Fim.....

Nadat we donderdag met het trammetje naar de Corcovado Berg (JC) en vrijdag met de gondelbaan naar de Sugarloaf Mountain zijn geweest, stond vandaag het centrum van de stad op het programma. Wat ’n tegenvaller! Vieze stad (konstante urinelucht in de neus...) en straatjes waar we ons niet zo erg op ons gemak voelden. Door de rappe metrolijn lagen we gelukkig weer snel op het strand, met een heerlijke caipirinha (http://www.youtube.com/watch?v=hNjYzMm8kWQ&feature=related) om de pijnlijke voeten te vergeten (na een paar dagen rondlopen in 2 grote steden is het dan uiteindelijk toch nog mis gegaan met de blaren van M.).

We vallen volledig uit de toon; je neemt geen boek mee naar het strand en al helemaal geen handdoek om op te zitten. Er wordt überhaupt niet gezeten; de heren staan. Zo hebben ze beter overzicht over de omgeving en heeft de rest een beter zicht op hun lijven....Een tukje doen lukt ook al niet aangezien er een onafgebroken stroom verkopers langs komt, die allemaal op luide toon hun koopwaar aanprijzen. Er staat – ongelogen - om de paar seconden iemand met ananassen, gegrilde garnalen, zonnebrillen of iets dergelijks naast je. Alleen de caipirinha-verkopers kunnen niet vaak genoeg langs komen...;-)

Morgen gaan we 2 fietsen huren en met de nodige voorzichtigheid naar Copacabana en de wijk rondom de Laguna toeren. Bovendien schijnt er hier langs het strand in Ipanema een grote markt te zijn; we komen onze tijd tot 18.00 uur dus wel door. Rond die tijd worden we opgehaald en vliegen om 21.00 uur via Parijs terug naar Amsterdam. Na 6 weken komt er dan ’n einde aan een prachtige en zeer afwisselende reis met heel veel hoogtepunten (al terugbladerend in dit weblog lijkt alles al weer zo lang geleden!) , maar na 41 keer uiteten lijkt het ons toch ook wel weer fijn thuis zelf een maaltje te wokken en ’s ochtends gewoon een boterham met kaas te eten! We zullen eerst een poosje dieet houden, want ondanks alle hikes zijn we door al dat lekkere eten (en de cervezas, piscosours & caipirinha’s...) flink aangekomen. :(

Sinterklaasavond vonden we een flisende zwembroek volgens de laatse mode(P.) en de echte Havaianas slippers (M.)in onze schoenen. Wat hebben we gezongen! Hier leven ze al weer helemaal naar het kerstfeest toe; leuk al die kerstliedjes in het portugees met het bossa nova ritme!
We willen tot slot alle lezers danken voor de leuke mailtjes en vooral Loes voor haar trouwe ‘comments’ en wensen op deze manier iedereen alvast “Boas Festas” en het allerbeste voor 2009!

Marc & Paul

Rio!

Waren we net – na 5 weken – gewend aan het spaans (zelfs Paul kreeg de smaak te pakken!), moeten we overschakelen naar portugees.... Het boekje “wat & hoe in ’t portugees” in de rugzak gestopt,want het schijnt dat er in deze miljoenenstad (6 miljoen inwoners) maar weinig mensen engels spreken.
Toevalligerwijs – en ’t is echt puur toeval – logeren we in een ‘gayfriendly’hotel (daar liggen dus klaarblijkelijk condooms tussen het naaigarnituur, de zeepjes en shampootjes...) aan “the gayest street of the city” (volgens de TimeOut Guide) en kijken we uit over het enige gay beach van Rio de Janeiro. Dat wordt een probleem; 4 dagen lang die buik inhouden..... Kunnen we kijken wat de laatste badmode is;-)
Overigens zag Ipanema Beach er zouit toen we gisteren aankwamen, maar nu we (donderdag) wakker worden is de lucht strakblauw en kunnen we vanuit ons raam zwaaien naar JC, die hoog boven de stad vanaf de berg ’n oogje in het zeil houdt. Hij is ons doel (alleen voor vandaag...).

Later vandaag lagen we mannetje aan mannetje (en 'n enkel vrouwtje...) op hetzelfde strand als van de eerste foto:

Watervallen....

