3 weken Orchid Paradise in Hua Hin...

 Tussen 2013 en 2018 hebben we 5 keer twee verschillende huizen van Cees en z’n vrouw Panthit op “Summerland” - een Nederlands bouwproject van een poosje geleden – gehuurd. De laatste keer (in 2018) vonden we de huizen daar ietwat gedateerd en qua onderhoud niet geweldig. Voor onze reis in 2020 zijn we dus opzoek gegaan naar nieuwe villa-projecten in Hua Hin en  hebben toen via Airbnb een prachtige gloednieuwe villa, van alle gemakken voorzien, in het Orchid Paradise Homes , ’n Noors project, die ondertussen aan de vijfde uitbreiding toe is. Het zij allemaal kleine “hekwerkwijkjes” en de huizen zijn afzonderlijk ook ommuurd; voelt veilig en geeft heel veel privacy. In tegenstelling tot de huizen van Cees hier moderne keukens met oven, vaatwasser, wasmachine en waterfilter (om drinkwater te kunnen maken van het kraanwater), airco’s in alle ruimtes en mooie strakke meubels… Ook geen gezeur met de Wi-Fi hier. En in alle tuinen een zwembad, waar je zowaar baantjes in kan zwemmen!

Maar ja, in 2020 ging dat uiteindelijk natuurlijk niet door en Thailand bleef op slot tot oktober 2022. door de medewerkzaamheid van Geir, de manager van het park, en Airbnb de betaalde huur (eigenlijk zonder mogelijkheid van annulering…) volledig terug gekregen. Dus nu we weer konden hebben we wederom bij Geir een villa gehuurd. Voor wat hoort wat!

In de Airbnb advertentie van het huis stond keurig vermeld dat er tot half ’23 bouwwerkzaamheden zouden plaatsvinden naast het huis dat we op het oog hadden. Echter na een vraag van ons  hieromtrent schreef hij dat de bouw van het buurhuis in februari ruim klaar zou zijn. Bingo; huis gehuurd!

Bij onze aankomst bleek helaas dat het andere huis nog steeds niet klaar was, maar – zo zei Geir - ze moesten alleen nog hier en daar wat opruimen. Nou, we hebben nog nooit zoveel lawaai gehoord bij “opruimen”…. Tegels zagen, muren wegbikken, boren, metaal wegfrasen. We werden er helemaal dol van op een gegeven moment en elke keer zei hij maar weer “morgen laatste dag”, nu dat is inmiddels de eerste 12 dagen van ons 3-weeks-verblijf hier. Binnenkort gaan we met ‘m om de tafel zitten om over een compensatie te praten… (daar is het tot op heden niet tot gekomen, maar het is de afgelopen 4 dagen wel heerlijk rustig!)

Een ander dompertje betreft het hotel in Bangkok. De eerste 4 dagen van de trip genoten we van het Siam@Siam Design Hotel Pattaya met de toegang tot My Club met allerlei (heerlijke) voordelen. Voor de laatste 4 dagen (vanaf 5 maart aanstaande) hadden we op dezelfde  basis het Siam@Siam Design Hotel Bangkok geboekt.

Siam@Siam Design Hotel Bangkok flikt ons 'n kunstje

Maar een paar dagen geleden ontdekten we bij toeval dat het hotel in Bangkok de My Club had gesloten en daarvoor in de plaats een stuk of wat onbeduidende voordelen presenteerde. (in plaats van de onbeperkte borrel met canapés bijvoorbeeld 2 cocktails met niks in de skybar…) En dat allemaal dus zonder de betreffende gasten daarvan op de hoogte te stellen. Op hoge poten een e-mailwisseling gestart met allerlei managers en uiteindelijk boden ze ons aan de nieuwe “advantages” aan onze persoonlijke wensen aan te passen “to enhance our experience” (om onze ervaring te verbeteren)! Toen ik gekscherend een gratis upgrade van Club Room naar Grand Club Room voorstelde wist ze niet hoe snel ze dat kon regelen (toch ’n leuk voordeeltje van €500….) We hebben één van de managers gewezen op het feit dat het bij sommige bookingsites nog steeds mogelijk was om ‘toegang tot de My Club’ te boeken; daar was ze blij mee, dus wellicht valt er nog meer te ‘enhancen’….

