50 tinten blauw...

Het hotel in Bangkok doet z’n naam eer aan; ik weet niet hoeveel tinten blauw…(godzijdank is blauw m'n lievelingskleur!) Leuk hotel, trendy, hip of artistiek, ’t is maar hoe je het noemen wilt. ’t Enige nadeel is dat het vanaf Sukhumvit Road (de belangrijkste – en langste – (winkel-) straat van de stad) ’n flinke tippel is naar het achterafstraatje waar Tints of Blue aan ligt. Vooral als je last van je voeten hebt... Ze hebben wel 'n (blauwe!) tuk tuk om je naar het kruispunt van skytrain en ondergrondse te brengen, maar voor de terugweg heb je 'n beetje mazzel nodig dat-ie net iemand af komt zetten...

Maar elk nadeel heb z'n voordeel; voor Bangkokiaanse begrippen is de kamerprijs (€50) zeer redelijk! (we hebben zelfs 3 nachten geboekt, terwijl we de derde nacht al ver voor middernacht ons boeltje oppakken om naar het vliegveld af te reizen; lekker om tot laat gebruik te kunnen maken van de kamer) Ander voordeel is dat het erg stil is. Hoorden we in de andere hotels - hoe hoog we ook zaten - het lawaai van de stad; hier hoor je alleen de airco en de koelkast aanslaan...

Afijn, uiteindelijk toch op loopafstand van Sukhumvit Road...Met alle schitterende shoppingmalls (de één nog mooier en nieuwer dan d'ander) en ook een drietal Gourmet Markets. (nog veeeel mooier en exclusiever dan die in Hua Hin) binnen handbereik. Het motto van die winkels is "Let's Give Good" (zie badge); nou, op 'n paar kleine proeverijtjes na wordt er weinig gegeven en voornamelijk geïnd..!!

"Let's Give Good"......

Op één van de vele info-websites over Bangkok heb ik gezien dat er sinds een paar weken 'n nieuwe nachtmarkt bij is in de stad; we gaan opzoek, maar dat kost heel wat moeite. Blijkbaar is de markt zo nieuw dat de meeste bewoners er nog nooit van hebben gehoord, ook de nieuwe App (Mapme) biedt geen soelaas. Na veel heen en weer gewandel lopen we er opeens tegenaan! Het is geen markt waar je etenswaar kunt kopen, maar waar wel veel te eten is.

Wij laten ons uiteindelijk verleiden door de foto van een noedelsoep met zeevruchten op de voorpagina van één van de menukaarten. De wulpse ladyboy die ons aan 'n tafeltje schuift wil per se niet met Paul op de foto, maar wanneer hij/zij later wat lenteuitjes komt brengen staat ze er per abuis toch op.... Die kom met noedelsoep maak ik keurig soldaat met chopsticks en soeplepel (oefening baart kunst!); wat jammer dat die duffe Duitse dame niet in de buurt is om daar getuige van te zijn... We nemen 'n zalige 'mango with sticky rice' als afsluiter van de dag!

Na 'n stevig ontbijtje met omelet-soep (!) en 'n heerlijk toetje van "vruchtjes" van tapiocameel in kokosmelk gekookt (ik had de fel gekleurde tapioca parels al in m'n koffer zitten) kunnen we er maandagochtend goed tegen aan. We reizen per ondergrondse, water-bussen, tuk tuk en skytrain, maar wandelen vooral heel veel door Thonburi, de wijk aan de overkant van de rivier (het Brooklyn van Bangkok volgens één van de websites). De Wat Arun (de belangrijkste tempel van Bangkok) hebben we 13 jaar geleden bezocht en staat nu al 4 jaar in de steigers; die slaan we over, maar er de rest aan deze wijk hebben we nog nooit gezien.

ontbijt....

Op de terugweg maken we 'n tussenstop in Silom en gaan nog 'ns kijken bij de MahaNakhon toren, het hoogste gebouw van Thailand. De afgelopen 3 reizen hebben we vanuit onze hotelkamers naar de toren in wording gekeken en nu - ook al lijkt dat niet zo! - is 't af en onlangs met veel bombarie geopend. 

We eten weer 'ns bij Hai Somtam Convent (https://www.eatingthaifood.com/hai-som-tam-convent-thai-food-silom/ ) en winkelen wat in het golfers-Walhalla; 4 verdiepingen winkelcentrum met alleen maar golfwinkeltjes.... Ter afkoeling nemen we 'n duik in het zwembad op het dak van 't hotel!

De laatste dag de laatste tempel... En de laatste kaafae yen (ijskoffie) in 'n leuk tentje aan de rivier; 'n goeie tip van Tips Thailand (http://tipsthailand.nl/ ; de website is leuk, maar de Facebook-groep is te kneuterig voor woorden. Ik kan niet goed tegen vragen als "ik ben nu in Krabi, wat kan ik hier doen?" . En toen ik suggereerde dat de jongedame in kwestie eens 'n Lonely Planet zou moeten raadplegen, kreeg ik 'n sneer van de beheerder van de groep en heb ik me subiet uitgeschreven!

Wij hebben voorlopig geen tips meer nodig.... De reis zit erop! Met 'n koffer vol met eetgerei, etenswaren en vieze was gaan we over 'n paar uur naar het vliegveld en vliegen dan om 2 uur vannacht naar huis. De knop gaat om en we gaan richting kerstfeest! Hier hebben ze 'n mooie balans gevonden tussen de rouw (wat de reis overigens niet of nauwelijks beïnvloed heeft) en de stijlvolle kerstversiering; er is weer muziek en er is weer vrolijkheid. Nu moeten ze nog gaan wennen aan de nieuwe koning! 

Wij gaan straks - bij Cabbages & Condoms (ooit opgezet om "family planning" te promoten; je krijgt dan ook in plaats van pepermuntjes 2 condooms bij de nota) - nog één keer genieten van een Thaise maaltijd.... Voorlopig voor het laatst in korte broek en op flipflops; straks komt voor het eerst sinds 7 weken de lange broek weer uit de koffer!

