be bear-aware!

Aangezien dinsdag weer een druk dagje was (’s ochtends de valley trail (20 km) door en rondom Whistler gefietst en ’s middags 18 holes gelopen op Nicklaus North) zouden we het woensdag - de laatste volle dag met de camper – rustig aan doen. ’t Ritje van Whistler naar Squamish was maar kort (we rijden sinds Illooet op de 99 ofwel de mooie “Sea to sky Highway”) en het RV-park snel gevonden. De jongedame van de tourist information raadde ons aan de wandeling naar de top van de Stawamus Chief te doen, die had ze niet zo lang geleden zelf samen met haar dochtertjes van 6 en 8 ook gedaan. De hike startte vanaf de ‘Shannon Falls’ en begon als ’n prettige wandeling door een prachtig bos maar veranderde al rap in een – bijna verticale – klim over rotsblokken en uit oude boomstammen gehakte trappen, zodat we na ruim ¼ van de klim hebben besloten om te keren. Dit was niks voor 2 ouwe heren van 51……! (dan maar senior-korting bij McDonalds!) De rest van de middag ruimen we de camper op en blijven we binnen in verband met de eerste serieuze regenbui in 3 weken. We houden de omgeving goed in de gaten, want toen we de camper op onze site inparkeerden trapte ik bijna in ’n berendrol; we handelen natuurlijk erg “bear aware” (geen voedsel of anderszins sterk riekende zaken buiten de camper bewaren enz.) maar houden er rekening mee dat er plotseling ’n zwarte beer uit het struikgewas stapt.
Trouwens ook op Nicklaus North was er steeds sprake van dat we beren zouden tegenkomen (“vanochtend nog gezien…”), maar de enige beren die we gezien hebben waren de tee-markers. (de beer is het logo van Jack Nicklaus, bekend golfer en ontwerper van de baan) We speelden samen met John en Greg, 2 bedaagde inwoners van Whistler, en zijn nu dus volledig op de hoogte van de huizenmarkt en wat er zich allemaal afspeelt in dit wintersport-oord. (bijvoorbeeld dat de vuilnisman hier niet langskomt, maar dat je zelf je afval weg moet brengen vanwege de ‘bear awareness’ en dat beren die teveel wennen aan mensen en te opdringerig worden een label in hun oor krijgen en bij ’n volgend incident worden afgemaakt… (zie foto van beer-in-berm bij Whistler; die heeft z’n eerste waarschuwing binnen…) )
Donderdagochtend vroeg leveren we de camper weer in en hebben we de rest van de dag nog voor ’n paar uurtjes Vancouver. Vrijdag vliegen we – via Calgary – weer terug; we horen niets meer over de aswolk, dus we verwachten geen problemen.

Nicklaus North

Zondag rijden we door naar het Wilde Westen van Canada; hier inderdaad nog ruwe houthakkers en cowboys (in vol ornaat!). De dorpjes ademen de sfeer van de goudkoorts nog uit. In 110 Mile House (veel dorpjes zijn vernoemd naar het aantal mijlen dat ze verwijderd zijn op de trail vanaf Illooet (spreek uit illo-wet.) richting het goud…) zijn we precies op tijd voor de rodeo; we hebben in Dallas ooit ’n rodeo meegemaakt en geloven het deze keer wel (niet helemaal ‘ons ding’….) Nog maar net uit de kerstkaart weggereden zitten we in Illooet rond borreltijd in de korte broek aan de snel stromende Fraser River; in het zonnetje met krekels op de achtergrond. Terug in de zomer!
We zijn op weg naar Olympisch Whistler; niet alleen ’n befaamd skie-oord, maar ook ’n mooi gebied om te wandelen/fietsen en…. met 4 schitterende golfbanen. Nicklaus North stond meteen bovenaan op het verlanglijstje, maar werd ook weer snel geschrapt toen we de hoge greenfee’s zagen… We boekten (met korting) na 13.00 uur op ‘Big Sky’ in Pemberton.(bleek achteraf ’n prachtige baan!)


