the monday morning smile of the week (7)

Absolute top-smile van de laatste week is de guitige monnik die in 'n tempel in Chinatown (Bangkok) iets gewichtigs zat te doen, maar toch wel even wilde lachen naar de fotograaf. Wat mij betreft ook de overall-winnaar van de afgelopen 7 weken... Het was waanzinnig druk op het grote tempelcomplex; heel veel mensen die offers brachten (en in het vuur gooiden) voor geluk in het nieuwe jaar. Er gaat een fortuin om in de "offer-handel"; rondom tempels stikt het van de stalletjes.

En dan nog even dit: de danseressen van de Erawan-shrine  - het kleine tempeltje op één van de drukste kruispunten van Bangkok, waar een paar maanden geleden de bom ontplofte - kunnen weer voorzichtig glimlachen. Nog maar nauwelijks bekomen van de schrik doen ze hun dansje en liedje voor een ieder die extra betaalt voor "achtergrond muziek" tijdens het gebed... Je kan kiezen voor 2, 4, 6 of 8 danseressen; de prijs varieert van 200 tot ruim 700 Baht.

vlak voor Kerstmis in Bangkok...

En jawel hoor, tijdens de lange wandelingen die we afgelopen dagen in Bangkok hebben gemaakt belandden we 2 keer op tempelcomplexen waar ceremonies bezig waren in verband met de crematie van de "hoge monnik".
Honderden (misschien wel duizenden) mensen staan eindeloos in de rij - in de brandende zon - om hun laatste eer te bewijzen. Wij gluren - netjes met onze pet in de hand - even mee, maar vinden het iets te brutaal om in de rij te gaan staan bij de hapjes en drankjes...
(ook 's avonds in één van de super-de-luxe shoppingmalls - bij de presentatie van de nieuwe roze en zwarte ijsjes van Magnum - herkennen we de aanwezige supersterren niet, maar uit de batterij tv-camera's en krijsende meiden begrijpen we dat Ola flink heeft uitgepakt om de ijsjes aan de man te krijgen. Ook hier lopen we het lekkers mis.)

De vorige 2 keer logeerden we in het Pullman G in de wijk Silom. Voordeel was dat we daar van 17.00 tot 19.00 uur werden gefêteerd op heerlijke hapjes en free flow of drinks (excecutive room!). Nadeel was dat we 's avonds dus nergens meer kwamen en niets meer hoefden te eten... Nu logeren we (gratis, vanwege de punten) in de Holiday Inn Express in Siam - tussen de schitterende shopping malls en vlak bij de skytrain en snelle ferry over de khlongs - en hebben dus alle tijd om 's avonds op stap te gaan. 

Zo wandelen we naar "Thip Samaï", the place to be voor Pad Thai: het meest Thaise (noedel) gerecht dat je kan bedenken in het beste Pad Thai restauarant dat er bestaat... Er staan maar 4 verschillende versies op de kaart en daarnaast alleen de befaamde vers geperste sinaasappelsap. Hoewel er konstant een flinke rij (veel toeristen door de "Lonely Planet", maar nog meer locals) voor het restaurant staat, sta je - voldaan - ook weer snel buiten! Wij gaan voor de ingepakte pad thai (in een flinterdunne omelette) en krijgen - omdat ik een paar woorden Thais spreek (?) - een sticker als souvenir (en bij het verlaten van de tent een vonk van het houtvuur in m'n oog).

En zo maken we de volgende dag één van de andere hoogtepunten van de stad mee; rond borreltijd een biertje drinken aan de rivier met uitzicht op de Wat Arun (die overigens volop in de steigers staat; dat hebben wij weer...) en de ondergaande zon. Om vervolgens in de avondspits met de overvolle ferry over de rivier en de skytrain - onder Japanse omstandigheden (als sardientjes in een blikje) - in een uur terug naar Siam te reizen. 

Maar ja, alles beter dan taxi of tuk tuk; het verkeer staat eigenlijk de hele dag vast. En dan te bedenken dat we de eerste keer (2013) toen we zelf van het vliegveld naar Hua Hin reden door ons navigatiesysteem dwars door Bangkok werden geleid...Nu 55555, toen bepaald geen genoegen!