Veilige Feestdagen
(zie kerstornamenten...)

HHH !

Heerlijk Hua Hin! De vier weekjes HH zitten er weer bijna op en 't was wederom flink genieten. Niet alleen vanwege het 't fantastische huis, het zalige klimaat, 't tropische fruit, de schitterende golfbanen en de leuke avonturen; ook culinair gezien was 't weer heerlijk!

Want zeg nou eerlijk, wat is er lekkerder dan zo'n lunch in de foodcourt van BlúPort; en dat voor maar €1,50....! Ook, zoals eerder gezegd, 'n prachtige supermarkt daar. Die is vooral gericht op de expats en toeristen; waar anders vind je zo'n mooie - bijna 3 cm dikke ! - karbonade in Thailand....? Na alle rijst- en noedelgerechten (en 'n stuk of wat pastaatjes) voor de broodnodige variatie!

uit eigen keuken...

Tijdens één van de vele bezoekjes aan de markt treffen we een verkoper van Khao Lam; 'n heerlijk zoet toetje gemaakt met kleefrijst, suiker, zoete rode bonen en kokosroom. De hele mikmak wordt in een holle bamboe-koker op hete kolen gekookt en smullen maar ! Na aanschaf slaat de verkoper met 'n enorme hamer de bamboebuis doormidden, zodat je het toetje makkelijk kan oppeuzelen. (https://www.eatingthaifood.com/thai-khao-lam-bamboo/ )

De laatste vrijdag is één van de weinige grijzige dagen... (er wordt maar liefst 82 mm regen voorspeld, maar gelukkig zitten de weermannen er - op een flinke bui in de ochtend na - weer 'ns goed naast!) Maar zelfs grijze dagen kunnen heerlijk zijn hier; heerlijk koel in huis en koel tijdens de zware klimpartij naar de Pala-U waterval in het Kaeng Krachan NP (die fikse bui zorgt trouwens ook voor flink wat vallend water = nam tok = waterval). Bovendien blijven de kleuren en geuren op de markt - zelfs onder grauwe omstandigheden - natuurlijk ook overheerlijk!

Waarschijnlijk ook door het koelere weer deze avond eindelijk geen kevertjes-plaag... Elke avond - stipt om 18.15 uur - duiken er hordes kleine kevertjes naar beneden, bij voorkeur op de buitentafel, maar ook in het zwembad. Gelukkig vind ik het heerlijk om 's ochtends het water schoon te maken met het net; niets zo onbenullig als dat klusje!

Afijn, toen kwam er 'n olifant met 'n hele lange snuit en die blies het mooie Hua-Hin-verhaaltje uit.... Nog wel 3 heerlijke daagjes in Bangkok te gaan (we logeren weer in 'n andere wijk - Sukhumvit - dan de voorgaande jaren en in 'n gloednieuw en hip hotel (http://www.tintsofblue.com/ ). Dan vliegen we - in de nacht van dinsdag op woensdag om 2 uur - richting Amsterdam met 'n tussenstop in Abu Dhabi.

(er volgt nog één blog vanuit BKK!)

damesbezoek

Maar 15 minuten te laat rijdt de trein uit Bangkok rond 17.30 uur het mooie station van Hua Hin binnen. Opeens staat het perron niet alleen vol met fotograferende dagjesmensen, maar stroomt de trein leeg met van alles en nog wat. Niet veel backpackers; Hua Hin is niet erg geliefd bij die groep reizigers en die slaan deze bestemming dan ook meestal over... Zo niet Pascale en Lieke, die komen gezellig 4 daagjes logeren! De dames komen na 3 maanden reizen en feesten in Zuid Oost Azië - zo vlak voor hun vertrek naar Nederland - ook even uitpuffen bij de "oompjes"..... Na al die nachten in rommelige en onrustige - soms niet brandveilige - hostels met enorme slaapzalen (dat kost dan ook maar een paar euro per nacht...), zijn de bedden en de rust van Villa Lisa 'n heerlijke afwisseling, zo blijkt.

Tijdens de borrel en de bbq komen de verhalen los; over alle leuke ontmoetingen, spannende avonturen maar ook over de brand en Pascale's uitglijder met de scooter. Da's trouwens gelukkig ook goed afgelopen, alleen nog maar een paar fikse littekens. Die scooters zijn qua vermogen trouwens eigenlijk motoren; je hebt dan ook een motorrijbewijs nodig en aangezien bijna niemand die heeft kan dat verzekeringstechnisch nog wel eens voor problemen zorgen! 't Is overigens geweldig hoe je met een strak budget van €33 per dag (inclusief overnachting!) ruim 3 maanden kunt reizen; ik geloof dat wij iets teveel verwend zijn. Hoewel Paul - tijdens het uitzoeken van een hostel in Bangkok voor de dames - de smaak van de dormitories wel te pakken leek te krijgen... Tja,voor €8 logeren in hartje BKK...

Natuurlijk gaan we toeren langs alle "highlights" van de omgeving. 'n Paar wats, de 7 koningen, 'n vissersdorpje en lunchen op het strand. Zelf vind ik de spontane stop tussen de ananasvelden 't hoogtepunt. Waren we tijdens de rijstoogst in de Isaan, hier zijn ze overal met enorme messen de superzoete ananassen aan het oogsten. We krijgen er twee toegestopt en moeten het menu voor die avond aanpassen. Dat wordt nu dus "sweet & sour chicken".....

'n Toevallig passerende hotemetoot van de "Dole"-fabriek komt even kletsen en legt uit dat de meeste ananassen in  hun blikjes verdwijnen. Eerlijk gezegd vind ik ze zo vers van het land in blokjes bij het ontbijt het lekkerst! 

