resort & Golf; hem verwachten we morgen niet te treffen aangezien hij "door omstandigheden"niet meer verbonden is aan het project.... 

very spicey!

Vlak voordat in Nederland de emotionele herdenkingsdienst van de MH-17 ramp plaats vindt vliegen we in een bomvolle 747 over (het noorden van) de Oekraïne. Dat is zeker een moment van bezinning; wat een paniek  – ook al was het maar even – moet dat zijn geweest… We vliegen voor nop (zie vorige blog; “dat is dan wel weer boffen…”) en zitten perfect bij de deur, dus ruimte voldoende. Vlak voor het geplande vertrek meldt de piloot dat er ’n probleem is met één van de deuren; we zien de vouchers al weer verschijnen… J Maar gelukkig vertrekken we een half uur later en vliegen de 10 ½ uur om. Toch altijd weer fijn om met beide benen op de grond te staan, ondanks de brandende zon en de vochtige warme deken….

Met onze helse rit dwars door Bangkok van vorig jaar nog vers in het geheugen, hebben we deze keer besloten om ons op te laten halen. Dat was een goede keus, ook omdat we tijdens de 3 uur durende rit wat gemiste slaap konden inhalen (en dat terwijl  de rit veel turbulenter was dan de uiterst rustige vlucht). Halverwege – tijdens de korte onderbreking voor de lunch – hebben we de goed bedoelde adviezen van de chauffeur en de  mevrouw achter de bakken met gerechten (very spicey…!!) weer in de wind geslagen, maar ook dit keer was het vuur in m’n mond nauwelijks te blussen…. Weer even aan wennen: “very spicey”, betekent hier ook echt very spicey!

De ontvangst in Villa Chan door sleutelbeheerder Cees en zijn vrouw Panjit was wederom allervriendelijkst en het hele huis stond vol met bloemen. En later die avond was Blacky er ook weer als de kippen bij toen de geuren van de geroosterde kip blijkbaar 2 deuren verderop te ruiken waren! (zelfs “ons” mangovrouwtje op de grote overdekte markt herkende ons, lachte van oor tot oor en zei iets wat we niet verstonden, maar het zal vast vriendelijk bedoeld zijn geweest. Maar ja, ze zag ons dan ook waarschijnlijk al net als vorig jaar weer om de dag 2 kilo mango’s afnemen…..)

De huurauto zou om 17.00 uur bij het huis worden afgeleverd; toen we om 17.15 uur onraad roken hebben we rap met de pre-paid mobiele telefoon van het huis (mooie service!) contact gezocht met Thai Rent a Car. De lieftallige dame stond al en kwartier aan te bellen bij het verkeerde huis en was juist van plan om terug naar het kantoor te rijden… Lang leve de mobiele telefoon (we moesten namelijk nog wel even naar de supermarkt….) Gezien het weggedrag van de Thai en de toestand van de wegen zal het een hele uitdaging worden om de gloednieuwe en spierwitte Mitsubishi Mirage in dezelfde staat terug te brengen over 35 dagen.

Toen we de eerste ochtend vroeg “als vanouds” weer op de veranda onze koffie dronken konden we het ons allebei niet voorstellen dat er een (heel druk) jaar tussen de laatste keer in 2013 en deze mooie ochtend was geweest. Bizar! Misschien hebben we – zoals de Boeddhisten geloven – in een vorig leven wel in Thailand geleefd en horen we hier thuis…..??  ;-)

Ook het eerste rondje Hua Hin was als “back to normal”; greenfees regelen op het kantoor van Sabai Sabai, struinen over de markt en foerageren bij de schitterende Tesco Lotus supermarkt. Deze keer niet m’n dikke kookboek “De Thaise Keuken” meegenomen, maar de digitale versie van een nieuw boek van een Amerikaan, die ondertussen een  keten met Thaise restaurants (Pok Pok) heeft opgezet in de USA en een heel leuk leesbaar en informatief kookboek heeft geschreven (Pok Pok van Andy Ricker). Als het goed is komt er één dezer dagen een Nederlandse versie uit. Een aanrader voor de liefhebbers!