7202 Hartnell Drive

Ondertussen een paar dagen geleden aangekomen bij Andre en Chris in Austin. Voelt 'n beetje aan als thuiskomen nu we hier voor de 8ste keer gastvrij ontvangen worden! Ook het wegenplan van de hoofdstad van Texas beginnen we eindelijk te begrijpen, zodat we steeds makkelijker onze weg kunnen vinden.... Op naar de Golfsmith, de Round Rock outletstores, de golfbanen, de verschillende malls en de schitterende nieuwe HEB ('n supermarkt onder het motto "everyhting is bigger in Texas!" We kopen er ook een lot voor de Mega Millions loterij en hopen maar dat we de hoofdprijs van $107.1000.000,- zullen winnen..... Later blijkt dat al dat geld  aan onze neus is voorbij gegaan......

Maandagavond pikken we Mira op van het vliegveld; we kennen elkaar al 38 jaar en zien elkaar om de zoveel jaar aan deze of onze kant van de oceaan. Nu een paar dagen hier in Austin. Altijd weer heel gezellig! De eerste paar dagen is het heerlijk korte-broeken-weer; midden in de week komt er plotseling een koude dip voorbij. Ze voorspellen ook wat regen, maar vast niet genoeg om de grote droogte op te heffen. Zo ziet het grasveld van de Hartnell Drive er uit......

Tijdens een ritje door de "Hill Country" - het gebied rondom Austin - zien we dat ook Lake Travis bijna helemaal opgedroogd is (ze hebben ondertussen op de bodem van het meer dan ook heel wat auto's gevonden die door de eigenaren als gestolen waren opgegeven....)

Voor Mira - die erg into music is - is Austin een luilekkerland! Met meer dan 250 clubs en tientallen optredens elke dag is de stad met recht de muziek stad van Amerika. We kunnen er dan ook niet omheen om naar een optreden te gaan; we komen op advies van Mira's muziekvrienden uit Austin terecht in "The Saxon Pub" en zien Walt Wilkins en z'n band. Meer Texas kan je het niet krijgen...

Voor aanstaande zondag hebben we kaartjes voor één van de meest Amerikaanse liefhebberijen die er bestaan; de rodeo! (http://www.rodeoaustin.com/) En dat betekent dat we niet alleen getuige zullen zijn van het Mutton Bustin' (waarbij jonge cowboys en -girls zo lang mogelijk op hun wilde schaap moeten blijven zitten) maar ook good old Loretta Lynn, the First Lady of Country Music, zullen zien optreden.... Wie herinnert zich niet "Coal Miner's Daughter"...  ;-)

miles and miles of Texas (2).....

Woensdag lopen we vanaf hole 1 tot het einde mee met Joost. Helaas gaat z’n laatste put op hole 18 net langs de hole en gaan we niet naar hole 19…. Verloren op de laatste hole; ’t was een spannende match! Z’n tegenstander – Ryan Moore –  is hier blijkbaar redelijk populair want er waren – vooral later op de dag – veel “meelopers”, de eerste negen holes liep er een Nederlands echtpaar mee, de laatste negen waren we de enige Nederlandse fans. ’t Was trouwens überhaupt ontzettend druk, massa’s mensen rondom de greens en bij de afslagen. Terug in ’t hotel even lekker bij het zwembad liggen…

De tweede ronde dus geen Joost meer, maar nog wel 32 van de 64 sterren over. Waar ter wereld zie je – vanaf een kolossale tribune –  Ernie Else, Louis Oosthuizen, Justin Rose, Mateo Manassero, Jim Furyk en Henrik Stenson naast elkaar op de drivingrange staan? De afslag bij hole 1 is leuk, maar dat is één keer bam en wegwezen; op de drivingrangen blijven ze bammen…….