(foto: Lieke)

De vogende dag staat de hoogste highlight  - en tegelijkertijd de diepste - op het programma; de Phraya Nakhon Cave. Daar waren wij 'n paar jaar geleden ook al eens, maar toen niet op het juiste moment. Tussen half elf en half twaalf schijnt de zon namelijk door de opening in het dak van de grot precies op het tempeltje en da's werkelijk 'n schitterend schouwspel! En aangezien het 'n uurtje rijden is en vervolgens een uur wandelen, klimmen en afdalen (2 bergen!) moest de wekker worden gezet.... Maar - dat waren we met elkaar eens - zeer de moeite van het vroege opstaan waard. (het was dus ook niet zo rustig als 't lijkt op de foto) 

's Avonds trotseren we drukke vrijdagavond spits en wandelen wat over de nachtmarkt en door het hectische uitgaansgebied van het dorp (plus ook even langs de kleermaker voor 'n pas...)  Op de terugweg vinden we één van de laatste tafeltjes in een waanzinnig druk "Moo Kataa- restaurant". Vorig jaar tijdens onze trip belandden we ook al 'ns bij zo'n Thais BBQ buffet en hadden toen geen idee wat de bedoeling was. Nu waren we helemaal voorbereid! (Ik heb trouwens onlangs - ondanks wat gesputter van Paul - op de markt in Cha-am zo'n ding gekocht en wil het zeker volgende zomer op 'n zwoele zomeravond gaan proberen! (dat kleine bbq-tje geeft overigens heel veel warmte af, zweten dus!) Nu nog kijken of-t-ie in de koffer past....)

(foto: Pascale)

De laatste dag, voordat ze naar Bangkok afreizen voor de terugvlucht, willen de dames nog wat werken aan de bruine teint. Alsof ze de afgelopen maanden niet voldoende zon gezien hebben op al de tropische eilanden. :-)  We rijden (in ongeveer 'n half uurtje) naar ons favoriete strandje - Sai Noi, letterlijk vertaald zand klein - en gaan daar 'n paar uur plat. Wij onder de parasols, de dames in de brandende zon... Ook kan je daar heerlijk met de voetjes in het zand lunchen; het omelet met oesters is niet te versmaden! 

Inmiddels is het stil in huis en zijn Lieke en Pascale nog 2 daagjes in Bangkok; vanavond vlak voor twaalven vliegen ze richting Amsterdam. Wat 'n overgang zal dat zijn na al die maanden Azië!

(helaas zijn we niet meer toegekomen aan de hanengevechten, waren de bezwete thai boxers niet aan het trainen wanneer we langs reden en hebben de olifanten niet achter het huis gelogeerd tijdens die ontzettend gezellige 4 dagen...)

sinterklaasgedichtje

’n Ietwat sombere Thaise weerman

kondigt bliksem en bakken vol nats an

Maar de jarige Sint

schenkt ons gezwind

’n droog rondje golf op Kaeng Krachan!

Wel degelijk ‘n mooi St Nicolaas kadootje, want de voorspellingen zijn niet best! Maandag ruim 50 mm en dinsdag zelfs 85 mm neerslag…. In Zuid Thailand is het bar en boos (80% staat blank en 11 doden tot op heden) en daar krijgen we ’n staartje van mee.
Min of meer tegen beter weten in rijden we weer ruim ’n uur om op een schitterend gelegen (tegen het Kaeng Krachan NP aan), rustige (hier geen Koreanen!) en goedkope baan (1000 Baht) te spelen. Maar dankzij de oude Klaas spelen we onder droge condities en wanneer we - doorweekt van het transpiratievocht - in het restaurant ’n heerlijke kom Tom Kha Kai naar binnen werken begint ’t te regenen…(maar al die voorspelde millimeters zijn zeker niet gevallen!)

Hua Hin stond het afgelopen weekend ook in het teken van Sinterklaas. De Nederlandse gemeenschap ontving de goedheiligman (inclusief 2 zwarte pieten en zijn schimmel) in het Nederlandse café “Say Cheese”. Ruim 100 volwassenen en 30 kinderen zongen – begeleid door ’n accordeon – sinterklaasliedjes. De meeste kinderen (hier geboren uit Thaise moeder en Nederlandse vader) komen naar verluid niet verder dan “Jingle Bells”… De Thaise Sint is trouwens ’n beetje een mietje, want hij houdt z’n paard vast aan de teugel en is bang van het beest af te vallen!

(bron: www.thailandblog.nl )

Ook veel golf het afgelopen weekend. Niet zelf jammer genoeg, maar als bezoeker op Black Mountain bij een toernooi van de Aziatische "Challenge Tour". Veel aankomende talenten dus en 'n stuk of wat "sterren" om publiek te trekken. Nog maar koud gearriveerd wint Paul 'n mooie parapluie door 5 keer achter elkaar uit te holen in het tented village (nou ja,"village"; er staan 3 tenten...) We lopen mee met Johan Edfors en Aphibanrat en blijven watertanden bij de schitterende holes van Black Mountain.

Tussen neus en lippen door ook nog even op de foto met de organisator van het toernooi, Thailands beste golfer Tongchai Jaidee.

Verder rommelen we maar 'n beetje wat aan, boodschappen doen op de markt, afspraken met de kleermaker en chillen bij het zwembad. Ruim de tijd voor Jan Six, Juliana en Pablo Escobar. 

Ondertussen hebben we ook de logeerkamer in orde gemaakt; morgen arriveren nichtje Pascale en haar reisgenootje Lieke voor 'n paar dagen. Ze komen bijna regelrecht vanuit Cambodja aan; daar zijn eergisteren nacht  uit het hostel gevlucht, dat daarna volledig is afgebrand! Gelukkig waren er geen gewonden en hebben ze nog net op tijd de (meeste) bagage en paspoorten bij elkaar kunnen pakken. 

De schrik zit er - denk ik - goed in en ik hoop dat ze de laatste paar daagjes van hun 3 maanden-lange reis door Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en Maleisië kunnen genieten van Hua Hin! (ze komen met de trein vanuit Bangkok; 'n reis van 4 uur (200 km) en wanneer je 3e klasse reist kost dat net iets meer dan €1....)

Wij nemen 'n borrel op de goede afloop; niets mooier dan 'stevige wodka met de geur van de rook van de insecten spiraal in je neus. Veel tropischer kan je 't niet krijgen!

sprinkhanenplaag...