3 dagen Bangkok is weer genoeg... Het is er razend druk (vooral zo het weekend voor de feestdagen, me dunkt), het is er dag en nacht een enorm kabaal (zelfs op de 21ste verdieping van het hotel horen we de stad...) en het stinkt er soms verschrikkelijk (we denken dat de kanalen niet alleen gebruikt worden voor het transport...) 

Maar de sfeer is geweldig en het ruikt er ook op bijna elke straathoek naar heerlijk eten. Ook hier weer heerlijk gesmikkeld en één keer toegegeven aan Paul's pizza-wens. Maar dan wel met 'n Bangkok-twist: in de vorm van een ijsco!

 Later vandaag 12 uur zitten en uitrusten in de 777 van de KLM en volgend jaar waarschijnlijk weer deze kant uit... Het blijft naar meer smaken!!

(vandaag - 'n dagje te vroeg in verband met 't vertrek - ook alvast de "monday morning smile")

laatste weekje Hua Hin

Terwijl we bij zonsondergang een tempel bezoeken maken we kennis met nog zo'n bijzonder cultuurverschijnsel in Thailand: Thai Boxing (oftewel Muay Thai). Bij de tempel is een 'gym' waar jong en oud onderwezen en getraind wordt. Als we het goed begrijpen mag - net als bij de hanengevechten - (bijna) alles (?) Hoewel de zon bijna verdwenen is zijn die paar ventilatoren aan het plafond blijkbaar niet voldoende en transpireren de boys zich een ongeluk. Ze gaan desondanks flink tekeer en zelfs tijdens de training gaat het hard tegen hard; we deinzen dan ook terug wanneer we bijna tegen de touwen staan te kijken naar de atletische lijven van de heren.... Schuchter vraag ik of ik foto's mag maken; dat vinden ze schitterend. (wel 'n tikkeltje lastig in de donkere gym)

boem!

Even later ontmoeten  we de monnik, die - met z'n flesje Fanta - mooi staat te wezen in het oranje licht van de ondergaande zon. Ton-sur-ton zullen we maar zeggen! (zie fotoalbum)

De volgende dag geven we - op Imperial Lakeview - zelf ook onderwijs... Eén van de caddies loopt haar tweede ronde ever en heeft duidelijk nog geen verstand van zaken. Aan haar beugelbekkie te zien is ze nauwelijks 13 of 14 jaar oud en dat is blijkbaar oud genoeg om te worden  ingewijd in het mooie vak van caddie. Gelukkig staat de andere caddie haar mannetje; ze werkt voor 2 en stuurt ons allebei de goede kant op! De kleine gaat - wellicht om het goed te maken - rond met een zak "worstenbroodjes" en na 16 holes raapt ze al haar moed bij elkaar en zegt "not enough pauwe" wanneer de putt net iets te kort blijkt te zijn. Dat is één van de geijkte opmerkingen van de caddies. (net zoals bijvoorbeeld "medium putt" of "putt vellie dow" bij een sterk aflopende putt)
We komen in het clubhuis toevallig - voor het derde jaar op rij - ook weer de 'louche Nederlandse ontwikkelaar' tegen, waar we ooit mee gespeeld hebben. Het is een klein wereldje hier in Hua Hin!

Bij onze favoriete strandtent kan je heerlijk lunchen; eerst even plat op een ligbed en dan aan tafel onder de zee van parasols. Als we er dinsdag voor de laatste keer met de voetjes in het zand  eten staan er opeens kaartjes op de tafels met de aankondiging (in het Nederlands!) dat ze sinds kort ook bitterballen, kroketten en frikadellen (met patat) serveren. Blijkbaar een paar vaste gasten die er om gevraagd hebben; wij vinden het zo eerlijk gezegd een stuk minder leuk.....

(ander goed nieuws voor de Nederlandse gemeenschap hier is dat de (Thaise) weduwe van Pim blijkbaar heeft geleerd haring te fileren want die zijn vanaf nu weer verkrijgbaar! Wij wachten wel even tot we weer thuis zijn...)