Maar ondanks deze dompertjes genieten we weer volop van Hua Hin en omgeving. Hoewel er hier en daar nog het één en ander (definitief) gesloten lijkt te zijn is het - vooral in het weekend - razend druk in het dorp. Eerlijk gezegd is het (behalve zo nu en dan in een file op de hoofdweg) gezellig druk. We toeren langs bekende plekken, maar ook een stuk of wat nieuwe dingen. Bezoeken ’n paar favoriete strandjes en vinden voor de lunch regelmatig leuke restaurantje aan zee. We varen voor het eerst in het Sam Roi Yot NP door een zee van lotusbloemen en zien bij Cha-am een artiest bezig met de versieringen aan een nieuwe tempel. Binnen heeft hij van plafond tot vloer prachtige beschilderingen gemaakt (met leuke moderne details; zie op de foto met schildering van de vorige koning de toeristen die met hun telefoons foto’s maken) en is nu buiten allerlei reliëfs aan het aanbrengen. Werkelijk monnikenwerk. Gesprek voeren was lastig, maar hij was zichtbaar blij met onze complimenten! ’n Levenswerk…

selfie makende aap van dezelfde artiest

Met name ook op de golfbanen is het druk. Die worden tot eind februari overspoeld door grote groepen Koreanen; kost een rondje hier zo rond de €70, in Korea loopt dat – zoals eerder gemeld – op tot €500… Ze lopen graag in flights van 5 of 6 en zijn bovendien razend traag.

Toen we een afslagtijd wilden boeken bij Black Mountain (één van de 2 topbanen in de regio) bleek dat alleen op zaterdag om tien voor zeven ’s ochtends te kunnen… Nu is dat geen straf, want rond die tijd is het lekker van temperatuur en lopen er maar één of twee andere flights voor je, dus lekker doorlopen! Wel een bijzondere ervaring zo voor zonsopgang al op de golfbaan.

Onze laatste golfronde spelen we op Palm Hills. Ter ere van Cees, die hier lid was en ons een paar keer heeft geïntroduceerd. Rond de jaarwisseling mailde ik ‘m om te melden dat we binnenkort in Hua Hin zouden zijn; Panthit mailde terug dat hij in november overleden was… De laatste keer dat we er waren was hij al ernstig ziek (leverkanker), maar de specialist in Bangkok die hem behandelde heeft nog 4 jaren voor ‘m kunnen regelen.

 

vóór zonsopkomst al popelen bij Black Mountain

culi-klets 2 (in samenwerking met Janneke Vreugdenhil...)

Culinair schrijfster Janneke Vreugdenhil verblijft momenteel ook in Thailand en heeft de afgelopen 4 weken leuke verhalen geschreven voor haar "Janneke Kookt" pagina in de de zaterdageditie van de NRC (+ elke keer een heerlijk recept...) Onderstaand het verhaal van zaterdag 25 februari.

De verhalen zijn heel herkenbaar; hoe vaak heb ik lang de menukaart bestudeerd en krijg dan bij mijn keuze te horen "no have"...Of eindelijk een Thaise omelet met miereneieren op de kaart gevonden. Meteen besteld, maar bij het bestuderen van m'n bord was er geen eitje te vinden; "no season for ant eggs"...(in mei leggen alle mieren een ei...). Dan maken ze dus gewoon een ander soort omelet zonder iets te melden. 

En als ik zo'n enorme menukaart grondig wil bestuderen staat er meestal iemand naast je met opschrijfblokje en pen in de aanslag. Onderstaande overheerlijke Pad Thai ging zonder veel problemen overigens: weinig keus, meeste was "finnies".....

(foto: moi)

Koekeloeren onder deksels in Thailand  (Janneke kookt) 

Mijn favoriete type restaurants in Thailand zijn denk ik toch de kraampjes waar een rij grote, rondbuikige aluminium pannen staat opgesteld. Wat ik dus ontzettend grappig vind aan Thaise restaurants is dat ze vaak ellenlange menukaarten hebben, maar dat die slechts een vage indicatie geven van wat er bij zo’n eetgelegenheid op enig moment – wanneer het seizoen, het aanbod van de markt of het humeur van de chef het toelaat – wellícht te bestellen valt. Tijdens eerdere reizen door Thailand, toen ik dit nog niet wist, liep dat weleens uit op teleurstellingen. „Ha, ze hebben krab!” riep ik dan opgewonden, in gedachten al sabbelend op een sappig pootje. Of: „Kijk, ze hebben pla neung manao, laten we hier gaan eten.” (Klopt, dat is de gestoomde vis in pittige limoensaus waarvan het recept op 21 mei 2022 in NRC stond – het is nog te vinden in het online archief van de krant.) 

