corona en einde vakantie (?)

Dat besluit om te blijven en pas op vrijdag terug te vliegen bleek achteraf geen handig plan… Vlak nadat ik m’n blog had gepubliceerd riep de Spaanse regering de noodtoestand af en werden binnenkomende vluchten verboden. Een dag daarvoor werd tijdens het corona-tv programma “Feiten en Fabels” ‘n echtpaar van in de 70 verteld dat ze zonder problemen naar Lanzarote konden gaan. Duidelijke info!

Nog een dag later is er sprake van een volledige lockdown, met als gevolg dat alle winkels (behalve supermarkten en apotheken) en restaurants en kroegen voor 2 weken dicht zijn. Alle inwoners van Spanje moeten binnen blijven en mogen alleen naar buiten komen om boodschappen te doen. Zo maar wat wandelen is uit den boze! Autorijden ook alleen onder zeer strenge voorwaarden; als toerist mag je naar het vliegveld rijden wanneer je ’n geldig vliegticket en papieren van het autoverhuurbedrijf kan overleggen. Bij overtredingen gelden boetes van €500 tot €2000 !

We staan er op de eerste dag – samen met veel andere verbaasde toeristen – naar te kijken hoe een stuk of wat agenten de stranden leegvegen.

Die lockdown – met name de “opsluiting” – is bepaald geen pretje, tel daarbij de onzekerheid over wat gaat gebeuren op en de ellende is kompleet. Daar komt dan ook nog ‘ns bij dat we bedacht hadden om de laatste 3 dagen in een hotel in Costa Teguise door te brengen. 

’n Hotel is momenteel de meest riskante plek om besmettingen op te lopen, zo denken we. Bovendien konden ze niet garanderen dat het ontbijt en diner geserveerd konden blijven worden. (moet je indenken; alle restaurants dicht en ook nog ‘ns geen ontbijt en dinermogelijkheden in het hotel) Bovendien is opgesloten worden in een hotelkamer toch wel iets minder prettig dan in ons huis met zwembad in Playa Blanca. We hebben Oasis Lanz Beach Mate dus geannuleerd (we konden ter compensatie op een later moment 3 nachten komen logeren…) en het huis 3 nachten bijgeboekt.

De €300 huur (op verzoek kregen we €25 korting per dag vanwege de situatie!) waren nog maar koud van de creditcard afgeschreven toen Paul bij toeval zag dat er voor de Transavia vlucht van Arrecife naar Eindhoven van de volgende dag 3 plaatsen waren vrijgekomen! Met gezwinde spoed en trillende handen 2 tickets gekocht en vervolgens een rondedansje gemaakt. Het wachten sinds zondag voelde aan als ’n dag wachten op een late avondvlucht, maar in dit geval waren het 5 dagen..! Wat ’n opluchting!

Vervolgens werd de €300 weer keurig door de verhuurder (Villalia) teruggestort. In de tussentijd hadden we boodschappen gedaan voor de komende dagen; de schoonmaak-staff treft morgen een mooi gevulde koelkast aan!

Vandaag zijn er flink wat repatriëringsvluchten vanuit andere Europese landen gearriveerd; we rekenen er nu dus maar op dat dat morgen ook nog gaat gebeuren. We bidden op onze blote knietjes dat het allemaal gaat lukken, zodat we rond half vijf ‘s middags op Eindhoven zullen landen. Daphne, die ons zo nu en dan inside information van Transavia doorspeelde komt ons ophalen, de schat!

Door dit plotselinge einde aan de heerlijke vakantie (uiteindelijk 3 dagen korter dan gepland) lopen jullie het verhaal over de plotselinge omruilactie van de huurauto op het vliegveld (even in anderhalf uur op en neer naar Arrecife) mis. 3 Keer gevraagd wat de reden hiervan was, nooit een duidelijk antwoord gekregen. Deze actie uiteindelijke gecombineerd met de schitterende Mercadona en Lidl (er zijn eigenlijk maar 5 grote supermarkten met 'n mooi assortiment (zoals verse vis) op het eiland). Dus toch nog 'n zinvol ritje!

