“YOU WILL TRAVEL TO MANY EXOTIC PLACES”

Vrijdagmiddag rond drie uur rijden we na in totaal 3245 miles de oprit van 7202 Hartnell Drive weer op, na een zeer geslaagde, afwisselende en gezellige roadtrip naar Los Angeles. Wat is de USA toch een heerlijk land om in rond te toeren! Terug in Austin golfen we nog een keertje (de ‘Blue Bonnet Golfcourse’), doen wat laatste inkopen en moeten heel wat moeite doen om alle aankopen in de koffers te krijgen....Na de farewell lunch bij ‘Manuel’s’ in Downtown krijgt de Honda van binnen en van buiten een grote beurt en ziet-ie er uiteindelijk weer als nieuw uit.
Nadat we maandagochtend aan de buis gekluisterd zitten voor de Ellen Degeneres Show vliegen we om 15.35 naar Houston en vandaar om 19.05 in 10 uur naar Amsterdam; ‘zitten toch liever 10 uur in een auto......

Op één van de papiertjes uit de fortune-coockies die we kregen bij een Panda Express (chinese fastfoodketen) stond “YOU WILL TRAVEL TO MANY EXOTIC PLACES” ; dat belooft veel goeds voor de toekomst! Wordt vervolgd dus!

we zijn op TV van 'coast to coast'....!

De ‘Fusske-tour’ over het enorme terrein van Warner Brothers begint in z’n kantoor, waar we kennis maken met een aantal van z’n collega’s. Daar pikken we ook de buggy op, waarmee we van studio naar studio rijden. Michael (achternaam Fusske) kent erg veel mensen, zodat we een paar leuke ‘behind the scenes’ meemaken.
Tijdens het ritje door de buiten-sets staan we plotseling op de binnenplaats van "ER" (de ziekenhuis- serie van de Avro over een eerste hulppost, die we al 15 jaar volgen); zo maf om op de plek te staan waar zich zoveel scenes afspelen! We maken foto’s in de ‘straten van New York’; dat levert ons een reprimande op, aangezien het ‘n “hot scene”is , wat betekent dat ze daadwerkelijk opnames aan het maken zijn voor een tv-serie....
Vanaf half drie zijn we druk met de opnames van de “Ellen Degeneres Show” (Ellen is een megaster hier, die dagelijks haar talkshow presenteert). Eerst krijgen we informatie over hoe te handelen in de studio, daarna worden we in de studio een uur lang opgewarmd en leren we hoe te klappen, joelen en dansen. De opnames lopen zeer gesmeerd en Ellen is op haar best. Helaas kennen we de gasten niet (’n actrice van een andere ziekenhuis-serie, een wonderlijke schilderes en 2 blijkbaar bekende zangers) en is de dagelijkse giveaway geen flatscreen tv of ipod (tja, dat krijgt het publiek ook soms!), maar krijgt iedereen vandaag een CD van de optredende artiesten. Ook leuk.....
Na afloop van de Ellen Show heeft een collega van Michael er voor gezorgd dat we de opname van een comedyserie kunnen bijwonen in één van de soundstudio’s. (“Old Christine”, in NL bij RTL)

Dinsdag nemen we afscheid van Michael . Voordat we vertrekken naar onze volgende bestemming bezoeken we de enige ‘toeristische attraktie’ die Glendale rijk is; het prachtig gelegen Forest Lawn Cemetry. We tuffen met de auto langs de honderden graven (er liggen hier ook veel filmsterren). Dan rijden we in 2 uur naar Palm Springs; een leuk stadje midden in de woestijn, waar veel LA-sterren een tweede huisje hebben en waar – naar het schijnt – de helft van de bewoners homoseksueel is... Er is een prachtige ‘outlet shopping mall’ in de buurt en we bezoeken vlak voordat de zon achter de bergen verdwijnt de “Palm Canyon”.
’s Avonds belanden we bij” Davey’s Hideaway’’; dat lijkt van buiten op ’n eenvoudige hamburgertent, maar blijkt binnen een vrij sjiek restaurant te zijn met vrij sjieke prijzen...We krijgen een tafeltje vlak naast de pianist, ’n ouwe baas in ’n smoking, die vanachter z’n digitale vleugeltje de ene evergreen na de andere de zaal in pingelt. Al gauw ontwikkelt zich een amusante conversatie – tussen de Frank Sinatra songs door - over muziek, de amerikaanse samenleving, Obama en z’n eigen levensloop. Af en toe mengt de ober (’n ouwe nicht) zich ook in het gesprek, dat levert een ‘very enjoyable evening’op!

