jarige job

“The Cozy Beach Cottage with private garden” is inderdaad erg knus en de tuin – met braai – ook! ’t Is een ‘tiny house’ zoals we veel zien in de Netflix serie “Tiny House Nation”; het lijkt een verbouwde garage, maar alles past precies. Ze hebben er zelfs een grote oven en ‘n wasmachine in weten te wurmen! Prima plek voor 5 nachten Kalkbay / St James.

Lindsey, de vrouw des huizes, praat ons het idee om de Tafelberg op te klimmen met enige moeite uit ons hoofd. Op de dag zelf zijn we haar heel dankbaar! We zien andere wandelaars gebroken boven komen; bovendien heeft ze ons een plattegrond van de berg meegegeven met een pittige wandeling op  het plateau van de berg. De wandeling – met als bestemming Maclear’s Beacon – is vrij vlak en biedt prachtige vergezichten. We hebben dan ook een stralende en windstille dag uitgekozen voor ons dagje Tafelberg; beiden zijn vrij bijzondere weersomstandigheden voor de berg! Bij teveel wind gaan de cable cars niet omhoog en wanneer het Tafelkleed over de berg hangt zie je dus geen steek…

Wanneer we een paar dagen later in de Kirstenbosch Botanical Garden - één van de mooiste botanische tuinen ter wereld – rondlopen zien we de top van de berg niet; bad luck voor de bezoekers van de top van Table Mountain…. Wij zien een grote verzameling protea’s/suikerbossies.

Onderweg naar het Cape Point NP rijden we langs Boulders, waar één van de kolonies Zuid Afrikaanse pinguïns bivakkeert. Er zijn bijna evenveel Chinezen als pinguins… Het wordt plotseling even spannend, wanneer we bijna onze eerste “kill” meemaken (één van de hoogtepunten voor safari-gangers). De pinguins staan gezellig pootje te baden in de branding wanneer er plotseling een zeeleeuw uit de golven het strand op duikt; de vogels waggelen rap het strand op en de zeeleeuw doet alsof z’n neus bloed en gaat zich lekker liggen krabben. Helaas is z’n missie mislukt, maar de Chinezen zijn in extase!

’t Is razend druk in Kalkbay – normaal gesproken een rustig vissersdorpje met hippe cafeetjes en galerieën  - en er wordt veel gezwommen in de “tidal pools” . Hoewel Lindsey ons verschillende keren aanraadt om daar te gaan zwemmen en daarna een croissant te eten in één van de café’s (dat doen veel locals), vinden wij het nog steeds een tikkeltje frips… Er zullen geen haaien zijn (er is er één op vrijdag de 13^e gespot bij het strand van Vishoek), want de tidal pools zijn door een muurtje afgescheiden van de baai. In de haven liggen de zeeleeuwen op de kade te wachten op de restje van de visafslag en de dolfijnen zwemmen langs in de baai.

Omdat maandag (16 december) een nationale feestdag is, is het extra druk in het dorp. Tot 1994 werd op deze dag de overwinning van de Afrikaners op de Zulu’s (de slag om Bloedrivier met het bloed van 3000 Zulu-slachtoffers) gevierd. Nadat Mandela in 1994 aan de macht kwam en de apartheid was afgeschaft was het duidelijk dat dat niet meer gevierd kon worden en werd het de Dag van de Verzoening. De “Rainbow Nation” bestaat uit veel bevolkingsgroepen; ze spreken met z’n allen 11 talen…! 

Het onlangs behaalde wereldkampioenschap rugby  door de “springboks” moet de eenheid verbeteren…

Wij rijden - na 5090 km toeren - maandag naar Kaapstad en leveren de auto in bij het stadskantoor van Bidvest (op 5 minuten lopen van het hotel!); voor het eerst met een flinke kras op de 2 linker portieren… Na ruim 40 jaar schadevrij rijden (zelfs in het hectische Thaise verkeer) nu gewoon tegen een plantenpot aangereden. ’t Eigen risico is nul-komma-nul, dus het loopt met een sisser af!