Plotseling zit m’n rechter oor helemaal dicht en dus hartstikke doof aan één kant! Blijkbaar ’n bekend euvel bij het veelvuldig gebruik van oordopjes, en die gebruik ik niet alleen vanwege rumoerige hotelgasten en vogelgeluiden vanaf vroeg in de ochtend; ook het geronk van m’n bedgenoot doet me vaak naar de oordopjes grijpen…

Hoe dan ook, buurman Cees weet snel raad en stuurt me naar een smoezelig kliniekje in een achteraf straatje. Daar praktiseert een KNO-arts van één van de gerenommeerde ziekenhuizen van de stad –  na zijn dienst aldaar – en klust wat bij van 17.00 tot 20.00 uur om zijn honorarium op te krikken. Godzijdank krijg ik van de dame achter de balie een afspraak en wordt als eerste die avond geholpen. Ze maakt me duidelijk dat dat “vellie vellie special” is, want normaal gesproken ga je gewoon buiten voor de deur zitten en wacht je op je beurt. Het scheelt een boel ergernis, maar geeft wel wat scheve ogen van de Thai. (maar ja, “die hebben ze toch al”, hoor ik je denken….)

De goeie man zit 10 minuten met enge puntige apparaten in m’n oor te frutselen (terwijl de assistentes in Leiden met 2 keer met veel kracht spoelen de boel onder controle hebben) en voor 500 Baht is het klusje geklaard…. Als dat bijverdienen is dan zal z’n ziekenhuis-inkomen wel navenant zijn vrees ik!

Die €13 ga ik maar niet declareren bij de reisverzekering…

De hele stad (eigenlijk heel Thailand) staat vol met kolossale portretten van de overleden koning. Dat was voorheen ook wel zo, maar nu veel meer en allemaal in zwart-wit. Alle scholen, bedrijven, hotels en winkels hebben een herdenkingsplek met condoleanceregister (en kilometers lang zwart-witte linten). De grote malls steken elkaar de loef af met de grootste, de mooiste, de bijzonderste…. In de periode van rouw is er blijkbaar geen plaats voor kerstmuziek en kerstversiering in de winkelcentra; we gaan maar ‘ns op zoek naar Sky Radio Christmas Station om een beetje in de sfeer te komen.

Ondertussen is – volgens berichten op internet – de kroonprins tot koning benoemd (de kroning is waarschijnlijk pas eind volgend jaar); ik neem aan dat hij even op en neer vanuit Duitsland is gekomen. Daar lijkt hij met veel plezier te bivakkeren met echtgenote nummer 4, een stewardess van Thai Airways.

Nog nooit zijn we op 'n golfbaan zo enthousiast en vriendelijk ontvangen als op de Sawang Resort & Golf Course; de baan ligt ruime een uur rijden ten noorden van Hua Hin en wordt blijkbaar niet vaak bezocht door golfers uit deze regio. We hebben dan ook een leuk (goedkoop) pakketje kunnen boeken; 2 rondjes golf inclusief buggy en caddie, een overnachting en een ontbijt-, lunch- , en dinerbuffet voor de prijs van één gemiddelde greenfee in Hua Hin! (2700 Baht p/p) De eigenaresse staat bijna te dansen van blijdschap wanneer we arriveren en lijkt alles te willen doen om het ons naar de zin te maken… Maar dat zal helaas heel wat moeite gaan kosten!

De baan is prima; ander niveau dan hier in HH, maar leuk ontwerp en best goed onderhouden. Je moet de bunkers mijden; die worden nooit geharkt en je moet er genoegen mee nemen dat je tussen 120+ luide en rochelende Koreanen loopt…. Ze zijn helemaal door het dolle, want de prijs voor alleen al ’n caddie is in Zuid Korea blijkbaar 3000 Baht; voor dat bedrag kunnen ze hier 3 keer spelen. En dat doen ze dus; 2x 18 holes per dag. Al om 6 uur ’s ochtends staan de buggies in rotten van 3 opgesteld!

Onze caddie voor de eerste ronde is Gong, een bijna tandeloos baasje die veel verstand van golf heeft. Hij spreekt geen woord Engels, maar toch begrijpen we elkaar meestal en hebben soms de grootste lol! Hij was blijkbaar jarenlang de caddie van Nong May, een nieuwe ster aan het Thaise damesgolf-firmament. Ze speelt inmiddels de sterren van de hemel in de USA en Gong is verdrietig omdat-ie niets meer van haar hoort… (zo horen we van de enthousiaste dame)

Gong

Verder gaan de Koreaanse gasten als een sprinkhanenplaag over de (Koreaanse) buffetten heen; wanneer we ’s avonds om kwart over zes het restaurant binnenkomen is er nog maar één ander tafeltje bezet en in de buffetbakken zijn nog een paar restjes achtergebleven. Een half uur later gaat het licht uit…

De muren  van de erg oubollige hotelkamers zijn flinterdun en de Koreanen staan al om 4 uur (!) op, ze maken zoveel kabaal dat ik vanaf die tijd niet meer kan slapen. Tot 6 uur, want dan begint het ontbijt, maar dan komen de caddies aan op hun bulderende brommers die ze onder onze deur parkeren.  Ach jee, zaten m’n oren nog maar dicht!

‘t Ontbijt is van 6 tot half acht (dat hebben we nog nooit meegemaakt in ’n hotel…) en als we om zeven uur binnenkomen liggen er nog 2 verschrompelde gebakken eieren en ’n stuk of wat koude knakworstjes in de bakken (plus nog wat onduidelijke restjes van Koreaanse groentegerechten) We kunnen gelukkig wat eerder spelen dan gepland en sluiten aan bij alle vierballen… Om iets voor 11 uur loopt de baan bijna leeg; dan begint het lunchbuffet!!

De enthousiaste mevrouw van de dag ervoor hebben we niet meer gezien; ik geloof dat ze door had dat we “not amused” waren.

ontbijtje op Banyan, heel wat anders dan op Sawang...