Dan begint de lange reis terug naar Austin; de eerste etappe – van Palm Springs naar Phoenix – is vrij kort (600 km) en leidt ons eerst dwars door het Joshua Tree National Park. We doorkruisen het park – bekend om zijn bijzondere bomen – van NW naar ZO; een route van zo’n 75 km. Aan het einde van de middag arriveren we in Phoenix en bezoeken daar op aanraden van Donald & Wally de Botanical Gardens in verband met een zeer bijzondere tentoonstelling van glasobjecten. Werkelijk heel spectaculair met het mooie licht van de zonsondergang!
Donderdag is een het kwestie van gasgeven en verstand op nul; 1000 km te gaan naar Fort Stockton. We zoeven met 80 mph (120 km/u) over de heerlijk rustige weg (we zitten alle 1000 km’s op de Interstate 10) en zitten nu om 19.00 met ’n borrel in de hand uit te puffen. Morgen volgen we nog zo’n 600 km de I 10.....

't Jet-set leven van LA

Al bij het binnenkomen van LA - we moeten dan nog 75 km rijden om bij Michael te arriveren, die ook in LA woont...- begint het fileleed. Het hoort bij de stad schijnt, maar is wel vervelend; over de reis van San Diego naar Glendale, die volgens het navigatiesysteem 2 uur zou duren hebben we 5 uur (!) gedaan. We treffen ook iets zeer “niet-LA’s”; regen... ’t Komt soms met bakken tegelijk de hemel uit. Alleen Michael vindt het heerlijk; hij heeft sinds bijna een jaar geen regen gezien!
Als we vrijdagochtend bij het ‘Observatory’ aankomen voor het uitzicht over de stad regent het pijpenstelen, is het uitzicht nihil en vluchten we weer snel de auto in. Eenmaal beneden aangekomen in Hollywood en Beverly Hills klaart het op en verlekkeren we ons aan de prachtige winkels op de Rodeo Drive. Op zoek naar celebrities rijden we langs de waanzinnige huizen van de sterren (zien alleen hoge hagen en grote poorten) en drinken we een cocktail in de ‘bar on 4’ ; een hippe bar op de 4e verdieping van Neiman Marcus. In die sjieke winkel kosten de truitjes ruim $ 800 en ’n rondje cocktails zo’n $70...... Geen ster te bekennen.

Michael woont in een leuk appartement aan een rustige straat in Glendale; de omgeving doet tropisch aan door de prachtige ranke hoge palmbomen , enorme ficussen in de tuin en de kolibrie’s die op de speciale “hummingbird-feeder” afkomen. (zie het filmpje dat Michael op youtube heeft geplaatst: http://video.yahoo.com/watch/874939/3540253 )

Zaterdag bezoeken we het ‘Getty Museum’; een complex prachtige gebouwen met dito tuinen op een heuvel met schitterend uitzicht over de stad. Hebben door al deze architectonische schoonheid maar weinig tijd voor de tentoonstellingen.... Downtown nog zo’n staaltje top architectuur: de Walt Disney Concert Hall. Het heeft veel weg van het Guggenheim Museum in Bilbao, want is door dezelfde architect ontworpen. Mooi!
's Avonds drinken we cocktails met Gerry, 'n vriend van Michael en André. Hij heeft 'n tweede optrekje in Palm Springs - onze volgende bestemming - en kan ons dus een paar goede tips geven.

Zondagochtend vroeg ‘hiken’we samen met Michael in de Verdugo Mountains. Da’s een fikse wandeling ook weer naar een uitzichtspunt en ondanks de bewolking toch weer leuke vergezichten. Genoeg bewogen om later in Pasadena lekker te lunchen bij ‘Bar Celona’.
Die avond zijn we uitgenodigd te komen eten bij vrienden van Michael. Ze wonen in een kolossaal huis in een sjieke wijk met buren als Brad Pitt en Casey Affleck; we mogen eindelijk zo'n hoge poort door..... Donald (gisteren 50 geworden!) is een ‘very well to do’ psychiater, z’n vriend Wally ontwerpt en verzorgt de tuinen van de andere ‘well-to do’s’.... Het huis waarin ze wonen was ooit eigendom van de boxlegende Jack Dempsey. Het wordt een bijzondere avond.

Maandag staan de studio’s op het programma. Michael werkt bij Warner Brothers en zal ons rondleiden over het enorme studiocomplex. Later die middag wonen we de opnames bij van een Ellen Degeneres Show; we zijn razend benieuwd naar de gasten en de give-aways....! Verslag volgt.

snakes !

Via http://www.golfsmith.com/ boeken we voor maandag met bijna 50% korting greenfee’s voor de Lakeside Golf Course. ’s Ochtends om 8 uur slaan we af, in de veronderstelling dat we de eerste zouden zijn. Dat blijkt niet zo te zijn; wanneer we vertrekken zijn er al verschillende flights de baan in.
Later die dag pikken we André op bij het hotel en gaan toeren door de stad. We rijden onder andere over de enorme brug die naar het schiereiland Coronado leidt; daar heb je een prachtig uitzicht over de Skyline van San Diego. ’s Avonds schrijven we maar weer ‘ns een” Hard Rock Café” op ons lijstje; wereldwijd altijd goed eten. Er staan inmiddels al heel wat vestigingen op de lijst!