Terwijl we ‘s middags door de wijk Bo Kaap (die bekend staat om z’n felgekleurde huizen) slenteren belanden we in een waar volksfeest. Een tergend langzaam voortschrijdende optocht met opslepende muziek trekt door de straten. De bijna hypnotiserende – en vrij eentonige – muziek zorgt er voor dat iedereen langs de kant van de weg staat mee te schommelen. ’n Kippenvelmomentje! Bij het ontbijt lezen we in de krant dat er later die dag geschoten is tijdens de festiviteiten; we waren op tijd weg…

(overigens moesten de ‘Maleiers’ tijdens de Nederlandse overheersing hun huisjes wit schilderen; toen de Engelsen het bewind overnamen zijn ze zich te buiten gegaan aan de meest felle kleuren!)

Ook kan ik op de laatste dagen 2 Zuid Afrikaanse gerechten afvinken. Bij Mariam’s Kitchen proberen we een Gatsby weg te werken; stokbrood met biefstuk, gestoofde uien en frites. Een hele is voor 4 personen voldoende zo vertelt de dame achter de toonbank, wij hadden aan een kwart voldoende gehad met ons tweeën… Ook de Bunny Chow (’n uitgehold half casino witbrood gevuld met lamscurry) staat nog op m’n lijstje. De Indiërs wonen voornamelijk rondom Durban – daar komen we deze keer niet langs – en hier in Kaapstad. Toeslaan dus! Ook weer een hele hap en wederom bepaald niet koolhydraat arm; vanaf morgen maar weer voorzichtig aan doen!

Bunny Chow lambcurry

Zo komt er een einde aan een schitterende en afwisselende reis. Veel hoogtepunten en leuke ontmoetingen (zoals de consul van Namibië, die tijdens de borrel in de executive lounge in de Radisson Blu haar rode wijn voortdurend aanlengde met een blikje Coca Cola, en in het shuttlebusje de hotemetoot uit Amerika die maandag mee vloog met de eerste directe lijnverbinding van New York naar Kaapstad en morgen weer terugvliegt (16 uur vliegen!))  

Alleen het “ongemakkelijke gevoel” was soms een dompertje… Uiteindelijk hebben we maar één keer graaiende handen van een straatschoffie in onze rugzak gehad. (alles van waarde lag in het kluisje in de kamer!)

Overigens zagen we op een spandoek op de kerk op de Green Market Square dat de jarige job van volgende week woensdag niet veel op heeft met de golfsport… Vliegen zal ook wel niet mogen en dan vooral niet in de business class. (want dat maakt 12 uur vliegen veel te leuk!)

Allemaal toch maar fijne kerstdagen gewenst en het allerbeste voor 2020!

halfway house

Vandaag voor de laatste keer de golfstokken uit de kofferbak gehaald. Op een korte plensbui na was 't heerlijk golfweer en de Duitse flightgenoten waren prima gezelschap. Bovendien komen ze hier al jaren voor 3 wintermaanden, dus ze hadden ook heel wat te verhalen. Voor de laatste keer naar het "halfway house" voor de verplichte pauze van 15 minuten (en snacks) na hole 9. We kunnen er maar niet aan wennen en spelen liever gewoon door...

Tijdens de 9 golfrondjes alleen in Hermanus en nu dus hier in Clovelly wat regen gehad. Soms wat storm, soms wat mist, soms waren we niet in vorm, maar toch elke keer weer 'n feestje! Mooie banen, voor redelijke prijzen en ook nog 'ns zonder caddies en niet half zo zweterig als in Thailand...

