de 4 s-en

Na een taxirit van 10 minuten en een overtochtje met een longtailboat van nog geen 3 minuten ben je opeens in de “jungle” van Bangkok (de “green lung”) Het schiereilandje  in de rivier is onbekend gebied voor de meeste Bangkokianen en inderdaad het personeel in het hotel heeft er nog nooit van gehoord…. 

In verschillende blogs lezen we dat je er snel heen moet gaan voordat de grote meute het heeft ontdekt. Vooral de floating market zou binnenkort overstroomd kunnen worden door de toeristen. Nu, blijkbaar zijn we al te laat, want het is er razend druk en er is inmiddels een enorm parkeerterrein aangelegd. Bovendien zijn er verdomd weinig drijvende stalletjes; valt dus een beetje tegen….

Nadat we door het bootje naar Bang Krachao zijn overgezet huren we 2 fietsen en maken een leuke fietstocht over het “platte land” (met van die smalle betonnen paadjes als vorig jaar; water aan beide kanten…) Ook hier verschillende tempels en we zijn ook nog getuige van een spannend hanengevecht. Dat zal hier toch ook vast en zeker verboden zijn (?). 

Wel heerlijk rustig hier vergeleken met de hectische stad aan de overkant en het fietsen is ook een fijne afwisseling na al dat gewandel.

Want we hebben de afgelopen 4 dagen heel veel gewandeld, op zaterdag alleen al naar de Chatuchak weekendmarkt (naar verluid de grootste markt ter wereld; je kan er  dan ook werkelijk alles krijgen) en de schitterende – in kerstsfeer gehulde – shoppingmals rondom Siam Square. We hebben 2 restaurantjes gezocht (en gevonden!) die Mark Wiens had aangeraden op z’n website en dan verder natuurlijk die heerlijke “food-walk” samen met Chin. Al met al is Bangkok telkens weer een mooie afsluiting van een heerlijk verblijf in Thailand!

Op zondag voorlopig de laatste pad thai langs de kant van de weg, en voor het laatst kwistig strooien vanuit de “bende van 4”, 'n setje van 4 potjes die we de afgelopen weken in allerlei vormen zijn tegengekomen. Het Thaise “peper en zout stelletje” heet ook wel de “4  s-en; Sweet (kristalsuiker), Sour (azijn met fijn gesneden pepertjes), Salty (vissaus) en Spicey (chilivlokken). Zo kan je de maaltijd helemaal aanpassen aan je eigen smaak. Op die manier hebben we ook ons verblijf in Thailand weer tot een heerlijke tijd weten te maken: Sunshine, Stokken, Strand en Superfood.....

Vandaag zijn we zo’n 12 uur te gast bij de KLM (lange dagvlucht!) en krijgen waarschijnlijk weer gewoon rode kool met gehaktballetjes bij de maaltijd; dat zal na 6 weken Thais eten zeker weer heerlijk smaken! De vlucht van gisteren is om onduidelijke redenen geannuleerd, maar het schijnt dat ons toestel inmiddels – met enige vertraging (we vinden vertragingen alleen leuk als ze langer dan 3 uur duren, want dan vliegen we volgende keer weer voor niks…..) – onderweg is, zodat we mooi op tijd thuis zijn voor de feestdagen! 

fijne feestdagen gewenst!

chili paste tour; 'n fotoimpressie

Al om 9 uur begint de wandeling met gids Chin Chin; de rest van de dag zullen we  met z'n drieën dwalen over markten, scheuren in tuk-tuks en veel eten, heel veel eten en wonderlijke zaken proeven.....
De Thailanders beginnen als ontbijt al met gegrilde kip, met als gevolg dat we iets over negenen al op een kippenpoot staan te knagen. En dan bedoel ik niet een kippenpoot maar een echte kippenpoot...!

En niet veel later dan eindelijk m'n eerste hapje durian; al veel over gehoord en het is inderdaad goddelijk, als een hap roomboter!

Chin begrijpt ondertussen dat het voor mij niet gek genoeg kan wezen en koopt een zakje gefrituurde kikkertjes; er ligt nog een restantje in de minibar. Lekker hapje!

Ergens halverwege mag ik zelf in een restaurant een Som Tam (papaya salade) in elkaar draaien. Om de pittigheid te blussen wordt er standaard een "garnituur" van holy basil, morning glory en witte kool geserveerd bij de salades.

