't bijterje blijkt 'n plassertje te zijn....

De laatste week logeren we bij André en Chris aan de Hartnell Drive in Austin in 'n vreedzaam wijkje op zo'n 10 minuten rijden van het centrum van de stad. Knus ook, iedereen wuift naar iedereen en alle hondeneigenaren (en dat zijn er 'n boel!) staan meer te kletsen dan dat er gewandeld wordt... Bovendien zijn er ook nog 'ns tientallen golfbanen op korte rijafstand. Wij kiezen voor Lago Vista (inderdaad prachtige vergezichten, maar gruwelijk onderhoud!), Shadow Glenn (we spelen er met Mike, 'n clubfitter met handicap 0 en z'n (meerijdende) vriendin die op hondje Cooper - 't bijtertje van de eerste dag - lijkt, maar verder wel aardig is) en Roy Kizer ('n gemeentebaan met veel allure, maar wel aso's in de flight voor ons met 'n luide radio in de buggy!)

We doorkruisen het centrum 'n keer of 3; 2 keer te voet en één keer met de fiets. Ook Austin heeft 'n mooi "fietsenplan", waarbij je voor 'n paar dollar fietsen kunt oppikken op één van de vele dockingstations. We fietsen rondom het meer - met uitzicht op de nog immer groeiende skyline - en bezoeken Eeyore's  (de ezel van Winnie de Pooh verhalen) verjaardag. Da's 'n 'fundraising evenement' dat dit jaar al voor de 55ste keer wordt georganiseerd en vooral wordt bezocht door overjarige hippies en halfontklede weirdo's. Veel muziek, er wordt veel gebarbecued en geblowd; relaxed sfeertje! Boven het park hangt 'n enorme marihuana wolk; het lijkt wel alsof het daar allemaal om draait...

We wandelen langs een schitterende "installation" van Ai Weiwei (bestaande uit 1300 fietsen!), de installation "Austin" ('n soort kapel) bij de Blanton Museum en het George Washington Carver Museum (over de historie van de zwarte bevolking van Austin) . In de tuin bij het Capitool staan we stil bij het  African American History Monument en binnen onder de prachtige koepel beleven we 'n  een kippenvelmomentje wanneer we de laatste 2 nummers van een groot koor meemaken; wat 'n akoestiek!
Bij het meer lopen we langs 'n installatie, die later een prachtig openbaar toilet blijkt te zijn....Tja, Austin staat niet voor niets bovenaan alle lijstjes met de beste steden om in te wonen in de USA!
Plassen in 'n kunstwerk...

Over plassen gesproken... Ondertussen zijn we de beste maatjes met Cooper; hij gaat elke ochtend door het dolle wanneer hij ziet dat we er nog zijn. En maar wiebelen met z'n kontje; z'n staart is helaas gecoupeerd.
Op de dag voor vertrek beland Cooper in onze slaapkamer - voor hem verboden terrein - en om z'n terrein af te bakenen vindt hij 'n keurig stapeltje kleren (die klaar liggen voor de terugvlucht) om op te plassen.... Mooi afscheid!

Valero Texas Open 2018

In het weekend van 19 tot 22 april wordt het Valero Texas Open gespeeld, zoals elk jaar op de TPC San Antonio. 't Ritje van Austin naar San Antonio is minder dan anderhalf uur, dus da's 'n leuke gelegenheid om ook hier 'ns te gaan kijken! De baan is niet te vergelijken met Augusta natuurlijk en het spelersveld is ook niet erg bijzonder, maar de kaartjes - die we bij de lokale supermarkt (H-E-B) hebben gekocht - kosten dan ook maar $25 (2 tientjes bij de huidige koers)! Valero, de sponsor, is een  belangrijke benzineproducent; er staat dan ook een tankstation voor de ingang van de baan....

Na het overlijden van Barbara Bush hangen door het hele land - en vooral in Texas - alle vlaggen halfstok. Ze was 'n erg geliefde inwoonster van Houston, TX; er wordt dan ook veel aandacht gegeven aan haar overlijden en begrafenis. (en natuurlijk weer schande gesproken over Trump, die zijn onbenullige echtgenote naar de begrafenis stuurt en zelf thuis blijft...) Ook tijdens dit toernooi hangen alle vlaggen - behalve de holevlaggen ;-) - half stok.