Milnerton GC (06/12)

Hermanus GC (07/11)

Gholfklub Swellendam (10/11)

Montagu Course - Fancourt (15/11)

Graaff Reinet Golfclub  (24/11)

Langebaan (04/12)

De Zalze GC (06/12)

St Francis Links (19/11)

Clovelly Country Club (15/12)

(om de één of andere reden krijg ik ze niet in chronologische volgorde; minor problem, me dunkt)

prikkeldraad

Het gebied rondom Stellenbosch, Franschhoek en Paarl is veel mooier dan ik me kan herinneren van onze rondreis die we in 1997 door Zuid Afrika hebben gemaakt. Toen reisden we overigens in 3 weken van Johannesburg naar Kaapstad en hadden we waarschijnlijk maar 1 dag voor het wijngebied, nu kunnen we 5 heerlijke en zonnige dagen rondtoeren. Stellenbosch – ons uitvalspunt – is een gezellig studentenstadje en de tweede Nederlandse nederzetting  (1679), dus veel huizen in de Kaaps-Hollandse stijl. Noem het ‘schilderachtig’; de grote oude eikenbomen zorgen voor verkoeling en ’n gezellig sfeertje.

Eén van de hoogtepunten van het stadje is de beeldentuin van Dylan Lewis – bij toeval ontdekt via het internet – dat pas sinds een paar jaar open is. 10 Jaar geleden huurde de kunstenaar een graafmachine en heeft daarmee in 2 jaar tijd een 7 hectare groot vlak stuk land “gebeeldhouwd” tot een prachtige heuvelachtig park. In combinatie met de schitterende achtergrond en een enorme hoeveelheid beelden is een “wow!” werkelijk op z’n plaats. 

De tuin is alleen toegankelijk op afspraak en dan nog moet je door 2 elektrische hekken, die pas open gaan als blijkt dat je echt ’n afspraak hebt… ’t Is dus ook nog ‘ns heerlijk rustig in de tuin. Na afloop van onze wandeling komen we – rondom de grote glazen karaf met ijskoud water, komkommer en munt - in gesprek met een meneer die de zwager van de beeldhouwer blijkt te zijn. Hij is daar flink trots op, zo blijkt, en vertelt dat Dylan (55) nog steeds zeer productief is. Wanneer we later in één van de vele gallerietjes een aantal van z’n kleinere beelden te koop zien staan begrijpen wij wel waarom!

Andere hoogtepunten zijn natuurlijk de wijnhuizen; het zijn er zoveel  dat ze erg veel moeite moeten doen om zich te onderscheiden. De één heeft een automuseum, d’ander veel moderne kunst, een opvangplek voor cheeta’s of een schitterende tuin. En dan de restaurants, daar steken ze elkaar de loef mee af. En steeds erg lekker.  Hoewel, de tonijn in deze salade – hoe mooi ziet-ie er uit! – bezorgt me een kortdurende buikloop…. En dat terwijl we 'm aten vanwege de verjaardag van neef Patrick.

We golfen op “de Kleine Zalze”, ’n schitterende baan tussen de druivenstruiken. Wanneer we later in het proeflokaal komen, zien we dat de Pinotage (die we dus altijd bij de Sligro kopen) ‘n stuk duurder is dan thuis. “Aah, from Holland? You buy at the Sligro!” zegt de olijke meneer achter de bar. En dat doen we dus maar!

Op Groot Constantia, één van de mooiste huizen in de streek, en door onze landgenoot Simon van der Stel  (ja, die van Stellenbosch) in 1679 gesticht, lopen we braaf mee met de toer om daarna heerlijke wijnen te kunnen proeven.

We zijn de enigen van het groepje die de “chocolate-pairing” hebben bedacht te doen; de rest kijkt wat jaloers naar onze verschillende chocolaatjes bij de 5 wijnen, terwijl zij  genoegen moeten nemen met de droge toastjes…. De kristallen glazen waarmee we proeven krijgen we mee als souvenir; ’t zal een hele toer worden om die heel in Leiden te krijgen.