Naast alle liflafjes op de markt schuiven we ook zeker 5x aan aan verschillende tafels voor een veelheid aan gerechten. Zoveel, dat het op een gegeven moment gewoon niet meer gaat en de verschillende koks teleurgesteld kijken als de gerechten niet helemaal opgegeten worden.....

Chin schept weer 'ns op......

Onderweg bezoeken we - ter afwisseling - een museum, 'n oude kruidenwinkel en een paar tempels. En horen natuurlijk allerlei verhalen van Chin; het blijkt dat ze bevriend is met de befaamde Mark Wiens van de "eatingthaifood-weblog"!

Als afsluiter eten we bij een ijsboer(-in) die al zo'n 70 jaar het allerlekkerste kokosijs van Bangkok maakt de beruchte mango- en kokosijs sandwich! (met pinda's en zoete wortel) Het kost - ondanks het feit dat het heerlijk is - toch wel wat moeite ondertussen,,,,,

Rond half vijf stappen we (zeeeer) voldaan en een ervaring rijker de hotelkamer weer in. Precies op tijd om tussen 17.00 en 19.00 uur te genieten van de gratis hapjes en drankjes in de executive lounge van het hotel :-)

"the beach"

We zijn geen echte strandmensen, vooral niet als je dan ook nog je zwembroek aan moet houden. Wat doe je dan in een badplaats in Thailand vraag je je misschien af? Awel, ook zonder strand hebben we ons uitstekend vermaakt; pas na 5 weken hebben we ontdekt dat het strand van Hua Hin ook leuk kan zijn. 

Tientallen strandtentjes met restaurant en een plafond van parasols met daaronder lekkere ligbedden.  Iets teveel afleiding voor de e-reader…. Veel Zweden en Nederlanders om ons heen (het lijkt wel alsof er een bus van Kras-reizen is gearriveerd!), een enorm arsenaal aan verkopers die om de haverklap aan je bed staan met kleding, souvenirs of etenswaren en ’n legertje masseuses die hun diensten aanbieden. Plotsklaps wordt de “rust” verstoord door gegil; de dames naast ons staan nu op het ligbed. Een slang schoot blijkbaar over het zand de plamboom - 2 bedden naast ons - in. Spanning en sensatie! Gebroederlijk staan we omhoog te kijken en de omstanders breken los met verhalen over slangen. Na lang turen zie ik een groen slangetje van nog geen 30 cm over de kokosnoten schuiven…. Toch wel even een fijne onderbreking!

Uiteindelijk vinden we het zo leuk dat we ook onze laatste dag op het strand willen doorbrengen. Maar helaas is dat een woensdag en de nieuwe junta in Bangkok heeft in al haar wijsheid besloten dat alle strandtenten op woensdag gesloten moeten zijn. Dat was in eerste instantie bedoeld om “grote schoonmaak” te houden, maar niemand begrijpt waarom dat nu nog steeds zo is.
Misschien maar goed ook, want het Thaise weerbericht geeft aan dat het “cool” zal zijn die dag. Daar hebben ze een schattig symbooltje voor: een mannetje met een lange broek en een dikke trui aan. En ze kleden zich inderdaad goed aan, de Thais, want in plaats van de gebruikelijke 32˚C is het dan zo’n 28 of 29 graden. Zalig!

Verder gebruiken we die dag om in te pakken (en dat is bepaald geen sinecure met al die nieuwe kleren en keukenartikelen….) en het autootje wordt aan het einde van de middag weer opgehaald na 2500 km schadevrij rijden (ook dat is een hele prestatie, de Thaise rijstijl in ogenschouw genomen) ’s Avonds komen Panjit en Cees onverwachts langs voor een afscheidsborrel en nemen een leuk afscheidscadeautje mee; onderstaande “spotprent”. Een paar dagen eerder heeft Cees foto’s van ons gemaakt, zogenaamd “voor het gastenboek”; nu weten we wel beter! (Paul kwam toen net uit het zwembad, vandaar zijn ‘nieuwe’ coupe!) We kennen elkaar nog maar nauwelijks, maar ze hebben blijkbaar al aardig door hoe de rollen verdeeld zijn aan de Vossemeerlaan! We kletsen over het leven in Thailand en concluderen dat dat zalig is…..

Over 2 uur worden we opgehaald en 3 uur later afgezet bij ons hotel in Bangkok; hoewel we de stad voor de vierde keer bezoeken hebben we een vol programma voor de komende 4 dagen. Een van de hoogtepunten zal waarschijnlijk de Chili Paste Tour (http://www.foodtoursbangkok.com/ ) worden. We wandelen morgen van 9 tot 3 uur met een gids door de stad en zullen van alles te proeven krijgen. Ik kijk er naar uit en we zullen maar niet teveel genieten van ons à la carte ontbijt in het Pullman G Hotel morgenochtend!

kerstmis?

