positief!

 Tja, die eetafspraak met Eric en Nel in Plakkías kon helaas niet doorgaan; er was een vervelende kink in de kabel gekomen…

Op woensdag – 2 dagen na de heenvlucht – begon Paul te hoesten: in eerste instantie bleef  de zelftest bij het C-tje hangen, maar ’n dag later bleek hij wel degelijk positief te zijn. Behalve de schrik en onzekerheid waren er ook praktische problemen. Zelfisolatie was niet echt mogelijk in onze omstandigheden, dus we zijn wel ‘ns een paar keer met de auto op pad gegaan. Bijvoorbeeld naar een strand gereden en op grote afstand van andere baders een plekje gevonden. Bovendien moesten we na een paar dagen het appartement in Kalamaki verlaten en naar de volgende in Plakias doorrijden.

Zo hebben we later in Plakias ook even – op grote afstand - contact gehad met Eric en Nel op Souda Beach en een paar dagen later bij ons op ons ruime balkon. Goed om elkaar even gesproken te hebben! Aan het einde van onze trip zijn we alle 4 in de buurt van Rethymnon  en hebben we een principe afspraak om alsnog samen te gaan lunchen!

ontmoeting met Eric & Nel op Souda Beach

Vanaf dag 1 alle restaurants en café’s gemeden en braaf zelf gekookt. Gelukkig hadden we onderweg naar onze eerste locatie in Kalamaki bij de Lidl een redelijke voorraad ingeslagen en zo nu en dan ook bij een Take Away wat op de kop kunnen tikken. De eerste paar dagen was ik nog negatief en kon dus boodschappen doen en toen ik eenmaal aan de beurt was en positief testte was Paul voorbij zijn 5 “verplichte” dagen van isolatie en kon hij zo nu en dan een boodschapje doen… Overigens lazen we dat Groot Brittannië de zelf-isolatie periode heeft afgeschaft, het is per slot van rekening tegenwoordig gewoon een verkoudheid: gelukkig waren onze klachten ook niet meer dan dat! Maar ik kan je vertellen dat ik ’s nachts uren heb wakker gelegen en allerlei doemscenario’s heb liggen bedenken. Het had ook allemaal anders kunnen aflopen per slot van rekening… De schrik sloeg ook nog even toe toen ik plotsklaps niets meer kon ruiken en proeven. Dat is de afgelopen jaren één van m’n grootste angsten geweest. 

papoutsakia (gevulde aubergine) van de take away

Gelukkig kan ik nu vertellen dat alles na een stuk of wat dagen weer zo goed als terug naar normaal is. Hebben we ruim 2 jaar zo voorzichtig gedaan en dan toch! Voordeel is dat we voorlopig niet zo spastisch met een grote bocht om iedereen heen hoeven te lopen en met een rustiger gevoel het vliegtuig in zullen stappen.

Al met al een nare periode, maar we hebben er het beste van gemaakt en na 10 dagen zijn we begonnen aan de laatste 10 dagen van – een overigens  – heerlijke reis! Gelukkig ook weer flink ingehaald wat betreft de heerlijk Griekse gerechten…

Ondertussen zijn we beland in Kíssamos, in het noordwesten van het eiland. Wederom met een heerlijk balkon, in dit geval op het noorden: genieten ’s ochtends tijdens de eerste kop koffie van de zonsopgang en daarna verdwijnt de brandende zon achter ons! Helaas steekt er na één dag een stevige storm op vanuit het noorden… De noorderwind zorgt ook voor een flinke temperatuurdaling maar dat vinden we eigenlijk prima na een paar extreem hete dagen! Vandaag zo’n 24°C en overmorgen al weer 32°C en de wind is weer gaan liggen….De auto stond op zo’n 30 meter van de branding, dus dat was elke ochtend flink ramen poetsen. Ook ons bezoek aan Chania viel min of meer in het water; de bekende Venetiaanse haven – waar de hele goegemeente zou gaan lunchen die middag (het was extreem druk!) – stroomde door de enorme golfslag over; ik weet niet waar iedereen gegeten heeft, wij hebben bij de Lidl lekkere Griekse broodjes en Apaki (lokaal gerookt vlees) gekocht.

de golven rollen bijna het balkon op...

