oorlogsellende

De ochtenden in Saigon beginnen met een fantastisch ontbijt in de buitenlucht op de bovenste verdieping van het Majestic Hotel met prachtig uitzicht over de Saigon River; locatie top, buffet ook niet verkeerd!


We zijn weer opgescheept met een jonge onverstaanbare gids; gelukkig hebben we onszelf goed voorbereid, dus komen we er wel uit. (rouwcded = crowded) Chauffeur Dic begrijpt vaak eerder wat we vragen dan Xing en dat is op z’n minst niet erg gebruikelijk. Xing beëindigt bovendien elke zin met ’n bête lachje. Saigon heeft natuurlijk ’n bijzondere geschiedenis en heeft ’n grote Chinese gemeenschap overgehouden aan de 1000 jaar durende Chinese overheersing, de kathedraal (en het katholicisme), heerlijke croissants en fijne kaasplateaus aan 100 jaar Frans Indochina en ’n boel ellende aan 20 jaar Amerikanen. De dagen hier staan in het teken van de Vietnam oorlog (die noemen ze hier trouwens de Amerikaanse oorlog). Het ‘War Remnants Museum’ toont misselijkmakende beelden van de gevolgen van de bommen, agent orange en ontbladeringsmiddelen; de bezoekers lopen doodstil en sommigen met tranen in de ogen door dit indrukwekkende museum. Hoewel één en ander zich in onze tienerjaren afspeelde hebben we natuurlijk wel de herinneringen. We rijden bijvoorbeeld door het dorp waar deze foto gemaakt is.


De Amerikaanse toeristen zijn overigens wel weer welkom; Vietnam kijkt voorwaarts, niet naar het verleden. Het ‘ Paleis van de Hereniging’, waar in 1975 de tanks van de Vietcong door de hekken reden geeft nog meer info over de 20 jaar dat Noord- en Zuid Vietnam naast elkaar bestonden. En overal duikt ‘uncle Ho’ weer op; hij heeft de hereniging helaas niet meegemaakt en ligt nu maar te liggen in het mausoleum in Hanoï….
De volgende dag bezoeken we de Cu Chi tunnels; ’n tunnelsysteem van 200 km gegraven door de Vietcong. De tunnels waren zo smal dat alleen de Vietnamese lijfjes er doorheen konden en de Amerikanen onherroepelijk vast kwamen te zitten; speciaal voor de toeristen is een stuk van de tunnel ruimer gemaakt; je moet echter niet claustrofobisch zijn… ’s Middags bezoeken we een enorm tempelcomplex van de Cao Dai (een geloof met invloeden van buddhisme, confucianisme, taoïsme, katholicisme en de islam; ’n soort Esperanto voor gelovigen dus!) We maken een bijzondere dienst mee, samen met een heleboel andere toeristen…. Vanaf het balkon mogen er wel foto’s gemaakt worden, beneden wordt je op een onvriendelijke manier op je vingers getikt wanneer je foto’s maakt waar mensen op zouden kunnen staan.
Terwijl Nederland in de sneeuw het Sint Nicolaasfeest viert zitten wij bij “Jaspas” boven op het balkon aan de dis en ‘we hebben niet lang hoeven denken, wat we elkaar zouden schenken…’; ’n goed glas Australische wijn!
De dagen eindigen steevast met een aflevering van Dexter. Helaas zijn de laatste 4 afleveringen niet meegekomen dus zullen we nog even moeten afwachten hoe het afloopt met de "Trinity Killer"……