week 1 van dag tot dag in beeld...

dinsdag 18 februari;  vertraging

Voor dag en dauw vliegen we naar Lanzarote; na onze businessclass vlucht naar Zuid Afrika  hebben we onszelf ook deze keer weer verwend en zitten voor ’n tientje extra op de voorste rij met lekker veel beenruimte! De zelfgemaakte wraps met gerookte zalm doen haast niet onder voor het ontbijt van British Airways. Het blijft altijd een beetje behelpen met Transavia…

Één van de medepassagiers besloot vlak voor het sluiten van de deur dat-ie toch niet mee durfde te vliegen en rende min of meer het toestel uit, gevolgd door z’n vrouw en jonge zoontje. (’t arme knaapje loopt zo mooi een heerlijke vakantie mis). Zij waren rap van boord, maar de koffers leverden meer problemen op. Pas na ’n half uurtje waren ze allemaal getraceerd en konden we vertrekken.

Hij zal helaas nooit te weten komen dat we een heerlijke rustige vlucht hadden met prachtig uitzicht over het Westland...

woensdag 19 februari; dooif ist toot….

Na een dagje acclimatiseren en het verkennen van Charco del Palo,  vliegt er ‘s avonds een duif met een knal tegen de schuifpui van onze Casita Luz A3. Vervolgens fladdert-ie ietwat verdwaasd naar binnen en raap ik ‘m  - heldhaftig als ik ben - op en zet ‘m in de tuin op ’n muurtje. Net te laat ontdek ik op het dak een torenvalk die het arme beestje op de hielen had gezeten en nu z’n kans greep… Vlak voor m’n neus houdt de valk het duifje – die nog even tegensputtert - in de houdgreep, maar al rap moet ik - à la Toon Hermans - constateren dat die dooif toot is…. M’n eerste “kill” in dierenland.

Charco del Palo - een klein dorpje aan de noordoostkust van het eiland – is 50 jaar geleden door een Duitser gesticht. Het is een vrij groot naturistendorp met een kleine supermarkt en een paar restaurants. Aan de rotsachtige kust zijn een paar natuurlijk zwembekkens. Het is hier - mede door het heerlijke weer -  mooi toeven, en in de voorjaarsvakantie al flink druk.

donderdag 20 februari; dagje Manrique

In Haría drink ik m’n eerste Barraquito (zie later); lekker kopje koffie, maar slaat er door de drank stevig in zo om half elf ’s ochtends (en nu was het laagje Cuarenta Y Tres nog zeer bescheiden..) We wandelen daarna – min of meer toevallig – naar het woonhuis van César Manrique. Hij woonde daar in de 70-er jaren en drukte in die tijd een architectonische stempel op het eiland. Geboren op het eiland, naar New York verhuisd voor de kunst en daarna weer terug naar Lanzarote om daar als kunstschilder, beeldhouwer en architect het eiland  nog mooier te maken dan het als was… 

Zo heeft hij er bijvoorbeeld voor gezorgd dat er geen hoogbouw mocht komen (maximaal palmboomhoogte!)  Rijden verder langs de “Mirador del Río” met ’n geweldig uitzicht over het eilandje La Graciosa en langs Órzola om uit te zoeken hoe we met de veerboot naar het eilandje kunnen reizen. ’n Tapas lunch met chorizo-kroketjes, een inktvissalade en sardientjes naast de "natural pool" van  Punta Mejores maakt de dag kompleet!

vrijdag 21 februari; het mooiste strand van het eiland

Het mooiste en langste strand van Lanzarote bij Famara is “in beslag genomen” door de wave surfers. Een dag voordat de zandstorm losbarst zijn het maar laffe golfjes, maar het blijkt dat hier tientallen surfscholen bezig zijn om voornamelijk beginners de kneepjes van het vak bij te brengen; ik hoop dat ze de volgende dag niet de zee zijn op geweest….

zaterdag 22 februari; Calima

Het weekend staat in het teken van de Calima; een warme zandstorm vanuit Marokko. Die steekt een paar keer per jaar de kop op, maar zo heftig als deze keer blijkt heel bijzonder te zijn. De luchthavens sluiten en mensen krijgen last van hun ogen en luchtwegen. Behalve dat de lucht er heel spookachtig oranje-roze uitziet hebben wij er eigenlijk niet veel last van; sterker nog het levert wel mooie foto’s op! 

We wandelen door de oude straatjes van Teguise, de witte huisjes steken mooi af tegen de wonderlijke lucht.  (overigens heeft Manrique er voor gezorgd dat (bijna) alle huizen op het eiland wit zijn en de kozijnen en deuren alleen blauw, groen of bruin mogen zijn!)

En ja, als de storm is gaan liggen moet onze oude rode Toyota Yaris even naar de wasstraat om het rode zand weg te spoelen…

zondag 23 februari;  stormachtige lunch aan de kust

Na een bezoek aan het eerste huis van Manrique, gebouwd in grote luchtbubbels van lavastromen (ja je moet het zien om te geloven…) rijden we door de storm richting de kust en lunchen in Playa Honda bijna onder de landingsbaan van het vliegveld. Door het zand zien we geen steek, maar horen wel zo nu en dan vliegtuigen opstijgen. Blijkbaar zijn ze al weer een beetje back to business. En onder de oranje hemel laten we ons de puntillas fritas (kleine gefrituurde inktvisjes) goed smaken.

maandag 24 februari; barraquito

Als we vanaf de oostkust naar la Santa vertrekken is het ondertussen windstil, eenmaal aangekomen aan de westkust staat er weer een straffe windkracht 9 (maar zonder zand inmiddels); de windsurfers hebben de dag van hun leven en de branding is spectaculair. Ook  de barraquito – een lokaal kopje koffie met een flinke scheut 43, mooi geserveerd in verschillende laagjes – is schitterend en o zo lekker! Zo kunnen we de storm wel doorstaan. (hoewel we tijdens een wandelingetje over de kliffen moeite hebben om recht overeind te blijven!)

dinsdag 25 februari; the day after

Hoewel door de storm ook veel activiteiten van het carnaval zijn afgelast is het “the day after” het volksfeest uitgestorven in Arrecife, de hoofdstad van het eiland. Het leek ons leuk om langs de boulevard te flaneren en boodschapjes te doen. Maar (bijna) alles is dicht. Daar hadden we niet op gerekend… Gelukkig is de grote Lidl aan de rand van de stad wel open en komen we dus niet met lege handen thuis.

Eenmaal thuis lezen we de eerste berichten over het coronavirus dat  inmiddels op Tenerife is beland. ’t Komt steeds dichterbij. 1000 gasten “opgesloten” in een hotel. ’t Zou je maar gebeuren. Hoe goed het hier ook toeven is…
Bij één van de zwembekkens zitten we vlak naast ’n Italiaans echtpaar; oeps, als dat maar goed gaat…. Sowieso nu alvast maar de 3 W’s gaan hamsteren: water, wodka en wijn! ('n dag later in de Mercadona zagen we winkelwagens vol met water voorbij komen; de schrik zit er blijkbaar toch wel 'n beetje in....)