We hebben prachtige wandelingen gemaakt, de 2 golfbanen niet gemist en niet eens gezien. Veel vulkanen en heel veel lava, maar ja, dat is Lanzarote. Bestaat eigenlijk alleen maar uit lava! Ergens eind van de vorige eeuw is er op één van de eilanden nog een eruptie geweest; het wachten is op de volgende "big one"... (de vorige grote duurde van 1730 tot 1736!)

week 3 van dag tot dag in beeld

Woensdag 4 maart;  27 jaar geleden / Montaña Roja

Het is 27 jaar geleden dat we de eerste keer op Lanzarote waren; de boulevard kunnen we ons nog enigszins herinneren, het hotel is er warempel ook nog. Verder is er (vanzelfsprekend) veel veranderd en – vooral – uitgebreid. ‘Kan me ook nog goed heugen dat we toen zeker één van de twee weken afschuwelijk weer hadden; regen, regen en nog ‘ns regen…  En als klap op de vuurpijl stond er op de voorpagina van de (papieren) Telegraaf de kop “Lente begint in Nederland”…  Dat was dit jaar wel anders… We hebben tot op heden 3 weken stralend weer (op de 2 dagen Calima na dan); het is hier al tijden kurkdroog met 120 mm neerslag in het afgelopen jaar (ik las dat er in Nederland alleen al in de maand februari bijna 160 mm is gevallen!) Lang leve de ontziltingsfabriek in Arrecife!

We wandelen de eerste dag ook meteen de Montaña Roja op; bijzonder zo’n vulkaan in je achtertuin. Nou niet de meest spectaculaire krater, maar toch bijzonder. Het blijkt een geliefde wandeling te zijn voor zonsopkomst- en zonsondergang wandelingen. (hij heet dan wel Montaña, maar inmiddels hebben we geleerd dat er geen bergen zijn op Lanzarote; alle "bergen" zijn vulkanen!)

Donderdag 5 maart; rondje westkust

Vanaf dag 1 aan de west kant van het eiland hadden we allebei het gevoel dat we met een nieuwe reis waren begonnen. Playa Blanca en het naburige Puerto del Carmen hebben een hoog Costa del Sol gevoel, terwijl het noorden rondom Charco del Palo een beetje de sfeer van Griekse eilandjes uitstraalt. Tja, alles heeft z’n charme…

Vandaag staat een ritje langs een paar highlights in de omgeving van Playa Blanca gepland. Bij het “groene meertje” en los Hervideros (gestolde lavastromen in de zee) is het razend druk. Zo druk dat we besluiten om later op een stiller moment van de dag (vlak voor borreltijd zo denken wij) terug te komen. 

Vrijdag 6 maart; vulkanen

’n Winderig dagje om om de Volcán Cuervo heen te lopen en om Montaña Colorada te beklimmen. Behalve dat dat laatste door de storm redelijk riskant was, vertelde de gids met wie we 'n opaar dagen later één van de 2 wandelingen in het Timanfaya NP maakten, dat dat ten strengste verboden was. Oeps, en er was nog wel zo’n mooi paadje naar boven. Tja, als er iemand plichtsgetrouw is dan ben ik het wel; we zullen het nooit meer doen mevrouw…

Zaterdag 7 maart; Playas de Papagayo

Ten oosten van het dorp liggen ’n stuk of 5 prachtige baaien met dito stranden. In 1993 waren die alleen bereikbaar via een ontzettend slechte weg en waren we zeker 20 minuten onderweg. Nu is er ‘n - weliswaar nog steeds onverharde – weg (die aan het begin langs een tolhuisje gaat; €3 por favor!) en is er een enorme (en razend drukke) parkeerplaats vlakbij de stranden en de 2 restaurantjes. De charme van de stranden is er ’n beetje vanaf… Wij wandelen heen en weer vanaf het dorp en tellen weer flink wat stappen; vooral de terugweg – in de brandende zon en na ‘n stevige sangria – hakt er stevig in.

Zondag 8 maart; Caldera Blanca

Al surfend ontdekken we dat de Caldera Blanca het hoogtepunt van alle vulkanen is. Vanaf de parkeerplaats een uurtje heen, de krater met een diameter van ruim 1 km ronden in een uur en weer een uurtje terug. Eenmaal op de kraterrand heb je inderdaad zo’n “wow-momentje”, maar dat uur over de rand wandelen korten we ’n tikkeltje in. Genoeg gewandeld!