Het monument met de 7 oud-koningen, waar ik een paar weken geleden over schreef, heeft ondertussen voor een groot corruptieschandaal gezorgd. Het schijnt dat je erg voorzichtig moet zijn met wat je er over zegt, dus ik houd me maar op de vlakte. (laatst weer iemand opgepakt omdat-ie er via Facebook iets negatiefs over had gezegd...) Van de week zijn 2 leden van de democratische partij, die met de trein onderweg waren naar het park in Hua Hin, door het leger naar huis gestuurd. Het monument - nog geen 3 maanden geleden onthuld door de kroonprins - was die dag toevallig gesloten in verband met "renovatie"..... Tja.

Het bloemenslingertje aan de achteruitkijkspiegel durfden we niet weg te gooien (zijn niet goed op de hoogte van de mores; het schijnt dat je ze ergens in een bos aan een boom moet hangen; hij hangt nu hier  in de tuin) Hij stinkt trouwens toch niet meer en is bijna gemummificeerd. Het blijkt overigens dat de verkopers nogal kwistig formaldehyde gebruiken om de bloemen langer goed te houden. Da's een kankerverwekkende stofje, maar aan de andere kant, we hebben in ieder geval geen dodelijk ongeluk gehad... De auto, we noemden 'm liefkozend "tuk-tuk" (want erg veel groter is-t-ie niet), is inmiddels weer zonder (extra) krassen en deuken opgehaald. Al met al toch zo'n 3500 km mee gereden. (de benzineprijs is nog geen €0,70 per liter; we hebben in ruim 6 weken nog geen €140 aan benzine in de tank gegooid! Da's leuk toeren hier!)

Morgen met de taxi naar Bangkok. Maar goed dat we dat niet voor vandaag gepland hadden, want vanaf vanochtend vroeg is half Bangkok afgezet voor een begrafenis- en crematieplechtigheid (?) van de "Supreme Patriarch" van de boeddhistische monniken (ik neem aan 'de paus' van de boeddhisten) Hij is al in het jaar 2556 overleden - dat is 2 jaar geleden - en was toen 100 jaar. De komende 3 dagen zijn de kroonprins en zijn zus nog flink in de weer met allerlei ceremoniële activiteiten; de betreffende Wat is op steenworp afstand van ons hotel, dus misschien krijgen we er nog iets van mee.

monday morning smile of the week (6)

Kijk mij nog toch eens blij zijn met m'n dubbel geklapte boterham met - op z'n minst - 6 bolletjes kokosijs! 't Blijven mafkezen, want terwijl de Thai bepaald geen broodeters zijn, eten ze hun ijs bij voorkeur in een broodje of sandwich... Wij kregen vorig jaar als afsluiter van de food-walk door Bangkok een broodje ijs; die hebben we na al het andere eten wat we die dag te verstouwen hadden gekregen met moeite weg gewerkt. Wel lekker trouwens!

En dan nog even dit: dat het geen broodeters zijn zie je ook bij de fastfood restaurants (in dit geval de 7-eleven). Zo maak je van een hamburger een rijstburger...

wintertijd!

Iedereen blij hier: de winter is eindelijk begonnen. De regentijd begon later dan gewoonlijk (ook hier heerst droogte), het begin van de winter lag ook achter op schema. Ze gooien ’t op de klimaatveranderingen, misschien is “el Niño” wel de schuldige dit jaar? Winter betekent 4 graden koeler dan in de zomer, maar nog steeds rond de 30°C. 

Alleen in het noorden daalt het kwik soms tot onder de 20°C; daar komen de handschoenen en winterjassen dan ook echt uit de kast. Niet alleen de temperatuur, maar ook de luchtvochtigheid daalt flink en dat maakt het in de wintermaanden een stuk comfortabeler hier! Verder weinig “wintergevoel”; zelfs de overdreven kerstversiering bij de hotels en winkelcentra en de kerstliedjes in de supermarkten brengen daar weinig verandering in…

Market Village op z'n Kerstmist...

Nieuwsgierig als we zijn gaan we een kijkje nemen bij een enorme “schuur” die ze vorig jaar hier vlakbij aan het bouwen waren. Er staan 2 kolossale hanen voor de deur; die zie je ook vaak bij tempels dus het zou wellicht iets religieus kunnen zijn. 