Bij de “Fat Butcher” kunnen we met enige moeite en hulp van Lettie een tafeltje reserveren; ’n populair restaurant dus! En het moet gezegd worden, het vlees is zo mals als boter en zo ‘rare’ als maar zijn kan. Helaas vergeet de jongedame ons voorgerecht, terwijl ik me zo verheugd had op één van ‘s lands lekkernijen: mergpijpjes van de braai! Ze verschiet van kleur en maakt het volledig goed door bij het hoofdgerecht een enorme stapel mergpijpjes op onze tafel te zetten. Mooie tip gegarandeerd! 

Overigens, de T-bone steak die we een dag later op de BBQ van het guesthouse grillen is bijna net zo lekker. De kletsmajoor had een ‘n prachtig stapeltje hout voor ons klaargelegd, we hoefden er alleen de fik in te steken. En de tafel was heel schattig gedekt door z’n vrouw; leuke mensen.

Lettie, de eigenaresse van het guesthouse zegt maar steeds dat alles volledig veilig is. En het is waar ik loop zonder problemen ’s ochtends vroeg naar de Spar voor verse broodjes en ook na zonsondergang niets aan het handje. Maar waarom staat er dan in vredesnaam een 2 meter hoge muur met schrikdraad om het huis..? De meeste huizen, restaurants en winkels hebben rollen prikkeldraad en schrikdraad; erg vriendelijk ziet het er niet uit.

Overigens horen we jammer genoeg steeds meer slechte verhalen over de criminaliteit in Kaapstad. De mevrouw van de boerderij met pannic-button heeft een aantal gasten gehad die - door een groep jongeren omcirkeld – hun hele hebben en houwen moesten inleveren. Ook Mieke (die in dezelfde periode als wij met een groep op reis was door Zuid Afrika) voegt via de WhatsApp ‘n paar smeuïge verhalen toe; ’n stel groepsgenoten ook omcirkeld en een purser van de KLM met het pistool tegen het hoofd.  Het schijnt dat de politie niets tegen deze ‘gangs’ doet omdat ze zelf bang zijn! Raar land….

Wij hebben besloten om ons geboekte Airbnb appartement te annuleren en een kamer in een hotel met flink wat sterren te reserveren. ’t Zal wel flauwekul zijn, maar het geeft een prettiger gevoel.

De komende 7 nachten verblijven we in en om Kaapstad; eerst 5 nachten in een knus ‘tiny house’ met idem dito tuintje in Kalkbay en de laatste 2 nachten in de Radisson Blu in de binnenstad. We blijven op onze qui vive! (vrijdag de dertiende zijn we in ieder geval goed doorgekomen...)

vandaag: stage 2

(NRC 11 december 2019 / aanklikken om te vergroten)

load shedding...?!?

In Langebaan draait het maar om één ding: kite-surfen! En na een paar windstille dagen is het op de dag dat wij aankomen groot feest met een straffe windkracht 6. Zoals gezegd hebben we een lunchafspraak bij “die Strandloper”, een rustiek (openlucht) braai restaurant op het strand. In 4 uur tijd wordt er een 10-gangen lunch op de eenvoudige tafeltjes geserveerd. De houten bankjes bevorderen het zitgenot niet, maar het sfeertje is perfect! Vers gebakken brood, mosselen allerlei soorten vis van de BBQ, roosterkoeken (broodjes op de BBQ gebakken), viscurry en rundvleesstoofpot – allebei in een ”potjie” (gietijzeren pan op 3 pootjes) op het vuur gemaakt -  en als klap op de vuurpijl halve kreeften, rijkelijk ingesmeerd met gesmolten boter, knoflook en citroensap. De gitarist, die er al 20 jaar lang tijdens  lunch en diner dezelfde liedjes zingt, heeft geen geweldige stem en – laten we wel wezen - de maaltijd is niet super (mosselen ’n tikkeltje zanderig, vis een beetje droog), maar toch een leuke middag! Na de koffie met “koeksisters” (gefrituurde koekjes met mierzoete sieroop) door naar  het Windtown Lagoon Hotel.

 

crayfish on the braai...