We hebben ook tijd gemaakt voor een bezoek aan de Biosphere 2 (de aarde is Biosphere 1!), nu onderdeel van de University of Arizona, maar in de jaren negentig een experiment waarbij 8 mensen 2 jaar volledig geïsoleerd in een gesloten biosfeer hebben doorgebracht.  Ik kon het me nog goed herinneren, ook de problemen die ze hadden met het zuurstofniveau. Toch al weer ruim 20 jaar geleden! Nu worden er door de universiteit allerlei experimenten uitgevoerd. Waanzinnig interessant! (http://b2science.org/ )

Na ons laatste ontbijt in de la Quinta laat ik – met m’n slaperige hoofd – de iPad mini bij het “coffee-station” liggen. (nog even ’n kop koffie meenemen voor onderweg!) Wanneer ik 'n paar minuten later terugkom is-t-ie weg….. Het personeel weet me te vertellen dat er geen andere gasten zijn geweest (’t is nog erg vroeg) Maar ja, waar zal-ie dan zijn..?! Gelukkig is Paul, ondanks de opwinding, wijs genoeg om ‘m via de “cloud” op te zoeken en blijkt dat-ie nog gewoon in het hotel is en via “find my iPad” (dan gaat-ie luid piepen) vinden we ‘m uiteindelijk in de voorraadkast in de tas van een medewerker van het hotel…. De jonge dame blijft volhouden dat ze ‘m van plan was om af te geven bij de receptie, maar wij worden boos en met lichte drang brengen we haar naar de receptie. En dat  is nu juist een doodzonde hier in de USA! Je mag niemand aanraken.  Heb – tegen m’n zin in – m’n verontschuldiging aangeboden, handen geschud en vervolgens zijn we vertrokken….

...vertrokken voor de lange tocht naar Austin; vandaag zo’n 9 uur en morgen nog eens ruim 5 uur. Nog in Tucson komen we langs de "Boneyard"; daar staan duizenden(!) vliegtuigen - vanwege het droge klimaat - opgeslagen, om uiteindelijk waarschijnlijk te worden ontmanteld. Militaire vliegtuigen maar ook heel veel 737's, 747's....
't Mooie van Amerika is dat we onderweg op onze satellietradio een golfzender hebben die de hele 3e ronde van begin tot einde verslaat. (en 's avonds in het hotel krijgen we op tv de volledige herhaling op Golfchannel. Maf dat we daar 3 dagen hebben rondgewandeld. Prachtige beelden vanuit de Snoopy de zeppelin, die de hele dag boven de baan brommend z'n rondjes maakt.

De routeplanner geeft bij vertrek aan dat we na 751 km voor het eerst moeten afslaan; miles and miles of Texas!

Joest Loeiten

Maandag en dinsdag wordt er druk geoefend door de deelnemers aan de World Golf Championship - Accenture Matchplay; er is per slot van rekening $ 9.000.000,- te verdelen. 't Is dan ook niet voor niets dat de hele top 64 van de wereld (op een paar na; Tiger durfde niet en Phil Mickelson en Adam Scott waren toe aan vakantie...) present is.
Leuk om eens zo'n oefenronde mee te maken. Er heerst een heel ontspannen sfeertje; de spelers praten met de toeschouwers en eigenlijk is het belangrijkste voor veel bezoekers het verzamelen van handtekeningen. Op petten, op foto's, op holevlaggen (die speciaal voor die reden verkocht worden in de PGA-shop). Telkens weer een groot spektakel als één van de sterren voorbij komt. Zelf vind ik het allerleukst dat je tijdens de oefendagen mag fotograferen en dat de spelers zelfs tijd maken voor selfies en andere foto's...

nummer 42 en nummer 3.756.908

Foto's nemen zal de rest van de dagen uit den boze zijn; je wordt subiet het terrein afgestuurd. Je mag niet eens een rugzakje meenemen, geen eten, geen water en de controle bij binnenkomst is welhaast net zo streng als op een vliegveld...

en wat een schitterende baan is het met al die saguaro's!

Nu weer snel - in onze oranje outfits - op pad naar de baan (30 minuten rijden, dwars door Tucson in de spits....); vandaag gaan we Joost de hele match tegen Ryan Moore volgen en hopen dat-ie wint, zodat hij dan morgen waarschijnlijk tegen Matt Kuchar - de titelverdediger - mag spelen. De match van Joost zal wel niet vaak in beeld komen tijdens de TV-uitzending; hoe vaak we wel niet aan andere toeschouwers hebben moeten uitleggen dat hij de rising star uit Nederland is...! Aah, Joest Loeiten!