Ons uitje naar Efalonisi Beach – het roze strand  – werd ook min of meer door de storm beïnvloed. Het zal er altijd erg druk zijn, maar nu was het extreem druk. Bovendien waren we onze strandspullen (handdoeken , waterschoenen en zwembroeken) vergeten, maar hebben gelukkig een klein stukje van de E4 wandeling  (van west naar oost over het eiland, ’n soort grand randonnée) gedaan en een baaitje gevonden waar zonder zwembroek gepoedeld kon worden…

Het strand is overigens een enorme hype. Op het parkeerterrein staan tientallen bussen en wanneer wij weer naar het noorden terug rijden komen we een haast ononderbroken rij huurautootjes tegen. Ik ben benieuwd of zij allemaal een plekje hebben kunnen vinden als ze niet - zoals wij - een stukje verder zijn gelopen. Ondertussen is er nog maar een heel klein stukje ('n paar meter breed!) roze strand over en ik verdenk ze ervan dat ze dat elke ochtend opnieuw aanbrengen.

Hier in Kissamos heel wat bijzondere voor- en hoofdgerechten van "mijn lijstje" kunnen proberen; er is een aantal restaurants met de authentieke keuken! En net zoals alle restaurants op het eiland zijn ze ook zo gastvrij om bij de nota heerlijke lekkernijen en een flesje raki te serveren! Vanmiddag in Ravdoucha kregen we na een overdadige lunch  heerlijke snoeperijen aangeboden. Onze voorkeur bij al deze heerlijkheden gaat uit naar de loukoumades (soort oliebolletjes); vandaag een bord (en flesje) vol!

Dat noemen we nog 'ns positief!

loukoumades!

van Kalamaki naar Plakías....

 Het balkon van het bovenste appartement  van de 2 Emeralds appartementen – Andriana – is spectaculair. Van ’s ochtends vroeg tot aan de zonsondergang rond 8 uur prachtig uitzicht, en vooral tussen 6 en 8 uur ’s ochtends ook nog ‘ns heerlijk van temperatuur. In de middag kan het flink warm worden, maar meestal steekt er een lekker zeewindje op. De 2 appartementen liggen direct aan het boulevardje en boven het befaamde restaurant Delfinia; daar gaan we de eerste avond dus maar meteen eten en krijgen het laatste beschikbare tafeltje…Heerlijke voorafjes (gevulde courgette bloemen en gekookte inktvis) en toch ook maar weer ‘ns een bord souvlaki. Als de ober bij het afhalen van de bord en vraagt hoe de souvlaki was, zei ik waarheidsgetrouw: “a little bit dry…” knikt hij min of meer begrijpend. Gelukkig maakt hij dat goed met 2 taartjes en een flink flesje raki  van het huis. (m’n tafelgenoot vind raki smaken naar Glassex, dus des temeer blijft er over voor mij…😉)Het lijkt erop dat de meeste restaurants hun gasten na afloop van de maaltijd trakteren op iets zoets met een flesje raki; mooie gewoonte!

Vanaf ons balkon zien we wonderlijke bouwwerkjes op het strand: de bouwsels zijn door vrijwilligers gebouwd om de nesten van zeeschildpadden te beschermen. Wanneer ik 2 van hen aanspreek wat de verwachtingen zijn zeggen de dames dat er waarschijnlijk die avond veel jonkies de lange tocht richting de zee gaan maken. Maar niet lang daarna ziet Paul een oploopje op het strand bij het bouwsel en blijkt dat de schildpadjes in de war waren …. De vrijwilligers maken gleuven in het zand waardoor de beestjes weinig weerstand vinden tijdens hun tocht. Bovendien verwijderen de toeristen elk hobbeltje dat in de weg staat en worden ze bewaterd om de smaak van het water te krijgen! En wanneer ze het water uiteindelijk bereiken wordt er voor elk van hen luid geapplaudisseerd!