Na 28 nachten “selfcatering” accommodaties nu 3 nachten hotels en restaurants – ’n prettige afwisseling na al dat gebraai! Het hotel zit vol met …. kitesurfers; we zijn de enige – ietwat bedaagde – golfers van het gezelschap en niet, zoals veel surfers, bedekt met tatoeages van top tot teen.

Een dag later – een mooie windstille dag, zo lijk ‘t - hebben we een afslagtijd geboekt op de Langebaan Golfclub. En, geloof het of niet, op het moment dat we onze tas naast de eerste afslagplaats neerzetten begint de wind aan te trekken en de uiteindelijke windkracht 5 maakt het spelen weer knap lastig. Halverwege de baan treffen we een paar bontebokken, die in Swellendam in het Bontebok NP met veel moeite van de ondergang zijn gered. Mooi te zien dat ze het hier ook naar hun zin hebben.

Volgende stop is Bloubergstrand waar we een kamer hebben geboekt in het Blaauwberg Beach Hotel, met een geweldig uitzicht op de Tafelberg. En daar was ’t om te doen; gelukkig treffen we een zonnige avond en stralende zonsopkomst. Verder niet veel te beleven daar, behalve dan dat de “Haarlem” een boot van de VOC in 1647 vlak voor het strand is vergaan. ’n Nederlandse duiker heeft plannen om de boot boven water te halen, maar we zien nog geen werkzaamheden…

Ook de Milnerton Links Golfbaan belooft vanaf bijna alle holes zicht op de Tafelberg. Als we afslaan op hole 1 kunnen we nauwelijks de bal volgen in verband met een dikke mist die net vanaf de baai het land op is komen drijven. Geen Tafelberg ook dus! Gelukkig klaart het na hole 4 weer op en worden we toch nog getrakteerd op mooie uitzichten. We spelen met 2 aardige dames – leden van de club – en hebben leuke gesprekken, over van alles en nog wat. Ook de politiek en de corruptie komen ter sprake. Daar gaat het land nog ‘ns aan ten onder, zo lijkt het. (South African Airlines staat al op het punt om failliet te gaan…)

Een ander hot item deze dagen is  “load shedding”. De dames leggen het ons uit. In verband met een te grote vraag naar elektriciteit (anderen zeggen vanwege slecht onderhoud van de centrales) wordt er afwisselend  in alle wijken voor periodes van 2 ½ uur de stroom uitgeschakeld. Zo wordt geprobeerd een volledige black-out in het hele land te voorkomen. En vanzelfsprekend is er een App om te zien wanneer je de klos bent; wij komen vandaag – we zijn inmiddels in Stellenbosch  – twee keer aan de beurt (van acht tot half elf en van vier tot half zeven) Lastig! Veel winkels gaan dicht, de Checkers supermarkt heeft blijkbaar een generator voor wat lampjes en de kassa’s, maar je moet soms een beetje op de tast op zoek naar je boodschappen… Er wordt trouwens veel gemopperd, onder andere over het feit dat de straatverlichting overdag wel blijft branden. Dit schijnt nodig te zijn om te voorkomen dat de elektriciteitsleidingen worden gestolen. Tja…

Checkers in het donker

In Stellenbosch logeren we in het 7 Ackerman Place Guesthouse; een onlangs gerenoveerd pand met 8 mooie kamers, ‘n gezamenlijke keuken en een heerlijke tuin met allerlei braaimogelijkheden plus ‘n zwembad! ’t Wordt gerund door een ouder echtpaar van Duitse en Nederlandse afkomst; zij is weinig mobiel na een operatie aan haar voet, hij zit erg verlegen om een praatje… Zo weet ik inmiddels dat-ie 2 liter Coca Cola per dag drinkt en na een val van een trapje tijdens tuinwerkzaamheden nu al 7 maanden niet meer kan golfen. De stakker… Hun guesthouse zou ik in een review zeker een 10 geven; alles is perfect! (misschien ook wel omdat we tot op heden de enige gasten zijn...)

