culi-klets 2 (in samenwerking met Janneke Vreugdenhil...)

Culinair schrijfster Janneke Vreugdenhil verblijft momenteel ook in Thailand en heeft de afgelopen 4 weken leuke verhalen geschreven voor haar "Janneke Kookt" pagina in de de zaterdageditie van de NRC (+ elke keer een heerlijk recept...) Onderstaand het verhaal van zaterdag 25 februari.

De verhalen zijn heel herkenbaar; hoe vaak heb ik lang de menukaart bestudeerd en krijg dan bij mijn keuze te horen "no have"...Of eindelijk een Thaise omelet met miereneieren op de kaart gevonden. Meteen besteld, maar bij het bestuderen van m'n bord was er geen eitje te vinden; "no season for ant eggs"...(in mei leggen alle mieren een ei...). Dan maken ze dus gewoon een ander soort omelet zonder iets te melden. 

En als ik zo'n enorme menukaart grondig wil bestuderen staat er meestal iemand naast je met opschrijfblokje en pen in de aanslag. Onderstaande overheerlijke Pad Thai ging zonder veel problemen overigens: weinig keus, meeste was "finnies".....

(foto: moi)

Koekeloeren onder deksels in Thailand  (Janneke kookt) 

Mijn favoriete type restaurants in Thailand zijn denk ik toch de kraampjes waar een rij grote, rondbuikige aluminium pannen staat opgesteld. Wat ik dus ontzettend grappig vind aan Thaise restaurants is dat ze vaak ellenlange menukaarten hebben, maar dat die slechts een vage indicatie geven van wat er bij zo’n eetgelegenheid op enig moment – wanneer het seizoen, het aanbod van de markt of het humeur van de chef het toelaat – wellícht te bestellen valt. Tijdens eerdere reizen door Thailand, toen ik dit nog niet wist, liep dat weleens uit op teleurstellingen. „Ha, ze hebben krab!” riep ik dan opgewonden, in gedachten al sabbelend op een sappig pootje. Of: „Kijk, ze hebben pla neung manao, laten we hier gaan eten.” (Klopt, dat is de gestoomde vis in pittige limoensaus waarvan het recept op 21 mei 2022 in NRC stond – het is nog te vinden in het online archief van de krant.) 

Een restaurantje op Koh Lanta waar we recentelijk aanschoven maakte het wel heel bont. Ze hadden een menukaart van een A4’tje of zes waarop zo’n 90 procent van de gerechten was weggetaped met zwart plakband. Vervolgens aten we er een verrukkelijk bordje rijst met geroosterde eend, dus mij hoort u niet klagen hoor. Integendeel, ik ben inmiddels de lol gaan inzien van dit soort situaties. Reizen door Thailand is één groot culinair avontuur. 

Tegenover zulke restaurants met bijbels van menukaarten staan de talloze straatkarretjes die slechts één enkel ding verkopen. Noedelsoep. Barbecuekip. Pad thai. Gefrituurde vleesballetjes. Mosselen. Thaise pannenkoeken. Gegrilde inktvis. Insecten. Ingewanden. Sticky rice. Soms staan er een paar plastic krukjes en een enkel tafeltje, zodat je de betreffende specialiteit ter plaatse kunt verorberen. Soms zijn het louter afhaalplekken. Bij die waar je de meeste scooters af en aan ziet rijden moet je zijn. 

Maar mijn favoriete type restaurants in Thailand zijn denk ik toch de kraampjes waar een rij grote, rondbuikige aluminium pannen staat opgesteld. Soms zijn het er drie, soms wel een stuk of twaalf. Wanneer je aanschuift bij zo’n pannenrestaurantje weet je in elk geval zeker dat je authentiek Thais te eten krijgt. Wat je vaak niet zeker weet is wát je eet. Ja, je mag onder de deksels koekeloeren, maar zonder de naam van een gerecht of een indicatie van de ingrediënten blijft het een soort Russische roulette. 

(foto: Janneke Vreugdenhil)

Soms heb je geluk, zoals vorig jaar in Khao Sok, toen ik een bord kostelijke gebakken meerval met vijf miljoen pepers, spiegeleieren, rijst en komkommer kreeg voorgezet. Dat werd een van de lekkerste en meest memorabele ontbijtjes van mijn leven. (We reden er vorige week zo goed als langs, dus huppetee, even het weggetje naar het natuurpark ingeslagen en ja hoor, het kraampje stond er nog. Drie kwartier later reden we met een buik vol glasnoedelsalade, panangcurry en peperige kousenband weer door richting Khao Lak.) 

En soms heb je ook gewoon pech. Toen we twee weken geleden, op doorreis naar Khanom, de grote stoepa in Nakhon Si Thammarat hadden bezocht wilden we snel iets eten bij zo’n pannenrestaurantje. We wezen op een pan met troebele, donkerbruine bouillon en op een pakje eiermie en kregen even later twee bordjes soep voorgezet. Nu is er weinig wat ik niet lust, maar deze noedelsoep met grauwe brokken milt en een misselijkmakende hoeveelheid steranijs kon ik echt niet eten. Wat we toen deden? We rekenden beschaamd af, gaven een vette fooi en probeerden het een stukje verderop nog eens bij een ander pannenrestaurantje, op het parkeerterrein van een 7-Eleven-supermarkt. Wat denkt u? Een van de beste gele curry’s die ik ooit at.

Hopelijk komt er nog een culi-klets 3 over de boodschappen, eigen kookkunsten en bijzondere restaurantjes. Leuk om hier alle ingrediënten zo makkelijk te kunnen kopen op de markt of bij de sjieke Gourmet Market in het Bluport winkelcentrum, en de 2 iets mindere supers Tesco Lotus en de Big C (onderdeel van het Franse Casino, dus veel Casino huismerk producten: vanmiddag heerlijke paté op een knapperige baguette gesmeerd) Ook hier is het soms schrikken van de prijzen, maar dan voornamelijk van die van de westerse producten. Zo had Paul laatst behoefte aan een pizza, dus wij naar  Villa Market, misschien wel de sjiekste winkel waar je alleen westerlingen ziet: voor 2 diepvriespizzaatjes en een zakje mozzarella betaal je daar zo'n €20... (veel voordeliger om door Grab 2 echte pizza's te laten bezorgen!)

Communicatie is - vooral op het 'platteland' - vaak lastig in een eetgelegenheid. Daarvoor zou ik Google Translate willen adviseren: een geweldige app die soms een hilarische vertaling voorstelt, maar meestal perfect werkt. Ook handig voor opschriften en in winkels. En praten met de caddies gaat ook vaak via de App; je typt de zin in het Nederlands en een damesstem vertelt het in het Thais. Toen ik schreef dat ik op die par 3 een hole-in-one zou slaan was het even lachen, maar ze wisten wel beter...

สุดยอด! (=super!)