ravioli met eend en truffelboter...

Al vroeg wandelen we in Trat naar een restaurantje voor het ontbijt; voor het pandje staat een chique geklede oudere dame continu noedelsoep te maken. Da's het belangrijkste gerecht van de zaak, een andere dame staat paraat om eventueel iets anders in elkaar te flansen. Het is een onbenullig tentje, maar bomvol - nog maar 2 tafeltjes vrij - en aan de foto's op de wand te zien niet alleen bij de locals erg geliefd, maar ook bij de Thaise Beau Monde... De chique dame staat naast allerlei - naar verluid - sterren en bekende Thai.

Van de Groningers begrepen we dat ze - net als de dame in Bangkok, die onlangs als eerste een Michelinster voor een streetfood restaurant heeft gekregen - ook hier kans maken op zo'n ster! (ze wisten trouwens ook te vertellen dat je bij Jay Fai in Bangkok - nu ze zo populair is - 2 uur moet wachten voordat je omelet met krab klaar is)

Voordat we naar de ferry voor Koh Chang rijden lopen we nog even over de markt en kopen fruit voor onderweg; deze vruchten had ik nog nooit gezien, laat staan gegeten en komen alleen uit deze regio. De naam 'snake fruit' danken ze aan de geschubde schil; pellen doet dan ook een beetje pijn, maar ze smaken heerlijk zoet.

Ik sla ook nog even een flesje Nam Man Leuang (ook wel Yellow Oil); 'n kruidenolie die alleen hier in Trat gemaakt wordt en gekocht kan worden en volgens de verhalen goed is voor van alles en nog wat. Paul kan er in ieder geval de jeuk van z'n tientallen muggenbeten mee onderdrukken. Bovendien een lokale bezem op de kop getikt (voor €1,25) en ja, ook de dames van het winkeltje vonden me maar een rare vent, geloof ik. (mooi ding en hartstikke handig hoor...!)

De overtocht naar Koh Chang duurt maar 'n half uurtje en ondanks de roestige boot en bijna vermolmde planken komen we weer goed aan. Voelt als een tochtje naar Texel, maar dan iets warmer en een stuk tropischer... Het eiland is ook een slag groter dan Texel en op 2 na grootste eiland van Thailand. Maar daarbij moet worden gezegd dat alleen rondom een strook van 1 kilometer wordt gebruikt; de rest is dichte jungle met een paar bergen van zo'n 700 meter hoog! En ondanks het feit dat het toerisme de afgelopen jaren flink is toegenomen (vooral rochelende Chinezen en bezopen Russen) is het nog best wel "paradijselijk" hier en daar en net zo relaxed als Koh Lanta.

Veel mooie stranden, maar ook - vooral aan de oostkant van het eiland - leuke vissersdorpjes en restaurantjes. In Kae Bai, waar we logeren, ook volop keus. Plenty Thaise restaurants, 'n enorm "moo kata restaurant" (met je eigen bbq-tje op tafel), een leuke Griek die op ons verzoek in plaats van de onduidelijke achtergrondmuziek geestdriftig op zoek ging naar sirtaki-muziek en een geweldige Italiaan waar ik (als groot liefhebber van de Thaise keuken) de chef heb gecomplimenteerd door te zeggen dat zijn ravioli met eend en truffelboter de lekkerste maaltijd was tijdens ruim 5 weken reizen door Thailand. Tja, het kan verkeren.... (vreemd genoeg hadden we vorig jaar de beste maaltijd bij een Frans restaurant in Phnom Penh)

Ook 'n handvol watervallen verspreid over het eiland; avontuurlijk als we zijn gaan we op zoek naar de 'geheime waterval'. Die staat op geen enkele kaart en wordt niet in gidsen vermeld, maar op internet vinden we duidelijke routeaanwijzingen. Aangekomen bij het beginpunt van de wandeling betalen we 40 Thai Baht (€1) aan de eigenaar van de grond waar we over moeten en beginnen vol goede moed aan de wandeling door de jungle. Niet lang geleden heeft iemand een gevecht tussen een 'King Cobra' en een kleiner slangetje gezien en fotografisch vastgelegd, dus we zijn ook op onze hoede.
Al na een kwartiertje kwamen we er achter dat de wandeling iets te gevaarlijk was, ook omdat het op sommige plekken door de onweersbui van afgelopen nacht glibberig was geworden. Op het moment dat we met een schommeltje (!) moesten afdalen besloten we terug te gaan...

Geen slangen gezien, behalve dan de blauwe slangen die de bewoners beneden van water voorzien. (er wordt dan ook vriendelijk gevraagd om je niet vast te houden aan die slangen omdat ze nogal vaak breken en er dus geen water is in het dorp)

Echt spannend wordt het pas 's middags tijdens Paul's jaarlijkse "kappersbezoek in den verre". Voor hij er erg in heeft is de goedlachse dame met een forse tondeuse zijn achterhoofd als een schaap aan het scheren en al rap ligt er voldoende haar op de grond om er een mooie grijze shawl mee te breien.... Voor z'n nieuwe coupe wordt z'n achterhoofd opgeschoren als was hij een Amerikaanse militair; ik spreek 'm de komende dagen dan ook maar aan met first lieutenant Somers! Maar alla, voor een prikkie ziet-ie er - naar verwachting - vanaf de jaarwisseling weer pico bello uit...

We logeren 5 nachten in het AWA resort; een 4 jaar oud hotel, bijzondere architectuur en mooie kunstobjecten in en om het gebouw. Ze pretenderen het flagship hotel van het eiland te zijn, maar op een paar puntjes verschillen we van mening... Al met al wel een heerlijk verblijf! (al was het maar vanwege de ijskoffie bij het uitgebreide ontbijtbuffet!)

Net als in Hua Hin is het hier overdag hoogwater en zijn de meeste stranden smal of helemaal verdwenen; het hotel heeft een kunstmatig strand aangelegd,niet van echt te onderscheiden; je moet alleen via trappen de zee in. Ter compensatie hebben ze een waanzinnig zwembad, die ze vanwege de lengte van het bad "the river" hebben genoemd.

Morgen, weer terug op het vaste land, logeren we niet meer aan zee, maar aan de Chantaburi river (en daar kan je vast niet in zwemmen...)  in een 150 jaar oude historische inn, die ook dienst doet als museum. Logeren in een museum, da's weer eens wat anders!