vislucht...

Bij het ochtendgloren blijkt dat we inderdaad op ’n prachtig plekje zitten en dat het ons de komende dagen aan niks zal ontbreken. We lenen 2 mountainbikes en fietsen langs de kustweg naar Mui Ne; het eerste deel van de 13 km wanen we ons op een Grieks eiland met allerlei resorts en restaurantjes, daarna begint het echte dorp. Samen met Phan Thiet is Mui Ne de belangrijkste leverancier van vissaus (nuoc mam; één van de smaakmakers van de Aziatische keuken) en dat is te ruiken. Overal liggen garnalen of visjes te drogen in de brandende zon; en maar stinken…. Mui Ne is een haveloos vissersdorpje met een zeer fotogenieke “haven” met kleurrijke boten en de coracles (mandbootjes)


De volgende dag fietsen we over de heerlijk drukke AH 1 naar Phan Thiet; dezelfde geuren, iets meer stad. We proberen een vissaus-fabriekje te bezoeken maar daar doen zo nogal geheimzinnig; wie weet wat er allemaal in die enorme potten aan het fermenteren is…? Misschien zijn ze wel zo geheimzinnig omdat ze geen woord Engels spreken. Gelukkig lukt het ons later wel om bij een brommerreparateur (voor € 0,08) de banden opgepompt te krijgen….Op de weg terug willen we na een heftige klim 2 ijskoude bieren bestellen maar bij de tentjes waar we dit proberen krijgen we warme bieren en een glas met ’n enorme klont ijs erin; aangezien we niet weten of het ijs van kraanwater is gemaakt durven we het niet aan, vertrekken steeds weer en komen haast om van de dorst!


’s Avonds laten we ons afzetten bij “Goodmorning Vietnam”, een kleine keten van Italiaanse restaurants en eten er één van de beste pizza’s ever. Jammer genoeg is “the housewine finnish”en ook de beloofde “complimentary shuttle to resort is finnish”… (ze trekken vervolgens wel netjes de taxikosten van de al niet te hoge nota af!)

De Sea Links golfbaan (zie rechts bij de “leuke links”) is op vrijdagochtend uitgestorven (in het resort is het trouwens ook erg rustig) en hoewel we vroeg zijn is het eigenlijk al te warm om te spelen. ‘Worden ontvangen door 4 vrolijke caddiemasters, die ons klaarblijkelijk nogal grappig vinden; we denken dat de dames geen vrijwilligers zijn, maar vragen ons af of ze veel meer zullen verdienen dan de caddiemasters bij Kagerzoom….We kiezen ervoor om te lopen, maar koddig genoeg staan er zo nu en dan 2 buggies met charmante dames achter het stuur klaar om ons, de caddies en de trolleys naar de volgende hole te transporteren. Da’s nog ‘ns fijn lopen en met deze hitte eigenlijk wel comfortabel! Mooie baan, lastige greens en erg vermoeiend onder deze condities. De heerlijke lunch (crispy noodles met garnalen en inktvis) in het pompeuze clubhuis, begeleid door 4 fikse bieren kost maar iets meer dan €15.

Morgen nog een dagje aanrommelen, ’n paar laatste boodschapjes en ons voorbereiden op de lange reisdag van zondag/maandag: eerst weer die klote rit over de AH 1 naar Saigon, vlucht Saigon – Kuala Lumpur, daar lang wachten en om 23.59 uur 13 uur vliegen naar Amsterdam. Nu maar hopen dat er geen sneeuw ligt als we maandag na ruim 24 uur reizen om 6 uur ’s ochtends op Schiphol landen.

Epiloog
Gelukkig heeft de computerwizzard de laatste afleveringen van Dexter van het net weten te plukken, zodat we toch nog de (slechte) afloop van serie 4 hebben meegekregen. Eind goed, al goed, hoewel de serie -zoals gezegd - dus niet zo goed afliep....Ook een einde aan 'n fantastische reis, zonder problemen verlopen, door een prachtig land met vriendelijke mensen en 'n heerlijke keuken. Bovendien prima reisweer (maar één dag - in Na Thrang - 'n paar buitjes). Wat wil 'n mens nog meer...?! Nu alleen nog even naar huis.

nog meer ratten

De trip naar de Mekong Delta begint slecht; de heren komen een half uur later dan afgesproken voorrijden bij het Majestic. Daar kunnen we niet goed tegen. Als later blijkt dat we niet te beloofde boottocht gaan maken zijn de rapen helemaal gaar; we worden gedropt bij een vroegere Vietcong basis en door een jonge dame in een klein bootje rondgevaren in het mangrove bos. Dat hadden we ons iets anders voorgesteld….. Morgen nog een kans, dan worden we om 8 uur met een boot opgepikt om naar een drijvende markt te varen en - zoals we begrijpen - ook wat programmaonderdelen van vandaag te bezoeken. En dat dan allemaal binnen 2 uur, want daarna staat er een autotocht van zo’n 7 uur richting Phan Thiet [faan tjet] op het programma.
Wanneer we rond het middaguur arriveren bij het Victoria Resort in Can Tho aan de Mekong rivier huren we 2 fietsen en rijden naar de stad. Daar vinden we ’n restaurant dat een paar lokale specialiteiten op de kaart heeft staan; gefrituurde padden en slang. Marc gaat voor de gewokte slang met paddenstoelen, Paul voor de kip (chicken….!) Een andere lekkernij hier zijn gerechten met ratten, die we onderweg wel in kooien te koop hebben zien staan, maar die we later die middag helaas niet op de markt hebben kunnen vinden. Vanavond maar ‘ns op zoek naar het juiste restaurant. (kwam er hier in het zuiden pas achter dat de restaurants waar je hond kunt eten alleen in het noorden zijn; die zijn we dus maar mooi misgelopen!)
’s Avonds met het pontje terug naar de stad. Helaas geen ratten gevonden, wel ’n leuk BBQ restaurant aan de rivier: we gooien garnalen, inktvis, beef en okra’s op het mini-bbq-tje op tafel. We krijgen ’n fles Dalat voor de prijs waarvoor je bij Elvira nog niet eens ’n glas krijgt en dan nog wel leuk geserveerd in een plastic emmer met ijsblokjes…. Het pontje terug in de pikdonkere zwoele avond maakt de avond af!


De boottocht van de volgende ochtend maakt alles goed; we bezoeken eerst uitgebreid de drijvende markt (voor waren die op het water verhandeld worden behoeft geen belasting betaald te worden, vandaar dat het er zo druk is!), we gaan aan wal en wandelen over de markt (daar vind Marc voor 12.000 VND (€ 0,50!) een handgemaakte clay-pot; ’n soort römertopf die veel gebruikt wordt in de Vietnamese keuken. Nu maar hopen dat-ie heel zal aankomen in Leiden…) en later door ’n klein dorpje. Daar bezoeken we ’n restaurantje waar je in één van de vele kooien een beest kan uitzoeken die je klaargemaakt op je bord wilt. Volop keuze uit pythons, stekelvarkens, krokodillen en er zitten ook 2 sippe aapjes te wachten. Gelukkig hebben we flink ontbeten en zijn we nog niet aan de lunch toe….
De rit van Can Tho naar Phan Thiet was geen genoegen; de beloofde 7 uren werden er 9 in verband met de verkeersdrukte rondom Saigon en het extreem trage vrachtverkeer. De verkeersader van Saigon naar Hanoi (de AH 1) is een 2-baansweg met brede vluchtstroken; dit betekent dat we links en rechts inhalen, terwijl motorbikes ook hier maar doen waar ze zin in hebben. De fles wodka overleeft een van de noodstops niet; de rest van de reis hangt er ’n heerlijke lucht in het minibusje! De arme Dic zit 9 uur – bijna aaneengesloten – achter het stuur en moet , nadat hij ons heeft afgezet weer 4 uur terug naar Saigon. We proberen duidelijk te maken dat we dat onverantwoord vinden…
Wij zijn inmiddels gearriveerd in het paradijs. Zelfs in het pikkedonker kunnen we zien dat dit een prachtig resort is. We zijn heel blij dat onze ‘garden-view’ bungalow wordt geupgrade tot één met ‘beach-view’ . En met het geluid van de branding (op nog geen 10 meter van ons terras) op de achtergrond vallen we onder onze klamboes in slaap.
(http://www.victoriahotels-asia.com/eng/hotels-in-vietnam/phan-thiet-beach-resort-spa)


Onderweg treffen we dit tafereeltje aan: zo wordt je dus slapende rijk. Voor een beetje rat betaal je namelijk al gauw US$ 5 !

oorlogsellende

De ochtenden in Saigon beginnen met een fantastisch ontbijt in de buitenlucht op de bovenste verdieping van het Majestic Hotel met prachtig uitzicht over de Saigon River; locatie top, buffet ook niet verkeerd!