't wilde westen

Wanneer je over de enorme vlakten van New Mexico rijdt kost het erg weinig moeite om het asfalt weg te denken en er een kudde bizons, een paar Apache indianen te paard en een postkoets bij te bedenken. Je waant je werkelijk in het Wilde Westen van ’t einde van de 19^e eeuw! Temeer omdat er in verschillende dorpjes nog oude saloons en general stores uit die tijd overeind staan en de meeste mannen grote cowboyhoeden en -laarzen dragen. Chloride – een oud zilvermijnstadje – was rond de eeuwwisseling een druk dorp; maar nadat de zilverprijs kelderde liep het dorp leeg en deed de eigenaar van de winkel de deur op slot en liet de zaak de zaak. Pas na 70 jaar kocht een ouder echtpaar de winkel en ging de tent voor het eerst weer open! Ze troffen daar de hele inventaris – koopwaar incluis – onder een dikke laag stof en vleermuispoep aan. Na een flinke schoonmaakbeurt hebben ze er een mooi museumpje van gemaakt. Dochterlief ratelt bij elke nieuwe bezoeker haar (leuke) verhaaltje af, maar als blijkt dat we uit Nederland komen gaat het gesprek al snel over Amsterdam en Koninginnedag…..

Het stadje waar we logeren heette voorheen Hot Springs (’t ligt bovenop een warmwaterbron en er zijn dan ook verschillende badhuizen met helende spa behandelingen), maar is in 1950 vernoemd naar een destijds populair radioprogramma en luistert sindsdien naar de wonderlijke naam Truth or Consequences (T or C). Naast de spa-baden is T or C ook bekend vanwege de “Spaceport America”, vanwaar Richard Branson zijn vluchten into space wil gaan uitvoeren (voor € 250.000 mag je een tochtje maken!) Bovendien is er een prachtige desert-course golfbaan waar we zondagochtend vroeg als eerste door de baan gaan. (waren we net gewend aan de 7 uur tijdsverschil, zijn we nu weer door een tijdgrens gegaan en dus weer een uur te vroeg wakker….) Het dorp wil ook een artistiek tintje krijgen en heeft ondertussen een kleurrijk uiterlijk.

De volgende bestemming – Silver City – is ook groot geworden door goud en zilver. Ondertussen is het een wonderlijk dorp geworden met voornamelijk weirdo’s en kunstenaars. Hier veel muurschilderingen, een chique biologische supermarkt en een stuk of 4 fietsenwinkels. Dat is erg  on-amerikaans want niet veel Amerikanen fietsen; behalve Lance Armstrong dan, maar ja, die deed het weer niet biologisch schijnt….

Onder het motto “weg van de snelweg” hebben we dit rondje New Mexico gedaan en aan het einde zelfs een by-way van de by-way genomen; een ruig stuk onverharde weg door de Black Hills. Geheel voor eigen risico, zo zei het bord bij het begin van de rit. Nou, het was wat bumpy hier en daar, maar in Namibië kunnen ze een puntje zuigen aan dit soort wegen….

In Tucson kiezen we vanwege de locatie (downtown) weer eens voor de La Quinta; wanneer we later de reviews lezen blijkt het een “house of horors” te zijn (oud, vies, gehorig….). Maar wanneer we verder zoeken blijkt het  maanden dicht te zijn geweest vanwege renovaties en dat het pas per 1 februari weer open is gegaan. Bij aankomst blijken de renovaties nog niet helemaal af te zijn…. De kamers zien er prachtig uit maar verder moet er nog ’t één en ander gebeuren. Da’s blijkbaar een goede reden voor de mevrouw achter de provisionele balie om ons een fijne upgrade te geven naar een mooie executive room met ‘n groot balkon. En dat is heerlijk nu het hier bij aankomst 35°C was; alweer een record voor de regio! (aan het begin van onze trip hadden we record lows…..)

Vandaag gaan we naar “the Golf Club at Dove Mountain” (http://www.thegolfclubatdovemountain.com/) om de tweede oefendag voor de Matchplay Championship mee te beleven. Helaas is het veeeel te warm om de UNOX sneeuwmutsen op te zetten dus we zullen morgen iets minder makkelijk te spotten zijn op TV (Sport 1)…..

miles and miles of Texas....

(hierboven staat een youtube filmpje; deze is helaas niet te zien op de iPad)

wow!

De autorit die we maken van Big Bend naar Marfa loopt voor een groot gedeelte door het Big Bend Ranch State Park en staat volgens National Geographic in de top tien van de mooiste routes in de US. En inderdaad hebben we een aantal bijzondere "wow-momenten" gehad. Trouwens ook tijdens de lunch in een klein Mexicaans restaurant in het grensplaatsje Presidio; de salad-bar gerechtjes, die we bij de enorme burrito's kregen, hebben nog een flinke poos voor brandende lippen gezorgd.... Wow!