We zijn nog geen 5 minuten binnen of ik heb m'n eerste prijs al binnen; met een putt-in-one bij sponsor Geico ('n verzekeraar) win ik 'n headcover in de vorm van een gekko, het symbool van de maatschappij.

Hier geen gedistingeerde pimentocheese- of eggsaladsandwiches voor $1,50 zoals op Augusta, maar heerlijke vette Texas-food voor heel wat meer...
Ook geen drommen publiek; de meeste "sterren" hebben afgelopen vrijdag de cut niet gehaald. Sergio Garcia , Martin Kaymer, Adam Scott en Shubankar Sharma zijn nu waarschijnlijk 'n feestje aan het vieren op de ranch van Garcia in Austin!

Terwijl tijdens de Europese Tour de scoreborden nog steeds met de hand worden bijgewerkt, staan er bij de PGA Tour bij elke green schitterende elektronische borden, waarop je bovendien kan zien wie er naar de green slaat, hoeveel yards hij over heeft, welke slag het is. En allerlei andere leuke informatie; hier heb je als bezoeker geen Jan Kees van der Velden nodig...

Wie er uiteindelijk gewonnen heeft weten we eigenlijk niet eens; één van de vele onbekende Amerikaanse spelers. Ook hier laten de overgebleven sterren (als Zach Johnson en Mat Kuchar) het afweten...Het mooie dagje sluiten we - op de terugweg - af bij de outlet stores in San Marcos. Ook winkelen blijft hier 'n feestje met de zwakke dollar!

dwars door de Panhandle naar New Orleans

Na te zijn afgezakt over de Interstate 95 (de oneven nummers gaan van noord naar zuid, de even van oost naar west) aan de oostkust en terug via de I 75 aan de westkust, maken we ons rondje Florida compleet door langs de kust van de Panhandle uiteindelijk via de I 10 weer richting Austin te rijden. De Florida Panhandle is de westelijke uitloper van de staat en heeft inderdaad wat weg van de steel van een steelpannetje.

Mooie rit door een groen gebied en en langs drukke 'beachresorts' als Panama City en Seaside. Eerste stop is Apalachicola, 'n oud en rustig stadje dat bekend staat als de 'oesterstad' van de USA. Het blijkt uiteindelijk nog lastig te zijn om oesters te kopen bij de visboer. We willen wat oesters voor bij de borrel op 't balkon  van onze hotelkamer. Maar het is blijkbaar de bedoeling dat je ze in 'n bar of restaurant bestelt, want de enige lokale visboer verkoopt ze alleen bij kilo's tegelijk. Tenslotte verlaten we het pand met een doos vol oesters kant-en-klaar uit de schelp. Ook lekker, maar zelf zo'n schelp openen maakt het nog lekkerder...

We maken het rondje Florida compleet in Pensacola (waar we weer zo'n geweldig Airbnb huisje hebben; 'n huis uit 1908, maar ook deze is onlangs volledig gerenoveerd voor verhuur via Airbnb. Airbnb is big business!) Pensacola, 'n klein stadje met 'n mooi "historic district" is één van de eerste Europese nederzettingen in dit deel van de VS. De stad was in handen van vijf verschillende staten (waaronder de Spanjaarden, Britten en Fransozen), waardoor de stad de bijnaam The "City of Five Flags heeft.

De stad ligt vlakbij de grens met Alabama en terwijl we daar met 'n flink vaartje doorheen rijden wordt er op dat moment maar weer 'ns de doodstraf wordt uitgevoerd. Lekkere staat...! De volgende -Mississippi - is niet veel beter, maar uiteindelijk eindigen we die dag in Louisiana om in New Orleans m'n 59ste verjaardag te vieren. De stad zelf viert dit weekend haar 300ste verjaardag met een groot evenement a la  'Sail Amsterdam'. En omdat er ook nog 'ns een belangrijke basketbalwedstrijd wordt gespeeld, is het razend druk in de stad! We wandelen 'n middag door de French Quarter en zoeken  wat rustige achterafstraatjes op, luisteren hier en daar naar wat muziek en eten 'n po'boy. Dat is het traditionele broodje uit Louisiana en verwijst naar de "poor boy"; 'n broodje voor de arme jongens.... Het is meestal een Franse baguette met geroosterd vlees en/of gefrituurde zeevruchten. Het brood is zacht van binnen een krokant van buiten, en het beleg is heerlijk vet.