We zijn weer opgescheept met een jonge onverstaanbare gids; gelukkig hebben we onszelf goed voorbereid, dus komen we er wel uit. (rouwcded = crowded) Chauffeur Dic begrijpt vaak eerder wat we vragen dan Xing en dat is op z’n minst niet erg gebruikelijk. Xing beëindigt bovendien elke zin met ’n bête lachje. Saigon heeft natuurlijk ’n bijzondere geschiedenis en heeft ’n grote Chinese gemeenschap overgehouden aan de 1000 jaar durende Chinese overheersing, de kathedraal (en het katholicisme), heerlijke croissants en fijne kaasplateaus aan 100 jaar Frans Indochina en ’n boel ellende aan 20 jaar Amerikanen. De dagen hier staan in het teken van de Vietnam oorlog (die noemen ze hier trouwens de Amerikaanse oorlog). Het ‘War Remnants Museum’ toont misselijkmakende beelden van de gevolgen van de bommen, agent orange en ontbladeringsmiddelen; de bezoekers lopen doodstil en sommigen met tranen in de ogen door dit indrukwekkende museum. Hoewel één en ander zich in onze tienerjaren afspeelde hebben we natuurlijk wel de herinneringen. We rijden bijvoorbeeld door het dorp waar deze foto gemaakt is.


De Amerikaanse toeristen zijn overigens wel weer welkom; Vietnam kijkt voorwaarts, niet naar het verleden. Het ‘ Paleis van de Hereniging’, waar in 1975 de tanks van de Vietcong door de hekken reden geeft nog meer info over de 20 jaar dat Noord- en Zuid Vietnam naast elkaar bestonden. En overal duikt ‘uncle Ho’ weer op; hij heeft de hereniging helaas niet meegemaakt en ligt nu maar te liggen in het mausoleum in Hanoï….
De volgende dag bezoeken we de Cu Chi tunnels; ’n tunnelsysteem van 200 km gegraven door de Vietcong. De tunnels waren zo smal dat alleen de Vietnamese lijfjes er doorheen konden en de Amerikanen onherroepelijk vast kwamen te zitten; speciaal voor de toeristen is een stuk van de tunnel ruimer gemaakt; je moet echter niet claustrofobisch zijn… ’s Middags bezoeken we een enorm tempelcomplex van de Cao Dai (een geloof met invloeden van buddhisme, confucianisme, taoïsme, katholicisme en de islam; ’n soort Esperanto voor gelovigen dus!) We maken een bijzondere dienst mee, samen met een heleboel andere toeristen…. Vanaf het balkon mogen er wel foto’s gemaakt worden, beneden wordt je op een onvriendelijke manier op je vingers getikt wanneer je foto’s maakt waar mensen op zouden kunnen staan.
Terwijl Nederland in de sneeuw het Sint Nicolaasfeest viert zitten wij bij “Jaspas” boven op het balkon aan de dis en ‘we hebben niet lang hoeven denken, wat we elkaar zouden schenken…’; ’n goed glas Australische wijn!
De dagen eindigen steevast met een aflevering van Dexter. Helaas zijn de laatste 4 afleveringen niet meegekomen dus zullen we nog even moeten afwachten hoe het afloopt met de "Trinity Killer"……

24 uur lekker koel!

De mededeling dat de rit van 140 km naar Dalat 4 uur zou duren gaf al te denken, dat er om 8 uur een grote 4-WD klaar stond des te meer. De aap kwam al gauw uit de mouw; het was 40 km rijden om op de “new road” te komen. Door dorpjes, over erbarmelijke weggetjes en achter ossenwagens aan … Gelukkig was de chauffeur aardig op de hoogte van het kuilenpatroon. Enfin, eenmaal aangekomen bij de new road – die in 2007 geopend is – bleek zelfs deze weg op meerdere plaatsen weg te zijn. Landslides hadden er voor gezorgd dat we soms tot de assen door de enorme plassen en blubber reden. Na verloop van tijd kwamen we hoger in de bergen en het regenwoud; de weg werd beter maar de dikke mist maakte doortuffen niet mogelijk…. Uiteindelijk rijden we door een prachtig berglandschap. Na 2 weken vochtige warmte loopt iedereen opeens met truien en winterjassen. Dit was een van de redenen waarom de Fransen Dalat hebben gesticht om in de zomer te ontsnappen aan de hitte in de steden. Er staan veel franse villa’s en een zomerpaleis van de laatste koning. (de gids noemt de architect steevast Art Deco, en hij had nog wel 4 jaar Engels gestudeerd….) Bovendien is de grond vruchtbaar waardoor er veel groenten, bloemen, koffie en thee geteeld worden. De valleien staan werkelijk nokvol met kassen. ’t Is een geliefd vakantieoord voor de Vietnamezen, vooral voor huwelijksreizen.

Bij aankomst bij het Ngoc Lan Hotel blijkt dat de volgende etappe (over ’n zelfde soort weg) naar Ho Chi Minh City (de meeste Vietnamezen noemen HCMH nog steeds Saigon) 7 à 8 uur zal duren; we vinden het geen goed idee om morgen eerst ’s ochtends een stadstour te maken en dan pas om 13.00 uur (en dus het laatste deel in het donker) naar het zuiden te rijden. Een paar telefoontjes later staat er plotseling een gids met chauffeur op de stoep en rijden we de volgende dag al om 8 uur naar Saigon. We hebben medelijden met de chauffeur uit Nha Trang; zo gauw de bagage uit de auto is gehaald stapt hij weer achter het stuur en maakt-ie rechtsomkeer... De stadstour leidt langs het “Crazy House” (’n door ’n vooruitstrevende architecte ontworpen hotel in de stijl van Gaudi), het zomerpaleis en de “Valley of Love” (een extreem kitscherig park voor de verliefde Vietnamezen) en nog maar eens ’n enorme Buddha). We maken kennis met Dic ; hij zal ons de komende 6 dagen rondrijden met z’n spiksplinternieuwe minibusje. Na afloop van het tochtje laat Marc z’n voeten masseren door Dr. Fish; in de spa staat een aquarium met een paar honderd visjes die voor € 2 zo lang als je wilt aan je voeten knabbelen. Maf gevoel! Gelukkig hebben we geen dure kamer met ‘lakeview’ ; het meer staat helemaal leeg aangezien ze bezig zijn met de aanleg van een nieuwe dam. We hebben dan weliswaar geen ‘lakeview’, 't is wel kleurrijk !


De volgende dag blijkt de weg naar HCMC ’n stuk beter en uiteindelijk doen we er ook maar 6 ½ uur over. “t is een afwisselende tocht; eerst langs uitgestrekte koffie- en theeplantages en door leuke provinciestadjes, later langs rubberplantages en uiteindelijk ’n heel stuk “voorsteden” van HCMC. In de koffiestreek blijken, wat eerst mooi aangeharkte voortuintjes lijken, enorme zeilen met drogende koffiebonen te zijn. Huis na huis, dorp na dorp, Vietnam is – na Brazilië – dan ook de 2e koffieproducent van de wereld!


De’city-view’ kamer in het “Majestic Hotel” (weer zo’n prachtig hotel uit het begin van de vorige eeuw, ook ontworpend door Art....!) kijkt uit op een bouwput en een oninteressante straat. Met enig onderhandelen weet ‘Mr Marc’ (Akkerman is blijkbaar wat lastiger) een leuke upgrade te ritselen naar een ‘river view’ kamer. Vanaf het balkonnetje hebben we prachtig zicht op het chaotische verkeer op de weg en de veerponten op de rivier.

ratten....

Tja, we hebben het toch weer gehaald… Feitelijk was het ’n heerlijke rustige vlucht (van koud ’n uur) en hadden we het met de auto (zoals we in eerste instantie van plan waren) niet gered in verband met overstromingen halverwege. Bovendien was het door de abominabele wegen en het hectische verkeer een stuk “turbulenter”geweest! Kunnen we de nieuwe jasjes tenminste nog ‘ns dragen tijdens ’n feestelijkere gebeurtenis.

Nha Trang is de nummer één strandbestemming in Vietnam met buiten het regenseizoen een prachtig strand en azuurblauwe zee, enorme hotels en goede duik- en snorkelmogelijkheden. Misschien om die reden zijn er veel jeugdige reizigers/backpackers en aan de vele Russische opschriften te zien zijn er ook veel communistische broeders die hier vakantie vieren. En er wordt maar gebouwd… Onderweg naar het vliegveld in Danang komen we langs een aantal golfresorts die er van buiten af uitzien alsof ze de banen aan de Costa del Sol kunnen evenaren. En ook in Nha Trang bouwt de ene grote hotelketen naast de ander ; de reclameborden beloven prachtige moderne hotels. We zijn benieuwd wie ze allemaal verwachten en moeten nog zien dat ze allemaal goed bezet zullen zijn.