Nou, dat water is gevallen! Het TV nieuws toont zondagochtend onafgebroken beelden van de chaos in Buenos Aires die door de tropische bui van gisteravond is ontstaan. In de vroege ochtend regent het nog steeds en dat vinden we ’n mooi moment om het ‘Museo Nacional de Bellas Artes’ te bezoeken. Later klaart het op en struinen we door Palermo Viejo en – na een broodje biefstuk (tja, ’t is geen land voor vegetariërs...) in Gran Cafe Tortoni – over de antiekmarkt van San Telmo. Daar veel muziek en ’n paar antieke Argentijnen die op straat de tango dansen. Leuke stad, die inderdaad wel iets weg heeft van Parijs.

Een dag later zien we - wederom rond borreltijd - vanaf ons balkon weer water-vallen; de imposante watervallen van Iguazù. Wat ’n uitzicht (zie foto rechts), zo met een wodkaatje in de hand...! (Inge & Aad hebben vorig jaar op één van deze balkonnetjes gezeten en ons later enthousiast gemaakt voor deze reis) Eerder die middag hebben we de wandeling langs “het duivels keelgat’ gemaakt. Al heel indrukwekkend, maar later blijkt dit peanuts te zijn in vergelijking met wat nog zou komen...
Dinsdag gaan we het met veel kabaal neerstortende water vanaf de Braziliaanse kant bekijken. Dat is één van die zeldzame “wauw-ervaringen”; op een gegeven moment sta je bijna midden in de waterval. ’s Middags – weer terug in Argentinië – maken we nog 2 wandelingen (lower circuit & upper trail) en liggen daarna met de watervallen op de achtergrond ’n poosje uit te puffen bij het zwembad.

Woensdagochtend vroeg vliegen we in 2 uur naar onze laatste etappeplaats; Rio de Janeiro. We logeren aan de ‘Ipanema Beach’ en hopen dus op een paar mooie stranddagen.

(wellicht kennen de trouwe lezers van onze weblogs “Dennis en Agnes” nog wel; 2 mensen uit Delft die we tijdens onze reis door Australië (zie www.marcenpauldownunder.blogspot.com ) 5 x op verschillende plaatsen bij toeval ontmoet hebben. Nu kwamen we er - al surfend - stronttoevallig achter dat ze momenteel ook door Argentinië reizen; we lopen een aantal dagen voor op hun “rondje”, maar we hebben inmiddels wel weer email-kontakt gehad!)

Einde weblog...?

Woensdag en donderdag...
... verblijven we in Ushuaia, de meest zuidelijke stad van de wereld, en daar gaan ze erg prat op!Je hebt er bijvoorbeeld het zuidelijkste postkantoor, en jawel: de meest zuidelijke golfbaan. Als we - nadat we 18 holes gelopen hebben - de gehuurde stokken weer terugbrengen krijgen we allebei een op naam gesteld certificaat om te bewijzen dat we daar daadwerkelijk gespeeld hebben.... (op de boot hebben we ook al een diploma ontvangen, omdat we Cape Horn bereikt hebben) Na afloop drinken we ’n Cape Horn biertje in de zon en schuiven 2 samenreizende echtparen (ook Tico), die we op de boot ontmoet hebben, aan en praten we gezellig over golf....(leden van de Kennemmer en Anderstein; sjiek gezelschap dus...!)
Aan het einde van ‘Ruta 3’ (die vanaf hier als Pan-American Highway na bijna 18.000 km eindigt in Alaska) ligt het Tierra del Fuego NP; na al het moois van de afgelopen weken lijkt dit minder spectaculair, maar wel leuk om ’n paar korte wandelingen (bv naar beverdammen) te maken.

De daarop volgende nacht kwam er bijna een abrupt einde aan deze weblog: tijdens de landing op de ‘domestic airport’ probeerde de piloot eerst dwars door een knetterende onweersstorm te landen, maar besloot plosteling (godzijdank!) om uit te wijken naar het internationale vliegveld aan de andere kant van de stad. Na al deze turbulenties uiteindelijk om 03.00 am aangekomen in het hotel...Kort nachtje.

