sprinkhanenplaag...

Plotseling zit m’n rechter oor helemaal dicht en dus hartstikke doof aan één kant! Blijkbaar ’n bekend euvel bij het veelvuldig gebruik van oordopjes, en die gebruik ik niet alleen vanwege rumoerige hotelgasten en vogelgeluiden vanaf vroeg in de ochtend; ook het geronk van m’n bedgenoot doet me vaak naar de oordopjes grijpen…

Hoe dan ook, buurman Cees weet snel raad en stuurt me naar een smoezelig kliniekje in een achteraf straatje. Daar praktiseert een KNO-arts van één van de gerenommeerde ziekenhuizen van de stad –  na zijn dienst aldaar – en klust wat bij van 17.00 tot 20.00 uur om zijn honorarium op te krikken. Godzijdank krijg ik van de dame achter de balie een afspraak en wordt als eerste die avond geholpen. Ze maakt me duidelijk dat dat “vellie vellie special” is, want normaal gesproken ga je gewoon buiten voor de deur zitten en wacht je op je beurt. Het scheelt een boel ergernis, maar geeft wel wat scheve ogen van de Thai. (maar ja, “die hebben ze toch al”, hoor ik je denken….)

De goeie man zit 10 minuten met enge puntige apparaten in m’n oor te frutselen (terwijl de assistentes in Leiden met 2 keer met veel kracht spoelen de boel onder controle hebben) en voor 500 Baht is het klusje geklaard…. Als dat bijverdienen is dan zal z’n ziekenhuis-inkomen wel navenant zijn vrees ik!

Die €13 ga ik maar niet declareren bij de reisverzekering…

De hele stad (eigenlijk heel Thailand) staat vol met kolossale portretten van de overleden koning. Dat was voorheen ook wel zo, maar nu veel meer en allemaal in zwart-wit. Alle scholen, bedrijven, hotels en winkels hebben een herdenkingsplek met condoleanceregister (en kilometers lang zwart-witte linten). De grote malls steken elkaar de loef af met de grootste, de mooiste, de bijzonderste…. In de periode van rouw is er blijkbaar geen plaats voor kerstmuziek en kerstversiering in de winkelcentra; we gaan maar ‘ns op zoek naar Sky Radio Christmas Station om een beetje in de sfeer te komen.

Ondertussen is – volgens berichten op internet – de kroonprins tot koning benoemd (de kroning is waarschijnlijk pas eind volgend jaar); ik neem aan dat hij even op en neer vanuit Duitsland is gekomen. Daar lijkt hij met veel plezier te bivakkeren met echtgenote nummer 4, een stewardess van Thai Airways.

Nog nooit zijn we op 'n golfbaan zo enthousiast en vriendelijk ontvangen als op de Sawang Resort & Golf Course; de baan ligt ruime een uur rijden ten noorden van Hua Hin en wordt blijkbaar niet vaak bezocht door golfers uit deze regio. We hebben dan ook een leuk (goedkoop) pakketje kunnen boeken; 2 rondjes golf inclusief buggy en caddie, een overnachting en een ontbijt-, lunch- , en dinerbuffet voor de prijs van één gemiddelde greenfee in Hua Hin! (2700 Baht p/p) De eigenaresse staat bijna te dansen van blijdschap wanneer we arriveren en lijkt alles te willen doen om het ons naar de zin te maken… Maar dat zal helaas heel wat moeite gaan kosten!

De baan is prima; ander niveau dan hier in HH, maar leuk ontwerp en best goed onderhouden. Je moet de bunkers mijden; die worden nooit geharkt en je moet er genoegen mee nemen dat je tussen 120+ luide en rochelende Koreanen loopt…. Ze zijn helemaal door het dolle, want de prijs voor alleen al ’n caddie is in Zuid Korea blijkbaar 3000 Baht; voor dat bedrag kunnen ze hier 3 keer spelen. En dat doen ze dus; 2x 18 holes per dag. Al om 6 uur ’s ochtends staan de buggies in rotten van 3 opgesteld!

Onze caddie voor de eerste ronde is Gong, een bijna tandeloos baasje die veel verstand van golf heeft. Hij spreekt geen woord Engels, maar toch begrijpen we elkaar meestal en hebben soms de grootste lol! Hij was blijkbaar jarenlang de caddie van Nong May, een nieuwe ster aan het Thaise damesgolf-firmament. Ze speelt inmiddels de sterren van de hemel in de USA en Gong is verdrietig omdat-ie niets meer van haar hoort… (zo horen we van de enthousiaste dame)

Gong

Verder gaan de Koreaanse gasten als een sprinkhanenplaag over de (Koreaanse) buffetten heen; wanneer we ’s avonds om kwart over zes het restaurant binnenkomen is er nog maar één ander tafeltje bezet en in de buffetbakken zijn nog een paar restjes achtergebleven. Een half uur later gaat het licht uit…

De muren  van de erg oubollige hotelkamers zijn flinterdun en de Koreanen staan al om 4 uur (!) op, ze maken zoveel kabaal dat ik vanaf die tijd niet meer kan slapen. Tot 6 uur, want dan begint het ontbijt, maar dan komen de caddies aan op hun bulderende brommers die ze onder onze deur parkeren.  Ach jee, zaten m’n oren nog maar dicht!

‘t Ontbijt is van 6 tot half acht (dat hebben we nog nooit meegemaakt in ’n hotel…) en als we om zeven uur binnenkomen liggen er nog 2 verschrompelde gebakken eieren en ’n stuk of wat koude knakworstjes in de bakken (plus nog wat onduidelijke restjes van Koreaanse groentegerechten) We kunnen gelukkig wat eerder spelen dan gepland en sluiten aan bij alle vierballen… Om iets voor 11 uur loopt de baan bijna leeg; dan begint het lunchbuffet!!

De enthousiaste mevrouw van de dag ervoor hebben we niet meer gezien; ik geloof dat ze door had dat we “not amused” waren.

ontbijtje op Banyan, heel wat anders dan op Sawang...

(op Banyan hadden we afgelopen zondag niet veel kans; we speelden van de backtees en met bijna 50% handicapverrekening waren we kansloos. Temeer daar de pro van de club en een stuk of wat lokale duikboten meespeelden… Maar ja, we genoten van het ontbijtje, de baan, het heerlijke buffet na afloop, de leuke flightgenoten en de goeie deal!)