very spicey!

Vlak voordat in Nederland de emotionele herdenkingsdienst van de MH-17 ramp plaats vindt vliegen we in een bomvolle 747 over (het noorden van) de Oekraïne. Dat is zeker een moment van bezinning; wat een paniek  – ook al was het maar even – moet dat zijn geweest… We vliegen voor nop (zie vorige blog; “dat is dan wel weer boffen…”) en zitten perfect bij de deur, dus ruimte voldoende. Vlak voor het geplande vertrek meldt de piloot dat er ’n probleem is met één van de deuren; we zien de vouchers al weer verschijnen… J Maar gelukkig vertrekken we een half uur later en vliegen de 10 ½ uur om. Toch altijd weer fijn om met beide benen op de grond te staan, ondanks de brandende zon en de vochtige warme deken….

Met onze helse rit dwars door Bangkok van vorig jaar nog vers in het geheugen, hebben we deze keer besloten om ons op te laten halen. Dat was een goede keus, ook omdat we tijdens de 3 uur durende rit wat gemiste slaap konden inhalen (en dat terwijl  de rit veel turbulenter was dan de uiterst rustige vlucht). Halverwege – tijdens de korte onderbreking voor de lunch – hebben we de goed bedoelde adviezen van de chauffeur en de  mevrouw achter de bakken met gerechten (very spicey…!!) weer in de wind geslagen, maar ook dit keer was het vuur in m’n mond nauwelijks te blussen…. Weer even aan wennen: “very spicey”, betekent hier ook echt very spicey!

De ontvangst in Villa Chan door sleutelbeheerder Cees en zijn vrouw Panjit was wederom allervriendelijkst en het hele huis stond vol met bloemen. En later die avond was Blacky er ook weer als de kippen bij toen de geuren van de geroosterde kip blijkbaar 2 deuren verderop te ruiken waren! (zelfs “ons” mangovrouwtje op de grote overdekte markt herkende ons, lachte van oor tot oor en zei iets wat we niet verstonden, maar het zal vast vriendelijk bedoeld zijn geweest. Maar ja, ze zag ons dan ook waarschijnlijk al net als vorig jaar weer om de dag 2 kilo mango’s afnemen…..)

De huurauto zou om 17.00 uur bij het huis worden afgeleverd; toen we om 17.15 uur onraad roken hebben we rap met de pre-paid mobiele telefoon van het huis (mooie service!) contact gezocht met Thai Rent a Car. De lieftallige dame stond al en kwartier aan te bellen bij het verkeerde huis en was juist van plan om terug naar het kantoor te rijden… Lang leve de mobiele telefoon (we moesten namelijk nog wel even naar de supermarkt….) Gezien het weggedrag van de Thai en de toestand van de wegen zal het een hele uitdaging worden om de gloednieuwe en spierwitte Mitsubishi Mirage in dezelfde staat terug te brengen over 35 dagen.

Toen we de eerste ochtend vroeg “als vanouds” weer op de veranda onze koffie dronken konden we het ons allebei niet voorstellen dat er een (heel druk) jaar tussen de laatste keer in 2013 en deze mooie ochtend was geweest. Bizar! Misschien hebben we – zoals de Boeddhisten geloven – in een vorig leven wel in Thailand geleefd en horen we hier thuis…..??  ;-)

Ook het eerste rondje Hua Hin was als “back to normal”; greenfees regelen op het kantoor van Sabai Sabai, struinen over de markt en foerageren bij de schitterende Tesco Lotus supermarkt. Deze keer niet m’n dikke kookboek “De Thaise Keuken” meegenomen, maar de digitale versie van een nieuw boek van een Amerikaan, die ondertussen een  keten met Thaise restaurants (Pok Pok) heeft opgezet in de USA en een heel leuk leesbaar en informatief kookboek heeft geschreven (Pok Pok van Andy Ricker). Als het goed is komt er één dezer dagen een Nederlandse versie uit. Een aanrader voor de liefhebbers!