(op Banyan hadden we afgelopen zondag niet veel kans; we speelden van de backtees en met bijna 50% handicapverrekening waren we kansloos. Temeer daar de pro van de club en een stuk of wat lokale duikboten meespeelden… Maar ja, we genoten van het ontbijtje, de baan, het heerlijke buffet na afloop, de leuke flightgenoten en de goeie deal!)

"in mei leggen alle mieren 'n ei...!"

Tja, wanneer je dol bent op zand en zee, bungy-jumpen of wild water raften en niet graag zelf rijdt in Thailand of bereid bent om vaak met handen en voeten iets uit te leggen, dan is de Isaan niet je ideale reisbestemming…. Er zijn weliswaar een paar stranden langs de rivier, maar de Mekong stroomt als een wilde en begint in China (en je weet maar nooit wat die Chinezen allemaal lozen in het rivierwater…), dus zwemmen lijkt me niet zo’n pretje. En er zijn inderdaad weinig toeristen, dus nog geen malle dingen als van bruggen af springen en degelijke. Het openbaar vervoer schijnt minimaal te zijn, maar buiten de steden is het verkeer erg rustig en makkelijk zelf te rijden. En dat soms moeizame communiceren lijdt vaak tot leuke “gesprekjes”. Wij vonden het in ieder geval een hele bijzondere en leuke rondreis!

Bovendien heeft de Isaan een hele aparte keuken. Zo had ik thuis m’n zinnen al gezet op iets met miereneitjes, dus toen ik in Kong Chiam op een menukaart “omelet met miereneieren” zag staan was de keus gauw gemaakt! Eenmaal op tafel heb ik lang gezocht naar de eitjes en bij navraag bleek dat er alleen rond mei miereneitjes leverbaar zijn (“in mei leggen alle mieren ’n ei…?”) en ze hadden me voor het gemak maar een gewoon omelet gegeven. Culy-teleurstelling nummer 1….

Later in Bueng Kan was ik zwaar teleurgesteld in ’n dikke Duitse dame. Terwijl ik m’n noedelsoep – zoals dat hoort –  met stokjes en Chinese soeplepel probeer te verorberen (’t is altijd even inkomen in het begin…) staat de dame van het tafeltje naast ons op en haalt een vork, legt die naast mijn kom met soep en zegt “so, daβ ist besser!” Ik heb de trut en de vork volledig genegeerd, en de kom is tot de bodem leeg gekomen!

Maar afijn, inmiddels zijn we al weer ’n week in Hua Hin en genieten als vanouds. En Hua Hin is Hua Hin, ’n stuk drukker dan we gewend waren de afgelopen weken. Maar Summerland blijft ’n oase van rust. Ware het niet dat er op de berg waar we tegenaan kijken een week lang  ‘n boeddhistische bijeenkomst is en er soms onophoudelijk geprevel (al vanaf half zeven ’s ochtends) via de luidsprekerboxen het dal in stroomt. We hebben ’t even overwogen, maar uiteindelijk toch maar niet de stekker uit het stopcontact getrokken. Dat is die knaap uit Friesland in Myanmar niet goed bekomen; ik ben benieuwd of-ie nog steeds vast zit…?

Trouwens al meteen één van de eerste dagen staat er een olifant achter onze schutting! Helaas één met een enorme ketting aan één van z’n poten; het is weer ’n logé van de “Elephant Village”, hier niet ver vandaan. Ze mogen soms een nachtje de “wildernis” in en moeten daarna weer met toeristen op hun rug rondjes lopen. Ons niet gezien! (maar wel 'n leuk gezicht zo achter je huis...)

Het afgelopen jaar toch ’n paar veranderingen hier. De weg die langs Summerland loopt zat al jaren vol gaten en was na zonsondergang niet verlicht en dus pikkedonker. Nu ligt er een prachtige nieuwe laag asfalt over en is de weg bijna overvloedig verlicht. Het enige probleem blijft de tientallen zwerfhonden nog; ze blijven midden op de weg liggen als ’n soort heilige koeien in India… Maar desalniettemin ’n hele verbetering!

Ook sinds kort 2 nieuwe shoppingcentra in de stad. De ene – BluPort – was al jaren in aanbouw en nu eindelijk klaar. Het is ’n project van Bangkokianen die in Bangkok ’n paar super-de-luxe malls bezitten en die hier net zo’n schitterend complex hebben neergezet. En met name de “Gourmet Market”, ’n extravagante supermarkt, is voor mij een goede reden om er heen te gaan! Dat doen nog niet heel veel mensen; het is erover het algemeen erg rustig, want is volgens veel klanten veel te duur (nu ja, ’n kilo kersen uit Chili voor €35 en voor de feestdagen ’n oesterplateau voor €250 is inderdaad niet voor alle Thai weggelegd…). We komen er nu net vandaan en op zaterdag – met alle weekendgasten uit Bangkok – was het al ’n stuk drukker; ben wel benieuwd of ze het lang vol zullen houden…

Dat geldt zeker voor Seenspace, ook al een filiaal van een winkelcentrum in Bangkok. Hippe bouw (veel beton), hippe muziek, hippe restaurants en idem winkeltjes (vinyl platen, “vintage” kleding), maar verhipte weinig klanten… Groot pluspunt is dat het direct aan zee gebouwd is en dus ‘n lekker zeewindje als je in de hippe zitzakken zit te ‘chillen’….. Gaat in december pas officieel open, dus dan misschien opeens veel drukker. Wel ’n leuk initiatief!

We laten voor ’n habbekrats de iPhones repareren, kopen "net-echte-nep-hoezen" voor de iPads en ook de driver van Paul heeft inmiddels ’n nieuwe shaft. En dat is maar goed ook, want morgen mogen we weer meedoen aan de Pineapple Pairs op Banyan, onze favorite golfbaan in de omgeving. De vorige keer werden we warempel derde met z'n tweeën (het is ’n teamwedstrijd), maar of dat weer gaat lukken…?!

het verhaal van de geesten en de draak...