Na al dat gewandel tijdens de middag hebben we 's avonds geen zin meer om weer de stad in te lopen en belanden we voor de verjaardagsmaal bij een mini Italiaantje; 'n kneuterig klein tentje tussen alle "high-rises". Buona sera verstaat de baas niet, dus erg veel Italiaans bloed zal er niet door zijn aderen vloeien... De pizza is overigens heerlijk en kolossaal; de restanten verdwijnen in 'n 'box' en vormen de volgende dag tijdens de lange tocht van New Orleans naar Austin (bijna 9 uur) 'n lekkere lunch!

's Avonds na thuiskomst worden de verjaardagsfestiviteiten nog even voortgezet; na 'n super lekkere maaltijd bij André en Chris' favoriete Tex-Mex restaurant - Los Jaliscienses - wordt thuis de heerlijke Chocolate Tahini Cake with Tahini Frosting van Chris (https://jewishfoodexperience.com/recipes/chocolate-tahini-cake-tahini-frosting/ copy paste, aanklikken lukt niet) aangesneden en samen met 'n mooie champagne verorberd...! Wat was ik 2 dagen fijn jarig! En vanavond - 'n week na dato - wordt het laatste stuk soldaat gemaakt. (en dat het 9-kaarsje eigenlijk een 6 was nam ik voor lief...)

van d'ene tornadowarning naar d'andere...

De dagen na de Gay Pride zien we alle hippe en historische wijken van de stad. Zo bezoeken we Coral Gables, Coconut Grove, Little Havanna, Wynwood en het gloednieuwe Miami Design District.
We golfen op de Miami Springs Golf and Country Club; niet alleen de oudste golfbaan van Miami, maar ook nog 'ns één van de weinige betaalbare banen ('n baan met veel historie voor nog geen 4 tientjes...) Toen de baan in 1923 geopend werd was er nog weinig of geen vliegverkeer, nu hebben ze direct naast de baan het drukke internationale vliegveld gebouwd. Maar ja, the National Doral van Trump himself ligt ook onder de landingsbaan en die kost het tienvoudige...

We sluiten af op het eilandje Key Biscayne voor 'n mooi uitzicht op de skyline. Dan wordt al duidelijk dat er zich 'n enorme onweersbui aan het ontwikkelen is... Weer terug in ons Airbnb appartement in de Upper East Side blijkt tijdens de borrel dat er meer aan de hand is. Alle nieuwszenders gaan helemaal door het lint omdat er tornado's opkomst zijn. Het wordt inderdaad pikkedonker en gaat het even hozen en inderdaad komt er 'n paar kilometer ten noorden van ons 'n tornado door de straten van de stad, maar vlak voordat de bui ons zou bereiken zwaait-ie af richting de oceaan en blijkt het dus 'n storm in 'n glas wodka te zijn....

De volgende dag is het weer weer helemaal opgeknapt en rijden we door naar het meest zuidelijke punt (van het vaste land) van de USA: Key West. Het uiterste eilandje van de Keys, 'n stuk of wat eilandjes die met 'n schitterend bruggensysteem (waaronder de 7-miles-bridge) aan elkaar verbonden zijn. Hier en daar zijn er nog gevolgen van de orkaan Irma - die vorig najaar over de eilanden raasde - te zien, maar veel minder dan ons was voorgespiegeld en we verwacht hadden. Ook ons hotel - the NYAH, midden in het dorp Key West -  heeft maar één stukje dak verloren. NYAH staat trouwens voor Not Your Average Hotel, en dat klopt aardig want stapelbedden in 'n hotel zijn niet erg gebruikelijk... (maar ja, wanneer je 2 nachten in dit peperdure dorpje wil logeren moet je concessies maken) Het ziet er verder overigens geweldig uit, heeft 'n stuk of 5 zwembaden en serveert een prima ontbijt plus de hele dag zalige Starbucks koffie!
Het eiland ligt  90 miles (zo'n 135 km) ten noorden van Cuba, dus veel Cubaanse en Caribische trekjes met 'n lekker relaxt sfeertje. 't Is overigens wel zo dat er bijna elke dag twee reusachtige cruiseboten in de haven liggen en er dus 's ochtends een paar duizend toeristen op Key West worden losgelaten.... Wij stappen op de fiets; dat zie je de cruisebootgasten niet zo snel doen!

