't wilde westen

Wanneer je over de enorme vlakten van New Mexico rijdt kost het erg weinig moeite om het asfalt weg te denken en er een kudde bizons, een paar Apache indianen te paard en een postkoets bij te bedenken. Je waant je werkelijk in het Wilde Westen van ’t einde van de 19^e eeuw! Temeer omdat er in verschillende dorpjes nog oude saloons en general stores uit die tijd overeind staan en de meeste mannen grote cowboyhoeden en -laarzen dragen. Chloride – een oud zilvermijnstadje – was rond de eeuwwisseling een druk dorp; maar nadat de zilverprijs kelderde liep het dorp leeg en deed de eigenaar van de winkel de deur op slot en liet de zaak de zaak. Pas na 70 jaar kocht een ouder echtpaar de winkel en ging de tent voor het eerst weer open! Ze troffen daar de hele inventaris – koopwaar incluis – onder een dikke laag stof en vleermuispoep aan. Na een flinke schoonmaakbeurt hebben ze er een mooi museumpje van gemaakt. Dochterlief ratelt bij elke nieuwe bezoeker haar (leuke) verhaaltje af, maar als blijkt dat we uit Nederland komen gaat het gesprek al snel over Amsterdam en Koninginnedag…..

Het stadje waar we logeren heette voorheen Hot Springs (’t ligt bovenop een warmwaterbron en er zijn dan ook verschillende badhuizen met helende spa behandelingen), maar is in 1950 vernoemd naar een destijds populair radioprogramma en luistert sindsdien naar de wonderlijke naam Truth or Consequences (T or C). Naast de spa-baden is T or C ook bekend vanwege de “Spaceport America”, vanwaar Richard Branson zijn vluchten into space wil gaan uitvoeren (voor € 250.000 mag je een tochtje maken!) Bovendien is er een prachtige desert-course golfbaan waar we zondagochtend vroeg als eerste door de baan gaan. (waren we net gewend aan de 7 uur tijdsverschil, zijn we nu weer door een tijdgrens gegaan en dus weer een uur te vroeg wakker….) Het dorp wil ook een artistiek tintje krijgen en heeft ondertussen een kleurrijk uiterlijk.

De volgende bestemming – Silver City – is ook groot geworden door goud en zilver. Ondertussen is het een wonderlijk dorp geworden met voornamelijk weirdo’s en kunstenaars. Hier veel muurschilderingen, een chique biologische supermarkt en een stuk of 4 fietsenwinkels. Dat is erg  on-amerikaans want niet veel Amerikanen fietsen; behalve Lance Armstrong dan, maar ja, die deed het weer niet biologisch schijnt….

Onder het motto “weg van de snelweg” hebben we dit rondje New Mexico gedaan en aan het einde zelfs een by-way van de by-way genomen; een ruig stuk onverharde weg door de Black Hills. Geheel voor eigen risico, zo zei het bord bij het begin van de rit. Nou, het was wat bumpy hier en daar, maar in Namibië kunnen ze een puntje zuigen aan dit soort wegen….

In Tucson kiezen we vanwege de locatie (downtown) weer eens voor de La Quinta; wanneer we later de reviews lezen blijkt het een “house of horors” te zijn (oud, vies, gehorig….). Maar wanneer we verder zoeken blijkt het  maanden dicht te zijn geweest vanwege renovaties en dat het pas per 1 februari weer open is gegaan. Bij aankomst blijken de renovaties nog niet helemaal af te zijn…. De kamers zien er prachtig uit maar verder moet er nog ’t één en ander gebeuren. Da’s blijkbaar een goede reden voor de mevrouw achter de provisionele balie om ons een fijne upgrade te geven naar een mooie executive room met ‘n groot balkon. En dat is heerlijk nu het hier bij aankomst 35°C was; alweer een record voor de regio! (aan het begin van onze trip hadden we record lows…..)

Vandaag gaan we naar “the Golf Club at Dove Mountain” (http://www.thegolfclubatdovemountain.com/) om de tweede oefendag voor de Matchplay Championship mee te beleven. Helaas is het veeeel te warm om de UNOX sneeuwmutsen op te zetten dus we zullen morgen iets minder makkelijk te spotten zijn op TV (Sport 1)…..