Terwijl we op onze afslagtijd wachten wandelen we nog maar ‘ns langs een bulderende rivier en dito waterval en bij de bakker drinken we koffie met de aller-aller-lekkerste ‘blackberry muffin’ ooit (’n aanrader voor ’n ieder die Pemberton aan zal doen!) Daar zien we in het plaatselijke sufferdje ’n prachtige aanbieding voor Nicklaus North; ’n zogenaamd “offer we can’t refuse” ($99 voor 18 holes + 2 gangen diner!) Morgen dus nog maar eens (en voor het laatst in Canada) de golfspullen uit de camper halen. (we kunnen ook hier vanaf de camping op de fiets naar de baan; zal op die chique club wel niet gebruikelijk zijn….)

Merry Christmas....

Vrijdag was weer ‘ns zo’n heerlijke ADHD-dag: begon het nog rustig bij de plaatselijke bakker met een half uurtje internetten onder het genot van koffie en gebak, daarna brak het los….. De wandeling door Maligne (spreek uit; Mahlien) Canyon langs allerlei watervallen viel nog mee; wel tamelijk op en neer, maar niet al te heftig. De rit met de camper naar Maligne Lake startte in het dal zonder problemen. We hadden natuurlijk al wel gezien dat ’s nachts de sneeuwgrens aardig gezakt was, maar hadden ons niet gerealiseerd dat we plotseling in een flinke sneeuwbui zouden belanden en kilometers door een prachtig kerstkaart-landschap zouden rijden….. Als klap op de vuurpijl zagen we in dit winterlandschap plotseling 3 elanden door de rivier waden. Zo mooi!

Omdat de energie ’s middags nog niet op was besloten we ’n mountainbiketochtje rondom “the 5 lakes” te doen en deze zelfs iets uit te breiden, omdat het rondje op de kaart wat aan de korte kant leek. Dat hadden we beter niet kunnen doen; ten eerste leek de uitbreiding alleen geschikt voor zeer ervaren mountainbikers en bleek het pad – na voltooiing van ⅔ van de loop – plotseling op te houden, zodat zelfs Paul het iets te avontuurlijk vond worden en we dat kolere pad dus weer helemaal terug moesten fietsen en lopen…… Zelden smaakte ’n Bokmaatje lekkerder dan toen we weer terug waren!
Wanneer we op zaterdag wakker worden zien we dat zelfs de camping langzaam maar zeker wit aan het kleuren is en breken we dus maar niet al te laat op om te voorkomen dat we ingesneeuwd raken. Na een paar uur toeren wandelen we ’s middags alweer langs nog meer watervallen in het Wells Gray Provincial Park. Na de helikoptervlucht over de Victoria Falls in Zimbabwe en 2 dagen wandelen bij de watervallen van Iguazú in Argentinië en Brazilië vallen alle andere watervallen eigenlijk in het niet. Tja we raken ’n beetje verwend……. Toch zijn er hier 2 die vallen in de categorie “wauw…!”. Bij één van de watervallen ontmoeten we het jonge stel uit Almere die we al 4 keer eerder op verschillende plekken hebben ontmoet; we wisselen snel wat ervaringen en tips uit en gaan weer ieder ons weegs. We zullen ze nog wel ‘ns tegen komen. Zien trouwens ook veel beren hier (vanuit de camper….).'
'Rijden op zondag door naar het gebied waar eind 19e eeuw de goudkoorts heerstte en zie ons nog wel met ‘n ‘goldpan’ de rivier in stappen om ons geluk op de proef te stellen….

winter....!

We kunnen ons prima voorstellen dat bij een stralende strakblauwe dag de Icefields Parkway adembenemend zal zijn; wanneer wij ’s ochtends vroeg – bij ’n temperatuur van rond het vriespunt – vanuit Lake Louise vertrekken naar Jasper is een aantal hoogtepunten verdwenen in de laaghangende bewolking ofwel onbereikbaar door ’n dik pak sneeuw. Ach ja, je kunt niet altijd mazzel hebben met het weer….. Toch blijft er voldoende spectaculairs over om te genieten. Bovendien is er weer ‘n beer ontwaakt uit z’n winterslaap en staat de teller nu dus op 3. Onder barre omstandigheden (motsneeuw en een snijdende ijskoude wind) klauteren we naar de onderrand van de Althabasca gletsjer en zien de meer gefortuneerden met speciale sneeuwmobielen de gletsjer oprijden en op de gletsjer wandelen…. (wij besteden ons fortuin later in Jasper aan een kartonnetje Canadese Wijn (“Naked Grape”) en een fles Bokma; vol verbazing treffen we hier in - “the middle of nowhere”- in het schap een grote voorraad jonge jenever van Bokma aan…… Helaas wel ruim 2 keer zo duur als thuis!) Halverwege de middag breekt er ’n schraal zonnetje door en wandelen we langs een paar schitterende watervallen en zien we een ‘Bighorn Sheep’ en ‘n ‘Mountain Goat’ (onder het motto; ’n kinderhand is gauw gevuld…..)