Op zaterdag rijden we naar het Kaeng Krachang National Park, het grootste NP van Thailand. En ondanks dat het zo groot is wordt het weer een aardige speurtocht, want op cruciale momenten staan er alleen borden in het Thaise schrift en wanneer we langs de kant van de weg vragen worden we – waarschijnlijk niet met opzet – de verkeerde kant opgestuurd. Daarbij komt dat de kaart in ons (van huis meegenomen) navigatiesysteem zo’n 7 jaar oud is en dat houdt in dat de 3301 – onze geplande route – abrupt stopt en sinds een poosje op de bodem van een stuwmeer ligt….

Het park ligt tegen de grens met Myanmar aan en gaat aan de andere kant door onder een andere naam. Er leeft volgens de website veel wild, waaronder tijgers, luipaarden, tapirs en olifanten. Maar het is vooral de hemel op aarde voor vogelaars. Onze oogst van de dag was een grote groep apen en een paar vlinders…. 

Zelfs de olifanten hebben we niet gezien (behalve dan een paar enorme drollen), maar dat is misschien maar goed ook. Nog geen 4 dagen geleden is net buiten het park (het is niet omheind!) een Thaise dame door een boze (wilde) olifant van haar brommer geduwd en doodgetrapt. Tja, je moet toch altijd op je qui vive zijn!  

Bovendien kan je er lekker eten! In het eerste kamp is een klein restaurant met ’n kleine keuken; we komen gelijk binnen met een groep van zo’n 50 jongelingen maar zijn net iets later met bestellen… Pas na 40 minuten is één van de 2 woks vrij voor onze maaltijd. Zeker het wachten waard!

Nog maar nauwelijks thuis roept Paul: “olifanten achter de schutting!” En jawel hoor, 2 olifanten in de bossen achter ons huis! Maar deze worden de volgende ochtend weer opgehaald; het zijn 2 beesten uit het “Elephant Village”, die blijkbaar zo nu en dan een nachtje mogen genieten van hun vrijheid en in die tijd flink wat bomen verruïneren. Het is een wonder dat ze de volgende dag nog steeds ongeveer op de zelfde plek staan, ik zou hard zijn weggerend als je weet hoe ze in dat Village behandeld worden…. Een van de twee trompettert nog even op bevel wanneer de fotograaf wordt opgemerkt. Overigens wel fijn dat Summerland ommuurd is, met die oude Thaise dame in het achterhoofd!

Alle koks van de “street food stalls” gebruiken ‘m en hij is in elke thaise keuken te vinden: een snijplank van tamarinde hout. Ik begrijp dat dat het summum onder de snijplanken is; gaat jaren mee en is zo keihard (en loodzwaar!) dat je messen vlijmscherp blijven. Ik heb m’n zinnen dan ook al een poosje gezet op zo’n plank, maar vorig jaar vlogen we terug via Abu Dhabi en daar mag je bijna niets invoeren, dus ook geen hout. Nu stond er een paar weken geleden elke dag bij het station een mannetje met een vrachtwagen vol met dit soort planken. Net wanneer we van plan zijn om er één aan te schaffen is hij verdwenen; waarschijnlijk op reis naar het noorden van het land om een nieuwe voorraad op te halen (?) Elke dag weer een diepe zucht als we ‘m niet treffen bij het station…  Maar gelukkig – vlak voordat we naar Bangkok vertrekken – is hij weer terug! En na “hard onderhandelen” dan toch uiteindelijk voor zo’n € 5 ’n mooie plank gescoord. Nu maar hopen dat ze op Schiphol niet gaan zeiken over het invoeren van hardhout….! (en nu nog even op zoek naar “mineral oil” (= aardolie (??) volgens de vertaalsites) om ‘m mee te behandelen, de scheurtjes op te vullen en bacteriën te bestrijden)

We lopen ons laatste (10^e) rondje op "Imperial Lakeview". Wanneer we aankomen blijkt dat er de 4 volgende dagen een of ander nationaal Thais jeugdkampioenschap zal plaatsvinden en dat betekent dat we tussen alle oefenrondjes van de deelnemers zijn geplakt. Da’s geen genoegen aangezien de jongelui meestal 2 of 3 ballen spelen en wij dus wachten, wachten, wachten. En wanneer we ’n keer worden doorgelaten en Paul een geweldige afslag heeft geslagen zegt één van de beloftes van Thailand “nice try”…. We denken maar dat-ie het niet zo lullig bedoelt als ‘t z’n strot uit komt, maar toch… Bij hole 18 komt de stoom uit onze oren!