Desalniettemin gaan we ons als beloning voor de 12.000 stappen en 26 verdiepingen  te buiten in een tapasrestaurantje in Tinajo. Hoogtepuntje van de lunch is het lokale toetje: Bienmesabe (= Smaakt-me-goed) Een heerlijk mengseltje van onder andere gemalen amandelen en zoete wijn. Weer ’n gerechtje om af te vinken!

één bienmesabe met 2 lepeltjes

Maandag 9 maart; Marina Rubicon

Maken 'n lange wandeling langs de kust en langs allerlei nieuwe projecten (ook hier zijn niet alle bouwprojecten geslaagd, maar wel meer succesvol dan aan de Costa's op het vasteland, zo lijkt het) De Marina Rubicon ziet er uit als één van de nieuwste uitbreidingen en is redelijk goed geslaagd. Naast de enorme jachthaven hebben ze een gezellig Zuid-Frans stadje neergezet met allerlei restaurantjes, winkeltjes en dorpsplein inclusief kerkje. En, zoals Manrique had bedacht, geen enkele hoogbouw!

Dinsdag 10 maart; Timanfaya Parque Nacional

In Timanfayo Parque Nacional kan je je eigenlijk alleen rond laten rijden door een bus (waar je niet eens mag uitstappen onderweg). Bij toeval vind ik op internet een website waar je toch wandelingen met een gids van het park kan boeken. Er zijn echter maar 2 wandelingen (met Engelssprekende gids) per week en er kunnen maar 8 deelnemers per keer meelopen. 4 Weken voor de betreffende datum vroeg achter de computer want er is veel animo voor de hikes (ze zijn ook nog ‘ns gratis!). En wonder boven wonder lukt het om voor beide wandelingen in te schrijven! Mooie wandeling en leuk verhaal van de ietwat bitse dame. Donderdag gaan we voor de tweede wandeling, dan langs de kust.

Corona

Sinds een poosje maakt het Apple TV boxje standaard deel uit van onze reisbagage. Dat komt deze keer goed uit, want naast dat we onze favoriete Netflix series kunnen blijven zien zitten we nu uren voor de TV en kijken naar alle journaals en programma’s over de coronacrisis op de Nederlandse zenders… DWDD en Op1 zijn ook vaste prik. Jongens, wat ’n ellende! (en sneu voor Matthijs dat de laatste 2 weken van z’n programma zonder publiek worden uitgezonden)

Tot op heden nog maar 2 besmettingen bekend op het eiland, maar ik kan me zomaar voorstellen dat we in het kader van het beschermen van het toerisme wellicht niet alles te horen krijgen… 

Ondertussen maken we ons ook hier natuurlijk erg ongerust en balen van de bescheiden “lockdown”. Sinds de laatste berichten gaan we ’s ochtends even naar de Spar (hier (nog) geen hamsteractiviteiten), maken lange wandelingen en zijn veel tijd kwijt met het opzoeken van informatie via social media en TV. We eten ’s middags en ’s avonds thuis, hoewel alle restaurants volop blijven draaien en het gepeupel gezellig mannetje aan mannetje op de terrassen zit…

We hebben overwogen om eerder terug te gaan (we zitten hier niet echt op ons gemak), maar na lang wikken en wegen voorlopig toch maar besloten om gewoon vrijdag (20/03) naar huis te vliegen. Nu maar hopen dat Transavia blijft vliegen op de Canarische Eilanden; Daphne heeft me gerust kunnen stellen door te melden dat ze in 2 andere gevallen (Noord Italië en Israël) in ieder geval vluchten uitvoeren om gestrande reizigers op te halen. 

Verder denken we dat we hier wellicht veiliger zitten dan thuis (hebben weinig contacten en betalen zelfs contactloos!) en bovendien is de hamsterwoede in Nederland aan het einde van de volgende week waarschijnlijk wel voorbij…

nrc.next, 14 maart 

vooruitzicht week 3 en 4...!

week 2 van dag tot dag in beeld

Woensdag 26 februari; the mystic hole

We wandelen wat rondom de Montaña Tinamala, een vulkaan te midden van een waar maanlandschap. Halverwege negeren we de verbodsborden en lopen we het “mystieke gat” in; zeker erg mystiek en de meningen zijn verdeeld over wat het oorspronkelijk geweest is. Een waterreservoir of een mijn…? We zullen het nooit weten, maar mooi is het wel!