De camping in Jasper ligt prachtig in ’n bos; elke site heeft z’n eigen vuurpit inclusief stapeltje brandhout en vanwege de kou stookt bijna iedereen een vuurtje. Er hangt dan ook ’n fijne openhaardlucht tussen de bomen…. Tot op heden is het erg rustig op alle campings, maar vandaag zal dat gaan veranderen. Het komend weekend is een zogenaamd “Long Weekend” (niet vanwege Pinksteren, maar vanwege Victoria Day op maandag) en het blijkt dat half Canada tijdens zo’n weekend gaat kamperen. Het gevolg is dat we de afgelopen nacht nog ’n plek met stroom hadden, maar de komende nacht moeten verhuizen naar n ‘plek zonder enige voorzieningen….. En ondanks licht aandringen van M. om voor zaterdag en zondag ’n camping te reserveren, vond P. dat niet nodig en zien we dus wel waar we terecht komen….(wild kamperen in ’n groot berenbos….?)
(Bij aankomst op de camping in Jasper worden we nu weer voor een ander beest gewaarschuwd; de “elk” (herten met van die enorme geweien). Die blijken op het moment te kalveren en zijn daarom extra agressief. We krijgen ’n lijstje in onze handen gedrukt met daarop allerlei tips hoe te reageren op ‘n “elk-attack”……)

“What a wonderfull world….”

Ondanks de prijzige greenfee’s besluiten we om op de prachtige baan in Banff te spelen. Prachtig wat betreft ligging, maar niet wat betreft onderhoud (maar ja, vorige week sneeuwde het hier nog…) en- op ’n paar holes na- niet spectaculair, dus vinden we ’t ietwat ‘overpriced’ . We spelen met Dan en Jan; Dan beheert ’n aantal skipistes in de omgeving en weet bij elke berg ’n leuke anekdote te vertellen, z’n vrouw Jan is sportpsychologe en heeft in februari tijdens de OS in Whistler ’n aantal Canadezen tot grote hoogtes gekletst. Al met al weer ’n mooie middag!
Banff (eigenlijk ’t hele Banff NP) nodigt uit tot prachtige wandelingen met spiegelende meren en prachtige vergezichten vanaf bijvoorbeeld Tunnel Mountain. Nadat we dinsdag toch zeker zo’n 12 km hebben gewandeld (klimmen en dalen!) verwennen we ons zelf met ’n glas witte wijn in het chique Fairmont Hotel met een prachtig uitzicht op Lake Louise. En net wanneer de eerste (voorspelde) sneeuw zich aan lijkt te dienen speelt de harpiste Louis Armstrong’s “What a wonderfull world”; wat je noemt ’n zwijmelmoment met zo’n uitzicht…. Overigens zou Lake Louise volgens de plaatjes in de boeken door alle mineralen ’n prachtige turquoise gloed over zich moeten hebben; nu wij er zijn ligt er nog ’n dikke laag ijs en sneeuw op……Dat doet overigens niet veel af aan het indrukwekkende landschap.
De neerslag valt ’s nachts gewoon als regen en volgende ochtend is het wonder boven wonder weer prima weer! Op naar de gondelbaan; de brochure belooft ‘the best grizzly bear viewing in the Rockies’, maar koud nadat we $ 54 hebben neergeteld krijgen we ’n video voorgeschoteld met de boodschap dat de kans dat we grizzly’s zullen zien erg klein is…. Grizzly beren blijken erg schuw en bijna niet te spotten en hebben we tijdens het gondelbaantochtje dus niet gezien. Onze (zwarte) beerteller staat trouwens nog steeds op 2. De beloofde ‘abundant wildlife’ vindt het waarschijnlijk ook nog iets te vroeg in ’t seizoen. Moraine Lake biedt later op de dag bijna hetzelfde beeld als Lake Louise; veel ijs en sneeuw. De fietstocht langs de Bow River is sneeuw- en beervrij!