Een restaurantje op Koh Lanta waar we recentelijk aanschoven maakte het wel heel bont. Ze hadden een menukaart van een A4’tje of zes waarop zo’n 90 procent van de gerechten was weggetaped met zwart plakband. Vervolgens aten we er een verrukkelijk bordje rijst met geroosterde eend, dus mij hoort u niet klagen hoor. Integendeel, ik ben inmiddels de lol gaan inzien van dit soort situaties. Reizen door Thailand is één groot culinair avontuur. 

Tegenover zulke restaurants met bijbels van menukaarten staan de talloze straatkarretjes die slechts één enkel ding verkopen. Noedelsoep. Barbecuekip. Pad thai. Gefrituurde vleesballetjes. Mosselen. Thaise pannenkoeken. Gegrilde inktvis. Insecten. Ingewanden. Sticky rice. Soms staan er een paar plastic krukjes en een enkel tafeltje, zodat je de betreffende specialiteit ter plaatse kunt verorberen. Soms zijn het louter afhaalplekken. Bij die waar je de meeste scooters af en aan ziet rijden moet je zijn. 

Maar mijn favoriete type restaurants in Thailand zijn denk ik toch de kraampjes waar een rij grote, rondbuikige aluminium pannen staat opgesteld. Soms zijn het er drie, soms wel een stuk of twaalf. Wanneer je aanschuift bij zo’n pannenrestaurantje weet je in elk geval zeker dat je authentiek Thais te eten krijgt. Wat je vaak niet zeker weet is wát je eet. Ja, je mag onder de deksels koekeloeren, maar zonder de naam van een gerecht of een indicatie van de ingrediënten blijft het een soort Russische roulette. 

(foto: Janneke Vreugdenhil)

Soms heb je geluk, zoals vorig jaar in Khao Sok, toen ik een bord kostelijke gebakken meerval met vijf miljoen pepers, spiegeleieren, rijst en komkommer kreeg voorgezet. Dat werd een van de lekkerste en meest memorabele ontbijtjes van mijn leven. (We reden er vorige week zo goed als langs, dus huppetee, even het weggetje naar het natuurpark ingeslagen en ja hoor, het kraampje stond er nog. Drie kwartier later reden we met een buik vol glasnoedelsalade, panangcurry en peperige kousenband weer door richting Khao Lak.) 

En soms heb je ook gewoon pech. Toen we twee weken geleden, op doorreis naar Khanom, de grote stoepa in Nakhon Si Thammarat hadden bezocht wilden we snel iets eten bij zo’n pannenrestaurantje. We wezen op een pan met troebele, donkerbruine bouillon en op een pakje eiermie en kregen even later twee bordjes soep voorgezet. Nu is er weinig wat ik niet lust, maar deze noedelsoep met grauwe brokken milt en een misselijkmakende hoeveelheid steranijs kon ik echt niet eten. Wat we toen deden? We rekenden beschaamd af, gaven een vette fooi en probeerden het een stukje verderop nog eens bij een ander pannenrestaurantje, op het parkeerterrein van een 7-Eleven-supermarkt. Wat denkt u? Een van de beste gele curry’s die ik ooit at.

Hopelijk komt er nog een culi-klets 3 over de boodschappen, eigen kookkunsten en bijzondere restaurantjes. Leuk om hier alle ingrediënten zo makkelijk te kunnen kopen op de markt of bij de sjieke Gourmet Market in het Bluport winkelcentrum, en de 2 iets mindere supers Tesco Lotus en de Big C (onderdeel van het Franse Casino, dus veel Casino huismerk producten: vanmiddag heerlijke paté op een knapperige baguette gesmeerd) Ook hier is het soms schrikken van de prijzen, maar dan voornamelijk van die van de westerse producten. Zo had Paul laatst behoefte aan een pizza, dus wij naar  Villa Market, misschien wel de sjiekste winkel waar je alleen westerlingen ziet: voor 2 diepvriespizzaatjes en een zakje mozzarella betaal je daar zo'n €20... (veel voordeliger om door Grab 2 echte pizza's te laten bezorgen!)

Communicatie is - vooral op het 'platteland' - vaak lastig in een eetgelegenheid. Daarvoor zou ik Google Translate willen adviseren: een geweldige app die soms een hilarische vertaling voorstelt, maar meestal perfect werkt. Ook handig voor opschriften en in winkels. En praten met de caddies gaat ook vaak via de App; je typt de zin in het Nederlands en een damesstem vertelt het in het Thais. Toen ik schreef dat ik op die par 3 een hole-in-one zou slaan was het even lachen, maar ze wisten wel beter...

สุดยอด! (=super!)

warempel, weer een tempel!