Donderdag 27 februari; onder de vulkaan

Wikiloc, ’n App met wandelroutes, leidt ons vlekkeloos rondom de Montaña Negra. Nu is dat wellicht niet zo lastig om rond een vulkaan te wandelen, maar toch is het handig als je telefoon een seintje geeft als je per abuis van de route afwijkt… Handige App (Komoot is er nog zo een) en mooie wandeling tussen de vulkanen door. 

Bovendien is dit het wijngebied van het eiland; leuk om te zien hoe de druivenranken door muurtjes en in kuilen worden beschermd tegen de altijd waaiende Noorderwind. Maar ja, ook die mooie rommelige muurtjes van lavastenen worden tegenwoordig vervangen door strakke muren. De moderne tijd….

Vrijdag 28 februari; la Graciosa

Een ferrytochtje van 30 minuten brengt ons op la Graciosa, met 700 bewoners het kleinste bewoonde eiland van de Canarische eilanden. Je kan er prachtig wandelen of fietsen (op de niet verharde wegen!) We beklimmen de Montaña Bermeja voor het schitterende uitzicht over de rest van de (onbewoonde) eilandjes van de archipel.

Voor de lunch parkeren we onze fietsen bij één van de vele restaurantjes (het eiland leeft van het toerisme) en zie ik een pan met lapas naar een tafeltje verder op gaan. Hoera! De puntkokkel of napslak (het Spaanse lapas klinkt ’n stuk beter!) stond hoog op m’n lijstje met “must-eat-gerechten”, maar al één van de eerste dagen vertelde een restaurateur me dat die pas vanaf 1 april verkrijgbaar zouden zijn. Flauwe 1 aprilgrap..?

Zaterdag 29 februari; los Cocoteros

Tijdens onze wandeling langs de prachtige ruige kust bij los Cocoteros lopen we tegen een simpel monument aan ter nagedachtenis van 25 immigranten uit Afrika die hier in 2009 vlak voor de kust schipbreuk leden en verdronken.

Zondag 1 maart;  de planten van m’n ouders…

M’n ouders hebben – voordat het noodlot toesloeg –  vele jaren overwinterd op Tenerife. En elke keer kwamen ze terug met een koffer vol stekjes en complete planten die ze op het eiland verzameld hadden. De euphorbia’s waren favoriet en die hebben het – door de goeie verzorging en warme zolder – lang volgehouden. Tijdens de wandeling rondom Órzola liepen we tussen honderden van die planten en de herinneringen aan de planten van Piet en Corry kwamen weer bovendrijven. Voordat we over ruim 2 weken terugvliegen nog maar ergens wat van die planten zien te pikken…

Maandag 2 maart; spoiler allert!

We kunnen niet om “la Cueva de los Verdes” heen; één van de hoogtepunten van het eiland. Het is een lavastroom waarvan de buitenkant gestold is en de rest de zee is ingestroomd; zo blijft er een holle buis over met allerlei mooie lavastructuren en in één van de holtes een podium met vleugel (die in kleine onderdelen naar beneden  is getransporteerd !). Op gezette tijden worden er concerten gegeven; de akoestiek schijnt fantastisch te zijn door de structuur van de lava. Ook hier heeft Manrique een vinger in de pap gehad

Aan het einde van de wandeling door de diepte staan we plotseling voor een enorm gat. De gids vertelt er een heel verhaal omheen en één van de bezoekers mag een steen naar beneden gooien om daarmee de diepte aan te geven. Met ons vijftigen staan we te wachten op een ’n enorme knal, maar nu blijkt dat het “gat” een weerspiegeling is in een meertje van 15 cm diep (het zwarte lavazand zorgt voor een perfecte spiegeling!). Dus plons, en de illusie valt in het water… Ons werd vriendelijk verzocht deze “verrassing” niet door te vertellen aangezien de lol er dan vanaf zou zijn. Maar deze spoiler allert staat natuurlijk ook op het internet; toch waren er nog veel ooooh’s en aaaah’s op het moment suprême….