Wij maken klaarblijkelijk ’n staartje van de monsoon mee en krijgen eindelijk een paar eerder beloofde heftige buien op ons dak. Tijdens de fietstocht (om de voeten te sparen en de actieradius te vergroten) door de stad en omgeving houden we het gelukkig droog. En terwijl we bij “the Sailing Club” lunchen breekt de lucht open en is het toch nog even strandweer. Trouwens elke maaltijd is weer ’n feestje. Dat begint natuurlijk al bij het ontbijt met alle heerlijke lokale gerechten (pho, noedel- en rijstgerechten), maar ook sushi en dumplings. (en voor hen voor wie het allemaal wat teveel wordt eieren met spek…) Het ontbijt is ook een mooi moment om alle verschillende tropische vruchten te proeven. Tijdens de lunch en avondmaaltijd proberen we zoveel mogelijk lokale gerechten; vanmiddag was dat Banh Xeo (crêpe gevuld met zeevruchten – of wat dan ook). ’t Kost ook nog ‘ns helemaal niets; we betalen normaalgesproken tussen tussen €8 en €12 inclusief ’n drankje voor ons tweeën. Tijdens onze laatste maaltijd in Nha Trang zie ik Paul plotseling verstijven, opstaan en terugdeinzen. Het blijkt dat er een rat vanaf het plafond over m'n schouder richting de keuken schoot. Ach ja, die zie je wel vaker hier....

Bij het met de fiets nemen van heftige rotondes en drukke kruispunten brengen we de oversteeklessen van Hanoi weer in de praktijk. Werkt weer prima; we worden steeds brutaler. Tijdens de fietstocht bezoeken we onder andere de galerie van Long Thanh (http://www.longthanhart.com/01default.htm ), een beroemde lokale fotograaf, van wie we al eerder de prachtige zwart-wit foto’s hebben gezien. Niks kleur, niks digitaal: prachtige foto’s! Als blijkt dat we uit Nederland komen worden we met enige trots gewezen op een kopie van een artikel uit de NRC met een recensie van een tentoonstelling. (onderstaande foto is geen eigen werk maar van Long Thanh!)



(deze alinea over Kagerzoom is door Paul (wijselijk) geschrapt……! Maar ja, ’t blijft vervelend om afgeserveerd te worden, nadat je je 12 jaar met hart en ziel en met veel plezier hebt ingezet voor een club.)

Morgen rijden we al weer verder naar Dalat. Helaas niet over de rustieke “old road”, maar over de moderne “new road” (scheelt blijkbaar wel 3 uur reistijd); “the old road is broken!” naar verluid.

meten, passen, klaar...!

Wanneer we bij zuslief met de kleurstalen op onze schoot zitten noemt ze ’n prijs die ons erg hoog lijkt en lopen we de winkel uit; de volgende dag kijken we rond bij een paar andere winkels en vinden er uiteindelijk één waar we ons van top tot teen laten opmeten. (de maten blijven 5 jaar in de computer dus kunnen we later nog veel meer bestellen! Als we dan maar niet aankomen; Marc wordt nu al spottend de “laughing Buddha” genoemd…..) Nog geen 24 uur later passen en dan ’s avonds het pak en jasje ophalen. En nu maar hopen dat het werkelijk kasjmier is…


’s Ochtends wandelen we eerst met onze slecht verstaanbare gids (hij woont in Hoi An) door de oude stad; die stond een paar dagen geleden nog blank en je ziet foto’s waarop toeristen tot aan hun middel in het water door de stad waden. ’s Middags lenen we fietsen van het hotel en fietsen richting strand; ’n klein voorproefje voor de volgende dag, dan willen we ’n langere tocht maken op één van de eilanden op 15 minuten varen met de ferry.

Voor de avondmaaltijd belanden we bij “Café des Amis” van de alom geprezen Mr.Kim; hij heeft 3 vaste menuutjes (vlees, vis of vegetarisch) en constant Jacques Brell en Edith Piaff op de achtergrond. ’n Prettig overblijfsel van de Franse overheersing zijn de prima baguettes en croissants, de lokale rode wijn (Dalat) daarentegen hebben we ’n vorige keer teruggestuurd en proberen nu nog één keer een glas… Deze keer niet al te slecht; het Franse echtpaar naast ons bestelt ‘n hele fles en is minder content. Ze schenken onze glazen nog maar ‘ns bij! Al met al ’n gezellige avond met het echtpaar en ‘n eenzame Canadees aan de andere (en van de ‘verkeerde’) kant.

Al een aantal dagen voorspellen de weersites “heavy rain” voor Hoi An; we hebben echter nog steeds geen druppel gezien en vertrekken dus toch maar voor een fikse fietstocht door dorpjes en langs rijstvelden. Iedereen roept “hello” als we langs fietsen, kan je je voorstellen wat er gebeurt wanneer je een school passeert die net uitgaat….. Voordat we vertrekken eerst het pak en ’t jasje passen, bij terugkomst wordt nog net de laatste hand gelegd aan het jasje. We zijn zeer tevreden, vooral Paul ziet er volgens de dames zeer elegant uit. Maar ja, die ziet er ook nog kek uit in een aardappelzak…


Morgen vliegen we - na 3 heerlijke dagen Hoi An - met ’n propellervliegtuigje van Vietnamese Airlines van Danang naar Nha Trang en als de weersvoorspellingen dan wel uitkomen is het maar de vraag of we aankomen…. Mochten we het niet halen, maar wel geborgen worden willen we graag onze nieuwe jasjes aan!

Tjeppanit...?! *

Net wanneer Paul’s pizza (tja, daar had-ie na een week rijst en noedels behoefte aan…) op tafel wordt gezet breekt het noodweer los en moeten we het tafeltje onder een afdakje schuiven. En als bij toverslag hebben alle fietsers en motorbikers plotseling een poncho aan. Wanneer we later terug naar het hotel lopen is het alsof er niets gebeurd is. De afgelopen week alleen deze bui en de paar druppels bij het zwembad in KL; prima reisweer dus! De afgelopen weken is het in dit deel van het land flink tekeer gegaan en zijn er veel overstromingen geweest. De trein waarmee we vanochtend zijn aangekomen heeft in verband met landslides een aantal dagen niet kunnen rijden.



We deelden onze “soft-sleeper-coupé” met een Brits stel en in combinatie met de fles wijn werd het een gezellige avond en de wijn in combinatie met de slaappil zorgde er zelfs voor dat we redelijk goed geslapen hebben. Bij aankomst in Hue werden we weer opgepikt en 15 minuten later zaten we aan ’n heerlijk ontbijt en konden we de kamer al in om de nachttrein even weg te spoelen. Het “Saigon Morin Hotel” is – net als het Metropole - een hotel met veel geschiedenis (begon ook in 1901); op één van de foto’s in de hal zagen we dat zelfs onze eigen toekomstige roerganger (Willem Alexander) er gelogeerd heeft… De gids die de komende3 dagen met ons op zal trekken doet ontzettend z’n best met z’n Engels, maar het kost ons erg veel moeite om hem te volgen. Voordat we ergens naar toe gaan lezen we even snel de ‘Lonely Planet’ door, zodat we enig idee hebben waar hij ’t over heeft. En maar ja-knikken….. Hoogtepunten in Hue zijn een boottocht over de ‘Perfume River’ naar een pagode (zie het fotoalbum voor de wonderlijke haardracht van de jeugdige monniken….), een uitgebreid bezoek aan de oude citadel en de ’Forbidden City’ en een bezoek aan één van de tombes van één van de keizers. Hoewel erg interessant zijn we blij wanneer we rond 16.00 uur weer worden afgezet bij het hotel; even geen (onverstaanbare) feiten meer!

De volgende dag (zaterdag) reizen we met gids en chauffeur door naar Hoi An; tijdens de rit van 6 uur (inclusief stops) raken we enigszins gewend aan z’n manier van praten en komen we er samen met de Lonely Planet wel uit. Het veel belovende bezoek aan een vissersdorpje bleek een stop op een parkeerplaats met uitzicht op de baai te zijn, maar de rest van de reis over de Hai Van Pass, langs het Champa Museum in Danang en de 5 Marble Mountains was top. In het dorpje aan de voet van deze bergen zitten honderden beeldhouwers marmer weg te bikken; gelukkig kwamen ze er net op tijd achter dat ze beter marmer uit China konden importeren, om te voorkomen dat er binnenkort geen Marble Mountains meer zijn. Hoi An is een prachtig oud stadje en staat (onder andere) bekend om de vele kleermakers; je kan eigenlijk niet zonder ‘n nieuw maatpak vertrekken (klaar in één dag!) Daarom rijdt de gids nog even langs de shop van z’n zuster, voordat hij ons afzet bij het Life Resort. Very cheap! We zullen zien….