Na 2 dagen rijden we dezelfde weg terug over al die bruggen en slaan dan links af richting de Everglades; 'n groot National Park met 'n weinig sensationeel landschap (veel water, moeras en grasland). De enige spanning moet komen van de alligators en krokodillen, maar die zien we tijdens onze uren durende tocht door het park niet heel veel.
Pas de laatste dag - wanneer we over de loop road net buiten het park rijden - zien we ze in overvloed. Overigens ook vlak bij huizen; het is dan ook niet bijzonder dat die beesten regelmatig in tuinen en hotellobby's belanden, waar dan weer smakelijke YouTube filmpjes van verschijnen: https://www.youtube.com/watch?v=CzuGfs32kNY (copy en paste; aanklikken lukt niet)
Overigens zijn de beesten zelf ook best smakelijk; 'n paar dagen later in Apalachicola  eten we - met uitzicht op de swamp - lekkere Alligator Taco's!

In Tampa logeren we 3 nachten in een schattig Airbnb huisje, onlangs schitterend gerenoveerd en leuk ingericht. Van alle gemakken voorzien! Midden in Ybor, 'n wijk gesticht door de Cubanen dus veel sigarenfabriekjes en loslopende hanen (waarom dat is weet ik eigenlijk niet...) We wandelen in Tampa over de Riverwalk en in St Petersburg bezoeken we het Dalì Museum, toeren langs Clearwater Beach en lunchen aan het water. Tampa Bay is een mooie vakantiebestemming! Totdat de tornadowarnings doorkomen. André krijgt om de haverklap een waarschuwing op z'n (Amerikaanse) telefoon, de spanning stijgt.... We doen nog snel even boodschappen in de lokale supermarkt en vlak na het afrekenen valt de stroom uit. Niet erg lang, dus van plunderen was geen sprake.... We worden wel drijfnat als we de auto inspringen. Maar uiteindelijk blijkt het ook nu gelukkig mee te vallen en reizen we de volgende dag weer zonder kleerscheuren verder!

van tienduizenden golfers naar tienduizenden LGBT-ers....

De dag na de Masters gaan we zelf weer 'ns golfen; we hebben 'n baan van Jack Nicklaus op Hilton Head uitgezocht ('The Golden Bear Golf Club at Indigo Run').  De file voor de brug naar het eiland zorgt ervoor dat we bijna te laat zijn, maar net op tijd (al om 08.20 uur) sluiten we aan bij vader Joe en zoontje Austin (z'n ouders hebben elkaar ontmoet in Austin, TX!). De knaap speelt in z'n schoolteam en gebruikt de 'spring break' om veel te spelen; dat blijkt wel nodig ook, want hij bakt er niet veel van. En hij wordt dus steeds pissiger; 'I know the feeling'.....
Later die dag in Savannah wandelen we uitgebreid door de stad(en zo halen we onze 10.000 stappen weer voor die dag).

Donderdag rijden we via Amelia Island, Fernandina Beach en Boneyard Beach richting Jacksonville; André komt om 3 uur aan op Jax International Airport. Boneyard Beach heet zo vanwege de gebleekte "skeletten" van grote eiken op het strand; niet echt een strand om te zonnen en zwemmen, maar wel erg fotogeniek!