We vallen echter met onze neus in de boter en zijn getuigen van een stukje Thaise cultuur; net op tijd voor een drukbezocht hanengevecht! Ruim 50 toeschouwers rondom de ring (tja, die noemen ze de “cockpit”!) op een grote tribune. De regels van het gevecht zijn zodanig aangepast (sporen zijn afgebonden, niet meer tot de dood er op volgt maar maximaal 20 minuten…) dat het past binnen de regels van de wet. Er zijn zelfs instituten waar de hanen van jongs af aan opgeleid en getraind worden. We snappen niet veel van de regels, maar begrijpen uit het geschreeuw en gejuich van het publiek dat sommige bewegingen extra punten opleveren. Ook is duidelijk dat er heel veel geld omgaat tijdens zo’n gevecht…

(terwijl we de tribune opklimmen horen we overal “farang!”(of falang; ze kunnen ook hier de ‘r’ niet uitspreken en het betekent overigens “blanke buitenlander”) en vervolgens luid lachen. Eerst voelen we ons ongemakkelijk, maar later blijkt dat ze het wel leuk vinden dat we er zijn en mogen we zelfs foto’s maken)

vogelpoep verdwijnt subiet in één van de kleurige emmertjes

Op woensdag doen we op Banyan weer mee met de “Power Tee Competition”. Prachtige baan, leuke wedstrijd en ik speel voor de verandering ‘ns de sterren van de hemel, maar kan niet op tegen de Thaise duikboten en val net buiten de prijzen. We genieten wel van de mooie zonsondergang en de heerlijke hapjes tijdens de borrel!

Een dag eerder werd Darren Clarke vanuit Bangkok per helikopter ingevlogen om een rondje te spelen op de schitterende baan. (en dat werd natuurlijk breed uitgemeten op de Facebook-pagina van de club!) Iets ten oosten van Bangkok hebben een aantal ‘golfsterren’ – inclusief Joost Luiten – zich verzameld voor de ‘Thailand Open’. En hoewel Joost de eerste dag goed staat te spelen vinden we 4 uur net  iets te ver rijden om ‘m te gaan aanmoedigen. Volgende week donderdag rijden we bovendien ook al die kant op…

Nog even wat “culi-klets”. In Surat Thani vind ik eindelijk een ‘streetfood stalletje’ waar ze Crispy Pork (Moo Grob, een populair gerecht hier) serveren! Smikkelen! Bij veel restaurants staat het weliswaar op de kaart, maar ‘t is eigenlijk elke dag “solly, finish today”. 

Heb het hier een keer zelf gemaakt en ’t is inderdaad wel flink arbeidsintensief. Het liep toen ook nog ‘ns 'n tikkeltje uit de hand. Buikspek eerst koken, dan uren drogen in de zon en vervolgens 2x frituren; en bij gebrek aan frituurpan dan wel wok met deksel ging het daar mis bij mij… Door al de olie die door de keuken spetterde ben ik vervolgens nog een uur bezig geweest met schoonmaken.

moo grob in Surat Thani

monday morning smile of the week (5)

Onze vissende buurman op Koh Lanta heeft de hele middag aan z'n boot zitten sleutelen en zoekt verkoeling. Hij is overigens ook de imam van het dorp en hij mag dan vrolijk glimlachen; hij is dus klaarblijkelijk wel de onverlaat die ons elke ochtend om 5 uur wakker maakt met z'n gezang... Dat schalt via een enorme luidspeaker vanaf de moskee door het hele dorp! (zo klinkt trouwens op maandagochtend vanaf de vuurtoren om 8 uur ook het volkslied over de hele baai) 

Ik ben trouwens bang dat-ie wel een beetje zal lispelen tijdens z'n diensten... (hij is overigens pas 58; dat geloof je toch niet...?!)

En dan nog even dit: op het strand van Relax Bay kan je - zoals uit onderstaande foto blijkt - speciale Thai Smile Massage krijgen. Dat is misschien wel nodig ook, want uit een artikel op internet heb ik begrepen dat er de laatste tijd minder gelachen wordt in Thailand. De poging van het leger om alle Thai weer blij te maken is blijkbaar nog niet helemaal succesvol. En ik heb geen idee of deze massage 'n "happy ending" heeft...

(http://www.hieristhailand.nl/minder-gelachen-in-thailand/)

wow!