Hoewel de voorspellingen voor donderdag niet geweldig zijn zullen we dan de Icefields Parkway gaan rijden. Deze weg van Lake Louise naar Jasper staat alom bekend als ‘the most beautifull road in the world’; ‘ns kijken of wij dat ook vinden….! Er is in ieder geval zoveel te zien dat we waarschijnlijk de hele dag zullen doen over de 230 km.

De páááden op, de lááánen in…..

Luid zingend wandelen we door Mount Revelstoke PP. Het is werkelijk geen gehoor, maar is – zonder gekheid – één van de beste methodes om beren af te schrikken. Overigens zijn de beren naar verluid net zo bang van ons als wij van hullie (wanneer je ze tenminste niet op het verkeerde moment treft….) Ook hier zijn we iets te vroeg in het seizoen; de veel bezongen ‘Meadows in the Sky Parkway’ is nog maar 5 km begaanbaar en is pas half juli open tot aan de top.
Revelstoke is een gezellig stadje, dat in de winter druk bezocht wordt door skiërs; vandaag is het (rommel-)marktdag en tussen de zooi vind ik voor $1 een schitterend beeldje van een beer. ’n Mooier souvenir kan ik me niet voorstellen!



’s Avonds gaan er 2 moten zalm de oven in; je koopt hier overigens niet gewoon ’n paar ons zalm, maar je moet kiezen uit zo’n 5 verschillende kwaliteiten. De zalm hier bij de Safeway (‘hebben veel plezier van de vaste klantenkaart, heerlijke supermarkt) is ook een stuk roder dan die bij AH….. (zie foto in fotoalbum)
Het plekje waar we staan ziet er op de foto idyllisch uit zo tussen de bergen; wat je niet ziet en hoort(!) zijn de ellenlange goederentreinen die om de haverklap en dag en nacht met veel geraas langsrijden. Ze zijn zó lang dat het soms wel 5 minuten duurt voordat ze gepasseerd zijn!
Via het Glacier NP en Yoho NP rijden we de volgende dag verder naar Banff, de nummer 1 vakantiebestemming van Canada (hier komen dan ook bussen vol met Japanners en staan we op een RV-park met ruimte voor 1000 (!) RV’s…. Toch hebben we ’n leuk plekje met uitzicht op de bergketens en een ‘columbian ground squirrel’ als nieuwsgierige buurman.) In het Yoho NP is de trail (5km) naar de Wapta Falls begaanbaar en bovendien zeer de moeite waard. Ondanks de eerdere opmerking over ”ons en hullie” blijft elke wandeling toch ’n tikkie spannend, vooral wanneer je halverwege midden op het pad een dampende berendrol aantreft en in de modder over de afdrukken van de wandelschoenen heen berensporen ontwaart… Op zo’n moment zingen wij weer uit volle borst!

zomer!

En opeens is het ('n paar dagen) zomer. Hoewel we ’s ochtends in Manning Provincial Park zo nu en dan nog tot onze enkels in de sneeuwresten staan (met als gevolg dat we de geplande hikes helaas niet kunnen doen….) rijden we ’s middags Sun Valley in en is het plotsklaps 27°C en schijnt de zon inderdaad uitbundig! In combinatie met de blote basten en de enorme wijngaarden doet het niet erg aan Canada denken…. Osoyoos is klaarblijkelijk het warmste plekje van Canada en ligt in de enige woestijn die Canada rijk is (hier geen beren maar wel allerlei waarschuwingen voor ratelslangen!).


Bovendien is dit gebied de belangrijkste wijnleverancier van het land. Van Malcolm hoorden we overigens dat - in verband met de hoge prijzen voor alcoholhoudende dranken - de meeste mensen hier zelf hun (vruchten-)wijn produceren en in supermarkten zie je inderdaad allerlei setjes om je eigen wijn en bier te brouwen.
(hoogtepunten van de dag: onderweg ’n BiB (= beer in berm, maar nu veilig vanuit de camper) en de dame van het postkantoor in Hope, die – wanneer we 1 postzegel komen kopen – mee naar buiten loopt en ons allerlei tips aan de hand doet en richtingen wijst; onder het motto welkom in Canada!)
Nadat we vrijdagochtend vroeg (07.44, maar ja, we zijn nog steeds een beetje van slag door de jetlag….) spelen op de Osoyoos G&CC (prachtige desertcourse!) rijden we later de Okanagan Valley in en rijden langs enorme meren, fruitboomgaarden en wijnhuizen. (minpuntje van de dag: de coffee-to-go die we onderweg kopen krijgen we voor het seniorentarief; zien we er dan echt zo slecht uit…?)
Zaterdag reizen we door richting Rocky Mountains;daar zullen we de airco wel niet nodig hebben.....