Dinsdagochtend bezoeken we de World Golf Hall of Fame vlakbij St Augustine. Hier worden de helden van de sport en lieden die veel voor golf betekend hebben geëerd en er is 'n geweldig museum over de geschiedenis van golf. Leuk detail: de tentoonstelling begint met 'n verhandeling over kolven, veronderstellend dat de sport in Nederland ontstaan is....
Bovendien is de par 3 hole 17 (met de beruchte eilandgreen) van TPC Sawgrass - de baan ligt op steenworpafstand van het museum - hier in de vijver nagebouwd en mogen we 3 keer 'n kansje wagen; er belandt één bal op het eilandje...

St Augustine zelf is de oudste - nog bewoonde - Europese nederzetting van de USA; halverwege de 16e eeuw hebben de Spanjaarden de kolonisatie hier in gang gezet. Het is een toeristische attractie (met bijvoorbeeld het oudste houten huis van het land...) van de bovenste plank en dat in combinatie met de 'spring break' zorgt ervoor dat het razend druk is.
300 Jaar later heeft industrieel en miljardair Henry Flagler de oostkust van Florida veranderd in een schitterend winterverblijf voor de rijken van New York. Spoorlijn aangelegd (die uiteindelijk zou doorlopen tot aan Key West!) en prachtige hotels gebouwd in St Augustine, Palm Beach en Miami. 'Was 'n belangrijke man voor de ontwikkeling van Florida; er zijn heel wat straten naar 'm vernoemd...

Over rijken gesproken; Palm Beach is de rijkste stad van de Verenigde Staten. De "rich & famous" hebben hier paleizen laten bouwen. Ook Trump heeft hier z'n Mar a Lago omgebouwd tot "Winter White House"; 't is weekend als wij er zijn, dus hij zal er ook wel zijn. Maar als we langs rijden zien we alleen maar hoge heggen.... Ook tijdens het winkelen komen we de familie niet tegen; wel deze vriendelijke oude dame met geweldige zonnebril! Ze smelt wanneer ik zeg dat ze er prachtig uitziet en laat me uitgebreid foto's maken..... 't Lijkt 'n ordinair brilletje, maar kost waarschijnlijk 'n fortuin!

We arriveren in Miami op de dag dat Gay Pride plaats vindt in Miami Beach; wij gaan dus in 'n vaartje vanaf ons picobello Airbnb- appartement met ons allereerste Uber-ritje naar South Beach (ja, inderdaad de boulevard met die prachtige Art Deco gebouwen, maar daar hebben we vanmiddag weinig oog voor) en komen net op tijd aan voor de parade. Geweldige sfeer en iedereen vrolijk!
In het kader van het tiende jubileum van de Pride konden stellen die langer dan 10 jaar samen zijn zich aanmelden en zij worden met sjerp (met het aantal jaren samenzijn) rondgereden in één van de vele wagens. Wij zouden er met onze 39 jaar niet tussen hebben misstaan; ik heb één of twee stellen van (echte) oude knarren gezien die net iets langer samen waren....

Helaas worden er 's avonds 2 mannen, die tijdens de afterparty in South Beach hand-in-hand lopen, door 4 klootzakken in elkaar geslagen. Tja, het is ook hier nog niet helemaal zoals het zou moeten zijn... De beelden van het voorval komen in elk nieuwsbulletin voorbij en 'n dag later staan de 4 heren met naam en toenaam en zonder balkje voor de ogen op alle TV zenders. Snel en lang de lik in, zou ik zo zeggen!

the big day!

’t Was ’n godswonder dat we halverwege 2017 eindelijk ‘ns waren ingeloot voor de Masters van dit jaar; voor de dinsdag/practiceday. De kaartjes kostten $ 75 per stuk, maar al rap werden ze voor die dag via het internet ten koop aangeboden voor $ 900….. Maar verkopen was geen optie! (ook op de dag zelf stonden er mensen langs de weg die veel geld over hadden voor kaartjes. Er gaan zelfs geruchten de ronde dat wanneer Tiger de cut gaat halen de prijs voor de kaartjes voor de zondag kunnen oplopen tot $ 9000……)

Ondanks de jetlag toch maar de wekker gezet en om zes uur aan ’t ontbijt; daar waren meer lieden in golftenue klaar voor de Masters! Alle ontbijters moesten nog 180 kilometer rijden en rond 8 uur kwamen we met z’n vijftigduizenden bezoekers tegelijk aan in het kleine stadje Augusta. Dat leverde vanzelfsprekend ’n geweldige verkeerschaos op; iets later dan gepland vonden we ’n parkeerplekje op de enorme parkeerplaats. 