* na enig gepuzzel zijn we er achter gekomen dat-ie met "Tjeppanit" Japanese bedoelde.....

't is druk in Halong Bay.....

Nadat de Unesco in 1994 Halong Bay had uitgeroepen tot werelderfgoed is het toerisme hier aardig uit de hand gelopen. Wanneer wij rond het middaguur aankomen in de haven lopen daar honderden mensen te zoeken naar de juiste jonk om mee door de baai te varen. In de baai aangekomen valt het echter reuze mee en zijn alle boten op een paar na uit het zicht. Wij zijn uiteindelijk (met onze gids) de enige 3 opvarenden op onze boot en kunnen daarom na de voortreffelijke lunch aan boord (veel vis natuurlijk) de rest van de tocht languit op het bovendek het prachtige landschap aan ons voorbij laten gaan. We hebben veel geluk; nadat we met grijze luchten vertrokken waren klaart het tijdens de lunch plotseling helemaal op!



Halong City is helaas niet meegegroeid met de baai. Het blijkt een vrij oninteressante stad te zijn (alleen de markt is - zoals overal - weer een hoogtepuntje!) en ook het hotel waar we logeren is meer dan matig (het ontbijtbuffet laten we dan ook bijna onaangeraakt….). Maar ja, wat wil je ook na alle verwennerij van de voorafgaande 4 dagen.

We reizen samen met een gids en chauffeur (dinsdag heen, woensdag terug naar Hanoi) en dat levert leuke gesprekken op, bijvoorbeeld over de kook- en eetgewoontes, muziek. Tijdens de rit (bijna 4 uur / 165 km) veel “gniffel-momenten" (zie het fotoboek bij de links om te zien wat er allemaal per motorbike vervoerd wordt!), maar ook een paar “bijna-dood-ervaringen”… In ieder geval geen tijd om ons te vervelen. Helaas heeft de chauffeur de gewoonte om – in plaats van pompend te remmen – pompend gas te geven; dat geeft na een poosje een wee gevoel in de maag…

In het reisprogramma staat dat we tijdens de terugreis een bezoek zouden brengen aan Thó Ha, a “ceramic village” De veronderstelling dat we dus gedropped zouden worden bij een keramiekwinkel is gelukkig helemaal onterecht. Het bezoek aan het dorp is juist ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de hele reis! Wanneer we uit de auto stappen lopen we een pontje op en belanden aan de andere kant van de rivier in een – laten we zeggen – zéér authentiek dorp. Aan hun reaktie te zien ziet de plaatselijke bevolking niet vaak “witneuzen” aan zich voorbij trekken. Ze zijn zeer gastvrij en we kunnen veel zien van de produktie van rijstnoedels en rijstpapier; het hele dorp is er druk mee bezig (ter voorbereiding op het grote Tet festival dat pas over een paar maanden zal plaatsvinden) Vlak voordat we met het pontje weer terug naar ‘onze tijd’ varen kopen we een lokale rijstkoek (met pinda’s kokos en sesamzaad) voor in de trein. Rond 7 uur ‘s avonds stappen we in Hanoi in de nachttrein voor een reis van 13 uur naar Hue.

Rustig maar gestaag doorlopen…..

De knul die ons van het vliegveld ophaalt praat - tijdens het ritje van een uur naar het centrum - in z’n beste Engels honderduit over Hanoi en Vietnam. En hoewel hij moet toegeven dat men nog steeds niet kan zeggen wat men wil is hij erg blij met de “booming economy” . Minder blij is-t-ie met de Chinezen, die eind vorige eeuw het land nog zijn binnengevallen….De verkeerssituatie noemt hij ‘n georganiseerde chaos; er zijn zo’n 2.000.000 (toeterende) motorbikes in Hanoi met daarnaast nog de cyclo’s (fietstaxi’s) en ’n groeiend aantal auto’s. En alles rijdt zonder zich aan de regels te houden van links naar rechts. Voor het oversteken heeft-ie een goed advies: wanneer je eenmaal aan het oversteken bent gewoon rustig doorlopen zonder op of om te kijken en geen onverhoedse bewegingen maken. Op die manier zullen alle andere verkeersdeelnemers je niet omver rijden. En verdomd, het werkt! Het behoeft enige moed moet ik toegeven, maar het is de enige manier om aan de overkant van de straat te komen……




De wisselkoers wordt ook nog even doorgenomen; wanneer je hier pint trek je 4.000.000 Dong uit de muur en het wordt dus even wennen aan al die nullen…De kosten van ’n taxiritje van 40.000 Dong vermenigvuldig je met 4 en dan haal je 5 nullen weg; blijft er dus maar € 1,60 over! Hoeveel er overblijft van de kamerprijs willen we liever niet weten; het Sofitel Metropole is naar verluid het mooiste hotel van Vietnam (en misschien wel van Indochina) en staat als hoogtepunt in alle reisgidsen. Het is in de koloniale tijd (rond 1901) door de Fransen gebouwd, maar zo hebben we gemerkt, is inmiddels aan alle eisen van de moderne reiziger aangepast (zo staat er bij het overdadige ontbijtbuffet bijvoorbeeld gelukkig geen potje honing maar een komplete raat, waar de honing uitloopt ….) Wat ’n luxe; helaas logeren we hier maar 2 nachten…!

De rest van de dag brengen we door in de “Old Quarter”; een wirwar van straatjes waar van alles en nog wat verkocht wordt. In het ene straatje 2e hands schoenen, in het andere duizenden Ray-Ban zonnebrillen en in de volgende liggen alleen maar hompen vlees, onafgedekt en zonder koeling (we hopen maar dat die ‘beef’ later niet in onze Pho (typische Vietnamese soep) zal belanden. Daar tussendoor fietsen dan nog allerlei handelaren en torsen verkoopsters manden aan een juk. Zo tijdens de avondspits een prima plek om het oversteken onder de knie te krijgen.




De volgende dag toeren we met ’n gids en chauffeur door de stad. Schuifelen eerst samen met een grote menigte Vietnamezen (en toeristen) langs Ho Chi Min. Hij is pas net weer terug van z’n jaarlijkse opknapbeurt in Rusland (daar kunnen ze blijkbaar fijn balsemen…) en ligt erbij alsof-t-ie zo van Madamme Tussaud vandaan komt. Het mausoleum en de huizen waar hij gewoond en gewerkt heeft die we later bezoeken lijken een waar bedevaartsoord voor de Vietnamezen.
Morgen (woensdag) de volgende etappe naar de prachtige kalksteen rotsformaties in de Chinese Zee bij Halong Bay.

2 dagen KL

Na ‘n korte en onrustige nacht en met ’n nare nasmaak van de verkeerd afgelopen Algemene Ledenvergadering op de avond voor vertrek (voor hen die nog niet op de hoogte zijn: we zijn als bestuur van Kagerzoom afgetreden in verband met onvoldoende draagvlak voor het voorgestelde beleidsplan) hebben we tijdens een lange nachtvlucht de tijd gehad om één en ander nog eens te overdenken en wat bij te slapen. Dat laatste is helaas niet erg gelukt… Na 12 uur vliegen – hoewel het pas 6 uur ’s ochtends was – overvallen door de bekende vochtige warme deken en de geuren van Azië en in ’n totaal ander wereld..!
We logeren in het Doubletree hotel. ’n Gloednieuw hotel dat om die reden een leuke openingsaanbieding had (2 nachten voor de prijs van één) en ons bij aankomst een fijne upgrade aanbood. Bovendien kunnen we meteen bij aankomst om 9 uur ’s ochtends de kamer gebruiken en dus even een paar uurtjes slapen! Daarna wandelen we nog ietwat wankel op de beentjes een paar uur door de stad. Wanneer we ons aan het einde van de middag installeren bij het zwembad lijkt de dagelijkse onweersbui los te barsten; terwijl alle andere gasten naar binnen vluchten hebben wij daar de fut niet voor en breekt de zon na een paar minuten gelukkig weer door….
De sleutel van onze ” executive room” geeft ook toegang tot de “executive lounge”; ’n oase van rust waar we tijdens het ‘complimentary cocktailhour’ genieten van de drankjes en exclusieve hapjes en op het terras op de 34ste verdieping de schemering over de stad zien vallen en de verlichting van de Petronas torens (het icoon van de stad; de 2 identieke torens, halverwege verbonden met een ‘skybridge’) steeds mooier wordt.