Vanaf Chiang Khan rijden we in twee etappes naar Hua Hin en logeren de eerste nacht in Dan Sai, ’n slaperig dorpje in de heuvels van Loei. Hier draait alles om Thailand’s meest betoverende festival (3 dagen in juni of juli) met kleurrijke maskers van geesten. Bij één van de tempels is een aardig museum over de maskers, maar verder is er (nu) niet veel spannends te beleven.
‘Ben nog steeds op zoek naar 4 kleine pannetjes om “kai grata” (ei in het pannetje) te maken. Een ontbijtgerecht uit de Isaan, dus hier de laatste kans om ze te vinden, me dunkt…. Helaas, geen succes!

We overnachten in het Phunacome Resort, ’n schitterend – ze zeggen zelf ’n “groen” – resort. Gebouwd als dorpje, met ’n vijver vol lotusbloemen, eigen groentetuin , waterbuffels en al… Dat groene betekent onder andere dat ze je vragen de airconditioning niet lager dan 25C in te stellen. Ja, ammehoela…Dan maar even iets minder duurzaam! En met een kamerprijs van €68 is ’t ook nog eens de duurste overnachting van de trip. (de goedkoopste was €16!)

Tijdens de tocht naar Nong Phai (inmiddels niet meer in de Isaan) bezoeken we nog één National Park en ook hier worden we als westerlingen flink te grazen genomen. De Thaise bezoekers betalen 40 Baht (€1), alle blanke falangs mogen 500 Baht per persoon betalen. Daar wordt op alle internetforums flink over gemopperd, vooral door de ouwetjes die hier met een Thaise vriendin/vrouw wonen. Maar ja, ’t is dan ook wel een heel groot prijsverschil. De dames en heren bij de poort zijn onverbiddelijk…. 

Het is overigens een schitterend park met mooie vergezichten en wonderlijke rots structuren. Bovendien is het in de jaren 60 – 80 de schuilplek voor de communisten geweest die toen zwaar in gevecht waren met de koninklijke troepen. De vlag bovenop een klif resteert nog; de communisten hesen na elke overwinning de rode vlag. Sinds 1982 wappert er natuurlijk fier een Thaise vlag!

Via ‘n korte omrit komen we langs één van de laatste wats van ons lijstje. Wanneer we het kolossale parkeerterrein oprijden (betaald parkeren, hoogst ongebruikelijk voor een tempel!) overvalt ons het “Efteling-gevoel”… Eigenlijk lijken de gebouwen meer op de bouwsels van Gaudí met de prachtige mozaïeken; het geinige is dat ze daarvoor allerlei schoteltjes, borden en porseleinen deksels gebruikt hebben. 

Ook spectaculair zijn de 5 immense boeddha-beelden op ’n rijtje en dan ook nog zo schitterend gelegen boven op een bergtop. Al met al een unieke tempel die zich - naar verluid - kan meten met de Notre Dame, de Sixtijnse Kapel en de Taj Mahal. ’t Omritje dus meer dan waard!

Het Bestiny Hotel ligt midden in het dorp, op loopafstand van de markt. Zelfs aan het einde van de middag is het daar nog een drukte van belang. Ik heb één limoen nodig; kost 2 Baht, maar heb helaas maar één munt ven 1 Baht (2 ½ cent) of een biljet van 1000 Baht. Het tandenloze vrouwtje neemt genoegen met die ene Baht. Wanneer we later – nadat we het 1000 Baht biljet stukgeslagen hebben – alsnog met 2 Bahts aan komen lopen, slaat ze steil achterover….. Heb hier ook de pannetjes gevonden (3 stuks, de vierde heb ik later in de winkel van Malle Pietje in Hua Hin gescoord. Daar koop ik elk jaar m’n kookgerei en krijg meestal leuke deals; wanneer ik heel voorzichtig om korting vraag stopt-ie me met een gemeen glimlachje een 5 Baht-stuk toe. Ik complimenteer ‘m met z’n generositeit!

Het laatste stuk is ruim 500 kilometer met daarbij ook nog ‘ns de rondweg rondom Bangkok; we zetten ons dus even schrap (en zorgen er voor dat het navigatieapparaatje ons niet weer dwars door de stad zal leiden...). We hebben in de buurt van Bangkok bovendien de laatste ‘wat’ te gaan; deze Wat Samphran staat al een paar jaar op m’n lijstje, maar is normaal gesproken lastig te bereiken. Nu rijden we er bijna langs, dus ’n prima gelegenheid om door de draak naar boven te klimmen; de tempeltjes staan boven op het dak van een gebouw van 17 verdiepingen. 

Een non met een heftige slis gooit echter roet in het eten. Ze probeert ons duidelijk te maken dat dat alleen maar op zondag kan, maar met die slis is dat lastig te volgen. Een donatie is wel van harte welkom… Ja ja zuster, de groeten! “You get donation if we may go upstairs!” Ze blijft ons helaas hardnekkig tegenhouden en loopt onze donatie dus mis….  We doen ons - in plaats daarvan -  in de foodcourt van de Tesco Lotus tegoed aan een heerlijk hapje en moeten tevreden zijn met wat vergezichten en de onderste verdieping! Nog ruim 2 uur te rijden.

tussen Bueng Kan en Chiang Khan....

Voordat we in Chiang Khan belanden logeren we een paar dagen in Nong Khai. Na alle rustige dorpjes van de afgelopen tijd opeens 'n volstrekt andere wereld! De "Friendship Bridge" zorgt er niet alleen voor dat half Vientiane - de hoofdstad van Laos -  hier in de Tesco Lotus komt shoppen. (we stonden op 'n zaterdagmiddag met een fles wodka en 2 limoenen in de rij tussen volgeladen karren met van alles en nog wat.....) Maar ook veel westerlingen, die hier via de brug doorreizen naar Laos. En waarschijnlijk door al die reizigers gelukkig ook plotseling wasserettes... In het prachtige - gloednieuwe - Amanta Hotel rekenen ze 40 Baht voor één shirt, de aardige buurvrouw doet onze bomvolle waszak voor 50 Baht...

voedzaam ontbijtje...

