meten, passen, klaar...!

Wanneer we bij zuslief met de kleurstalen op onze schoot zitten noemt ze ’n prijs die ons erg hoog lijkt en lopen we de winkel uit; de volgende dag kijken we rond bij een paar andere winkels en vinden er uiteindelijk één waar we ons van top tot teen laten opmeten. (de maten blijven 5 jaar in de computer dus kunnen we later nog veel meer bestellen! Als we dan maar niet aankomen; Marc wordt nu al spottend de “laughing Buddha” genoemd…..) Nog geen 24 uur later passen en dan ’s avonds het pak en jasje ophalen. En nu maar hopen dat het werkelijk kasjmier is…


’s Ochtends wandelen we eerst met onze slecht verstaanbare gids (hij woont in Hoi An) door de oude stad; die stond een paar dagen geleden nog blank en je ziet foto’s waarop toeristen tot aan hun middel in het water door de stad waden. ’s Middags lenen we fietsen van het hotel en fietsen richting strand; ’n klein voorproefje voor de volgende dag, dan willen we ’n langere tocht maken op één van de eilanden op 15 minuten varen met de ferry.

Voor de avondmaaltijd belanden we bij “Café des Amis” van de alom geprezen Mr.Kim; hij heeft 3 vaste menuutjes (vlees, vis of vegetarisch) en constant Jacques Brell en Edith Piaff op de achtergrond. ’n Prettig overblijfsel van de Franse overheersing zijn de prima baguettes en croissants, de lokale rode wijn (Dalat) daarentegen hebben we ’n vorige keer teruggestuurd en proberen nu nog één keer een glas… Deze keer niet al te slecht; het Franse echtpaar naast ons bestelt ‘n hele fles en is minder content. Ze schenken onze glazen nog maar ‘ns bij! Al met al ’n gezellige avond met het echtpaar en ‘n eenzame Canadees aan de andere (en van de ‘verkeerde’) kant.

Al een aantal dagen voorspellen de weersites “heavy rain” voor Hoi An; we hebben echter nog steeds geen druppel gezien en vertrekken dus toch maar voor een fikse fietstocht door dorpjes en langs rijstvelden. Iedereen roept “hello” als we langs fietsen, kan je je voorstellen wat er gebeurt wanneer je een school passeert die net uitgaat….. Voordat we vertrekken eerst het pak en ’t jasje passen, bij terugkomst wordt nog net de laatste hand gelegd aan het jasje. We zijn zeer tevreden, vooral Paul ziet er volgens de dames zeer elegant uit. Maar ja, die ziet er ook nog kek uit in een aardappelzak…


Morgen vliegen we - na 3 heerlijke dagen Hoi An - met ’n propellervliegtuigje van Vietnamese Airlines van Danang naar Nha Trang en als de weersvoorspellingen dan wel uitkomen is het maar de vraag of we aankomen…. Mochten we het niet halen, maar wel geborgen worden willen we graag onze nieuwe jasjes aan!

Tjeppanit...?! *

Net wanneer Paul’s pizza (tja, daar had-ie na een week rijst en noedels behoefte aan…) op tafel wordt gezet breekt het noodweer los en moeten we het tafeltje onder een afdakje schuiven. En als bij toverslag hebben alle fietsers en motorbikers plotseling een poncho aan. Wanneer we later terug naar het hotel lopen is het alsof er niets gebeurd is. De afgelopen week alleen deze bui en de paar druppels bij het zwembad in KL; prima reisweer dus! De afgelopen weken is het in dit deel van het land flink tekeer gegaan en zijn er veel overstromingen geweest. De trein waarmee we vanochtend zijn aangekomen heeft in verband met landslides een aantal dagen niet kunnen rijden.