De volgende ochtend is de lounge ook een prima plek voor het ontbijt; prachtig uitzicht en bovendien is het de enige plek in het hotel waar de WiFi complimentary is. ( zo kan de uitgebreide emailcorrespondentie in verband met het aftreden gelezen en beantwoord worden)
Tijdens 2 dagen KL kan je natuurlijk niet meer doen dan de sfeer proeven en de highlights langslopen. Tijdens het cocktailuur concluderen we dat het een prima stop-over stad is, maar niet meer dan dat. Morgenochtend vliegen we in 3 uur door naar Hanoi; daar zal de temperatuur in ieder geval een stuk aangenamer zijn.

rondreis vietnam 2010

be bear-aware!

Aangezien dinsdag weer een druk dagje was (’s ochtends de valley trail (20 km) door en rondom Whistler gefietst en ’s middags 18 holes gelopen op Nicklaus North) zouden we het woensdag - de laatste volle dag met de camper – rustig aan doen. ’t Ritje van Whistler naar Squamish was maar kort (we rijden sinds Illooet op de 99 ofwel de mooie “Sea to sky Highway”) en het RV-park snel gevonden. De jongedame van de tourist information raadde ons aan de wandeling naar de top van de Stawamus Chief te doen, die had ze niet zo lang geleden zelf samen met haar dochtertjes van 6 en 8 ook gedaan. De hike startte vanaf de ‘Shannon Falls’ en begon als ’n prettige wandeling door een prachtig bos maar veranderde al rap in een – bijna verticale – klim over rotsblokken en uit oude boomstammen gehakte trappen, zodat we na ruim ¼ van de klim hebben besloten om te keren. Dit was niks voor 2 ouwe heren van 51……! (dan maar senior-korting bij McDonalds!) De rest van de middag ruimen we de camper op en blijven we binnen in verband met de eerste serieuze regenbui in 3 weken. We houden de omgeving goed in de gaten, want toen we de camper op onze site inparkeerden trapte ik bijna in ’n berendrol; we handelen natuurlijk erg “bear aware” (geen voedsel of anderszins sterk riekende zaken buiten de camper bewaren enz.) maar houden er rekening mee dat er plotseling ’n zwarte beer uit het struikgewas stapt.
Trouwens ook op Nicklaus North was er steeds sprake van dat we beren zouden tegenkomen (“vanochtend nog gezien…”), maar de enige beren die we gezien hebben waren de tee-markers. (de beer is het logo van Jack Nicklaus, bekend golfer en ontwerper van de baan) We speelden samen met John en Greg, 2 bedaagde inwoners van Whistler, en zijn nu dus volledig op de hoogte van de huizenmarkt en wat er zich allemaal afspeelt in dit wintersport-oord. (bijvoorbeeld dat de vuilnisman hier niet langskomt, maar dat je zelf je afval weg moet brengen vanwege de ‘bear awareness’ en dat beren die teveel wennen aan mensen en te opdringerig worden een label in hun oor krijgen en bij ’n volgend incident worden afgemaakt… (zie foto van beer-in-berm bij Whistler; die heeft z’n eerste waarschuwing binnen…) )
Donderdagochtend vroeg leveren we de camper weer in en hebben we de rest van de dag nog voor ’n paar uurtjes Vancouver. Vrijdag vliegen we – via Calgary – weer terug; we horen niets meer over de aswolk, dus we verwachten geen problemen.

Nicklaus North

Zondag rijden we door naar het Wilde Westen van Canada; hier inderdaad nog ruwe houthakkers en cowboys (in vol ornaat!). De dorpjes ademen de sfeer van de goudkoorts nog uit. In 110 Mile House (veel dorpjes zijn vernoemd naar het aantal mijlen dat ze verwijderd zijn op de trail vanaf Illooet (spreek uit illo-wet.) richting het goud…) zijn we precies op tijd voor de rodeo; we hebben in Dallas ooit ’n rodeo meegemaakt en geloven het deze keer wel (niet helemaal ‘ons ding’….) Nog maar net uit de kerstkaart weggereden zitten we in Illooet rond borreltijd in de korte broek aan de snel stromende Fraser River; in het zonnetje met krekels op de achtergrond. Terug in de zomer!
We zijn op weg naar Olympisch Whistler; niet alleen ’n befaamd skie-oord, maar ook ’n mooi gebied om te wandelen/fietsen en…. met 4 schitterende golfbanen. Nicklaus North stond meteen bovenaan op het verlanglijstje, maar werd ook weer snel geschrapt toen we de hoge greenfee’s zagen… We boekten (met korting) na 13.00 uur op ‘Big Sky’ in Pemberton.(bleek achteraf ’n prachtige baan!)


Terwijl we op onze afslagtijd wachten wandelen we nog maar ‘ns langs een bulderende rivier en dito waterval en bij de bakker drinken we koffie met de aller-aller-lekkerste ‘blackberry muffin’ ooit (’n aanrader voor ’n ieder die Pemberton aan zal doen!) Daar zien we in het plaatselijke sufferdje ’n prachtige aanbieding voor Nicklaus North; ’n zogenaamd “offer we can’t refuse” ($99 voor 18 holes + 2 gangen diner!) Morgen dus nog maar eens (en voor het laatst in Canada) de golfspullen uit de camper halen. (we kunnen ook hier vanaf de camping op de fiets naar de baan; zal op die chique club wel niet gebruikelijk zijn….)

Merry Christmas....

Vrijdag was weer ‘ns zo’n heerlijke ADHD-dag: begon het nog rustig bij de plaatselijke bakker met een half uurtje internetten onder het genot van koffie en gebak, daarna brak het los….. De wandeling door Maligne (spreek uit; Mahlien) Canyon langs allerlei watervallen viel nog mee; wel tamelijk op en neer, maar niet al te heftig. De rit met de camper naar Maligne Lake startte in het dal zonder problemen. We hadden natuurlijk al wel gezien dat ’s nachts de sneeuwgrens aardig gezakt was, maar hadden ons niet gerealiseerd dat we plotseling in een flinke sneeuwbui zouden belanden en kilometers door een prachtig kerstkaart-landschap zouden rijden….. Als klap op de vuurpijl zagen we in dit winterlandschap plotseling 3 elanden door de rivier waden. Zo mooi!

Omdat de energie ’s middags nog niet op was besloten we ’n mountainbiketochtje rondom “the 5 lakes” te doen en deze zelfs iets uit te breiden, omdat het rondje op de kaart wat aan de korte kant leek. Dat hadden we beter niet kunnen doen; ten eerste leek de uitbreiding alleen geschikt voor zeer ervaren mountainbikers en bleek het pad – na voltooiing van ⅔ van de loop – plotseling op te houden, zodat zelfs Paul het iets te avontuurlijk vond worden en we dat kolere pad dus weer helemaal terug moesten fietsen en lopen…… Zelden smaakte ’n Bokmaatje lekkerder dan toen we weer terug waren!
Wanneer we op zaterdag wakker worden zien we dat zelfs de camping langzaam maar zeker wit aan het kleuren is en breken we dus maar niet al te laat op om te voorkomen dat we ingesneeuwd raken. Na een paar uur toeren wandelen we ’s middags alweer langs nog meer watervallen in het Wells Gray Provincial Park. Na de helikoptervlucht over de Victoria Falls in Zimbabwe en 2 dagen wandelen bij de watervallen van Iguazú in Argentinië en Brazilië vallen alle andere watervallen eigenlijk in het niet. Tja we raken ’n beetje verwend……. Toch zijn er hier 2 die vallen in de categorie “wauw…!”. Bij één van de watervallen ontmoeten we het jonge stel uit Almere die we al 4 keer eerder op verschillende plekken hebben ontmoet; we wisselen snel wat ervaringen en tips uit en gaan weer ieder ons weegs. We zullen ze nog wel ‘ns tegen komen. Zien trouwens ook veel beren hier (vanuit de camper….).'
'Rijden op zondag door naar het gebied waar eind 19e eeuw de goudkoorts heerstte en zie ons nog wel met ‘n ‘goldpan’ de rivier in stappen om ons geluk op de proef te stellen….

winter....!