Dinsdagochtend - terwijl André nog even rustig aan doet - lopen we door Downtown naar de Bay. Er zijn een paar marine bases in San Diego (het Den Helder van de States ...) en dus liggen er een paar vliegdekschepen in de haven. Het is net als San Francisco en Chicago voor Amerikaanse begrippen een heel gezellige stad.
Na een prima ontbijt bij Starbucks bezoeken we ’s middags de wereldberoemde San Diego Zoo; ’n werkelijk prachtige dierentuin gelegen in een heuvelachtig tropisch bos met mooie displays en bijzondere dieren. Eén van de hoogtepunten is de python, die er een paar minuten over doet om een kolossale rat te verorberen. Later die middag checken we voor 2 nachten in bij het Best Western Hotel in Mission Beach, direkt aan het strand en maken een mooie zonsondergang mee.

Een dag later treffen we de dieren in het wild aan. Na een voedzaam ontbijt bij Denny’s zien we iets ten noorden van de stad de zeeleeuwenkolonie en tijdens een wandeling door het Torrey Pines NP stapt Paul bijna op een – gelukkig niet ratelende - ratelslang die vervolgens pas na een poosje verdwijnt in het struikgewas. We wachten nog even voordat we verder lopen....
'Liggen aan het eind van de middag nog even in de zon met prachtig uitzicht op de boulevard en de Pacific Ocean. We zien van alles aan ons voorbij trekken; allerlei weirdo's, surfers, skateborders, fietsers, pelikanen en dolfijnen. ’s Avonds eten we voor de tweede keer bij de overburen; "World Famous", een prima seafood restaurant.
Morgenochtend gaan we naar de Buick Invitational; het spelersveld schijnt ietwat tegen te vallen, maar wel met sterren als Phil Mickelson, Davis Love III en Fred Couples. (http://www.youtube.com/watch?v=tyPHvQ7X10U) Ook het weer zal, na de afgelopen prachtige dagen, iets minder zijn de komende dagen. Leuk om ‘ns zo’n PGA wedstrijd bij te wonen! Daarna pikken we André weer op bij het hotel en rijden we door naar Michael in Los Angeles en logeren daar de komende 5 nachten.

roadtrip

Vol van zin vertrekken we vrijdag rond half tien richting de West Coast. De eerste etappe naar El Paso - op de grens van Texas en New Mexico - duurt bijna 10 uur. We logeren als vanouds bij een la Quinta Motel (we hebben genoeg punten voor een gratis nacht!) en eten bij “Famous Dave’s”.
Je rijdt hier bijna voor niks; de benzine – en dan wel de duurste versie – kost hier nog maar 35 eurocenten per liter.... Dat is prettig als je van plan bent om 3500 miles (x 1,6 voor km’s) te rijden!
Nog steeds met stralend weer rijden we de volgende weg door naar Tucson (zo’n 5 uur); de woestijn verandert met het uur van uiterlijk. Met de heerlijk rustige brede wegen en de cruisecontrol aan zoeven we richting het westen en hebben ’s middags tijd om het Saguaro National Park East door te rijden en zelfs om nog even bij het zwembad van de Days Inn te liggen. ’s Avonds moeten we weer een half uur wachten voordat we een tafeltje krijgen bij de Texas Roadhouse; veel vlees, baked potatoes en veggies.

Het laatste stuk van de 1400 miles – van Tucson naar San Diego – rijden we in 6 uur. Als we rond 4 uur ’s middags midden in de stad aankomen bij ons hotel is het uitgestorven op de weg; dat komt omdat op dat moment de Super Bowl (landelijke finale van American football in Tampa, Florida) in alle 50 staten het leven een paar uur stil legt.’s Avonds in het restaurant van het hotel zit een hele club fans met veel kabaal de wedstrijd te volgen op de flatscreens. Wij begrijpen er geen zak van..... We hebben bij een internetwedstrijd gegokt op Arizona; Pittsburg wint...!

Het hotel ligt midden in het gezellige ‘Gaslamp District’ - het oude centrum van de stad - en is een prachtig verbouwd oud pand. De originele liften zijn uit 1913 en op een bordje in de lift staat vermeld dat deze in 1913 de snelste ter wereld waren en dat ze nu noge even snel gaan als toen maar dat de wereld nu iets sneller gaat. In ieder geval duurt het een hele poos om op de 9e verdieping aan te komen.
In het informatieboek op de kamer staat een uitgebreide beschrijving van wat te doen bij een aardbeving (Drop, Cover and Hold on!); da’s een rustgevend gevoel! Maar ja, dit gebouw staat er ook wel weer sinds begin 1900. Ze wachten hier nog steeds op de ‘big quake’....