Eén van de hoogtepunten van het stadje is de beeldentuin van
Dylan Lewis – bij toeval ontdekt via het internet – dat pas sinds een paar jaar
open is. 10 Jaar geleden huurde de kunstenaar een graafmachine en heeft daarmee
in 2 jaar tijd een 7 hectare groot vlak stuk land “gebeeldhouwd” tot een
prachtige heuvelachtig park. In combinatie met de schitterende achtergrond en
een enorme hoeveelheid beelden is een “wow!” werkelijk op z’n plaats.
De tuin
is alleen toegankelijk op afspraak en dan nog moet je door 2 elektrische
hekken, die pas open gaan als blijkt dat je echt ’n afspraak hebt… ’t Is
dus ook nog ‘ns heerlijk rustig in de tuin. Na afloop van onze wandeling komen
we – rondom de grote glazen karaf met ijskoud water, komkommer en munt - in
gesprek met een meneer die de zwager van de beeldhouwer blijkt te zijn. Hij is
daar flink trots op, zo blijkt, en vertelt dat Dylan (55) nog steeds zeer
productief is. Wanneer we later in één van de vele gallerietjes een aantal van
z’n kleinere beelden te koop zien staan begrijpen wij wel waarom!
Andere hoogtepunten zijn natuurlijk de wijnhuizen; het zijn er
zoveel dat ze erg veel moeite moeten
doen om zich te onderscheiden. De één heeft een automuseum, d’ander veel
moderne kunst, een opvangplek voor cheeta’s of een schitterende tuin. En dan de restaurants, daar steken ze elkaar de loef mee af. En steeds erg lekker. Hoewel, de tonijn in deze salade – hoe mooi
ziet-ie er uit! – bezorgt me een kortdurende buikloop…. En dat terwijl we 'm aten vanwege de verjaardag van neef Patrick.
We golfen op “de Kleine
Zalze”, ’n schitterende baan tussen de druivenstruiken. Wanneer we later in het
proeflokaal komen, zien we dat de Pinotage (die we dus altijd bij de Sligro
kopen) ‘n stuk duurder is dan thuis. “Aah, from Holland? You buy at the
Sligro!” zegt de olijke meneer achter de bar. En dat doen we dus maar!
Op Groot Constantia, één van de mooiste huizen in de streek,
en door onze landgenoot Simon van der Stel
(ja, die van Stellenbosch) in 1679 gesticht, lopen we braaf mee
met de toer om daarna heerlijke wijnen te kunnen proeven.
We zijn de enigen van het groepje die de “chocolate-pairing” hebben bedacht te doen; de rest kijkt wat jaloers naar onze verschillende chocolaatjes bij de 5 wijnen, terwijl zij genoegen moeten nemen met de droge toastjes…. De kristallen glazen waarmee we proeven krijgen we mee als souvenir; ’t zal een hele toer worden om die heel in Leiden te krijgen.
We zijn de enigen van het groepje die de “chocolate-pairing” hebben bedacht te doen; de rest kijkt wat jaloers naar onze verschillende chocolaatjes bij de 5 wijnen, terwijl zij genoegen moeten nemen met de droge toastjes…. De kristallen glazen waarmee we proeven krijgen we mee als souvenir; ’t zal een hele toer worden om die heel in Leiden te krijgen.
Bij de “Fat Butcher” kunnen we met enige moeite en hulp van Lettie een tafeltje reserveren; ’n populair restaurant dus! En het moet gezegd worden,
het vlees is zo mals als boter en zo ‘rare’ als maar zijn kan. Helaas vergeet
de jongedame ons voorgerecht, terwijl ik me zo verheugd had op één van ‘s lands
lekkernijen: mergpijpjes van de braai! Ze verschiet van kleur en maakt het
volledig goed door bij het hoofdgerecht een enorme stapel mergpijpjes op onze
tafel te zetten. Mooie tip gegarandeerd!
Overigens, de T-bone steak die we een
dag later op de BBQ van het guesthouse grillen is bijna net zo lekker. De
kletsmajoor had een ‘n prachtig stapeltje hout voor ons klaargelegd, we hoefden
er alleen de fik in te steken. En de tafel was heel schattig gedekt door z’n
vrouw; leuke mensen.
Lettie, de eigenaresse van het guesthouse zegt maar steeds
dat alles volledig veilig is. En het is waar ik loop zonder problemen ’s
ochtends vroeg naar de Spar voor verse broodjes en ook na zonsondergang niets
aan het handje. Maar waarom staat er dan in vredesnaam een 2 meter hoge muur
met schrikdraad om het huis..? De meeste huizen, restaurants en winkels hebben
rollen prikkeldraad en schrikdraad; erg vriendelijk ziet het er niet uit.
Overigens horen we jammer genoeg steeds meer slechte
verhalen over de criminaliteit in Kaapstad. De mevrouw van de boerderij met
pannic-button heeft een aantal gasten gehad die - door een groep jongeren
omcirkeld – hun hele hebben en houwen moesten inleveren. Ook Mieke (die in
dezelfde periode als wij met een groep op reis was door Zuid Afrika) voegt via
de WhatsApp ‘n paar smeuïge verhalen toe; ’n stel groepsgenoten ook omcirkeld
en een purser van de KLM met het pistool tegen het hoofd. Het schijnt dat de politie niets tegen deze
‘gangs’ doet omdat ze zelf bang zijn! Raar land….
Wij hebben besloten om ons geboekte Airbnb appartement te
annuleren en een kamer in een hotel met flink wat sterren te reserveren. ’t Zal
wel flauwekul zijn, maar het geeft een prettiger gevoel.
De komende 7 nachten verblijven we in en om Kaapstad; eerst
5 nachten in een knus ‘tiny house’ met idem dito tuintje in Kalkbay en de
laatste 2 nachten in de Radisson Blu in de binnenstad. We blijven op onze qui
vive! (vrijdag de dertiende zijn we in ieder geval goed doorgekomen...)
No comments:
Post a Comment