Vrijdag...
...-ochtend de buurt verkend, op zoek naar een wasserij en ’s middags met chauffeur en gids alle highlights van de stad bezocht. Leuke rit naar wijken als ‘la Boca’, ‘Palermo’, het Plaza de Mayo, en ’n goede indruk gekregen van de stad. Gisteren was het naar verluid erg warm in de stad (40 C, vandaar de ontlading ’s nachts), vandaag nog wel licht wisselvallig, maar een stuk prettiger qua temperatuur.
Een dag later bezoeken we eerst het bijzondere kerkhof van Recoleta (waar Evita begraven ligt) en gaan we te voet de leuke wijken af, winkelen wat en lunchen aan het water in Puerto Madero.
Het is weer wat benauwd en rond half zes breekt er een enorme tropische onweersbui los. Iedereen die buiten de kunstmarkt bezoekt vlucht het design-shopping-centre in, maar het duurt niet lang tot het water binnenkomt en de trappen afstroomt als ware het de watervallen van Iguazú! De parapluutjes die we vorig jaar in China kochten komen nu weer goed van pas, maar we houden de voeten niet droog....
Wachten nu in het hotel tot het droog wordt en zullen dan een “Hard Rock Café” aan ons lijstje gaan toevoegen.

A room with a (changing) view...

Zaterdag gaan we aan boord van de Mare Australis; 122 passagiers (10 NL en 12 andere nationaliteiten) en 45 bemanningsleden. Zij noemen het zelf geen cruiseschip maar een expeditieschip. Prima, maar dan wel een hele luxe ....Meteen bij binnenkomst wordt een tafelschikking in elkaar gedraaid; we zitten 4 dagen 3x per dag met z’n achten aan tafel, dus het is prettig dat we ’t treffen met een stel Obama-fans uit Washington DC, een jong stel uit Barcelona en 2 jongedames uit NL, die - naar later blijkt - onlangs hun golfvaardigheidsbewijs hebben behaald op Kagerzoom en Wil & Cees goed kennen. (it’s a small world...) De rest is een gemêleerd gezelschap; met enkelen leuke kontakten gehad en vooral gesproken over reizen natuurlijk.
De hut is prima met ’n groot raam, met telkens wisselende vergezichten. Verder zijn er 2 lounges aan boord, waar de champagne en pisco sours rijkelijk vloeien (all-inclusive....) en je prachtige panorama uitzichten hebt. De maaltijden zijn, zoals je waarschijnlijk al verwacht had , heerlijk en werken we naar binnen met - telkens andere - Chileense en Argentijnse wijnen.

Zondag...
... maken we 2 excursies vanaf de boot; dat gebeurt zeer goed georganiseerd met rubberen zodiac-boten. We bezoeken Ainsworth Bay (zee-olifanten) en ’s middags de pinguinkolonie op Tucker Island. Tussendoor worden we bezig gehouden met documentaires en lezingen (over Patagoië en Chileense wijn bijvoorbeeld). Er wordt ’s nachts doorgevaren; vanacht gedeeltelijk over de Pacific Ocean en dat zorgt voor ’n paar slapeloze uren. Later maandag weer ‘n “disembarkation” in de Pia fjord bij de Pia gletsjer. (na alle andere gletsjers toch weer een andere benadering) en varen we rond borreltijd door Beagle Channel, langs de “Avenue of the Glaciers”. (de gletsjers hebben namen als Duitsland, Frankrijk en Italië; tijdens het passeren van de verschillende gletsjers klinkt muziek van het betreffende land en gaan er hapjes en drankjes rond uit de respectievelijke landen. Wanneer we als laatste de Holland gletsjer passeren komen er onduidelijke aardappelballetjes te voorschijn. Waar blijven de haring en jenever...?)
’s Nachts ’n lange tocht voor de boeg naar Kaap Hoorn (’t meest zuidelijke punt van het continent en vernoemd naar de geboorteplaats van de Nederlandse kapitein, die ergens in de 17e eeuw voor het eerst voet aan wal heeft gezet) en er wordt door de bemanning gewaarschuwd dat die overtocht nogal ‘ns heftig kan zijn (veel wind). Dat zorgt bij enkelen voor ’n lichte paniek, maar uiteindelijk heeft degene die op onze schouder meereist ook nu weer gezorgd voor een zeer rustige zee! (het weer valt nog steeds enorm mee; het thermo-ondergoed is niet uit de koffer gekomen...) De “disembarkation” naar het eiland (om 07.00 AM) gaat in verband met de weersomstandigheden met regelmaat niet door; vandaag gelukkig wel. Wanneer we ’s middags dichtbij Ushuaia een wandeling naar ´n uitzichtspunt maken is het zelfs stralend en warm.

