warempel, weer een tempel!

Terwijl we door het Thaise landschap toeren staat de autoradio – via het internet – op NPO Radio 5. Daar luisteren we thuis ook elke dag naar; door het tijdsverschil maken we nu pas kennis met de nachtprogrammering en zingen om 12 uur (6 uur ’s ochtends in Nederland) uit volle borst mee met het Wilhelmus!

We rijden over het platteland, tussen de enorme rijstvelden en palmboomplantages door. Er is flink gewerkt aan het wegensysteem en het lijkt wel alsof de Thai rustiger zijn gaan rijden. Ook lijkt het – buiten de toeristische highlights om – toch wat rustiger dan vóór de coronalperikelen. Behalve in Pattaya en Ayutthaya treffen we nauwelijks Westerlingen. Zelfs in Khorat zijn die op de vingers van één hand te tellen…

Overigens hebben (bijna) alle Thai buiten en binnen een mondkapje voor, terwijl je bijna geen westerlingen (farangs) met een monddoekje ziet. Uit respect heb ik het in het begin een poosje ook gedaan, maar kreeg de indruk dat ze er niet echt om maalden. Ook hebben we bij 2 ontbijtbuffetten een plastic handschoen gekregen om te gebruiken bij het opscheppen. Ook daar maakten de meesten geen gebruik van. (’t is trouwens wel een koddig gezicht 3 Thai op één scooter (= motor) elk met een mondkapje op  – alleen voor de mond – maar alle drie geen helm op!! veiligheid voor alles…. Thailand is nog steeds het op één na gevaarlijkste land  wat betreft het aantal dodelijke verkeersongelukken (voornamelijk met scooters…)

snel passeren, zo'n gevaar op de weg...!

Vanaf Khorat rijden we naar Baan Souchada Resort & Spa, in the middle of nowhere tussen de zonnebloemenvelden. Helaas waren de meeste bloemen net uitgebloeid. Dat “Spa” betekent volgens mij alleen dat er een masseuse rondloopt die je een half uur (en de grootste masochisten een heel uur) voor geld kan pijnigen. Er is ook een mooi zwembad waarvan  wij de enige gebruikers zijn; ook hier niet erg druk… We krijgen een upgrade naar een Golf View Villa; een mooie naam voor één mini hole met het slechtste gras dat je je kan voorstellen, maar het klinkt wel interessant en de villa was in ieder geval veel mooier dan de kamer met balkon in het hoofdgebouw.

O ja, onderweg bezochten we de tempel waar het Buddha Footprint Festival plaatsvond (onder het motto “warempel, weer een tempel”….!) Een drukke bedoening met een prima verdienmodel; offerandes verkopen, laten neerleggen, opruimen en weer verkopen. Buiten de tempel is een drukbezochte markt met van alles en nog wat, voornamelijk veel etenswaren. Wij kopen een grote zak met vers gefrituurde ‘fishcakes’ en peuzelen die even later op met uitzicht op die kneuterige hole….

In Lopburi zijn ze druk bezig met de voorbereidingen van een ander festival over een week. Het feest  is ter ere van koning Narai (17^e eeuw). De stad staat vol met tempels en restanten van huizen uit die tijden. Bij één van de tempels treffen we 4 dames die druk bezig zijn met offerandes voor de koning; onder andere blikjes bier en wilde mango’s. Ze spreken wonderwel Engels en vertellen over de komende festiviteiten en geven ons 2 blikjes bier en een paar van die wilde mango’s. Da’s nog ‘ns mooi offeren!

offeren....

Op weg naar Ayutthaya wederom een gevalletje “warempel, weer ’n tempel”: al jaren stond het grootste zittende boeddha beeld in Thailand – bij Wat Muang in Ang Thong – hoog op ons lijstje. Nu konden we er met een kort omritje gaan kijken en ’t was weer zeer bijzonder. (tijdens googelen bleek dat de grootste zittende buddha in de wereld in China uit een rots is gebeiteld en laten we die nou toch tijdens onze reis door China in 2007 hebben bezocht!) De ander 2 tempels van dat tochtje waren ook zeer de moeite waard, maar ik zal er niet over uitweiden… (zie fotoalbum)

 In Ayutthatya hebben we voor 3 nachten geboekt in het boutique hotel Baan Pomphet. De 8 kamers en het aanpalende restaurant zijn ontworpen door een befaamd Thais architectenbureau en opgebouwd uit allerlei verschillende handgemaakte baksteentjes in dezelfde steil als alle tempels en andere historische gebouwen in de stad. En “toute Bangkok” komt daar dineren (nadat de Michelin Gids het noemde)  en logeren. Inclusief de ‘influencers’ met hun selfiesticks!

Naast een fietstocht in de stad langs alle hoogtepunten van het Historische Park , nog een stuk of wat tempels en de verschillende culinaire hoogtepuntjes halen we hier ook nog een keer de clubs uit de achterbak bij de Ayutthaya Golf Club. Uit de leuke greenfee aanbieding (THB 1600 (= €45) , inclusief greenfee, caddy en buggy) zou je kunnen opmaken dat het er rustig zou zijn. Het tegendeel is waar; ook hier wordt de baan overstroomd door de Koreanen… (later spelen we met 2 Canadezen die in Zuid Korea op een universiteit werkten; zij wisten te vertellen dat een rondje in Korea al snel $500 kost….) Ook hier hebben de dames flink afgeweken van de gebruikelijke route in de baan, maar ja, ook dat loopt niet altijd goed af.

De keuze van het Xen Hotel in Nakhon Pathom was de enige miskleun van de 3 weken toeren. Vies, warm en erg gehorig; lawaai van  buiten (zelfs op de 8^e verdieping leek het alsof het verkeer soms door de kamer reed) en binnen. Gelukkig maar één nachtje! De roti banana op de nightmarket maakte een boel goed. Na het lekkere kopje koffie van “Café Amazon” naast het hotel en het zeer matige ontbijt rap op pad naar de laatste tussenstop. Via een stuk of wat ‘floating markets’ en tja “warempel nog een paar tempels”  viel het Na Tree Tara Riverside Resort Amphawa weer goed in de smaak. De manager van het restaurant minder, maar dat is een (te) lang verhaal. (aan het gerecht met de makreel uit de Mae Klong heeft het niet gelegen!)

Fried rice with Mae Klong Mackerel