Wanneer we ’s avonds nog wat zitten af te koelen op de veranda proberen we ons te realiseren dat het over ruim een week Kerstmis is. Met Sky Radio’s kerstmuziek op de achtergrond en de extra kerstlampjes van Panjit in de tuin lukt dat maar moeilijk; zelfs de Kersteditie van de Allerhande (we moeten volgende week donderdag een voorgerecht voor het Somers-kerstdiner meebrengen) helpt niet echt. De bijna bloeiende waaierpalmboom in de tuin heeft nog ’t meeste weg van een kerstboom... 

pizza!

Tijdens ons ‘golfuitje’ logeren we in het Ratchaburi in het gloednieuwe hotel “Space 59”.  Erg hip en ‘industrial design’, wat volgens mij wil zeggen; veel beton, grijstinten en hout! En weer staan we versteld, want voor een overnachting inclusief de hele mikmak (ontbijt, wifi, parkeren en gebruik van 2 fietsen) betalen we hier in de provincie € 19 ……. Aangezien het ook nog 'ns het enige prima hotel in de stad is, is het bom- en bomvol.  Dan blijkt dat er ook nadelen zitten aan al dat beton; de akoestiek is dramatisch en slapen zonder oordopjes is dan ook niet mogelijk.

We maken met plezier gebruik van de fietsen en toeren wat rond in de stad en langs de rivier; we komen welgeteld 3 andere westerlingen tegen, dus het is niet vreemd dat er soms vreemd wordt opgekeken naar de bleekneuzen op de fiets! Iedereen blijft glimlachen, Thailand wordt dan ook niet voor niets “het land van de glimlach” genoemd. Ratchaburi – hoewel best wel een gezellige stad – zal nooit een echte toeristentrekker worden, zo denken wij….

’s Avonds hebben we wat moeite om een geschikt restaurant te vinden, onder andere omdat we niet graag (ongemakkelijk) op de grond willen zitten…. Wanneer we iets verderop een drukbezocht - dus blijkbaar goed - buurtrestaurant zien zoeken we dan ook maar een tafeltje. Niemand spreekt er Engels, wij geen Thais en er is geen menukaart; op de stoep staan in 5 grote pannen 5 onduidelijke gerechten te pruttelen. We wijzen maar wat aan! Op een reisblog heb ik gelezen dat Ratchaburi bekend staat om “hoi tod”, een omelet met mosselen of oesters. 

Ik spreek ’t maar uit zoals ’t er stond en jawel; de mevrouw glimlacht en begrijpt me.  Binnen 2 minuten staat er echter een schaaltje met een dozijn rauwe oesters in een pittige zure saus op tafel….. Toch niet helemaal goed over gekomen blijkbaar! (desondanks wel lekker!) Uiteindelijk staan er 2 borden met dampende rijst  en 4 gerechten midden op de tafel. Wanneer we aangeven te willen betalen komt de mevrouw met een fikse rekenmachine, ratelt er even flink op los en laat het eindbedrag zien; alles bij elkaar toch  wel weer zo’n € 2,75….. 

't Wordt weer eens tijd voor een pizza, geloof ik!

Het hoofddoel van het tripje zijn de 2 schitterende golfbanen in de omgeving. Ondanks dat ze nogal afgelegen en midden in de jungle liggen zijn ze over het algemeen prima onderhouden en is het er zelfs redelijk druk! Maar wel ver weg (nou ja, 2 uur rijden…) van het toeristische Hua Hin; de aanwijzingen van de caddies zijn er nog lastiger te begrijpen dan aan de kust. En de ontwerper van de scorekaart had blijkbaar ook wat moeite met het Romeinse schrift…..

Dat omelet met oesters heb ik inmiddels in een visrestaurant hier in Hua Hin gegeten; aroy! Ondertussen proberen we thuis zo nu en dan een recept uit “Pok Pok” uit, maar met al die ananassen in de buurt ook weer ‘ns een toprecept uit de studietijd boven tafel gehaald: kippenlevertjes met ananas, maar dan wel met een Thaise twist. 

Daar was Blackie ook wel van gediend, en zeg nu zelf; die mooie reebruine bietsende ogen zijn toch  niet te weerstaan….? Zoals eerder gezegd; vanavond maar weer ‘ns een pizza in het dorp!

oh oh oh, wat zullen we stinken!