Op Kreta zijn er 3 plekken waar de Loggerhead waterschildpadden jaarlijks hun eieren leggen: het strand bij Rethymnon en Chania en bij ons hier onder het balkon! Helaas worden slechts 1 op de 1000 schildpadjes volwassen; er vanuit gaande dat er 14000 eieren worden gelegd op het eiland blijven er maar 14 per jaar over….

Toen vorige week woensdag de Opel Astra werd afgeleverd bij het Olive Green Hotel hadden we al snel in de smiezen dat het er één van een niet erg recent bouwjaar was… Matige airco, geen centrale deurvergrendeling, geen USB-aansluiting etc. En bij elke helling had de oude bak moeite om omhoog te komen. Toen we maandag van plan waren om op pad te gaan met de voîture bleek dat één van de banden bijna leeg was… Contact opgenomen met het verhuurbedrijf en laten repareren bij het dichtstbijzijnde Shell station. Daar hoorden we dat de auto minstens 12 jaar oud moest zijn (en dat terwijl er slechts 60.000 km op de teller stond; de boeven…) en dat de band onlangs op dezelfde plek op een verkeerde manier “geplakt” was. Toen herinnerde ik me plotsklaps een opmerking van de mevrouw van het verhuurbedrijf: “u weet dat lekke banden niet onder de verzekering vallen, maar in dit geval – omdat het probleem vanaf het begin al bestond – zullen wij het vergoeden” En toen was er bij ons nog helemaal niets bekend van een slecht hersteld lek… Ze wisten blijkbaar meer!  Deze keer werd de band vakkundig gerepareerd door een ware Chippendale. Voordat-ie aan de klus begon scheurde hij bijna zijn T-shirt van z'n bovenlijf en liet zich zonder probleem fotograferen...Klus in 15 minuten geklaard!

Tijd om contact op te nemen met Crete Holiday, de tussenpersoon. Binnen een uur kregen we een Appje met de boodschap dat er die avond een andere auto zou worden afgeleverd. Inmiddels rijden we in een stuk betrouwbaardere SEAT Leon door het prachtige landschap van Kreta!

Ondertussen ook al weer verkast naar Plakías, op anderhalf uur rijden van Kalamaki. Wederom een prachtig terras en bovendien een gloednieuw en met gevoel voor stijl ingericht appartement (in een rijtje van 3). Hier ontmoeten we – niet toevallig overigens – mijn broer Eric en zijn vriendin Nel. Het was trouwens wel toevallig dat we een paar dagen tegelijkertijd in Plakías zouden verblijven! Meer hierover later…

http://aelia-seascape-apartments.cretetophotels.com/en/

Stronttoevallig!

Tja, het was inderdaad einde vakantie zo halverwege maart 2020 op Lanzarote… En het begin van een boel ellende, lockdowns, avondklok en reisverbod! Dat laatste is natuurlijk jammer voor reislustige types zoals wij.... Om toch een beetje het gevoel te hebben dat we op pad waren ben ik begonnen met het maken van een fotoalbum  met mooie culinaire souvenirs van onze reizen vanaf ongeveer 2000. Work in progress zullen we maar zeggen, want ik blijf aanvullen; ook op Kreta voldoende lokale gerechten die in dat album kunnen belanden. (zie link Local Flavours in "fotoalbums" in de rechter kolom)

feta dip & chochlioí boumpouristoí....

