wild and wooly

Terwijl we vertrekken van de camping in Denham rijden we langs het Dirk Hartog monument; hij was de eerste Europeaan die - in 1616 - hier voet aan wal zette in Australië. Heel veel andere landgenoten hebben schipbreuk geleden op de kliffen en het rif hier vlak voor de kust. De bekendste boot was “de Batavia” ; dit deel van de kust – tot aan Dongara – heet de Batavia Coast.
In Kalbarri NP maken we 2 hele korte wandelingen naar lookouts; de “loop-hike” die we van plan waren te maken kan je alleen via 26 km unsealed road bereiken. Daar hebben we geen zin in, dus we lopen “Nature’s Window” mis. Maar ja, het is ook niet erg aanlokkelijk om 8 km te wandelen met 38C op de thermometer (er wordt bovendien gewaarschuwd dat het in de gorges 10 graden warmer kan zijn). Wanneer we aan de kust in het dorpje Kalbarri aankomen is het 30°C; da’s ’n mooi temperatuurtje om 6 km te lopen op de lokale golfbaan! Ze adverteren met grass-greens, en de groene greens lachen ons inderdaad toe wanneer we arriveren (we zijn weer in de bewoonde wereld!). Als we op de eerste green komen zien we echter dat er kortgeleden bezand is en dat er op elke green ’n dikke laag zand ligt…… Jottum! Terwijl we op de green van hole 16 zijn zien we van alle kanten auto’s arriveren; klep open, trolley eruit en golfen maar. Blijkbaar zij we midden in ’n shotgun-wedstrijd beland en gaat iedereen hier met de auto naar de betreffende hole. ’s Lands wijs, ’s lands eer….

Zaterdagochtend omschrijft een van de buurmannen het weer als “wild and woolly” ; er staat inderdaad ’n straffe wind vanuit het oosten en die blaast warme lucht vanuit de woestijn (de wollige deken), ’s ochtends vroeg alweer hoog in de 30°C…... (’t kan ook zijn dat-ie Paul z’n kapsel bedoelde) Wanneer we over de kliffen van het Kalbarri NP naar de ‘Mushroom Rock’ wandelen waaien we er dan ook bijna vanaf.


Later rijden we langs het “Pink Lake”; inderdaad een meer in onze favoriete couleur. (één of andere vreemde alg die mineralen produceert die gebruikt worden voor vitaminepillen) Nog nooit zoiets vreemds gezien! (en net vandaag heeft Australië gestemd vóór ‘same-sex-marriages’)

Het landschap rond Geraldton doet met de cactussen, olijfboomgaarden en agaves denken aan Spanje; eindelijk weer eens boerderijen, elektriciteitsleidingen, stoplichten, lage brandstofprijzen…. Wel een prettig gevoel om de outback nu achter ons te hebben gelaten. Na de ellende met de vorige camper waren we eigenlijk van plan om zo snel mogelijk deze kant op te rijden; we zijn blij dat we dat niet gedaan hebben en gewoon de geplande route hebben afgelegd! In Geraldton slaan we flink boodschappen in en bezoeken het moderne Western Australia Museum met een mooie tentoonstelling over de Batavia en andere Nederlandse schepen die hier ten onder zijn gegaan. Waaien doet ‘t hier blijkbaar altijd flink; zie de wereldberoemde “leaning tree” in Greenough.


Zondag, rustdag. We tuffen op ons gemakkie zo’n 200 km langs de kust naar beneden en bezoeken een paar haventjes (die zijn helaas niet zo gezellig als de Spaanse kustplaatsjes…) op zoek naar kreeften voor de bbq. Ze melden overal trots dat het kreeftenseizoen net weer is begonnen; we hebben nog geen kreeft gezien. Morgen rijden we dwars door Perth naar Mandurah, om daar ons laatste rondje – langs de zuidwest kust – te beginnen. Vlakbij Mandurah ligt één van de mooiste golfbanen van Australië; “the Cut” (www.the-cut.com.au ) We hebben voor dinsdagochtend een afslagtijd, maar de voorspellingen geven juist voor die dag eindelijk regen aan….