local rules

Storey Creek blijkt – zoals de scorekaart al zegt – “a course in nature”! ’n Mooi regenwoud is omgebouwd tot een prachtige 18 holes baan met hier en daar wat herten en enorme bomen . We spelen samen met 2 actieve leden van de club die ons niet alleen speeltips geven, maar ook verhalen hebben over alle inns and outs van de baan en de club. Zo blijkt er op de donderdag/seniorday een local rule te gelden die zegt dat wanneer je (één van de vele) bomen raakt je bal mag oprapen en mag plaatsen op de plek waar je denkt dat-ie eigenlijk geland zou zijn……Helaas spelen wij op maandag.
Na de overtocht naar het vaste land, een overnachting in Lund, nog een ferry-tocht door een fjord en een wandeling van 8 km naar Skookumchum Narrow staan we ruim 24 uur later weer op zo’n schitterende golfbaan in Sechelt (spreek-uit: Siesjelt). Deze keer haakt Dan na hole 1 voor 9 holes aan; hij heeft voor hij startte ’n dozijn gloednieuwe Nike ballen gekocht; na 9 holes zijn ze bijna allemaal verdwenen….Wanneer hij op een par 3 zijn derde afslag het bos in dreigt te slaan, maakt hij ’n aantal airshots (“missers”) waarna wij opmerken dat dat welhaast de enige manier is om z’n bal in het spel te houden. Gelukkig moet-ie er om lachen…..

Alles bij elkaar zo’n 15 km gewandeld vandaag en dus liggen we ’s avonds uitgeteld naar ’n film op de laptop te kijken. Bij toeval kiezen we ’n film (“the Edge”) waarin 2 mannen ’n paar keer worden aangevallen door ’n enorme beer. Dat zal de gemoedsrust tijdens onze komende wandelingen niet bevorderen….
De volgende dag beginnen we niets vermoedend aan een fietstocht door de Othello Tunnels en de Coquihalla Valley bij Hope. Halverwege een bospad staan we echter plotsklaps als aan de grond genageld: beer in de berm! We bedenken snel wat ook al weer de regels zijn bij een bear-encounter. We hebben nog geen ‘bear-spray’ (soort pepperspray) en geen speren (zoals de heren uit de film van gisteravond); we houden dus maar gepast afstand. Als hij na een paar minuten nog steeds niet verdwenen is fietst Paul (’n echte vent!) dan toch maar richting beer en schommelt het beest uiteindelijk het bos in. Terug fietsen we via de geasfalteerde weg; door de hoogteverschillen haast niet te doen, maar 2 beren op één dag zou teveel zijn…..

planken

M'n hele leven heb ik me al afgevraagd waar ze vandaan kwamen, nu weet ik het; de planken groeien aan de boom. (deze lijkt me nog iets te kort om al te oogsten....)

zalm-crisis

Met zo’n uitzicht op de Strait of Georgia en het vaste land is het moeilijk je te concentreren op de laptop. Bovendien moeten we eigenlijk de hele tijd de zee over turen om eventueel passerende orka’s te spotten… Dit gebied is hét zalm-gebied van Vancouver Island (’t RV Park heet dan ook Salmon Point) en orka’s zijn dol op zalm! Dus wie weet….
Maar ja, de “salmon-crisis’ is hier het gesprek van de dag; er schijnt ’n enorm tekort aan zalm te zijn en de vis wordt dan ook duur betaald. Overigens is het levensonderhoud überhaupt erg aan de prijs en vooral de onvermijdelijke bezoekjes aan de liquor stores doen ons huiveren…. Godzijdank is de benzine nog redelijk te betalen ( € 0,75/liter); voor elke 5 km hebben we één liter nodig…! (we denken zo’n 4000 km te zullen gaan rijden)
Tijdens een wandeling door het ‘rainforest’ en langs het strand hier net onder Campbell River worden we aangesproken door een ouder echtpaar; ze wonen inmiddels ruim 40 jaar in Canada en hebben veel verhalen. Er blijkt een grote kolonie Nederlanders op Vancouver Island te wonen; Koninginnedag en 5 mei worden uitbundig gevierd en zelfs de boot van Sinterklaas legt elk jaar aan in één van de havens hier.