Ondanks het feit dat we op de website  alle foto’s al gezien hebben is het toch een ”wow-moment” wanneer we in Koh Lanta Old Town het huis op palen binnenlopen. Wat ’n schitterende plek en wat een bijzonder huis voor de komende 5 dagen! En wat een leuke ontvangst door de eigenaren van het huis Mon & Mayaan; hij Thai, zij half Nederlands half Israëlisch (en nauwelijks 3 weken geleden bevallen van hun eerste kindje). Het huis wordt nu pas 2 maanden verhuurd en we hebben het maanden geleden dus gehuurd zonder van tevoren reviews te kunnen lezen; da’s heel bijzonder voor ons, want meestal pluizen we die altijd helemaal uit… Volledig afgegaan op de foto’s (https://www.airbnb.nl/rooms/6095946)

Ook een paar minpuntjes… We moeten – vooral de eerste paar nachten – erg wennen aan de nachtelijke geluiden. Vooral de branding bij hoogwater houdt ons wakker (we liggen er boven!), de imam die om 5 uur met veel kabaal de dorpsgenoten oproept voor ’t gebed en de hanen van de buren. Links wonen de vissers (’n familie van 12) en die gaan er - afhankelijk van het getij - soms midden in de nacht vandoor om te vissen… Aan de andere kant is de winkel van sinkel van de ladyboy/transgender; wanneer ik er een fles oestersaus wil kopen blijkt die helaas “Solly, finish!”. Dan maar op de fiets het dorp in.

Een groot pluspunt is de vrolijke visser die ‘n paar deuren verder een maand geleden z’n huis heeft omgebouwd tot restaurant. We eten er 2 avonden een waanzinnig stuk van de kolossale  ‘Blue Marlin’ die net uit de Andaman Zee gevist is. Met knoflook & peper saus o zo lekker!

Ander minpuntje is dat – behalve het toilet – alles direct in zee geloosd wordt; het douche- en afwaswater, de wasmachine (wel fijn dat die er is!) en al het “organische materiaal”. De ene keer dat ik zelf kook verdwijnt het groente afval dan ook direct via het keukenraam in zee. (voor de kippen, vissen, honden en katten (en ratten?) die de boel ‘wegwerken’)  Helaas beschouwt de familie links luiers blijkbaar ook als organisch materiaal en belandt er ook nog wel ‘ns een plastic fles in het water zo nu en dan.

Het uitzicht is er één uit duizenden; de zee, ’n paar eilandjes, de rest van het dorp en de schitterende dode boom, waarin – tijdens vloed – 2 visarenden huizen! M’n favoriete plekje is het zitje op de tweede verdieping; daar kan je met een borrel in je hand heel lang in de verte blijven staren…

Koh Lanta is een rustig eiland - met name de oostkust, waar wij bivakkeren – waar voornamelijk backpackers en een paar Zweedse ‘pakket-reizigers’ vakantie vieren. Op de veerboot heb je meteen het Texel-gevoel! Vakantie tijdens de vakantie… Hier scheuren de dames in zwarte jalabeja met hun motoren over de smalle wegen, geen bussen, geen supermarkt (ja, natuurlijk wel een paar 7/11 ‘s; die zie je hier in Thailand op bijna elke hoek van de straat…) ,’n paar watervallen en ’n grot. En natuurlijk ’n stuk of wat schitterende stranden! ’n Andere wereld na Phuket en Krabi. Maar ja, je leest op verschillende websites dat het er zo heerlijk rustig is; op die manier kan het niet lang meer duren! 

Voordat we het eiland weer verlaten bezoeken we – op weg naar de ferry –  Mon & Mayaan in hun nieuwe huisje in de bergen op het midden van het eiland; we wensen hen veel geluk met de kleine en hun Airbnb-business en denken dat het eiland er over een paar jaar wel heel anders uit zal zien… 

Als tussenstop naar Hua Hin rijden we in 4 uur naar Surat Thani. Overdag merken we niks van de verjaardag van koning Bhumibol (vandaag - 5 december - 88 geworden), maar wanneer we die avond richting de waterkant wandelen belanden we midden in een “vrijmarkt” , tv-beelden vanuit Bangkok en ‘n waar eetfestijn. Plotseling gaan alle lichten uit, ontsteekt iedereen een kaarsje en zingen ze met z’n allen het volkslied. Na dit ontroerende moment breekt het vuurwerk los. Zo vieren ze Koningsdag hier in Thailand! Wij vieren ’t met een roti met banaan…

ontberingen....