Mark Wiens (Amerikaan, getrouwd met een Thaise en al een paar jaar woonachtig in Bangkok) houdt – voor liefhebbers van de Thaise keuken – een leuke foodblog bij: http://www.eatingthaifood.com/ . Leuke weetjes over gerechten, tips voor restaurants en recepten van z’n schoonmoeder….  

Vanaf het moment – op een regenachtige septemberdag – dat ik zijn nieuwsbrief  met het recept van “Thai fish deep fried with garlic and turmeric” ontving heb ik het willen maken; vandaag is de dag! 

Het recept vraagt om 7 bollen knoflook, dus oh oh oh wat zullen we stinken….. (toen we nog werkten was één teentje zelfs al uit den boze!) De knoflook gaat samen met de kurkuma (geelwortel) in de vijzel van de Thaise buurvrouw en Mark tovert dat dan blijkbaar in 5 minuten om in een mooie marinade; Marc kost het zeker een half uur en vervolgens ook veel tijd om de gele kleur van alle lichaamsdelen weg te krijgen (’n dag later zijn m’n vingers nog steeds geel)

Verder gaat alles als in het filmpje (zie:  http://youtu.be/6KQ0jxhO0GY ), behalve dan dat zijn truc om de ruim 50 knoflook tenen tegelijk te pellen niet helemaal succesvol is….. Al met al een flinke klus, maar wel gelukt en heerlijk! (De rijstkoker zit inmiddels in de koffer; ze verkopen hier voor € 0,06  zakjes kant en klaar gekookte rijst die nog maar even de magnetron in hoeven. Da’s nog veel eenvoudiger dan de rijstkoker!)

Nog maar een keer over de zegeningen van het internet. Zaten we vroeger te pielen met een wereldontvangertje om de nieuwsberichten en oproepen van de Wereld Omroep te kunnen horen, nu kan je via je iPad alle Nederlandse radiozenders afspelen in den verre; leuk hoor, de Gouden Uren tijdens het koken…..  En ’s ochtends tijdens ons kopje koffie op de veranda zijn we plotseling – 13 uur eerder –  via Facetime in de keuken van André en Chris in Texas, waar ze met een stel vrienden het Thanksgiving Diner aan het voorbereiden zijn! Daar een jolige boel, hier zijn we voorzichtig aan het wakker worden. 

Van de redactiecommissie krijgen we via het internet een voorproefje van de Glossy “25 jaar Kagerzoom” toegestuurd; die heeft nog heel wat voeten in aarde gehad, maar ziet er werkelijk perfect uit. Aanstaande woensdag is de presentatie, ’n dag later wordt-ie rondgestuurd. ’n Waardige afsluiter van het lustrumjaar!

de gele koorts heerst...!

De laatste vrijdag van november gaan we weer de strijd aan met de buren! Deze keer op Black Mountain; de nummer één baan van Thailand en de hele South East Pacific. Mooie baan, flink aan de prijs (zelfs via ons tussenkantoortje Sabai Sabai). 

Alle banen rondom Hua Hin zijn trouwens redelijk duur; wanneer je een uurtje richting het noorden rijdt worden de greenfee’s een stuk aantrekkelijker. We hebben voor volgende week dinsdag en woensdag 2 banen in de buurt van Ratchaburi gereserveerd (the Royal Ratchaburi en Dragon Hills) en inclusief de overnachting in een boutique hotel in de stad kost dat TBH 2000 (€ 50) per persoon: één greenfee hier in Hua Hin (inclusief de korting en de verplichte caddie fee en -tip) kost minimaal € 65…..
De Four Ball Better Ball eindigt overigens weer in een gelijkspel!

Voor een kennis gaan we op onderzoek uit naar een nieuw bouwproject, net buiten het centrum van de stad. Hij is bevriend met de ontwikkelaar en die heeft ‘m gevraagd mee te investeren, dus onze kennis wil graag weten hoe de stand van zaken is. Na enig speurwerk vinden we de bouwlocatie waar uiteindelijk zo’n 70 huizen zullen staan; er zijn er nu 2 af en 3 in aanbouw. Terwijl we rondlopen worden we aangesproken door een Europeaan, die er niet van gediend is dat ik met een camera rondloop (er zijn blijkbaar nogal wat vervelende concurrenten), maar wanneer blijkt dat hij de betreffende vriend is slaat hij  om als een blad aan de boom en krijgen we een uitgebreide rondleiding over het terrein. En inderdaad, het zijn mooie huizen, dito (Europese) materialen en schitterende vergezichten. Maar wel in het duurdere segment. 