Augusta National Golfclub lijkt te zijn aangelegd voor dit jaarlijkse festijn. Niet alleen dat waanzinnige parkeerterrein (direct naast de baan) ligt 51 weken van het jaar ongebruikt te wachten op de eerste week van april, net als de Disney-achtige entree (met zo’n 20 poortjes) alle restaurants en toiletgebouwen. En wat te denken van de waanzinnige shop vlakbij hole 1; gebouwd voor de Mastersweek! Bovendien staat de hele baan vol met televisietorens en scoreborden, die daar het hele jaar staan… En omdat je niet door de poortjes komt met mobiele telefoons, tablets en dergelijk hebben ze op verschillende plaatsten langs de baan rijen met telefoons geplaatst, zodat de bezoekers (gratis) contact kunnen maken met het thuisfront of om vrienden en bekenden jaloers te maken! Honderdduizenden bezoekers in één week maar de rest van het jaar spelen er zo’n 3 spelers per dag…. (de baan is trouwens in de zomer 5 maanden dicht in verband met de hitte!)

En – hoewel het allemaal zeer gestroomlijnd verloopt – sta je overal je in de rij… Bij de toiletten zigzaggende paden, bij de restaurants en voor de winkel… En vlak voordat we vertrekken staan we ruim ’n half uur in de rij voor een foto bij de “Founders Circle” tussen het clubhuis en ‘Magnolia Lane’ de toegangsweg naar de club. Heilige grond! (en iedereen in de rij maar klagen over die vrachtwagen op de achtergrond…) 

De foto van de winkel is vanzelfsprekend geen "eigen werk"; op het moment dat wij daar zijn is het bomvol, werkelijk nog zotter dan tijdens de Drie Dolle Dwaze Dagen. We slaan 'n paar verzoeknummers in en Paul koopt 'n shirt, maar de trui waar mijn oog op viel was na 2 dagen al uitverkocht...! (nog 4 dagen te gaan) We zijn de winkel weer snel uit gevlucht.... De spullen uit de winkel zijn overigens alleen in de shop te koop en niet via internet; wel erg exclusief dus! We worden - met de pet op - regelmatig aangesproken over de Masters.

De Masters staat bol van de tradities. Dat begint natuurlijk met dat fel begeerde groene jasje, maar ook de pimento-cheese en eggsalad-sandwiches zijn ’n begrip. En die kosten – net als jaren geleden - nog steeds maar $ 1,50 per stuk; de Masters schijnt het enige toernooi te zijn waar je niet wordt uitgekleed als je iets eet of drinkt…

En dan de sterren van de dag; tijdens de oefendagen zijn er geen vaste speelschema’s, je moet dus maar afwachten wie er hoe laat komen opdagen en hoeveel holes ze spelen. De topflight van de dinsdag is die met Tiger, Phil Mickelson, Freddy Couples en “onze eigen” (bij gebrek aan Joost Luiten!) Thomas Pieters. Zoals te verwachten veel volgers bij deze flight! Wij lopen alle holes af en zien zo toch alle azalea’s en bijna alle sterren aan ons voorbij komen. Overal waar Tiger zich vertoont staan drommen mensen en wanneer-ie ’n mooie bal slaat rolt er - ook tijdens de oefendagen - een bulderend gejuich over de baan!

Leuke weetje: de pasgeboren dochter van Sergio Garcia is vernoemd naar één van de holes en het kenmerk van de baan; ze gaat door het leven met de naam Azalea…!

bijterje...

Tijdens onze vlucht naar Houston was het blijkbaar erg slecht weer in de USA; sneeuwstormen in het noordoosten en zware onweersbuien in de rest van het gebied waar we over vlogen. Veel turbulentie dus en een half uur langere reisduur omdat we om de heftigste buien heen vlogen… Eenmaal op de grond waren de buien rondom Houston nog in alle hevigheid bezig; geen lekkere autorit van Houston naar Austin (bijna 3 uur) dus. Constant inslagen, links en rechts van de weg, en hier en daar maar liefs 15 cm neerslag! Nu zijn ze hier blij met elke druppel, maar dit was echt teveel van het goede… Wel ’n goeie manier om niet inslaap te vallen achter het stuur.