Bestemming van vandaag is Marfa; een stadje van niks, midden in de woestijn. Nadat het plaatselijke fort na afloop van de tweede wereldoorlog gesloten werd was ook dit stadje gedoemd een "ghosttown" te worden.Totdat kunstenaar Donald Judd uit New York het fort in de jaren 80 kocht en het omtoverde tot een bijzonder museum voor moderne kunst (http://www.chinati.org). Nu is het een levendig stadje met allerlei galeries, restaurants en overnachtingsmogelijkheden en stroomt het - vooral tijdens het weekend - vol met kunstliefhebbers van de oost- en westkust. We ontmoeten er een paar bijzondere lieden. Zo is daar de eigenaresse van een galerie die ons op haar rug vanaf haar bureau aanspreekt; ze vraagt uiteindelijk om een lift naar Austin, daar resideert een bijzondere chiropracter. En de gids die ons ruim 2 uur rondleidt door de Chinati Foundation; hij kent alle musea van Nederland op z'n duimpje, omdat hij jaarlijks voor het Film Festival Rotterdam werkt. Hij heeft mooie verhalen.
(Marfa teert ook nog steeds op het feit dat de speelfilm "Giant" met James Dean er opgenomen is; het hotel waar de filmsterren logeerden lijkt een soort bedevaartoord voor filmliefhebbers)

We logeren een nachtje in één van de vintage trailers van El Cosmico (http://elcosmico.com/); ze hebben een paar schitterend gerestaureerde caravans, die luisteren naar even zo mooie namen. Wij bivakkeren in de Royal Mansion; hadden graag in Little Pinky overnacht, maar die bleek ietwat aan de kleine kant. Heerlijk kamperen en van alle gemakken voorzien. Alleen de (prive-) buitendouche was in combinatie met de nachtvorst niet erg comfortabel.... Volgens de Lonely Planet is dit "one of the funkiest choices in all of Texas"! Past mooi bij Marfa.
We laten de sjieke restaurants links liggen en gooien een "meatlovers-pizza" in de oven en maken er een mooie camping-maaltijd van. (die oven komt trouwens 's ochtends goed van pas om een beetje op temperatuur te komen; wanneer even later de zon opkomt breekt er weer een schitterende en warme dag los!)

Op Valentijn's Dag rijden we rond het middaguur - hoe kunnen we het zo gepland hebben? - door Valentine! We willen er lunchen, maar zijn er al doorheen gereden voor we er erg in hebben. Het schijnt dat half Amerika z'n Valentine-kaart via het lokale postkantoor verstuurt om het speciale hartvormige poststempel op de enveloppe te krijgen. Het gerucht gaat dat het postkantoor in verband met het teruglopende inwonersaantal op de nominatie staat om gesloten te worden. Hoe moet het dan voortaan met de kaarten....?

"everything is bigger in Texas".....

….zo luidt de slogan. En dat gaat zeker op voor de enorme afstanden! We hebben inmiddels de pelikanen en dolfijnen van de Golf van Mexico achter ons gelaten en zijn na 2 lange ritten langs de Rio Grande aangekomen bij het Big Bend National Park in het zuidwesten van Texas. (Texas is – na Alaska – de één na grootste staat van de USA) Het miezerige en koude weer onderweg (we hebben zelfs de ruiten moeten krabben!) maakten het een saaie tocht met als “hoogtepunten” de regelmatige paspoortcontrole door de bordercontrol  en de snuffelhonden die opzoek zijn naar Mexicanen onder de achterklep… Ondanks het hoge hek langs de grens lukt het blijkbaar nog steeds om het land van de onbegrensde mogelijkheden binnen te komen….

Ons “little house on the prairie” is bepaald niet groot maar na een week hotelkamers een verademing! Zo kunnen we lekker schommelen op het verandaatje van onze casita, ontbijten aan ons ontbijttafeltje en tegelijkertijd naar de 1000m heren en dames kijken op het iPadje….  De casitas staan net buiten het National Park op steenworp afstand van Terlingua, een ghosttown dat na het sluiten van de mijnen in de vijftiger jaren leegliep en vervallen raakte. Nu hebben een paar artistiekelingen en restaurateurs  zich gevestigd in de vervallen gebouwen; we hebben er heerlijk gegeten in het “Starlight Theater” ! (en ook weer ‘ns een keer zelf gekokkereld in ons keukentje)

leuk partijtje hoefijzer werpen...