Nu hebben wij niet zoveel verstand van investeren, maar gezien het feit dat er tientallen nieuwe (en ook nog onafgemaakte oude) projecten zijn vragen we ons af of de beloofde winsten haalbaar zullen zijn. Zo worden er bijvoorbeeld bij “the Energy” (http://www.theenergy.co.th/ ) alleen al zo’n 6000 appartementen gebouwd en bij Mahasamutr (http://www.mahasamutr.com/ ) bouwen ze 80 huizen rondom een aangelegde lagune van € 1.000.000 elk…. Het lijkt er op dat ze dezelfde kant op gaan als Spanje een aantal jaren geleden.

Tijdens een weg-van-de-snelweg-tochtje in de omgeving belanden we in een dorpje dat leeft van de ananassen. Dole heeft hier een enorme fabriek, waar ze al dat heerlijke fruit in blikjes stoppen. Door de enorme aanvoer van ananassen koop je ze hier in de stalletjes langs de weg  voor € 0,30 per stuk… Super zoet en sappig! Er wordt flink geoogst, ook vrachtwagentjes vol met Aloë vera bladen (het sap blijkt een wondermiddel voor van alles en nog wat te zijn)

Al met al blijkbaar een rijk dorp, want er wordt hard gewerkt aan een kolossaal gouden Boeddhabeeld. Ook in de omgeving een paar als tempel ingerichte grotten en ook hier eerst een fikse klim voordat je in de grot kan afdalen. En geen licht natuurlijk…! Maar hier zijn we op het juiste tijdstip;  rond het middaguur schijnt de zon door de opening hoog in de grot en in combinatie met het licht van de 2 offer kaarsjes die we op een tafeltje zien liggen geeft dat een feeëriek tafereel.

Al dat geklauter maakt hongerig, dus bij het eerste restaurant dat we tegenkomen stoppen we. En vanaf het moment dat we uit de auto stappen merken we aan het geroezemoes en ‘t zenuwachtige gedoe dat ze niet vaak farangs aan tafel hebben en we lijken dan ook een bezienswaardigheid. Er is geen menukaart; we worden in “de keuken” gevraagd om aan te wijzen wat we willen eten. Uiteindelijk wordt het Fried Rice with Shrimps; 2 borden vol en een fles mineraalwater voor €2,50….

Even later komt de echte bezienswaardigheid uit de keuken geschommeld. Een knaap van een jaar of 16 – die volgens z’n vader 200 kg (!) weegt – komt de ijsblokjes aanvullen. En dat terwijl z’n moeder niet echt vet kookt; de thaise keuken is juist heel gezond!  Wat te denken van deze “Fruits de Mer” Thai Style, met kokkels, mosselen, oesters en jakobsschelpen, die we eergisteren aan het strand aten? (waren we vroeger nog erg voorzichtig met wat we aten in Thailand; nu eten we echt alles wat de pot schaft, zelfs rauwe oesters; de bacteriën overleven de super hete dipsaus niet!)

Vergelijkbaar met de ‘oranjekoorts’ rondom Koningsdag heerst hier nu al een paar dagen de ‘gele koorts’ (geel is de kleur van de koning). Langs alle wegen worden de rood-wit-blauwe Thaise vlaggen en de gele vlaggen van het koningshuis neergezet en (bijna) iedereen draagt gele shirts en petten. Vrijdag (5 december) verjaart de langst regerende vorst (68 jaar!) en wordt hij 87. Hoewel hij aan de beterende hand schijnt te zijn viert hij ‘t dit jaar niet in Hua Hin in z’n zomerpaleis….

Vanavond vieren wij ons eigen feestje; nadat we bij de kleermaker voor de eerste keer gaan passen eten we een hapje bij het authetieke restaurant Jekpea, om vervolgens op het centrale plein een concert bij te wonen van – jawel! – de Dutch Swing College Band! Dat wordt swingen geblazen! Er zijn blijkbaar flink wat landgenoten neergestreken in Hua Hin; er is een restaurant genaamd “Say Cheese” , een café waar je het bekende frituurwerk kan krijgen en een ouwe visboer die voor de liefhebbers haring importeert. En er is zelfs een Nederlandse Vereniging die voor volgende week de wereldberoemde Sara Kroos heeft uitgenodigd voor een optreden….