Na 'n voedzaam ontbijtje golfen we op de mooie Victory Park golfbaan. Paul inmiddels ook zonder z'n ijzer 5; het is niet helemaal duidelijk of die door een caddie geconfisqueerd is of dat-ie gewoon nog thuis in de garage staat...
Onderweg en rondom de stad bezoeken we een bizarre boeddhistische beeldentuin, fietsen wat door de stad en vallen met onze neus in de boter wanneer we op de zaterdagse "night-market" belanden! Wandelen in de bloedhitte tussen de balancerende rotsen en de "Stonehenge van Thailand" in het Phu Phrabat Historical Park en lopen voorzichtig over de glazen vloer van de 'skywalk' die door 'n stel moderne monniken hoog aan een berg is geplakt. Zo kunnen we weer 'n wat van ons lijstje afvinken!

In Chiang Khan is één van de (letterlijk) hoogtepunten een bezoek aan de Phu (= berg) Tok tijdens zonsopkomst. Die zon en de mist in het dal zorgt voor schitterende beelden, maar door de korte nachtrust laten we de zonsopkomst aan ons voorbij gaan en komen rond 9 uur aan de top. Ook dan is het uitzicht adembenemend! (in het busje dat ons weer naar benden brengt zitten we naast een golfende Thaise familie die bijna foutloos de naam van Joost Luiten weet te produceren; die jongen gaat het nog 'ns ver schoppen! Wij hebben meer moeite met de lastige Thaise namen.....)

Tijdens een lunch onderweg vragen we om een Engels-talige menukaart, maar we begrijpen dat die -zoals te doen gebruikelijk - niet voorradig is. De kok is wel met haar tijd meegegaan want ze tovert subiet een menukaart op haar smartphone te voorschijn! Zo komen we er prima uit... 'n Slimme meid is op haar toekomst voorbereid!

Rondrijden in Thailand is ook qua benzineprijs een waar genoegen; voor nog geen €0,70 per liter gooien ze hier je tank "temp". En dat doen we dan bij voorkeur bij PTT, wat daar is (bijna) standaard een 7-Eleven winkel en - nog fijner - een Cafe Amazon. De Thaise 'Starbucks' maakt heerlijke koffie, vooral de ijskoffie is niet te versmaden!

(de kenners hadden ons beloofd dat wanneer Trump verkozen zou worden de US Dollar - en automatisch ook de Baht - minder sterk zou worden. Dat klopt dus ook al niet.... Eerst zeggen ze dat Hillary gaat winnen en dan daalt de koers ook nog eens. Al onze vrienden in de USA zijn danig van slag en ik ben benieuwd wat deze oetlul gaat betekenen voor de LGBT-gemeenschap in Amerika (en elders...). Geen idee hoe Thailand op Trump reageert; hier zijn ze vooral nog bezig met de koning. Er waren geruchten dat de kroonprins 1 december gekroond zou worden, maar daar horen we niets meer over. We hebben ook geen idee wat er 5 december - de geboortedag van de overleden koning - gaat gebeuren....)

Loy Krathong 2016 in Chiang Khan

Chiang Khan – onze laatste bestemming aan de Mekong – is een klein dorp met nog veel oude houten huizen. Het dorp is vooral zeer geliefd door de Thai. Ons hotel (Baan Supichaya, schoenen uit voordat je naar binnen gaat…) is ook gevestigd in zo’n huis, direct aan de rivier en de “walking street”. Schitterend uitzicht op de aanlegsteiger voor de veerbootjes naar Laos en o zo romantisch al dat hout. Maar – zo zou later blijken – het was toch iets minder idyllisch dan gedacht…

De dag van aankomst wordt het belangrijkste feest van Thailand gevierd; Loy Krathong, het feest van licht en water. Lang was onduidelijk of dat nu wel of niet door zou gaan in verband met de rouwperiode. Vorige jaren waren ze al dagen van te voren bezig met het in elkaar flansen van de krathongs, maar nu leek er niets te gebeuren. De 30 dagen periode is precies vandaag afgelopen (het nieuwsbulletin op TV is opeens weer in full colour!) en plotsklaps schieten de kraampjes met de krathongs als paddenstoelen uit de grond. Er wordt dus toch gevierd (weliswaar zonder vuurwerk en muziek)! En hoe; het dorp stroomt vol. De ’s middags zo rustige straat is aan het begin van de avond één en al leven; vooral lekkere hapjes, met als absoluut hoogtepunt de dame die als toetje ‘roti met banaan’ voor ons klaarmaakt! Da’s pas feest!

                                    

Ook onze krathong – die we voor 50 Baht (= €1,25) van een aardige dame iets verderop in de straat kochten – verdwijnt samen met honderden anderen (ze staan soms in de rij om het ding te water te kunnen laten!) in de rivier. Het idee is dat-ie met het (zover mogelijk) wegdrijven ongeluk en ellende met zich meeneemt en dat lukt nu prima in de snelstromende Mekong! Elke keer weer ’n leuk gezicht al die lichtjes in het water. De beloofde ‘super maan’ was helder, maar helaas bepaald niet erg veel groter dan anders, me dunkt…

                                      

Bij terugkomst in de kamer blijkt dat er – om de steiger te kunnen verlichten voor de feestvierders – een fikse generator onder ons balkon is geplaatst. Het apparaat staat tot bijna 12 uur als een wilde te brommen. En in combinatie met de één-planks dikke muren bevordert dat nu niet bepaald de nachtrust.

En om de ellende compleet te maken staan er ’s ochtends al rond 6 uur zo’n 20 monniken – als echte Sint-Maarten zangers – luidkeels gebeden te scanderen bij de open voorpui van het hotel. De andere hotelgasten zitten dan al lang al klaar met hun aalmoezen… Ook wij trekken snel wat aan en laten ons gezicht even zien. En nu maar hopen dat het de komende nacht iets rustiger zal zijn..!