We deelden onze “soft-sleeper-coupé” met een Brits stel en in combinatie met de fles wijn werd het een gezellige avond en de wijn in combinatie met de slaappil zorgde er zelfs voor dat we redelijk goed geslapen hebben. Bij aankomst in Hue werden we weer opgepikt en 15 minuten later zaten we aan ’n heerlijk ontbijt en konden we de kamer al in om de nachttrein even weg te spoelen. Het “Saigon Morin Hotel” is – net als het Metropole - een hotel met veel geschiedenis (begon ook in 1901); op één van de foto’s in de hal zagen we dat zelfs onze eigen toekomstige roerganger (Willem Alexander) er gelogeerd heeft… De gids die de komende3 dagen met ons op zal trekken doet ontzettend z’n best met z’n Engels, maar het kost ons erg veel moeite om hem te volgen. Voordat we ergens naar toe gaan lezen we even snel de ‘Lonely Planet’ door, zodat we enig idee hebben waar hij ’t over heeft. En maar ja-knikken….. Hoogtepunten in Hue zijn een boottocht over de ‘Perfume River’ naar een pagode (zie het fotoalbum voor de wonderlijke haardracht van de jeugdige monniken….), een uitgebreid bezoek aan de oude citadel en de ’Forbidden City’ en een bezoek aan één van de tombes van één van de keizers. Hoewel erg interessant zijn we blij wanneer we rond 16.00 uur weer worden afgezet bij het hotel; even geen (onverstaanbare) feiten meer!

De volgende dag (zaterdag) reizen we met gids en chauffeur door naar Hoi An; tijdens de rit van 6 uur (inclusief stops) raken we enigszins gewend aan z’n manier van praten en komen we er samen met de Lonely Planet wel uit. Het veel belovende bezoek aan een vissersdorpje bleek een stop op een parkeerplaats met uitzicht op de baai te zijn, maar de rest van de reis over de Hai Van Pass, langs het Champa Museum in Danang en de 5 Marble Mountains was top. In het dorpje aan de voet van deze bergen zitten honderden beeldhouwers marmer weg te bikken; gelukkig kwamen ze er net op tijd achter dat ze beter marmer uit China konden importeren, om te voorkomen dat er binnenkort geen Marble Mountains meer zijn. Hoi An is een prachtig oud stadje en staat (onder andere) bekend om de vele kleermakers; je kan eigenlijk niet zonder ‘n nieuw maatpak vertrekken (klaar in één dag!) Daarom rijdt de gids nog even langs de shop van z’n zuster, voordat hij ons afzet bij het Life Resort. Very cheap! We zullen zien….



* na enig gepuzzel zijn we er achter gekomen dat-ie met "Tjeppanit" Japanese bedoelde.....

't is druk in Halong Bay.....

Nadat de Unesco in 1994 Halong Bay had uitgeroepen tot werelderfgoed is het toerisme hier aardig uit de hand gelopen. Wanneer wij rond het middaguur aankomen in de haven lopen daar honderden mensen te zoeken naar de juiste jonk om mee door de baai te varen. In de baai aangekomen valt het echter reuze mee en zijn alle boten op een paar na uit het zicht. Wij zijn uiteindelijk (met onze gids) de enige 3 opvarenden op onze boot en kunnen daarom na de voortreffelijke lunch aan boord (veel vis natuurlijk) de rest van de tocht languit op het bovendek het prachtige landschap aan ons voorbij laten gaan. We hebben veel geluk; nadat we met grijze luchten vertrokken waren klaart het tijdens de lunch plotseling helemaal op!



Halong City is helaas niet meegegroeid met de baai. Het blijkt een vrij oninteressante stad te zijn (alleen de markt is - zoals overal - weer een hoogtepuntje!) en ook het hotel waar we logeren is meer dan matig (het ontbijtbuffet laten we dan ook bijna onaangeraakt….). Maar ja, wat wil je ook na alle verwennerij van de voorafgaande 4 dagen.