Vlak voor Austin klaarde het op, de ontvangst op de Hartnell Drive was dan ook weer even warm als altijd! Minpuntje was dat Paul nog voordat we binnen waren gebeten werd door één van de twee nieuwe hondjes. En in de consternatie tilde het beestje z’n linker poot op en leegde z’n blaas tegen het been van z’n baasje… Sinds ons laatste bezoek in 2015 zijn Billy en Jacob in de hondenhemel beland en hebben Bingo en Cooper - allebei op straat gevonden – een tweede kans gekregen bij André en Chris. Cooper is vernoemd naar Anderson Cooper, de journalist van CNN; ook al zo’n bijtertje (zie interview met Stormy Daniels…) en Bingo is ‘just adorable’, maar ja, die heeft dan ook nog maar één tandje…. Inmiddels zij we ook de dikste vriendjes met Cooper, maar als je z’n koppie ziet, zal je begrijpen dat we op onze qui-vive blijven! Hij lijkt wat mij betreft op een Gremlin, maar dat zal ik niet meer hardop zeggen… (het is ’n heel chique en bijzonder rashondje; ’n Griffion Bruxelles, puppies doen zo’n $4000 per stuk….)

Wanneer we vrijdagochtend vroeg gaan golfen op de Riverside Golf Club blijkt hoe groot de ravage door het noodweer is. ‘Had voor de zekerheid gebeld of de baan wel open was en kreeg te horen dat - op wat plassen na - er niets aan de hand was. Dat was niet helemaal waar; het werd al snel duidelijk dat het kleine stroompje dat zich door de baan slingert zo’n 4 meter buiten z’n oever was getreden en de baan lag vol met afval dat door het water was meegesleurd…. ’t Was moeilijk naar ballen zoeken tussen alle bierblikjes en Coca Cola bekers! Maar afijn, we waren er weer even uit zullen we maar zeggen…

M’n koolhydraatarme dieet heb ik maar even op ’n laag pitje gezet; meteen de eerste avond belanden we bij Cenote, ‘n nieuwe hippe hamburgerketen in Austin, en krijg ik deze heerlijke hamburger voorgeschoteld. De Cenote Sweet & Spicy Burger: 1/3 pound of Texas beef patty, rucola, avocado, geitenkaas, chipotle mayo en mango serrano jam. (da's nog 'ns wat anders dan 'n Big Mac!) Ik heb maar niet gekeken hoeveel calorieën het betrof; op de achtergrond van de foto kan je nog maar net zien wat er van je wordt wanneer je hier regelmatig komt eten…. En het is er razend druk, maar dat kan ook komen omdat het donderdagavond 2-burgers- voor-de-prijs-van 1  is…..

Op zondag – eerste Paasdag (hier is er trouwens geen tweede, da’s ’n rare Nederlandse gewoonte…) – begint onze roadtrip richting Augusta. Het godsvruchtige volk zit dan in de kerk en de wegen zijn ‘s ochtends uitgestorven; dat komt mooi uit, want we hebben een tocht van 1600 km voor de boeg. Zelfs de grote supermarktketens die zelfs elke dag 24/24 open zijn normaal gesproken zijn op eerste Paasdag dicht… Mooie reisdag!

Na 2  dagen rijden zijn we iets ten oosten van Atlanta in Conyers beland. Morgenochtend vroeg (we vertrekken al rond 06.30 uur) nog 180 km te gaan naar de Masters. In Augusta zelf zijn zelfs de meest eenvoudige hotelketens, zoals de Super 8 en Motel 6, onbetaalbaar; zo’n €500 in plaats van de gebruikelijke €45….! Na de eerste 1400 km zetten we de stappenteller nog even aan het werk gezet en zijn de Arabia Mountain - net buiten Conyers - opgelopen. 'n Bijzonder rood (vet-)plantje kleurt de berg daar in dit seizoen mooi rood.