Dinsdag 3 maart; verhuizen

Na 2 weken in Charco del Palos in het noorden van het eiland rijden we vandaag (in 50 minuten) naar Playa Blanca in het zuiden. Via Airbnb ontdekten we ‘n prachtige villa (Bella Vista A8) die we uiteindelijk via de eigenaar zelf hebben gehuurd; dat scheelt een slok op een borrel, Airbnb verdient goud met al die huizen! Dit huis - met ’n heerlijk verwarmd privé zwembad - staat onderaan de vulkaan (Montaña Roja), gelukkig was de laatste eruptie ongeveer 300 jaar geleden…

We moeten wel even opletten dat we hier als we de straat op gaan even iets aantrekken, dat zijn we na 2 weekjes Charco del Palo niet meer gewend… Overigens is Spanje - denk ik - het enige land waar naaktlopen overal is toegestaan; we zijn zelfs ’n keer op de Ramblas in Barcelona ‘n bloterik tegen het lijf gelopen!

week 1 van dag tot dag in beeld...

dinsdag 18 februari;  vertraging

Voor dag en dauw vliegen we naar Lanzarote; na onze businessclass vlucht naar Zuid Afrika  hebben we onszelf ook deze keer weer verwend en zitten voor ’n tientje extra op de voorste rij met lekker veel beenruimte! De zelfgemaakte wraps met gerookte zalm doen haast niet onder voor het ontbijt van British Airways. Het blijft altijd een beetje behelpen met Transavia…

Één van de medepassagiers besloot vlak voor het sluiten van de deur dat-ie toch niet mee durfde te vliegen en rende min of meer het toestel uit, gevolgd door z’n vrouw en jonge zoontje. (’t arme knaapje loopt zo mooi een heerlijke vakantie mis). Zij waren rap van boord, maar de koffers leverden meer problemen op. Pas na ’n half uurtje waren ze allemaal getraceerd en konden we vertrekken.

Hij zal helaas nooit te weten komen dat we een heerlijke rustige vlucht hadden met prachtig uitzicht over het Westland...

woensdag 19 februari; dooif ist toot….

Na een dagje acclimatiseren en het verkennen van Charco del Palo,  vliegt er ‘s avonds een duif met een knal tegen de schuifpui van onze Casita Luz A3. Vervolgens fladdert-ie ietwat verdwaasd naar binnen en raap ik ‘m  - heldhaftig als ik ben - op en zet ‘m in de tuin op ’n muurtje. Net te laat ontdek ik op het dak een torenvalk die het arme beestje op de hielen had gezeten en nu z’n kans greep… Vlak voor m’n neus houdt de valk het duifje – die nog even tegensputtert - in de houdgreep, maar al rap moet ik - à la Toon Hermans - constateren dat die dooif toot is…. M’n eerste “kill” in dierenland.

Charco del Palo - een klein dorpje aan de noordoostkust van het eiland – is 50 jaar geleden door een Duitser gesticht. Het is een vrij groot naturistendorp met een kleine supermarkt en een paar restaurants. Aan de rotsachtige kust zijn een paar natuurlijk zwembekkens. Het is hier - mede door het heerlijke weer -  mooi toeven, en in de voorjaarsvakantie al flink druk.

donderdag 20 februari; dagje Manrique

In Haría drink ik m’n eerste Barraquito (zie later); lekker kopje koffie, maar slaat er door de drank stevig in zo om half elf ’s ochtends (en nu was het laagje Cuarenta Y Tres nog zeer bescheiden..) We wandelen daarna – min of meer toevallig – naar het woonhuis van César Manrique. Hij woonde daar in de 70-er jaren en drukte in die tijd een architectonische stempel op het eiland. Geboren op het eiland, naar New York verhuisd voor de kunst en daarna weer terug naar Lanzarote om daar als kunstschilder, beeldhouwer en architect het eiland  nog mooier te maken dan het als was… 