Terwijl we door het Thaise landschap toeren staat de autoradio – via het internet – op NPO Radio 5. Daar luisteren we thuis ook elke dag naar; door het tijdsverschil maken we nu pas kennis met de nachtprogrammering en zingen om 12 uur (6 uur ’s ochtends in Nederland) uit volle borst mee met het Wilhelmus!

We rijden over het platteland, tussen de enorme rijstvelden en palmboomplantages door. Er is flink gewerkt aan het wegensysteem en het lijkt wel alsof de Thai rustiger zijn gaan rijden. Ook lijkt het – buiten de toeristische highlights om – toch wat rustiger dan vóór de coronalperikelen. Behalve in Pattaya en Ayutthaya treffen we nauwelijks Westerlingen. Zelfs in Khorat zijn die op de vingers van één hand te tellen…

Overigens hebben (bijna) alle Thai buiten en binnen een mondkapje voor, terwijl je bijna geen westerlingen (farangs) met een monddoekje ziet. Uit respect heb ik het in het begin een poosje ook gedaan, maar kreeg de indruk dat ze er niet echt om maalden. Ook hebben we bij 2 ontbijtbuffetten een plastic handschoen gekregen om te gebruiken bij het opscheppen. Ook daar maakten de meesten geen gebruik van. (’t is trouwens wel een koddig gezicht 3 Thai op één scooter (= motor) elk met een mondkapje op  – alleen voor de mond – maar alle drie geen helm op!! veiligheid voor alles…. Thailand is nog steeds het op één na gevaarlijkste land  wat betreft het aantal dodelijke verkeersongelukken (voornamelijk met scooters…)

snel passeren, zo'n gevaar op de weg...!

Vanaf Khorat rijden we naar Baan Souchada Resort & Spa, in the middle of nowhere tussen de zonnebloemenvelden. Helaas waren de meeste bloemen net uitgebloeid. Dat “Spa” betekent volgens mij alleen dat er een masseuse rondloopt die je een half uur (en de grootste masochisten een heel uur) voor geld kan pijnigen. Er is ook een mooi zwembad waarvan  wij de enige gebruikers zijn; ook hier niet erg druk… We krijgen een upgrade naar een Golf View Villa; een mooie naam voor één mini hole met het slechtste gras dat je je kan voorstellen, maar het klinkt wel interessant en de villa was in ieder geval veel mooier dan de kamer met balkon in het hoofdgebouw.

O ja, onderweg bezochten we de tempel waar het Buddha Footprint Festival plaatsvond (onder het motto “warempel, weer een tempel”….!) Een drukke bedoening met een prima verdienmodel; offerandes verkopen, laten neerleggen, opruimen en weer verkopen. Buiten de tempel is een drukbezochte markt met van alles en nog wat, voornamelijk veel etenswaren. Wij kopen een grote zak met vers gefrituurde ‘fishcakes’ en peuzelen die even later op met uitzicht op die kneuterige hole….

In Lopburi zijn ze druk bezig met de voorbereidingen van een ander festival over een week. Het feest  is ter ere van koning Narai (17^e eeuw). De stad staat vol met tempels en restanten van huizen uit die tijden. Bij één van de tempels treffen we 4 dames die druk bezig zijn met offerandes voor de koning; onder andere blikjes bier en wilde mango’s. Ze spreken wonderwel Engels en vertellen over de komende festiviteiten en geven ons 2 blikjes bier en een paar van die wilde mango’s. Da’s nog ‘ns mooi offeren!

offeren....

Op weg naar Ayutthaya wederom een gevalletje “warempel, weer ’n tempel”: al jaren stond het grootste zittende boeddha beeld in Thailand – bij Wat Muang in Ang Thong – hoog op ons lijstje. Nu konden we er met een kort omritje gaan kijken en ’t was weer zeer bijzonder. (tijdens googelen bleek dat de grootste zittende buddha in de wereld in China uit een rots is gebeiteld en laten we die nou toch tijdens onze reis door China in 2007 hebben bezocht!) De ander 2 tempels van dat tochtje waren ook zeer de moeite waard, maar ik zal er niet over uitweiden… (zie fotoalbum)

 In Ayutthatya hebben we voor 3 nachten geboekt in het boutique hotel Baan Pomphet. De 8 kamers en het aanpalende restaurant zijn ontworpen door een befaamd Thais architectenbureau en opgebouwd uit allerlei verschillende handgemaakte baksteentjes in dezelfde steil als alle tempels en andere historische gebouwen in de stad. En “toute Bangkok” komt daar dineren (nadat de Michelin Gids het noemde)  en logeren. Inclusief de ‘influencers’ met hun selfiesticks!