Nadat de eerste ochtend in Canada nogal druilerig verliep is het weer opgeklaard en hebben we de afgelopen week uitstekend reisweer gehad. Zo hebben we gisteren mooie wandelingen gemaakt in het Pacific Rim National Park en gefietst naar Tofino. Volgens de verwachtingen blijft het ook nog wel even goed. Morgen vroeg (8.30 uur!) hebben we ’n afslagtijd op een prachtige baan hier vlakbij en halverwege de middag varen we over naar Powell River aan de Sunshine Coast. Die overtocht naar het vaste land is dan ook meten de laatste kans op orka’s…..

(uit-)spraakverwarring

Vlak onder Tofino – aan de westkust van Vancouver Island – spelen we op de Long Beach Golf Club; een leuke baan omringd door besneeuwde bergtoppen. We spelen samen met de 2 vrolijke airco-verkopers uit Edmonton (ze slaan ver, maar niet zo zuiver….) Wanneer ik vraag of ze weten of er hier beren rondlopen (“Any bears…?”) antwoord degene die sprekend op Adje lijkt dat er waarschijnlijk ’n karretje langs zal komen die ze verkoopt….En hoewel op de scorekaart inderdaad een local rule staat die een “free drop” biedt wanneer een beer “interferes with the ball”, hebben we noch de beren noch de biertjes gezien! (de spraakverwarring had nog groter kunnen zijn, aangezien in de homowereld de term ‘bears’ staat voor dikke behaarde en bebaarde nichten. Gelukkig is de discussie die kant niet opgegaan….)
Uit onderstaande foto van de website van de baan(http://www.longbeachgolfcourse.com/)blijkt dat ze er toch echt rondlopen....)

zoeken naar 'n speld in een hooiberg!

In Victoria - de hoofdstad van Vancouver Island -zijn zo’n 10 bedrijfjes die “whale watch tripjes” aanbieden; de een met nog mooiere foto’s van whale-encounters dan d’ander. En hoewel ze ons slechts 70% kans op succes kunnen bieden gaan we in zee met “5 Star Whales” en scheuren we later toch weer 3 uur op zo’n klein k..bootje de Pacific Ocean op en neer. Met 15 andere opvarenden en een crew van 4 bestaande uit louter “marine-biologen” en ’n ruige kapitein gaan we op die enorme oceaan op zoek naar een groep orka’s; da’s wat we noemen zoeken naar ’n speld in een hooiberg! Helaas zien we - naast ’n zo nu en dan ruige zee, ’n paar bijzondere zeeleeuwen en een stuk of wat zeevogels - dus geen orka’s … Hoogtepunt is de spectaculaire achtervolging (en uiteindelijke vangst) van een meeuw door 2 ‘bald eagles’ (zie fotoboek). We vinden het bedrijf geen 5 sterren waard….


Zeeleeuwen zien we trouwens ook uit het raam van onze camper; we staan bijna in de baai die uitkijkt over de haven van Victoria. Mooi plekje! De camper die we hebben meegekregen is overigens gloednieuw (we zijn de eerste bewoners!) en van alle gemakken voorzien (gelukkig ook een kachel; we hopen later de airco nodig te hebben….


De mountainbikes die voorop op een standaard aan de motorkap staan zullen we naar verwachting veel gebruiken. Hier in en rondom Victoria hebben we inmiddels veel gefietst; het zal dan ook wel snel tijd zijn voor een S.A.S.-dag (sleetse achterwerken snipperdag)!
De jetlag zorgt er nog steeds voor dat we rond 05.00 uur wakker worden; dat duurt wel erg lang deze keer…Op dit RV Park is het overigens niet zo’n probleem aangezien hier vanaf de baai al vanaf 7 uur met veel kabaal de watervliegtuigjes opstijgen die we in Vancouver hebben zien landen. Bovendien kunnen we straks dus lekker vroeg op pad naar Tofino (’n ritje van een uur of vijf) en hebben we vanmiddag tijd om te golfen. Elluk nadeel heb s’n foordeel!

het dak ging er af....