Ao Nang en - iets verder naar het oosten - Krabi zijn misschien wel net zo toeristisch als Phuket, maar door de kleinere schaal en het minder drukke verkeer wel een stuk vriendelijker. We logeren er 4 nachten in het boutique hotel Mini House (http://www.minihouseaonang.com/ ) dat volgens de reviews ’n stuk van de hoofdweg af ligt (dus rustig); de live muziek uit de kroeg aan de overkant komt echter luid en duidelijk door… Verder ‘n prima hotel! Elke dag staat er een mevrouw op de stoep roti's te bakken; we zijn inmiddels verslaafd aan de roti met banaan.

Vanuit Ao Nang kan je een aantal tropische eilanden bezoeken. We mijden de Phi Phi eilanden omdat we lezen dat het daar waanzinnig druk is en gaan (in 30 minuten)met de speedboat naar Hong Island + een paar naburige eilandjes. Daar aangekomen blijkt dat het in het hoogseizoen ook daar razend druk kan zijn. Met tientallen tegelijk worden we gedropt op strandjes die qua grootte het grote aantal badgasten eigenlijk niet aan kunnen. Niet helemaal wat we verwacht hadden van een tropische verrassing!

Wanneer we terug varen zien we boven het vaste land een pikzwarte lucht en al varend zien we een gordijn van regen dichterbij komen. Nu hadden we er ’s ochtends voor gezorgd dat we 2 van de 8 (onoverdekte) zitplaatsen op de voorboeg hadden; daar kregen we – de regen naderend – een tikkeltje spijt van. En nadat het noodweer losbrak bonkte de speedboat op de golven, de laatste 15 minuten van het tochtje waren niet erg prettig!

De volgende dag beklimmen we bij de Tiger Cave Temple de 1237 treden naar het grote Boeddhabeeld. Onder de tropische omstandigheden bepaald geen sinecure, zullen we maar zeggen… We passeren tijdens de klim een aantal lieden die we er van verdenken dat ze binnen niet al te lange tijd een AED nodig zullen hebben, maar ook fitte wandelaars rusten uit bij elk bochtje in de trap.

nog 650 te gaan...

Dat levert soms leuke gesprekjes op; zo ontmoeten we een jong Nederlands stel die – toen wij in Phang Nga zo rustig Loy Krathong vierden – op Koh Phangan met 30.000 straal bezopen feestvierders de beruchte full moon party beleven. (ook blijkbaar veel militairen in verband met eventuele aanslagen…) Uiteindelijk komt iedereen boven en klinkt er een luid applaus wanneer de dikke dame uit Engeland de laatste treden op strompelt…

De 3 mooiste stranden (waaronder het befaamde Railay West) zijn alleen via zee per longtailboat bereikbaar; ’t is maar een tochtje van 10 minuten. De stranden zijn mooi en voor een zondag niet extreem druk. We ontmoeten er het jonge stel; ze zijn bepakt en bezakt en er staat hen ‘n lange reis naar Amsterdam te wachten. De dikke dame uit Engeland hobbelt ook langs; ze meldt in het voorbijgaan dat ze het vandaag wat rustiger aan zal doen! Vlak voordat we terug naar Ao Nang willen varen breekt het noodweer weer los; door de vloed en flinke golfslag stappen we – op aandringen van de schipper – midden in de branding uit (geen steigers hier!) en zijn drijfnat tot boven het kruis (gelukkig net van te voren de telefoon veilig gesteld…) Tja, allemaal ontberingen…!

Om het geluk af te dwingen en deuken in de auto (of erger) te voorkomen kopen we bij een stoplicht van een verkoper voor € 0,50 een bloemenslingertje – ’n mooi roze exemplaar – om, zoals de hele goegemeente hier, aan de achteruitkijkspiegel te hangen. Bij de ferry naar onze volgende bestemming (het eiland Koh Lanta) brengt-ie niet veel geluk: we staan ruim een uur in de rij te wachten…

(wanneer Paul constateert dat de auto naar vuile was stinkt merken we uiteindelijk dat het de Phuang Malai is; de offerbloemen zullen dus waarschijnlijk geen lang leven beschoren zijn)