Naast een fietstocht in de stad langs alle hoogtepunten van het Historische Park , nog een stuk of wat tempels en de verschillende culinaire hoogtepuntjes halen we hier ook nog een keer de clubs uit de achterbak bij de Ayutthaya Golf Club. Uit de leuke greenfee aanbieding (THB 1600 (= €45) , inclusief greenfee, caddy en buggy) zou je kunnen opmaken dat het er rustig zou zijn. Het tegendeel is waar; ook hier wordt de baan overstroomd door de Koreanen… (later spelen we met 2 Canadezen die in Zuid Korea op een universiteit werkten; zij wisten te vertellen dat een rondje in Korea al snel $500 kost….) Ook hier hebben de dames flink afgeweken van de gebruikelijke route in de baan, maar ja, ook dat loopt niet altijd goed af.

De keuze van het Xen Hotel in Nakhon Pathom was de enige miskleun van de 3 weken toeren. Vies, warm en erg gehorig; lawaai van  buiten (zelfs op de 8^e verdieping leek het alsof het verkeer soms door de kamer reed) en binnen. Gelukkig maar één nachtje! De roti banana op de nightmarket maakte een boel goed. Na het lekkere kopje koffie van “Café Amazon” naast het hotel en het zeer matige ontbijt rap op pad naar de laatste tussenstop. Via een stuk of wat ‘floating markets’ en tja “warempel nog een paar tempels”  viel het Na Tree Tara Riverside Resort Amphawa weer goed in de smaak. De manager van het restaurant minder, maar dat is een (te) lang verhaal. (aan het gerecht met de makreel uit de Mae Klong heeft het niet gelegen!)

Fried rice with Mae Klong Mackerel

 

 

culi-klets

Een paar jaar geleden heb ik een stuk of wat "culi-klets verhaaltjes" geschreven. Nu weer genoeg stof om over eten te zwetsen...

Na 3 weken ontbijtbufetten of  à la carte ontbijtjes heb ik flink wat lokale gerechten gegeten. Bij een buffet loop ik altijd als eerste naar de bakken met Thaise gerechten. When in Rome, do as the Romans do! De noedelsoep wordt - geheel naar smaak - klaargemaakt waar je bij staat. Noedelsoort, vlees, visballen, groenten; kiest u maar! En daarna mik je er nog van alles overheen: prik nam pla  (zie later), bosui, koriander en gefrituurde wontons. Stevig ontbijtje.

noedelsoep bij @Rice 

Een andere ontbijttopper is Joke (of congee, of rijstepap) met bijvoorbeeld garnalen (of elke andere proteïne). Je krijgt er een zachtgekookt eitje bij en die breek je boven de kom open. Wat groen er over strooien, paar druppels maggi en chilipoeder naar smaak. 'n Stuk spannender dan een kom havermoutpap!

'Joke' bij Baan Phompet, Ayutthaya

En in Khorat zit in één van de bakken vanzelfsprekend Pad Mee Khorat (of Koolat voor de liefhebbers 5555); lijkt wat op Pad Thai, maar is pittiger en met een andere noedelsoort. Samen met een pittige Crispy Fried Egg Salad een prachtig begin van de dag. Gegarandeerd een dag met veel pit! (vooral de salade zorgt ervoor dat de tranen in je ogen schieten...) Onderaan deze blog een YouTube filmpje over het recept van de pad mee Khorat.

pad mee Khorat in het Centre Point Hotel Terminal 21

Over lokale gerechten gesproken: Ayutthaya - aan de Chayo Phraya River, die uiteindelijk ook dwars door Bangkok loopt - kan je niet verlaten zonder de grote rivier garnalen te hebben gegeten. Ze worden in allerlei vormen verwerkt, maar wellicht het lekkerst is gewoon van de bbq, Met een lekker glas wijn en uitzicht op het drukke bootverkeer op de rivier.

river prawn bij Baan Pomphet

Tijdens een lunch onderweg aten we een heerlijk pad thai, terwijl 2 knullen aan een tafeltje naast ons pannenkoekjes aan het oprollen waren met een soort engelenhaar uit de kerstboom. Toen ik nieuwsgierig vroeg wat het was rolde één van hen er meteen eentje voor me op.  Het bleek Roti Sai Mai te heten en bestond dus uit een roti en een soort suikerspin. Erg lekker en een andere lokale lekkernij uit Ayutthaya.