Pas zomer 2021 – na onze tweede vaccinatie op 30 juni – zijn we voorzichtig weer ‘ns – met het coronapaspoort – de grens over gegaan en hebben 2 campings bezocht in de Provence en de Ardeche. Later, in het najaar, met de auto naar de Costa Blanca, gedeeltelijk samen met (schoon-) zus Marijke, in Santa Pola en Calpe (foto’s: https://myalbum.com/album/MJk2nDiJgFfY ).

Pas in het voorjaar van 2022 durfden we het vliegtuig in te stappen en hebben onze reis naar Lanzarote van 2020 afgemaakt. (foto’s: https://myalbum.com/album/UKrrrSS78htN ) Nu – 2 boosters verder en nog steeds geen corona doorgemaakt – met iets meer vertrouwen weer het vliegtuig in om naar Kreta te vliegen.

We hebben het eiland eerder bezocht in 1984 (ik met studieboeken, want moest nog examen doen; Paul was al voor de zomer afgestudeerd…) en 2004 (arriveerden “op de dag dat André Hazes overleed”) Deze keer gaan we wat langer en maken een roadtrip vanuit Heraklion via Gouves (de locatie van onze eerste 2 bezoeken), naar de zuidkust en logeren daar 5 dagen in Kalamaki en 5 in Plakias. Dan weer naar de noordkust 5 dagen in Kissamos (vlakbij Chania) en 5 in Rethymnon.

                           

In het kader van de ellende als gevolg van de pandemie op Schiphol (en op veel andere vliegvelden) besluiten we uiteindelijk om vanaf Rotterdam The Hague Airport te vertrekken in plaats van vanaf Amsterdam. De koffers werden door Paul bovendien vakkundig voorzien van een Apple Airtag, zodat je altijd kan zien waar ze zijn.  We wisten dus dat ze in Heraklion waren aangekomen, maar eenmaal bij de band in de bloedhete aankomsthal kwam er op onze band ook bagage aan voor passagiers van een vlucht uit Tel Aviv en Napels…. Een heel gedrang en gedoe! En pas na een uur hadden we onze koffers te pakken. Vanaf het moment dat we in de super de luxe en heerlijk koele Mercedes van de transfer stapten begon de vakantie! Die is overigens door het veranderen van heenvlucht met 2 dagen uitgebreid en zien we nu eindelijk ook Heraklion ‘ns een keer. We logeren 2 nachten in het Olive Green Hotel, midden in de stad.

Vanaf Rotterdam Appt Paul met z’n zussen; Carla meldt dat ‘neefje’ Rogier ook op Kreta is, maar ze heeft geen idee waar. Nou, wij kwamen daar snel achter! Nadat we om 10 uur ’s avonds arriveerden bij het hotel dronken en snackten we wat op één van de overvolle terrassen. Om half twaalf maakten we – in de nog steeds bloedhete en bruisende stad – een kort ommetje rondom het hotel. Plotsklaps stond  Rogier voor ons; hij had ons voorbij zien wandelen en rende – zijn verbaasde vrienden (en bord) achterlatend – achter ons aan.  Leuke ontmoeting en stronttoevallig!

De volgende dag blijkt dat Heraklion een leuke stad is. Het Archeologisch Museum kunnen we natuurlijk niet overslaan. Werkelijk ongelofelijk wat ze hier over het hele eiland gevonden hebben aan (bijna) complete objecten die minsten 4000 jaar oud zijn. Al 8000 jaar voor Christus begon Kreta te bloeien… Nu mooie pleinen, gezellige straatjes, oude Venetiaanse gebouwen, ’n prachtige fototentoonstelling en moderne muurschilderingen… één probleempje: het is bloedheet! Dan klagen we in Nederland als het even warm is; hier is het echt even wennen. Vanmiddag gevlucht naar de airco in onze hotelkamer (mooi even tijd voor de weblog!). We hebben een prachtig balkon met uitzicht over een gezellig met palmbomen omzoomd pleintje met verschillende terrassen, maar het is eigenlijk te warm om er te gaan zitten….