We kunnen ons prima voorstellen dat bij een stralende strakblauwe dag de Icefields Parkway adembenemend zal zijn; wanneer wij ’s ochtends vroeg – bij ’n temperatuur van rond het vriespunt – vanuit Lake Louise vertrekken naar Jasper is een aantal hoogtepunten verdwenen in de laaghangende bewolking ofwel onbereikbaar door ’n dik pak sneeuw. Ach ja, je kunt niet altijd mazzel hebben met het weer….. Toch blijft er voldoende spectaculairs over om te genieten. Bovendien is er weer ‘n beer ontwaakt uit z’n winterslaap en staat de teller nu dus op 3. Onder barre omstandigheden (motsneeuw en een snijdende ijskoude wind) klauteren we naar de onderrand van de Althabasca gletsjer en zien de meer gefortuneerden met speciale sneeuwmobielen de gletsjer oprijden en op de gletsjer wandelen…. (wij besteden ons fortuin later in Jasper aan een kartonnetje Canadese Wijn (“Naked Grape”) en een fles Bokma; vol verbazing treffen we hier in - “the middle of nowhere”- in het schap een grote voorraad jonge jenever van Bokma aan…… Helaas wel ruim 2 keer zo duur als thuis!) Halverwege de middag breekt er ’n schraal zonnetje door en wandelen we langs een paar schitterende watervallen en zien we een ‘Bighorn Sheep’ en ‘n ‘Mountain Goat’ (onder het motto; ’n kinderhand is gauw gevuld…..)

De camping in Jasper ligt prachtig in ’n bos; elke site heeft z’n eigen vuurpit inclusief stapeltje brandhout en vanwege de kou stookt bijna iedereen een vuurtje. Er hangt dan ook ’n fijne openhaardlucht tussen de bomen…. Tot op heden is het erg rustig op alle campings, maar vandaag zal dat gaan veranderen. Het komend weekend is een zogenaamd “Long Weekend” (niet vanwege Pinksteren, maar vanwege Victoria Day op maandag) en het blijkt dat half Canada tijdens zo’n weekend gaat kamperen. Het gevolg is dat we de afgelopen nacht nog ’n plek met stroom hadden, maar de komende nacht moeten verhuizen naar n ‘plek zonder enige voorzieningen….. En ondanks licht aandringen van M. om voor zaterdag en zondag ’n camping te reserveren, vond P. dat niet nodig en zien we dus wel waar we terecht komen….(wild kamperen in ’n groot berenbos….?)
(Bij aankomst op de camping in Jasper worden we nu weer voor een ander beest gewaarschuwd; de “elk” (herten met van die enorme geweien). Die blijken op het moment te kalveren en zijn daarom extra agressief. We krijgen ’n lijstje in onze handen gedrukt met daarop allerlei tips hoe te reageren op ‘n “elk-attack”……)

“What a wonderfull world….”

Ondanks de prijzige greenfee’s besluiten we om op de prachtige baan in Banff te spelen. Prachtig wat betreft ligging, maar niet wat betreft onderhoud (maar ja, vorige week sneeuwde het hier nog…) en- op ’n paar holes na- niet spectaculair, dus vinden we ’t ietwat ‘overpriced’ . We spelen met Dan en Jan; Dan beheert ’n aantal skipistes in de omgeving en weet bij elke berg ’n leuke anekdote te vertellen, z’n vrouw Jan is sportpsychologe en heeft in februari tijdens de OS in Whistler ’n aantal Canadezen tot grote hoogtes gekletst. Al met al weer ’n mooie middag!
Banff (eigenlijk ’t hele Banff NP) nodigt uit tot prachtige wandelingen met spiegelende meren en prachtige vergezichten vanaf bijvoorbeeld Tunnel Mountain. Nadat we dinsdag toch zeker zo’n 12 km hebben gewandeld (klimmen en dalen!) verwennen we ons zelf met ’n glas witte wijn in het chique Fairmont Hotel met een prachtig uitzicht op Lake Louise. En net wanneer de eerste (voorspelde) sneeuw zich aan lijkt te dienen speelt de harpiste Louis Armstrong’s “What a wonderfull world”; wat je noemt ’n zwijmelmoment met zo’n uitzicht…. Overigens zou Lake Louise volgens de plaatjes in de boeken door alle mineralen ’n prachtige turquoise gloed over zich moeten hebben; nu wij er zijn ligt er nog ’n dikke laag ijs en sneeuw op……Dat doet overigens niet veel af aan het indrukwekkende landschap.
De neerslag valt ’s nachts gewoon als regen en volgende ochtend is het wonder boven wonder weer prima weer! Op naar de gondelbaan; de brochure belooft ‘the best grizzly bear viewing in the Rockies’, maar koud nadat we $ 54 hebben neergeteld krijgen we ’n video voorgeschoteld met de boodschap dat de kans dat we grizzly’s zullen zien erg klein is…. Grizzly beren blijken erg schuw en bijna niet te spotten en hebben we tijdens het gondelbaantochtje dus niet gezien. Onze (zwarte) beerteller staat trouwens nog steeds op 2. De beloofde ‘abundant wildlife’ vindt het waarschijnlijk ook nog iets te vroeg in ’t seizoen. Moraine Lake biedt later op de dag bijna hetzelfde beeld als Lake Louise; veel ijs en sneeuw. De fietstocht langs de Bow River is sneeuw- en beervrij!


Hoewel de voorspellingen voor donderdag niet geweldig zijn zullen we dan de Icefields Parkway gaan rijden. Deze weg van Lake Louise naar Jasper staat alom bekend als ‘the most beautifull road in the world’; ‘ns kijken of wij dat ook vinden….! Er is in ieder geval zoveel te zien dat we waarschijnlijk de hele dag zullen doen over de 230 km.

De páááden op, de lááánen in…..

Luid zingend wandelen we door Mount Revelstoke PP. Het is werkelijk geen gehoor, maar is – zonder gekheid – één van de beste methodes om beren af te schrikken. Overigens zijn de beren naar verluid net zo bang van ons als wij van hullie (wanneer je ze tenminste niet op het verkeerde moment treft….) Ook hier zijn we iets te vroeg in het seizoen; de veel bezongen ‘Meadows in the Sky Parkway’ is nog maar 5 km begaanbaar en is pas half juli open tot aan de top.
Revelstoke is een gezellig stadje, dat in de winter druk bezocht wordt door skiërs; vandaag is het (rommel-)marktdag en tussen de zooi vind ik voor $1 een schitterend beeldje van een beer. ’n Mooier souvenir kan ik me niet voorstellen!



’s Avonds gaan er 2 moten zalm de oven in; je koopt hier overigens niet gewoon ’n paar ons zalm, maar je moet kiezen uit zo’n 5 verschillende kwaliteiten. De zalm hier bij de Safeway (‘hebben veel plezier van de vaste klantenkaart, heerlijke supermarkt) is ook een stuk roder dan die bij AH….. (zie foto in fotoalbum)
Het plekje waar we staan ziet er op de foto idyllisch uit zo tussen de bergen; wat je niet ziet en hoort(!) zijn de ellenlange goederentreinen die om de haverklap en dag en nacht met veel geraas langsrijden. Ze zijn zó lang dat het soms wel 5 minuten duurt voordat ze gepasseerd zijn!
Via het Glacier NP en Yoho NP rijden we de volgende dag verder naar Banff, de nummer 1 vakantiebestemming van Canada (hier komen dan ook bussen vol met Japanners en staan we op een RV-park met ruimte voor 1000 (!) RV’s…. Toch hebben we ’n leuk plekje met uitzicht op de bergketens en een ‘columbian ground squirrel’ als nieuwsgierige buurman.) In het Yoho NP is de trail (5km) naar de Wapta Falls begaanbaar en bovendien zeer de moeite waard. Ondanks de eerdere opmerking over ”ons en hullie” blijft elke wandeling toch ’n tikkie spannend, vooral wanneer je halverwege midden op het pad een dampende berendrol aantreft en in de modder over de afdrukken van de wandelschoenen heen berensporen ontwaart… Op zo’n moment zingen wij weer uit volle borst!

zomer!

En opeens is het ('n paar dagen) zomer. Hoewel we ’s ochtends in Manning Provincial Park zo nu en dan nog tot onze enkels in de sneeuwresten staan (met als gevolg dat we de geplande hikes helaas niet kunnen doen….) rijden we ’s middags Sun Valley in en is het plotsklaps 27°C en schijnt de zon inderdaad uitbundig! In combinatie met de blote basten en de enorme wijngaarden doet het niet erg aan Canada denken…. Osoyoos is klaarblijkelijk het warmste plekje van Canada en ligt in de enige woestijn die Canada rijk is (hier geen beren maar wel allerlei waarschuwingen voor ratelslangen!).