Dinsdag is een bijzondere dag voor veel inwoners van Vancouver. Het markante dak van de BC Place – het stadion waar onder andere de opening- en sluitingceremonie van de Spelen plaatsvonden – is aan vervanging toe en zal vandaag leeglopen. De enorme koepel – een icoon voor de stad – wordt in de lucht gehouden door een aantal ventilatoren en die gaan vandaag na bijna 30 jaar uit. We fietsen er bij toeval langs tijdens het moment suprême en moeten ons een weg banen door de grote menigte die met camera’s afgekomen is op dit spektakel. De kranten en TV bulletins staan er natuurlijk bol van!

's ochtends vroeg is 'the Dome'nog kompleet.

Onze heerlijke fietstocht gaat verder door het enorme Stanley Park en over het fietspad langs de volledige kustlijn (“seawall”). Voor de terugweg over één van de enorme bruggen en dwars door de heuvelachtige stad komen de 7 versnellingen goed van pas…. Na deze tocht begrijpen we goed dat de stad verkozen is als beste woonstad ter wereld! (mooi qua natuurschoon, architectonisch super, schoon, vriendelijk en echt alles bij de hand)
Vanochtend vroeg worden we opgehaald door het camperbedrijf, pikken we de camper op en hopen we de boot naar Vancouver Island van 11.00 uur te halen. De overtocht duurt 1½ uur en met ’n beetje geluk zien we dan de eerste orca’s….! De wind is in ieder geval weer gaan liggen en het belooft een stralende dag te worden.

sneeuw...

Na een bijzonder rustige vlucht - die door de aswolk en dus een kleine d-tour - iets langer duurde dan normaal, aangekomen in Vancouver. Ongeveer het zelfde weer als in Amsterdam bij vertrek, maar hier brengt de TV meteen allerlei "alarms" voor regen en wind...
Door de jetlag zetten we de volgende morgen al om 'n uur of 5 ons eerste kopje koffie. Om d'één of andere reden zijn we weer met onze neus in de boter gevallen en zijn we ge-upgrade naar een junior-suite en logeren we de komende 3 dagen in een zeer stijlvol kamer met alles erop en er aan...En dan ook nog midden in het centrum en oploopafstand van alle leuke wijken. Maandag lopen we heel wat af; we bezoeken Coal Harbour (met het 'vliegveld' voor de watervliegtuigen), Yaletown (weer zo'n opgepimpte yuppenwijk), de markt op Granville Island, de homowijk rondom Davie Street (leuk detail; de bushaltes en afvalbakken zijn roze geverfd....),Downtown,Gastown (met de bulldog die z'n best deed op z'n skateboard!) en Chinatown (1/3 van de bewoners van Vancouver is Aziaat). Vancouver is een echte woonstad; naast de kantoren zie je voornamelijk prachtige appartementtorens, de ene nog mooier/moderner dan de ander. Ook zijn er heerlijk rustige groene wijkjes midden in de stad en is er betrekkelijk weinig verkeer.

Op verschillende plekken kom je de Olympische Winterspelen nog tegen; "de vlam" staat inmiddels bij het Convention Centre, de 'aftelklok'op Ronbson Square, de kleding, petten en allerlei souvenirs zijn inmiddels flink in de ramsj.Omdat er vandaag een koufront over is getrokken ligt er nu meer sneeuw in de bergen rondom de stad dan tijdens de Spelen in februari!Iets meer naar het oosten is geheel onverwachts weer 15 cm sneeuw gevallen; we hopen dat, wanneer wij daar over bijna 2 weken arriveren weer allemaal is gesmolten..... Uiteindelijk valt het weer maandag reuze mee en zitten we later heerlijk in de zon op 'n terrasje.


Zo'n drankje op 'n terras kost hier 'n fortuin. Alcohol is alleen verkrijgbaar in staatswinkels en dus flink aan de prijs...

Zaten we 'n jaar geleden in 'n restaurant in San Diego met enthousiaste fans voor de Superbowl, vanavond aten we met (luid) op de achtergrond een blijkbaar heel belangrijke ijshockey-wedstrijd op verschillende schermen; de Vancouver Canucks hadden veel fans vanavond!