 Het Big Bend NP ligt aan een grote bocht in de Rio Grande en biedt woestijn, bergen en de rivier dus. Je kan hier heel verschillende spectaculaire wandelingen maken en het zal waarschijnlijk een eldorado zijn voor geologen. Voorzien van allerlei tips wat te doen bij een “bear- of mountain lion encounter” maken we een paar fikse wandelingen. Volgens de laatste tellingen lopen er zo’n 12 mountain lions en 2 dozijn zwarte beren in het enorme gebied; de kans dat je er één van deze schuwe beesten tegenkomt is dus erg klein, maar toch gebeurt het ongeveer 130 keer per jaar. ’t Zal je maar gebeuren…. Ik ben meer huiverig voor de slangen – daar zijn er veel meer van! – maar die vinden het waarschijnlijk nog een beetje koud. (hoewel we  de 20°C hebben gepasseerd!)

Het lijkt verdorie wel de belangrijkste feestdag van het jaar…. Morgen is het “Valentine’s Day` en dat zullen we weten ook! De winkels en TV staan er bol van.  Maar ´ns kijken wat er gaat gebeuren…!

rusthuis aan de kust

Oh, oh, oh wat was het koud…. We waren dan ook de enigen in de baan en werden al snel de “crazy Dutchmen” genoemd door het personeel van de Palmilla Beach Golfclub. Door de straffe wind voelde het aan als -5°C en na 3 holes waren de meeste vingers dan ook gevoelloos, waardoor het spel er niet op vooruit ging. Gelukkig lagen de complimentary flesjes water in het koelboxje op de buggy onder een dikke laag ijsblokjes; service staat hier hoog in het vaandel….!

Twee dagen later spelen we op de South Padre Island (SPI) Golfcourse onder andere omstandigheden; de 20°C vraagt om korte broeken en mouwen, maar de muggen zorgen ervoor dat we alles bedekt moeten houden. De hoge temperatuur en het feit dat de baan aan de lagune ligt zorgen voor een overvloed aan deze beestjes en het Canadese echtpaar waar we samen mee spelen wordt dan ook volledig lek geprikt. Tja, zo is er altijd wel wat….

Onderweg van Aransas naar Harlingen bezoeken we in Corpus Christi de USS Lexington; het kolossale vliegdekschip dat Pearl Harbour heeft overleefd. ’n Indrukwekkende ervaring – qua formaat, maar vooral qua historie – net nu een dag eerder een nieuw monument ter ere van de Texaanse Vietnam veteranen is onthuld aan boord. Door de jetlag zijn we weer heerlijk vroeg en hebben de boot praktisch voor ons alleen….

We logeren op SPI in de la Quinta; de afgelopen jaren maken we vaak gebruik van deze hotelketen. Altijd prima, maar deze keer is het anders. Al snel blijkt dat het hotel erg populair is bij de Winter Texans, het lijkt meer op een rusthuis dan een hotel! Wij vallen ’n tikkeltje uit de toon, vooral als we ’s avonds tijdens het diner niet meedoen met de linedance….. Wel ’n mooi plekje aan het strand. Het eiland zelf is een eldorado voor zonliefhebbers en vogelaars; het asfalt en de hotels houden na een paar miles op, daarna is het puur natuur. Voornamelijk zand…..

Het tijdverschil tussen Sotchi en Harlingen is 10 uur; dat maakt live kijken naar de Olympische Spelen in principe erg lastig. Met name ook omdat de Amerikanen niet geïnteresseerd zijn in schaatsen (’n beetje wanneer  Shani Davis mee doet!), maar ook omdat het onmogelijk is om via het internet het verslag van de NOS te zien (in verband met de rechten), zo hadden we 4 jaar geleden geconstateerd. Maar ja, dan ken je Paul nog niet. Hij heeft uren en uren zitten puzzelen en heeft het nu voor elkaar dat Ziggo denkt dat we thuis kijken en komen de beelden nu via Leiden bij ons binnen! Dus liggen we om half zes ’s ochtends naar Sven en Irene te kijken; soms is het handig die jetlag! Later - onderweg naar Del Rio – zien we tijdens ’n pitstop bij Starbucks op de iPad dat we weer een medaille-trio hebben, nu bij de 500 meter. Op de TV zien we dat Nederland zelfs derde staat in het medailleklassement! Even ’n klein feestje…..