roti sai mai langs de weg in Ayutthaya

Op elke eettafel in Thailand staat - in plaats van ons peper & zout potjes - dit setje met 4 smaakmakers: de zogenaamde 4 S-en. Sweet (suiker), Sour (azijn met pepers), Spicy (chilivlokken) en Salty (prik nam pla = vissaus met Thaise pepertjes, knoflook en soms stukjes limoen, potje rechts) Die laatste mik ik bij voorkeur overal overheen en ik vraag dus regelmatig 'n klein bakje met het heerlijke spulletje en dan zie ik ze schrikken; "die falang zal er toch wel tegen kunnen..?". Overigens is de zoutinname door de Thai - onder andere door de prik nam pla - zodanig hoog dat er veel nier- en hartklachten voorkomen...

de 4 S-en....

Om ook voldoende suiker naar binnen te krijgen genieten we op straat regelmatig van een 'roti banana'. Op de nachtmarkt van Nakhon Pathom hebben we de allerbeste ooit gegeten. Heerlijk knapperig, top! Het stel die ze aan de man brachten glom toen ik hen dit vertelde (555).

roti banana op de nightmarket van Nakhon Pathom

Nog meer zoetigheid bij onze favoriete koffieketen 'Café Amazon'. De Thaise 'Starbucks' schenkt onder andere heerlijke ijskoffie. En serveert daarbij - zo zagen we onlangs - echte Nederlandse stroopwafels! Ik ben benieuwd of dat een succes gaat worden... Maar de Thai zijn - naast zoutekauwen - ook waanzinnige zoetekauwen! En ach, voor €0,82 per wafel wil ik ze wel gaan exporteren!

(geen Thai die dat kan lezen...)

  filmpje over pad mee Khorat

5555!

De afgelopen jaren (dit is de negende keer dat we in Thailand zijn) hebben we heel veel tempels bezocht, in allerlei soorten en maten. De gouden tempel, de zilveren, houten, glazen, witte, “delfts blauwe”; alleen de roze tempel ontbrak nog op ons lijstje. Tijdens de trip van Nakhon Nayok naar Moo Si hebben we ‘m kunnen afvinken! Het thema werd goed doorgevoerd; werkelijk alles was roze! Alleen de gewaden van de monniken blijven oranje (of saffraan-)kleurig…

grootste liggende boeddha van 219 meter lang

Even verderop stonden we plotsklaps oog in oog met de in aanbouw zijnde (ongetwijfeld grootste ter wereld!) liggende boeddha. Voor elke dag van de week is er een andere beeltenis met een andere houding van boeddha; voor de dinsdag is dat de liggende. Ben je op dinsdag geboren dan ben je serieus, moedig en actief, je geluksdag is donderdag, je pechdag is donderdag.  Maar afijn, bij de Wat Pa Sawang Bun zijn ze dus nog druk aan het bouwen van de voeten van dit Boeddhabeeld. Het goud voor het gewaad was blijkbaar opeens op (financieel probleempje? op het bord bij het beeld stond een banknummer; of we maar even wilden storten… 55555!), terwijl de helft van het 219 (!!) meter lange beeld nog geverfd moet worden. (zie voor de verhoudingen de foto hierboven met Paul bij het hoofd...)

De eindbestemming op dinsdag is “The Hiddén Village” (geen idee waarom dat accent grave op de e staat, waarschijnlijk omdat het meest overeenkomt met de typische Thaise uitspraak…).  Nog geen 2 jaar geleden was op Google Maps een kaal stuk land te zien op 5 minuten rijden van de noordelijke ingang van het Khao Yai NP. Nu - sinds een jaar - staan er 11 schitterende en comfortabele villa’s rondom een heerlijk zwembad in een ongelofelijk mooi tropisch bos met allerlei volgroeide bomen en kleurrijke bloemen. Werkelijk idyllisch en knap gedaan! 

Bovendien erg rustig, ook omdat er maar één andere villa bezet was terwijl wij er waren. De dagen begonnen met een overdadig ontbijt (naar keuze) dat op je gewenste tijd op je terras geserveerd werd; het was zoveel dat het niet allemaal op de tafel paste en het één en ander in de koelkast en golftas verdween….