Zo heeft hij er bijvoorbeeld voor gezorgd dat er geen hoogbouw mocht komen (maximaal palmboomhoogte!)  Rijden verder langs de “Mirador del Río” met ’n geweldig uitzicht over het eilandje La Graciosa en langs Órzola om uit te zoeken hoe we met de veerboot naar het eilandje kunnen reizen. ’n Tapas lunch met chorizo-kroketjes, een inktvissalade en sardientjes naast de "natural pool" van  Punta Mejores maakt de dag kompleet!

vrijdag 21 februari; het mooiste strand van het eiland

Het mooiste en langste strand van Lanzarote bij Famara is “in beslag genomen” door de wave surfers. Een dag voordat de zandstorm losbarst zijn het maar laffe golfjes, maar het blijkt dat hier tientallen surfscholen bezig zijn om voornamelijk beginners de kneepjes van het vak bij te brengen; ik hoop dat ze de volgende dag niet de zee zijn op geweest….

zaterdag 22 februari; Calima

Het weekend staat in het teken van de Calima; een warme zandstorm vanuit Marokko. Die steekt een paar keer per jaar de kop op, maar zo heftig als deze keer blijkt heel bijzonder te zijn. De luchthavens sluiten en mensen krijgen last van hun ogen en luchtwegen. Behalve dat de lucht er heel spookachtig oranje-roze uitziet hebben wij er eigenlijk niet veel last van; sterker nog het levert wel mooie foto’s op! 

We wandelen door de oude straatjes van Teguise, de witte huisjes steken mooi af tegen de wonderlijke lucht.  (overigens heeft Manrique er voor gezorgd dat (bijna) alle huizen op het eiland wit zijn en de kozijnen en deuren alleen blauw, groen of bruin mogen zijn!)

En ja, als de storm is gaan liggen moet onze oude rode Toyota Yaris even naar de wasstraat om het rode zand weg te spoelen…

zondag 23 februari;  stormachtige lunch aan de kust

Na een bezoek aan het eerste huis van Manrique, gebouwd in grote luchtbubbels van lavastromen (ja je moet het zien om te geloven…) rijden we door de storm richting de kust en lunchen in Playa Honda bijna onder de landingsbaan van het vliegveld. Door het zand zien we geen steek, maar horen wel zo nu en dan vliegtuigen opstijgen. Blijkbaar zijn ze al weer een beetje back to business. En onder de oranje hemel laten we ons de puntillas fritas (kleine gefrituurde inktvisjes) goed smaken.

maandag 24 februari; barraquito

Als we vanaf de oostkust naar la Santa vertrekken is het ondertussen windstil, eenmaal aangekomen aan de westkust staat er weer een straffe windkracht 9 (maar zonder zand inmiddels); de windsurfers hebben de dag van hun leven en de branding is spectaculair. Ook  de barraquito – een lokaal kopje koffie met een flinke scheut 43, mooi geserveerd in verschillende laagjes – is schitterend en o zo lekker! Zo kunnen we de storm wel doorstaan. (hoewel we tijdens een wandelingetje over de kliffen moeite hebben om recht overeind te blijven!)

dinsdag 25 februari; the day after

Hoewel door de storm ook veel activiteiten van het carnaval zijn afgelast is het “the day after” het volksfeest uitgestorven in Arrecife, de hoofdstad van het eiland. Het leek ons leuk om langs de boulevard te flaneren en boodschapjes te doen. Maar (bijna) alles is dicht. Daar hadden we niet op gerekend… Gelukkig is de grote Lidl aan de rand van de stad wel open en komen we dus niet met lege handen thuis.

Eenmaal thuis lezen we de eerste berichten over het coronavirus dat  inmiddels op Tenerife is beland. ’t Komt steeds dichterbij. 1000 gasten “opgesloten” in een hotel. ’t Zou je maar gebeuren. Hoe goed het hier ook toeven is…
Bij één van de zwembekkens zitten we vlak naast ’n Italiaans echtpaar; oeps, als dat maar goed gaat…. Sowieso nu alvast maar de 3 W’s gaan hamsteren: water, wodka en wijn! ('n dag later in de Mercadona zagen we winkelwagens vol met water voorbij komen; de schrik zit er blijkbaar toch wel 'n beetje in....)