Bij Hudson aan de Dorpstraat eten we een hamburgertje; een dame aan een belendende tafel vindt mijn Trump Tower hamburger hilariouuuus! Ze komt namelijk uit Los Angeles en is blijkbaar geen Trump-fan. Ze wil een foto maken en zo begint het gesprek. Al snel blijkt dat ze oorspronkelijk uit Maasbracht komt en nog accentloos Nederlands spreekt. Haar Zuid Afrikaanse vrienden proberen haar ervan te overtuigen dat ze naar Stellenbosch moet gaan verhuizen. Nadat ik die toren (bijna helemaal) heb verorberd en na de “Amerikaanse hugs” vertel ik haar dat ze beter naar Maasbracht kan verhuizen. Bij ons geen load shedding, drought and wildfires…..! Haar vrienden worden pissig en vertellen dat het in Nederland ‘freezing’ is. Nou en? Heerlijk toch… zo nu en dan.

Trump Tower

alweer 'n ligbad met uitzicht....

De volgende twee dagen blijft het – ook in het westen – heet! Het is overigens zelfs zo heet dat de golfers van de Europese Tour – die dit weekeinde een toernooi vlakbij het Krugerpark spelen – voor het eerst in het bestaan van de Tour en waarschijnlijk bij hoge uitzondering in korte broek mogen spelen…. (dat heeft overigens Wil Besseling  – de pro in opkomst,  die tijdens de KLM Open Paul vol op de borst raakte met z’n afslag  – net niet voldoende voordeel gegeven om te winnen…)

Het decor is wel flink veranderd; van de dorre vlakte in de Karoo, nu een prachtig bergachtig gebied met veel bijzondere rotsstructuren door de samenstelling van de rotsen (zandsteen) en prehistorische grotschilderingen. Er is volop keuze uit wandelingen, maar de meeste zijn 4-6 uur lang en dat willen we onszelf niet aandoen met deze hitte. (of beter: dat gaan we niet overleven bij 40°C!) We gaan de kortste doen, maar raken al rap het spoor bijster. Na een korte paniek weer volgens de juiste weg afgedaald. Verder doen we voorzichtig aan en toeren wat met de auto rond. Bovendien waren we blij verrast toen we zagen dat er een gloednieuw zwembad was bij de 7 cottages midden in het park. Het uitzicht vanaf ons terras is bovendien fenomenaal en de braai staat weer flink te gloeien…

uitzicht Algeria cottage

De dag van vertrek is het opeens lekker koel, zodat we toch nog even een wandeling kunnen maken. Het doel van de klim is een waterval; altijd leuk en bovendien valt er ook daadwerkelijk water. Dat hebben we wel ‘ns anders meegemaakt… (bijna 15.000 stappen en 58 ‘verdiepingen’ !)

Onderweg naar St Helena Bay willen we even door de Spar in Piketberg rennen voor een paar boodschappen. Dat gaat helaas niet lukken. Er zijn in het hele dorp zoveel mensen dat het er lijkt op Koningsdag in Amsterdam. Mijn hemel, wat ’n drukte, ook in de rijen voor de kassa’s. De wodka bij de Tops (de plaatselijk Gall & Gall) zet ik terug in het schap wanneer ik zie hoe lang de rij daar is. Achteraf horen we dat dat komt omdat het de 30^ste uitbetaaldag is, dus dat iedereen weer heerlijk boodschappen kan doen! Karren vol. Bovendien is het de dag na Black Friday; dat schijnt ook meegeholpen te hebben. Uit m’n e-mail inbox begrijp ik dat dat in Nederland ook aardig uit de hand aan het lopen is. Wat ’n hype zeg…

We worden ’n keer aangehouden tijdens een algemene politiecontrole; de niet al te goedlachse agente constateert dat onze lisensieskyf op de voorruit al een paar weken verlopen is; nota bene 4 dagen vóór aanvang van onze huurperiode. Niet zo’n handige zet van Bidvest, de gerenommeerde verhuurder! De boete bedraagt 500 Rand (zo’n € 30) en we halen onze creditcard al tevoorschijn als blijkt dat de - wellicht toch wel vriendelijk – dame de bon heeft uitgeschreven op naam van Bidvest! Dat scheelt ’n boel gedoe. Toch wel wat heen en weer moeten e-mailen en uiteindelijk kunnen we de nieuwe “skyf” over een paar dagen ophalen bij het kantoor in Stellenbosch.