We reizen samen met een gids en chauffeur (dinsdag heen, woensdag terug naar Hanoi) en dat levert leuke gesprekken op, bijvoorbeeld over de kook- en eetgewoontes, muziek. Tijdens de rit (bijna 4 uur / 165 km) veel “gniffel-momenten" (zie het fotoboek bij de links om te zien wat er allemaal per motorbike vervoerd wordt!), maar ook een paar “bijna-dood-ervaringen”… In ieder geval geen tijd om ons te vervelen. Helaas heeft de chauffeur de gewoonte om – in plaats van pompend te remmen – pompend gas te geven; dat geeft na een poosje een wee gevoel in de maag…

In het reisprogramma staat dat we tijdens de terugreis een bezoek zouden brengen aan Thó Ha, a “ceramic village” De veronderstelling dat we dus gedropped zouden worden bij een keramiekwinkel is gelukkig helemaal onterecht. Het bezoek aan het dorp is juist ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de hele reis! Wanneer we uit de auto stappen lopen we een pontje op en belanden aan de andere kant van de rivier in een – laten we zeggen – zéér authentiek dorp. Aan hun reaktie te zien ziet de plaatselijke bevolking niet vaak “witneuzen” aan zich voorbij trekken. Ze zijn zeer gastvrij en we kunnen veel zien van de produktie van rijstnoedels en rijstpapier; het hele dorp is er druk mee bezig (ter voorbereiding op het grote Tet festival dat pas over een paar maanden zal plaatsvinden) Vlak voordat we met het pontje weer terug naar ‘onze tijd’ varen kopen we een lokale rijstkoek (met pinda’s kokos en sesamzaad) voor in de trein. Rond 7 uur ‘s avonds stappen we in Hanoi in de nachttrein voor een reis van 13 uur naar Hue.

Rustig maar gestaag doorlopen…..

De knul die ons van het vliegveld ophaalt praat - tijdens het ritje van een uur naar het centrum - in z’n beste Engels honderduit over Hanoi en Vietnam. En hoewel hij moet toegeven dat men nog steeds niet kan zeggen wat men wil is hij erg blij met de “booming economy” . Minder blij is-t-ie met de Chinezen, die eind vorige eeuw het land nog zijn binnengevallen….De verkeerssituatie noemt hij ‘n georganiseerde chaos; er zijn zo’n 2.000.000 (toeterende) motorbikes in Hanoi met daarnaast nog de cyclo’s (fietstaxi’s) en ’n groeiend aantal auto’s. En alles rijdt zonder zich aan de regels te houden van links naar rechts. Voor het oversteken heeft-ie een goed advies: wanneer je eenmaal aan het oversteken bent gewoon rustig doorlopen zonder op of om te kijken en geen onverhoedse bewegingen maken. Op die manier zullen alle andere verkeersdeelnemers je niet omver rijden. En verdomd, het werkt! Het behoeft enige moed moet ik toegeven, maar het is de enige manier om aan de overkant van de straat te komen……




De wisselkoers wordt ook nog even doorgenomen; wanneer je hier pint trek je 4.000.000 Dong uit de muur en het wordt dus even wennen aan al die nullen…De kosten van ’n taxiritje van 40.000 Dong vermenigvuldig je met 4 en dan haal je 5 nullen weg; blijft er dus maar € 1,60 over! Hoeveel er overblijft van de kamerprijs willen we liever niet weten; het Sofitel Metropole is naar verluid het mooiste hotel van Vietnam (en misschien wel van Indochina) en staat als hoogtepunt in alle reisgidsen. Het is in de koloniale tijd (rond 1901) door de Fransen gebouwd, maar zo hebben we gemerkt, is inmiddels aan alle eisen van de moderne reiziger aangepast (zo staat er bij het overdadige ontbijtbuffet bijvoorbeeld gelukkig geen potje honing maar een komplete raat, waar de honing uitloopt ….) Wat ’n luxe; helaas logeren we hier maar 2 nachten…!