Bovendien is dit gebied de belangrijkste wijnleverancier van het land. Van Malcolm hoorden we overigens dat - in verband met de hoge prijzen voor alcoholhoudende dranken - de meeste mensen hier zelf hun (vruchten-)wijn produceren en in supermarkten zie je inderdaad allerlei setjes om je eigen wijn en bier te brouwen.
(hoogtepunten van de dag: onderweg ’n BiB (= beer in berm, maar nu veilig vanuit de camper) en de dame van het postkantoor in Hope, die – wanneer we 1 postzegel komen kopen – mee naar buiten loopt en ons allerlei tips aan de hand doet en richtingen wijst; onder het motto welkom in Canada!)
Nadat we vrijdagochtend vroeg (07.44, maar ja, we zijn nog steeds een beetje van slag door de jetlag….) spelen op de Osoyoos G&CC (prachtige desertcourse!) rijden we later de Okanagan Valley in en rijden langs enorme meren, fruitboomgaarden en wijnhuizen. (minpuntje van de dag: de coffee-to-go die we onderweg kopen krijgen we voor het seniorentarief; zien we er dan echt zo slecht uit…?)
Zaterdag reizen we door richting Rocky Mountains;daar zullen we de airco wel niet nodig hebben.....

local rules

Storey Creek blijkt – zoals de scorekaart al zegt – “a course in nature”! ’n Mooi regenwoud is omgebouwd tot een prachtige 18 holes baan met hier en daar wat herten en enorme bomen . We spelen samen met 2 actieve leden van de club die ons niet alleen speeltips geven, maar ook verhalen hebben over alle inns and outs van de baan en de club. Zo blijkt er op de donderdag/seniorday een local rule te gelden die zegt dat wanneer je (één van de vele) bomen raakt je bal mag oprapen en mag plaatsen op de plek waar je denkt dat-ie eigenlijk geland zou zijn……Helaas spelen wij op maandag.
Na de overtocht naar het vaste land, een overnachting in Lund, nog een ferry-tocht door een fjord en een wandeling van 8 km naar Skookumchum Narrow staan we ruim 24 uur later weer op zo’n schitterende golfbaan in Sechelt (spreek-uit: Siesjelt). Deze keer haakt Dan na hole 1 voor 9 holes aan; hij heeft voor hij startte ’n dozijn gloednieuwe Nike ballen gekocht; na 9 holes zijn ze bijna allemaal verdwenen….Wanneer hij op een par 3 zijn derde afslag het bos in dreigt te slaan, maakt hij ’n aantal airshots (“missers”) waarna wij opmerken dat dat welhaast de enige manier is om z’n bal in het spel te houden. Gelukkig moet-ie er om lachen…..

Alles bij elkaar zo’n 15 km gewandeld vandaag en dus liggen we ’s avonds uitgeteld naar ’n film op de laptop te kijken. Bij toeval kiezen we ’n film (“the Edge”) waarin 2 mannen ’n paar keer worden aangevallen door ’n enorme beer. Dat zal de gemoedsrust tijdens onze komende wandelingen niet bevorderen….
De volgende dag beginnen we niets vermoedend aan een fietstocht door de Othello Tunnels en de Coquihalla Valley bij Hope. Halverwege een bospad staan we echter plotsklaps als aan de grond genageld: beer in de berm! We bedenken snel wat ook al weer de regels zijn bij een bear-encounter. We hebben nog geen ‘bear-spray’ (soort pepperspray) en geen speren (zoals de heren uit de film van gisteravond); we houden dus maar gepast afstand. Als hij na een paar minuten nog steeds niet verdwenen is fietst Paul (’n echte vent!) dan toch maar richting beer en schommelt het beest uiteindelijk het bos in. Terug fietsen we via de geasfalteerde weg; door de hoogteverschillen haast niet te doen, maar 2 beren op één dag zou teveel zijn…..

planken

M'n hele leven heb ik me al afgevraagd waar ze vandaan kwamen, nu weet ik het; de planken groeien aan de boom. (deze lijkt me nog iets te kort om al te oogsten....)

zalm-crisis

Met zo’n uitzicht op de Strait of Georgia en het vaste land is het moeilijk je te concentreren op de laptop. Bovendien moeten we eigenlijk de hele tijd de zee over turen om eventueel passerende orka’s te spotten… Dit gebied is hét zalm-gebied van Vancouver Island (’t RV Park heet dan ook Salmon Point) en orka’s zijn dol op zalm! Dus wie weet….
Maar ja, de “salmon-crisis’ is hier het gesprek van de dag; er schijnt ’n enorm tekort aan zalm te zijn en de vis wordt dan ook duur betaald. Overigens is het levensonderhoud überhaupt erg aan de prijs en vooral de onvermijdelijke bezoekjes aan de liquor stores doen ons huiveren…. Godzijdank is de benzine nog redelijk te betalen ( € 0,75/liter); voor elke 5 km hebben we één liter nodig…! (we denken zo’n 4000 km te zullen gaan rijden)
Tijdens een wandeling door het ‘rainforest’ en langs het strand hier net onder Campbell River worden we aangesproken door een ouder echtpaar; ze wonen inmiddels ruim 40 jaar in Canada en hebben veel verhalen. Er blijkt een grote kolonie Nederlanders op Vancouver Island te wonen; Koninginnedag en 5 mei worden uitbundig gevierd en zelfs de boot van Sinterklaas legt elk jaar aan in één van de havens hier.

Nadat de eerste ochtend in Canada nogal druilerig verliep is het weer opgeklaard en hebben we de afgelopen week uitstekend reisweer gehad. Zo hebben we gisteren mooie wandelingen gemaakt in het Pacific Rim National Park en gefietst naar Tofino. Volgens de verwachtingen blijft het ook nog wel even goed. Morgen vroeg (8.30 uur!) hebben we ’n afslagtijd op een prachtige baan hier vlakbij en halverwege de middag varen we over naar Powell River aan de Sunshine Coast. Die overtocht naar het vaste land is dan ook meten de laatste kans op orka’s…..

(uit-)spraakverwarring

Vlak onder Tofino – aan de westkust van Vancouver Island – spelen we op de Long Beach Golf Club; een leuke baan omringd door besneeuwde bergtoppen. We spelen samen met de 2 vrolijke airco-verkopers uit Edmonton (ze slaan ver, maar niet zo zuiver….) Wanneer ik vraag of ze weten of er hier beren rondlopen (“Any bears…?”) antwoord degene die sprekend op Adje lijkt dat er waarschijnlijk ’n karretje langs zal komen die ze verkoopt….En hoewel op de scorekaart inderdaad een local rule staat die een “free drop” biedt wanneer een beer “interferes with the ball”, hebben we noch de beren noch de biertjes gezien! (de spraakverwarring had nog groter kunnen zijn, aangezien in de homowereld de term ‘bears’ staat voor dikke behaarde en bebaarde nichten. Gelukkig is de discussie die kant niet opgegaan….)
Uit onderstaande foto van de website van de baan(http://www.longbeachgolfcourse.com/)blijkt dat ze er toch echt rondlopen....)

zoeken naar 'n speld in een hooiberg!

In Victoria - de hoofdstad van Vancouver Island -zijn zo’n 10 bedrijfjes die “whale watch tripjes” aanbieden; de een met nog mooiere foto’s van whale-encounters dan d’ander. En hoewel ze ons slechts 70% kans op succes kunnen bieden gaan we in zee met “5 Star Whales” en scheuren we later toch weer 3 uur op zo’n klein k..bootje de Pacific Ocean op en neer. Met 15 andere opvarenden en een crew van 4 bestaande uit louter “marine-biologen” en ’n ruige kapitein gaan we op die enorme oceaan op zoek naar een groep orka’s; da’s wat we noemen zoeken naar ’n speld in een hooiberg! Helaas zien we - naast ’n zo nu en dan ruige zee, ’n paar bijzondere zeeleeuwen en een stuk of wat zeevogels - dus geen orka’s … Hoogtepunt is de spectaculaire achtervolging (en uiteindelijke vangst) van een meeuw door 2 ‘bald eagles’ (zie fotoboek). We vinden het bedrijf geen 5 sterren waard….


Zeeleeuwen zien we trouwens ook uit het raam van onze camper; we staan bijna in de baai die uitkijkt over de haven van Victoria. Mooi plekje! De camper die we hebben meegekregen is overigens gloednieuw (we zijn de eerste bewoners!) en van alle gemakken voorzien (gelukkig ook een kachel; we hopen later de airco nodig te hebben….