Zitten nu wat uit te puffen op ons heerlijke balkonnetje en beginnen morgen (woensdag) aan onze reis richting het zuiden en arriveren vrijdag aan het einde van de middag in Hua Hin. Nog 2 leuke dagen in de Isaan te gaan!

oranje boven!

Vlak na die heerlijke lunch in Mukdahan begon het flink te regenen en vluchtten we de overdekte “indo-china-market” in, later konden we buiten van luifel naar luifel rennen. Maar plotseling brak er een enorme tropische zondvloed los; daar was niets meer tegenop gewassen. We hebben bijna een half uur staan schuilen…. Klaarblijkelijk ‘n laatste stuiptrekking van de regentijd!

Door het voortschrijden van de techniek zien we trouwens dat het in Leiden ook geen top weer is; op de app van onze nieuwe  thermostaat zien we dat de temperatuur in de woonkamer flink gedaald is. Gelukkig kunnen we van hieruit de kachel ’n graadje hoger zetten! En de app van de gloednieuwe zonnepanelen (vlak voor ons vertrek op ons gloednieuwe dak geplaatst) geeft aan de we nog niet veel kilowatts produceren; we kijken wat dat betreft uit naar het voorjaar!

winter in Thailand; 't is welliswaar 33 C, maar bij winter hoort 'n
warme wollen wintermuts....!

Het aantal Westerlingen dat we de afgelopen week gezien hebben is op de vingers van 2 (nou ja, misschien 3) handen te tellen. En dan zijn het voornamelijk oudere mannen, die in Pattaya “verliefd zijn geworden” op ’n Thaise dame, trouwen en met haar mee teruggaan naar haar geboortegrond. Je kan nog zo verliefd zijn, maar hier de rest van je leven slijten lijkt me niet ideaal….

Hier in de grensstreek wonen veel gevluchte Laotianen en Vietnamezen (ik heb gelezen dat er zelfs meer Laotianen wonen dan in Laos zelf…!) Ze drukken hun stempel op de bouwstijl van de tempels en op de menukaart. (net als in Vietnam opeens veel baguettes; als ontbijt krijgen we een baguette met ’n flinterdun plakje paté. Toch lekker na alle rijstgerechten en eieren….) Het hotel is een nieuw gebouw in de indo-chinese/koloniale stijl en staat vol met “vintage artikelen”, volgens mij een sjiek woord voor “ouwe zooi”… Toch is het zeer stijlvol ingericht en hangt er een perfecte sfeer. Op ons balkon – met uitzicht op de Mekong – komt heerlijke oude Franse jazz vanaf het terras beneden ons naar boven borrelen. Echt top!

We blijven de Mekong (stroomopwaarts) volgen en op weg naar Nakhon Phanom maken we een tussenstop bij een leuke 9 holes golfbaan. Erg veel banen zijn er niet in de Isaan (die bekend staat als armste regio van het land), maar juist in steden waar de Verenigde Staten grote bases hadden tijdens de Vietnamoorlog (de Vietnamezen noemen het trouwens de Amerikaanse oorlog…) lijken wel golfbanen te bestaan. Hier in Nakhon Phanom is buurland Laos op z’n smalst (maar zo’n 100 km breed) en Vietnam dus snel te bereiken. Zelfs onze mobiele telefoon heette ons welkom in Vietnam….?! Ook de prima infrastructuur – onder andere de Friendship Highway – stamt uit die tijd. 

Het hotel (“the River”) is gloednieuw en ligt prachtig aan de rivier; wanneer we ’s ochtends om 6 uur de gordijnen opentrekken zien we dit uitzicht op Laos door de ramen van vloer tot plafond…

Het ligt wat ver van het centrum, maar met de fietsen die we mogen lenen is dat geen probleem en rijden we een heel stuk langs de boulevard. Er is onlangs een nieuw boeddhistisch beeld (de zevenkoppige draak) onthuld en - net zoals bij zoveel andere religieuze plekken - staat ook hier een groepje beroepsfotografen klaar om de toeristen vast te leggen en in te lijsten. Eén van de heren ziet mijn camera in m’n fietsmandje liggen en maakt daarmee ’n foto. Hij is blijkbaar niet tevreden met het resultaat en staat een ’n hele poos aan de instellingen te prutsen. Dan is hij tevreden!

Tijdens de 3 ½ uur durende rit naar Bueng Kan bezoeken we weer een tempel(tje) van onze lijst: wat Phu Tok.  ’n Kleine tempel boven op ’n berg. De heftige trappen zijn nog niet eens zo erg; het zijn de houten bruggen, die op onduidelijke manier aan de bergwand zijn bevestigd, die het een spannende onderneming maken. Om de zoveel tijd ligt er een berg rotte planken langs het pad; die wekken de illusie dat er regelmatig onderhoud wordt gepleegd. Maar – in combinatie met m’n hoogtevrees – zorgen de krakende en schommelende planken ervoor dat we sommige stukken toch maar overslaan… Uiteindelijk het tempeltje wel bereikt!

Het hotel in Bueng Kan heet “the One” en is inderdaad het enige behoorlijke hotel in het dorp. Geen uitzicht op de rivier deze keer, maar op onze favoriete supermarkt Tesco Lotus (en iets verderop  de Makro!) Dat levert de volgende ochtend een mooi ochtendritueel op. Lang voordat de supermarkt opengaat stelt het personeel buiten tafeltjes op, zet er allerlei lekkernijen op en wacht keurig totdat de monniken voor hun dagelijkse bedelronde langskomen. Dan rijdt er een auto voor, daar stappen een stuk of 10 monniken uit en wordt er een gebed voorgelezen. Vervolgens worden de kommen volgeladen met de artikelen en wat daar niet meer in past verdwijnt in 2 winkelwagentjes. Het clubje stapt weer in de bak van de auto en het winkelpersoneel laadt de inhoud van de  wagentjes in. En nu op naar de Big C (de concurrent)?! Da’s nog ‘ns mooi winkelen…!

(ik zie net dat alle foto's in deze blog een oranje tintje hebben....!)