En alle calorieën er af wandelen in het National Park was helaas niet mogelijk. Ten eerste omdat het inmiddels weer erg warm was geworden (nu zo rond de 35°C) en ten tweede omdat er niet erg veel wandelmogelijkheden zijn. Daarnaast bleek er de tweede dag dat wij er waren stukken van het park gecontroleerd verbrand werden. Niet ideaal zo tussen de kleine brandjes door die door de stevige wind oplaaiden. Ook de dieren trokken zich diep in het bos terug, alleen het onrustige gegil van de apen was in de verte te horen. Ook  geen overstekende olifanten gezien; de kans daarop is ook erg klein. De kans is misschien groter ze in het dorp of op de golfbaan tegen te komen. Omdat begin november de droge tijd is begonnen waren de watervallen ook niet op hun mooist. De foodcourt was echter top! 😉

20 jaar geleden hebben we – tijdens onze eerste rondreis – ook al eens gespeeld op de golfbaan van Moo Si. Toen heette de baan (een ontwerp van golflegende Jack Nicklaus) Mission Hills, nu blijkbaar een andere eigenaar en een andere naam: Khao Yai Country Club. Golfsavers adviseert er niet te gaan spelen in verband met slecht onderhoud, wij vinden dat onzin. Wellicht is de baan niet zo gelikt als de meeste andere banen, maar de omgeving en het uitzicht op de omringende bergen is spectaculair! Bovendien had ik juist hier de beste (en gezelligste, goed Engels sprekende) caddie ooit… Maar ook hier lopen we vast op de 6-ballen (dus 6 buggies, 6 spelers en 6 caddies; een hele stoet zo voor je!) van de arrogante Koreanen, een 2-bal doorlaten is blijkbaar geen optie…. En jawel, we scheuren wederom van hot naar her de hele baan over om een rustig plekje te vinden. De fooi (standaard 400 THB = €11) wordt met plezier verhoogd!

Paul vindt ook nog even tijd om naar de kapper te gaan; echt veel tijd is niet nodig. Met de tondeuse is de “barber” in 10 minuten klaar en voor 100 TBH  heeft-ie weer ’n fris koppie voor de rest van de reis!

Volgende etappeplaats is Nakhon Ratchasima, oftewel kortgezegd Khorat (en dat wordt dus door een Thai uitgesproken als Koolat) Goed opletten dus… Onderweg maar 2 stops; de leukste was een sprookjesachtige wat, die vol hing met foto’s van – naar later blijkt – ene Sorapong Chatree. Ook hier gebruiken we Google Translate en begrijpen dat hij een beroemde filmster was, vorig jaar is overleden en een eigen altaartje ter plekke heeft, omdat hij de grootste sponsor van de tempel was.

Leuk om tussendoor even een stad te bezoeken (het is de vijfde stad van Thailand qua grootte), met een aardig oud centrum en grote nachtmarkten. Ook is er een vestiging van de landelijke shoppingmalls “Terminal 21” in de stad. Het thema van de malls is vliegreizen; zo staan er bij Pattaya 2 vliegtuigen voor de deur en hier in Khorat hebben ze een verkeerstoren naast de mall gebouwd. Ook het Centre Point Hotel – waar we 2 nachten logeren – maakt deel uit van de keten. Da’s makkelijk, je stapt zo de mall – met allerlei restaurants en een spotgoedkope foodcourt – in.

We installeren hier de Grab-App (in Thailand geen Über); ’n prima systeem! Je stelt je bestemming in, krijgt een prijs voor de rit en model en kenteken van de betreffende auto. Geen gezeik met met onderhandelen of ruzie over de meter. We laten ons op vrijdagavond naar de kolossale en razenddrukke SaveOne nightmarket brengen. Terwijl we langs de eerste kraampjes lopen begint het al te druppelen en later breekt de bui los; de enige regen in 3 weken tot op heden! Maar weer snel een 'Grab' besteld en terug naar het hotel door de drukke vrijdagavondspits. Hebben wij weer… 5555!

(voor de nieuwkomers: 5 in Thai is ‘ha’, dus in plaats van een emoticon schrijven ze hier 5555…) 

het vorstenhuis en andere perikelen...

We zijn nog maar nauwelijks ingecheckt bij @Rice Resort als het ons opvalt dat er een grote groep  jongelui rondloopt op het terrein. Al snel blijkt dat – naast ons tweeën - het voltallige personeel van SeniorSoft , een software bedrijf uit Bangkok, de rest van de kamers vult. Die avond hebben ze een personeelsfeestje onder onze kamer… Het is vooral de afterparty in de kamers rondom ons die me ongerust maakt; puntje bij paaltje valt het reuze mee (oftewel: nergens last van gehad…)  En dat terwijl de muren van de gloednieuwe en strakke kamers “paper-thin” zijn! ‘t Zwembad is heerlijk en ontbijt is prima; geen reden tot klagen, zou je denken….