De mountainbikes die voorop op een standaard aan de motorkap staan zullen we naar verwachting veel gebruiken. Hier in en rondom Victoria hebben we inmiddels veel gefietst; het zal dan ook wel snel tijd zijn voor een S.A.S.-dag (sleetse achterwerken snipperdag)!
De jetlag zorgt er nog steeds voor dat we rond 05.00 uur wakker worden; dat duurt wel erg lang deze keer…Op dit RV Park is het overigens niet zo’n probleem aangezien hier vanaf de baai al vanaf 7 uur met veel kabaal de watervliegtuigjes opstijgen die we in Vancouver hebben zien landen. Bovendien kunnen we straks dus lekker vroeg op pad naar Tofino (’n ritje van een uur of vijf) en hebben we vanmiddag tijd om te golfen. Elluk nadeel heb s’n foordeel!

het dak ging er af....

Dinsdag is een bijzondere dag voor veel inwoners van Vancouver. Het markante dak van de BC Place – het stadion waar onder andere de opening- en sluitingceremonie van de Spelen plaatsvonden – is aan vervanging toe en zal vandaag leeglopen. De enorme koepel – een icoon voor de stad – wordt in de lucht gehouden door een aantal ventilatoren en die gaan vandaag na bijna 30 jaar uit. We fietsen er bij toeval langs tijdens het moment suprême en moeten ons een weg banen door de grote menigte die met camera’s afgekomen is op dit spektakel. De kranten en TV bulletins staan er natuurlijk bol van!

's ochtends vroeg is 'the Dome'nog kompleet.

Onze heerlijke fietstocht gaat verder door het enorme Stanley Park en over het fietspad langs de volledige kustlijn (“seawall”). Voor de terugweg over één van de enorme bruggen en dwars door de heuvelachtige stad komen de 7 versnellingen goed van pas…. Na deze tocht begrijpen we goed dat de stad verkozen is als beste woonstad ter wereld! (mooi qua natuurschoon, architectonisch super, schoon, vriendelijk en echt alles bij de hand)
Vanochtend vroeg worden we opgehaald door het camperbedrijf, pikken we de camper op en hopen we de boot naar Vancouver Island van 11.00 uur te halen. De overtocht duurt 1½ uur en met ’n beetje geluk zien we dan de eerste orca’s….! De wind is in ieder geval weer gaan liggen en het belooft een stralende dag te worden.

sneeuw...

Na een bijzonder rustige vlucht - die door de aswolk en dus een kleine d-tour - iets langer duurde dan normaal, aangekomen in Vancouver. Ongeveer het zelfde weer als in Amsterdam bij vertrek, maar hier brengt de TV meteen allerlei "alarms" voor regen en wind...
Door de jetlag zetten we de volgende morgen al om 'n uur of 5 ons eerste kopje koffie. Om d'één of andere reden zijn we weer met onze neus in de boter gevallen en zijn we ge-upgrade naar een junior-suite en logeren we de komende 3 dagen in een zeer stijlvol kamer met alles erop en er aan...En dan ook nog midden in het centrum en oploopafstand van alle leuke wijken. Maandag lopen we heel wat af; we bezoeken Coal Harbour (met het 'vliegveld' voor de watervliegtuigen), Yaletown (weer zo'n opgepimpte yuppenwijk), de markt op Granville Island, de homowijk rondom Davie Street (leuk detail; de bushaltes en afvalbakken zijn roze geverfd....),Downtown,Gastown (met de bulldog die z'n best deed op z'n skateboard!) en Chinatown (1/3 van de bewoners van Vancouver is Aziaat). Vancouver is een echte woonstad; naast de kantoren zie je voornamelijk prachtige appartementtorens, de ene nog mooier/moderner dan de ander. Ook zijn er heerlijk rustige groene wijkjes midden in de stad en is er betrekkelijk weinig verkeer.

Op verschillende plekken kom je de Olympische Winterspelen nog tegen; "de vlam" staat inmiddels bij het Convention Centre, de 'aftelklok'op Ronbson Square, de kleding, petten en allerlei souvenirs zijn inmiddels flink in de ramsj.Omdat er vandaag een koufront over is getrokken ligt er nu meer sneeuw in de bergen rondom de stad dan tijdens de Spelen in februari!Iets meer naar het oosten is geheel onverwachts weer 15 cm sneeuw gevallen; we hopen dat, wanneer wij daar over bijna 2 weken arriveren weer allemaal is gesmolten..... Uiteindelijk valt het weer maandag reuze mee en zitten we later heerlijk in de zon op 'n terrasje.


Zo'n drankje op 'n terras kost hier 'n fortuin. Alcohol is alleen verkrijgbaar in staatswinkels en dus flink aan de prijs...

Zaten we 'n jaar geleden in 'n restaurant in San Diego met enthousiaste fans voor de Superbowl, vanavond aten we met (luid) op de achtergrond een blijkbaar heel belangrijke ijshockey-wedstrijd op verschillende schermen; de Vancouver Canucks hadden veel fans vanavond!

Rondreis British Columbia & Alberta 2010

zie voor de foto's de link naar fotoalbum Canada 2010 bij de links.

mother Walkers' recipies

“Double baked potato mash from Mother Walker from Oklahoma”

• 3 pond kruimige aardappels; koken en fijnstampen
• 300 gr geraspte pittige kaas; +iets om over schotel te strooien
• 200 gr bakbacon; uitbakken en vet weggooien
• 1 ui; heel fijn gesneden
• 1 grote teen knoflook; klein gesneden
• ¾ cup mayonaise
• ¾ cup sourcreme (eventueel meer om smeuïg te maken)
• peper (en eventueel zout)
Doe het geheel in cakeblik/ovenschotel, bestrooi met kaas (en eventueel paneermeel)
45 minuten in oven van 170 C; eerste half uur met aluminiumfolie/ laatste kwartier zonder
(voor 8 personen)
NB: Dit is geen gerecht voor mensen die hun calorieën tellen...!!



“Pulled Pork”

• 1 varkenshaas (600 gr)
• 1 blikje Coca Cola
• 1 fles Jack Daniels BBQ saus

Mik alles in de Crock-Pot; eerste half uur op hoog, daarna ’n paar uur op laag totdat het vlees uit elkaar valt (buiten de crock-pot met 2 vorken uit elkaar trekken; daarna weer wat vocht en BBQ-saus toevoegen om een smeuïge consistentie te krijgen)
Serveren op hamburgerbroodje/kadetje (die je eventueel eerst roostert)
voor 4 personen.

'dry county'.......

Op donderdag lijkt het plotseling voorjaar te zijn en wandelen we in heerlijk zonnetje naar het Civil Right Museum. Dit musuem over de ongelofelijke strijd van de zwarten tegen de rassendiscriminatie is gelokaliseerd in en naast het motel waar Martin Luther King in 1968 vermoord is. ’t Is een echt “kippenvel-museum” met veel “oh yeah momenten” (zie de link rechts onder ons fotoalbum)


Later pikken we de auto op bij het hotel en rijden naar een buitenwijk (Soulsville) om het Stax Museum of Soul te bezoeken; Stax was ooit één van de grootste muzieklabels met de allergrootste soulsterren (als Otis Redding, Isac Hayes, Aretha Franklin). Daarna touren we nog wat door de stad en sluiten het tripje af bij de Mississippi en de pyramide; als in de naamgenoot in Egypte staat ook hier een enorme pyramide; hier geen farao’s maar een sportarena. Tijdens de borrel – begeleid door een fiks bord met oesters – zien we dat Beale Street een stuk drukker is dan de dag ervoor; het blijkt dat er die avond een concert is van 2 grote country & western sterren. Dat verklaart het grote aantal cowboy-hoeden op straat……

Op weg terug naar Texas bezoeken we in Little Rock (Arkansas) het Bill Clinton Centre and Museum (als alle andere ex-presidenten heeft hij een bibliotheek/museum opgericht met een kopie van de ‘Oval Office’ en allerlei (kado’s, brieven, documentaires) en ’n tijdelijke tentoonstelling met de broches van Madeline Albright. (onder de titel “Read my Pins”) Hij schijnt hier regelmatig zelf rond te lopen (heeft ’n appartement op de bovenste verdieping); vandaag natuurlijk niet…. Aangekomen in onze laatste etappeplaats (Texarkana; tja, deze stad ligt op de grens van Texas en Arkansas) willen we ’n paar blikjes bier en ’n fles wijn scoren in ’n grote supermarkt. Helaas blijkt dat we in een ‘dry county’ (die bestaan nog steeds!) zijn beland en er dus nergens ’n druppel alcohol te koop is…… Verslaafd als we zijn rijden we in de drukke vrijdagavondspits weer terug naar Arkansas!


Terug in Austin zullen we nog wat shoppen, golfen en kokkerellen; er staan ’n paar recepten uit "Jamie’s Amerika" op het programma. En natuurlijk maakt Amerika zich op voor de Oscar-night; kunnen we vanavond eindelijk ‘ns kijken naar de hele show en alles er omheen.