Breaking News bij alle grote netwerken tijdens het ontbijtnieuws: de eerste NFL American Football speler komt uit de kast. Nu de eerste topgolfer nog!  Overigens ziet het weer er voor de Matchplay Championship van volgende week in Tucson erg goed uit!

koude start.....

Twee derde van de Verenigde Staten is bedekt door sneeuw of ijs en ruim 80% beleeft temperaturen onder het vriespunt. De ene “arctic storm” na de ander trekt over het midden van het land en stuwt extreem koude lucht naar het zuiden. ’t Is blijkbaar zo bijzonder dat elke nieuwsbulletin grotendeels gevuld wordt met gewauwel over de kou. Een klein stukje New Mexico en Florida en de zuidkust van Texas hebben het net iets warmer. Maar ja, dan hebben we het over 5°C en met de harde wind is ook hier de chillfactor flink onder nul. De Winter Texans (Amerikanen uit de rest van het land die in grote getalen de winter doorbrengen in het doorgaans behaaglijke Texas) lopen er beteuterd bij…. 

De eerste paar dagen van onze trip bezoeken we de Barrier Islands – een strook van langgerekte smalle eilanden die voor bijna de hele zuidkust van Texas liggen – en rijden na 10 uur vliegen meteen door naar Galveston Island. Galveston – het Zandvoort van Houston – ziet er waarschijnlijkk heel leuk uit als het 20 graden warmer is. Maar ook nu is het  oude centrum – verlicht met gaslantaarns –  van de stad een bezoek waard; de Ice Storage uit 1911 zou deze dagen weinig klandizie hebben….

Onderweg naar Mustang Island en de Holiday Inn Express in Port Aransas bezoeken we het Aransas National Wildlife Refuge en constateren dat het meeste wildlife binnen bij de kachel zit. Tijdens een korte hike zien we wel 2 “Whooping Cranes”! Dat zijn zeer zeldzame – bijna uitgestorven – kraanvogels: de weinige die er nog zijn overwinteren hier in Aransas. Ze zullen het ook wel koud hebben….

Morgen reizen we al weer door naar South Padre Island. Dit gebied rondom Harlingen bij de grens met Mexico ligt in de sub-tropen en zal naar verwachting wel wat opwarming geven. Trouwens ook de weervoorspellers hier beloven betere temperaturen. Op SPI wordt het zondag en maandag al weer  rond de 25°C !!

We zijn ons inmiddels goed aan het inpakken om straks te gaan golfen op de Palmilla Beach Golfclub (http://palmillabeach.com/golf ). Alle weermannen blijven maar waarschuwen, maar laten we wel wezen: wij zijn wel wat gewend. Bovendien hebben we een paar dagen geleden geboekt en zijn de greenfee’s niet refundable….  ;-) 

Het kan hier trouwens wel vaker spoken begrijpen we, want alle huizen op de smalste gedeelten van de eilanden staan op palen van minimaal 3 meter hoog.

(kaart kan je vergroten door aan te klikken)

Vanaf Houston rijden we meteen door naar Galveston Island aan de Golf van Mexico. Vanaf Galveston rijden we langs de kust - langs Corpus Christi, Port Aransas en Harlingen naar South Padre Island. Vervolgens volgen we grotendeels de Rio Grande en de grens met Mexico richting het Big Bend National Park waar we 2 nachten in een blokhut logeren. Na een overnachting in het artistieke Marfa (in een oude caravan... http://elcosmico.com/ ) maken we een kleine D-tour door New Mexico en logeren in Truth or Consequences (tja, zo heet dat stadje echt!) en het oude mijnstadje Silver City. Dan op naar Tucson (spreek uit: Toeson) in Arizona; daar zijn we bijna 5 dagen om Joost Luiten aan te moedigen tijdens het Accenture Match Play Championship in Marana. (nu maar hopen dat-ie door de eerste ronde komt!) Tot slot een lange ruk naar Austin - in 2 dagen - om de laatste 10 dagen bij André en Chris door te brengen.