Overigens hebben we - onderweg van Pattaya naar Nakhon Nayok – twee bijzondere tempel-complexen bezocht. De eerste was een enorme Chinese tempel, die in het weekend erg druk bezocht werd. De tweede was werkelijk een soort Efteling, compleet met de bussen vol met bezoekers. Nieuw dit jaar (althans het is ons de afgelopen jaren nooit eerder opgevallen) is dat veel tempels een spannende grot hebben aangelegd, de één nog mooier dan de ander! Deze was echt ongelofelijk mooi en druk…

Ook zien we in de meeste tempels een “gebedsplek” voor de kroonprinses. Bha (44), de oudste dochter van de koning heeft half december tijdens het joggen een hartinfarct gekregen en wordt sindsdien kunstmatig in leven gehouden.  Als ze sterft, zou dat de monarchie in Thailand in een diepe crisis storten, want een waardig plan B voor de opvolging is er niet. Er circuleren geruchten dat de jongste - en momenteel enige)  zoon van de koning (4 oudere zonen en hun moeder zijn na de scheiding uit de koninklijke familie verbannen) autistisch zou zijn. (overigens is zijn moeder ook uit de familie verbannen en heeft hij haar sindsdien niet meer gezien) Mocht Bha overlijden dan zal het hele land in diepe rouw dompelen en zullen er waarschijnlijk allerlei beperkende maatregelen worden genomen. We hopen maar dat ze het nog een paar weekjes volhoudt… Overigens zien ze de koning niet heel vaak hier; hij bivakkeert meestentijds met een harem van 20 vrouwen in Beieren. Hij is niet lang geleden getrouwd met z'n vierde vrouw en waarschijnlijk zal hij bij haar - op z'n zeventigste - geen extra spruiten verwekken.

Verder houd ik m’n mond, want op het beledigen van het koningshuis staan zware (gevangenis-) straffen!

Khao Ka Moo

Tussen de 2 tempels door hebben we een heerlijk “eet-momentje”. Bij een familierestaurantje langs de kant van de weg  staat mams voortdurend vlees te hakken (ze hebben één gerecht op het menu staan) en paps rommelt wat met de vaat. De zoon des huizes is een manusje van alles en wordt  snel opgetrommeld als er 2 farangs uit de auto stappen. Niet dat hij veel Engels spreekt, maar met handen en voeten komen we erachter dat ze Khao Ka Moo serveren: Khao is rijst en Moo betekent varken, zover rijkt mijn kennis. En als hij op zijn heup wijst voor Ka zal het dus wel varkensschenkel zijn!

Als je het gerecht googelt kom je direct terecht bij een recept van Pailin Chongchitnant; naast Mark Wiens m’n favoriete YouTuber met eenvoudige Thaise recepten: https://hot-thai-kitchen.com/kao-ka-moo-braised-pork-leg/ . Binnenkort komt haar tweede boek uit (“Sabai: 100 Simple Thai Recipes for Any Day of the Week”), ik heb ‘m alvast besteld en het boek ligt als het goed is bij thuiskomst op de mat… Bij de “Leuke Links” (onder de fotoalbums) staat een link naar haar website.

Vanuit Nederland hebben we via de website een afslagtijd geboekt op de Royal Hills Golf Club; helaas blijkt bij aankomst dat ook deze boeking niet in de startlijst is verschenen. We worden er weer tussen geperst en er wordt inventief gevarieerd met de vast route van de 18 holes… We scheuren heel wat heen en weer om maar een beetje op te kunnen schieten. De baan is schitterend, m’n spel nog steeds niet optimaal; het hoogtepunt van de dag is bij hole 19: een koele Singha en een prachtig bord met lekkernijen uit de Isaan (de regio in het noordoosten van Thailand, waar we momenteel zijn). https://royalhillsgolfcourse.com/

Als we terugkomen bij @Rice Resort treffen we nu een enorme groep – ’s middags reeds half bezopen – mannen die druk bezig zijn met de opbouw van een feest! Ietwat verontrust maar weer naar de mevrouw van de receptie en dit keer is ze zelf ook wel een beetje bang dat we er last van zullen krijgen. We moeten verkassen naar een plek waar we er zeker geen last van zullen krijgen. Alles inpakken en hup naar een schattig huisje. Maar als ras blijkt dat niet alleen wij, maar het hele dorp last heeft de luide bassen en het karaoke gezang van de heren. De TV maar een beetje harder gezet…

Gelukkig gaan Thai graag vroeg naar bed: om stipt 22.00 uur stopt de muziek en hadden we toch nog een rustige nacht.