De rest van de dag brengen we door in de “Old Quarter”; een wirwar van straatjes waar van alles en nog wat verkocht wordt. In het ene straatje 2e hands schoenen, in het andere duizenden Ray-Ban zonnebrillen en in de volgende liggen alleen maar hompen vlees, onafgedekt en zonder koeling (we hopen maar dat die ‘beef’ later niet in onze Pho (typische Vietnamese soep) zal belanden. Daar tussendoor fietsen dan nog allerlei handelaren en torsen verkoopsters manden aan een juk. Zo tijdens de avondspits een prima plek om het oversteken onder de knie te krijgen.




De volgende dag toeren we met ’n gids en chauffeur door de stad. Schuifelen eerst samen met een grote menigte Vietnamezen (en toeristen) langs Ho Chi Min. Hij is pas net weer terug van z’n jaarlijkse opknapbeurt in Rusland (daar kunnen ze blijkbaar fijn balsemen…) en ligt erbij alsof-t-ie zo van Madamme Tussaud vandaan komt. Het mausoleum en de huizen waar hij gewoond en gewerkt heeft die we later bezoeken lijken een waar bedevaartsoord voor de Vietnamezen.
Morgen (woensdag) de volgende etappe naar de prachtige kalksteen rotsformaties in de Chinese Zee bij Halong Bay.

2 dagen KL

Na ‘n korte en onrustige nacht en met ’n nare nasmaak van de verkeerd afgelopen Algemene Ledenvergadering op de avond voor vertrek (voor hen die nog niet op de hoogte zijn: we zijn als bestuur van Kagerzoom afgetreden in verband met onvoldoende draagvlak voor het voorgestelde beleidsplan) hebben we tijdens een lange nachtvlucht de tijd gehad om één en ander nog eens te overdenken en wat bij te slapen. Dat laatste is helaas niet erg gelukt… Na 12 uur vliegen – hoewel het pas 6 uur ’s ochtends was – overvallen door de bekende vochtige warme deken en de geuren van Azië en in ’n totaal ander wereld..!
We logeren in het Doubletree hotel. ’n Gloednieuw hotel dat om die reden een leuke openingsaanbieding had (2 nachten voor de prijs van één) en ons bij aankomst een fijne upgrade aanbood. Bovendien kunnen we meteen bij aankomst om 9 uur ’s ochtends de kamer gebruiken en dus even een paar uurtjes slapen! Daarna wandelen we nog ietwat wankel op de beentjes een paar uur door de stad. Wanneer we ons aan het einde van de middag installeren bij het zwembad lijkt de dagelijkse onweersbui los te barsten; terwijl alle andere gasten naar binnen vluchten hebben wij daar de fut niet voor en breekt de zon na een paar minuten gelukkig weer door….
De sleutel van onze ” executive room” geeft ook toegang tot de “executive lounge”; ’n oase van rust waar we tijdens het ‘complimentary cocktailhour’ genieten van de drankjes en exclusieve hapjes en op het terras op de 34ste verdieping de schemering over de stad zien vallen en de verlichting van de Petronas torens (het icoon van de stad; de 2 identieke torens, halverwege verbonden met een ‘skybridge’) steeds mooier wordt.



De volgende ochtend is de lounge ook een prima plek voor het ontbijt; prachtig uitzicht en bovendien is het de enige plek in het hotel waar de WiFi complimentary is. ( zo kan de uitgebreide emailcorrespondentie in verband met het aftreden gelezen en beantwoord worden)
Tijdens 2 dagen KL kan je natuurlijk niet meer doen dan de sfeer proeven en de highlights langslopen. Tijdens het cocktailuur concluderen we dat het een prima stop-over stad is, maar niet meer dan dat. Morgenochtend vliegen we in 3 uur door naar Hanoi; daar zal de temperatuur in ieder geval een stuk aangenamer zijn.

rondreis vietnam 2010