(Trouwens, we hebben op aanraden van de ANWB en op hun kantoor voor €50 2 internationale rijbewijzen aangeschaft, die zouden nodig zijn bij het ophalen van de auto en ik las ergens in geval dat je zou worden aangehouden. We zijn nu 2 keer aangehouden; nooit naar gevraagd en bij het ophalen idem dito. Miskoop van de maand..?)

Een groter contrast tussen het korbeel huis in Stuurmansfontein en het geweldige beachhouse in St Helena Bay is haast niet mogelijk. Wat ‘n schitterend huis; modern en van alle gemakken voorzien! Toen we het – een hele poos geleden – voor €90 per nacht via Airbnb boekten begrepen we niet hoe dat kon voor zo weinig geld. Addertje onder het gras…? De verhuur van de 4 huizen – naast elkaar op het strand  –  van Robert (Nederlander) en Tanya (zijn Zuid Afrikaanse echtgenote) was toen net gestart en het blijkt een lokkertje te zijn geweest. Nu zijn de huizen bijna allemaal constant verhuurd en blijft de prijs hetzelfde. Iedereen blij blijkbaar!

Alsof we het er om doen is er nu weer een (verzonken) ligbad met uitzicht, nu op de walvissen in de baai! Naast de schitterende master bedroom zijn er nog 3 mooie slaapkamers, elk met eigen badkamer (één is er wat groot uitgevallen, 'daar zou een heel voetbalelftal in kunnen douchen' zegt Robert tijdens de rondleiding; en.. waar blijven ze nou...?) Bovendien is er een zeer complete (Ikea-) keuken; zelfs met wok en vijzel. M'n Thaise bloed gaat weer wat sneller stromen...(helaas geen heerlijk geurende Thaise markten in de buurt)

Waren we in het korbeel huis gebiologeerd door de sterrenhemel, hier turen we uren de baai af met de oude verrekijker van oom Anatole. Het is een oud beestje maar “made in USSR” en we zien  de beesten vlijmscherp; uitademen, de staart en op zondag zelfs tientallen sprongen. (“de “breach” is het hoogtepunt voor alle walvisspotters!) 

Terwijl Hermanus de nummer 1 locatie zou zijn om walvissen te zien, zien we er hier veel meer (en eigenlijk zouden ze al richting de Zuidpool moeten zijn gegaan).  Enorme groepen, met waarschijnlijk veel jongen zijn nog aan het foerageren en blijkbaar waren de sprongen bedoeld om de spieren los te maken, want als ik de volgende ochtend om 6 uur naar buiten ga zie ik een lange rij rugvinnen van oost naar west de baai uitzwemmen, op weg naar de poolstreek. Het is uit met de pret!

Nu op het strand moet er vis op de braai: (zoutwater-)snoek met abrikozenmarinade. Lukt wonderwel goed (daarvoor moesten we nou zo nodig naar de Spar; 'n aanbiedinkje....!) De Zuid Afrikanen zijn volgens mij grote zoetekauwen; in veelgerechten wordt abrikozenjam verwerkt. Zelfs de bobotie is erg zoet door alle rozijnen en banaan.

snoek op de braai!

Straks op pad naar Langebaan. We hebben geboekt bij "die Strandloper" voor een 10-gangen braailunch op het strand. Volgens de reviews een geweldige ervaring; nu maar hopen dat de stevige wind (6 Bft) geen roet in het eten gaat gooien...