Dinsdag...
...-avond na het ´farewell dinner´ en afscheidsborrel besluiten we - hoewel dit ´n prachtige ervaring was – voorlopig nog maar geen langere cruises te maken.....We gaan de komende dagen eindelijk weer ‘ns lekker bewegen (proberen woensdag zelfs te gaan golfen op de meest zuidelijke baan ter wereld) en hopelijk iets minder te gaan eten en drinken!

Naar het zuiden van het zuiden...

De lijndienst van El Calafate naar Puerto Natales vertrekt stipt op tijd en rijdt de eerste uren door het saaie steppe-landschap. (alleen zo nu en dan wat guanaco’s, ñandú ’s (soort struisvogel) en flamingo’s). Als de grens met Chili in zicht komt krijgen we een prachtig uitzicht op de karakteristieke bergtoppen (de ‘torens’) van Torres del Paine NP.
Bij de grens begint de ellende: het passeren van de Argentijnse stempelaars duurt slechts 45 minuten, maar de Chileense slagboom is met een hangslot afgesloten; de heren zijn zojuist begonnen met een één-uurs-staking....Ook als de staking voorbij is gaat het stempelen en doorzoeken van alle bagage (naar fruit en melkprodukten) tergend langzaam en uiteindelijk heeft het bijna 3 uur gekost om de 2 onbenullige grenspostjes te passeren...
En terwijl de bus dus veel te laat aankomt staat er keurig ’n mannetje van Budget klaar bij het busstation om ons de enorme pick-up truck af te leveren; na het inslaan van proviand en pinnen van wat chileense pesos rijden we over de grotendeels onverharde weg naar Torres del Paine.
In extase omdat de ‘Torres’ zichtbaar zijn (en dat schijnt bijzonder te zijn...) blijkt na flink wat hobbelen dat onze Hosteria las Torres aan de voet van deze bergen ligt!

Donderdag...
....vertrekken we om half negen onder prima weersomstandigheden vanuit het hotel om de wandeling van dit gebied te maken; de hike naar de Mirador del Torres. Precies 8 uur later, om half vijf ,strompelen we als 2 verzopen katjes het hotel weer in, want ondanks de prima weersverwachting lopen we de laatste etappe (zo’n 1 ½ uur) met storm en regen de berg af... Maar afijn, dat was het weer dat we verwachtten, dus dat hebben we ook maar weer mooi meegemaakt... (nu, ’n uurtje later, schijnt de zon weer)
Vanochtend na 3 ½ uur klimmen en dalen (vooral de laatste 45 minuten waren zéér heftig; bijna loodrecht omhoog klauteren tegen een wand vol grote keien!) en de nodige ontberingen (krakkemikkige hangbruggen over kolkende rivieren enzo...) was dit onze beloning:



Tijdens de terugweg komen we de “mede-mopperaars” van Rick’s Parillada van een kleine week geleden weer tegen; we wisselen wat ervaringen uit en gaan ieder ons weegs. (zij moeten nog die hele klim maken...) Bij aankomst in het hotel nemen we de denkbeeldige gladiolen in ontvangst want we hebben toch wel een flink “vierdaagse-gevoel” en zijn – zelfs zonder kruisje – trots op onze prestatie! (en dan te bedenken dat we thuis menigmaal hebben getwijfeld of we deze hike wel zouden moeten maken)

Vrijdag...
...trekken we van oost naar west door het park opweg naar ons volgende hotel aan het Lago Grey.
Het weer is wederom zoals het hier behoort te zijn: winderig! Gelukkig zijn de voeten en beenspieren voldoende gere- cupereerd om 2 korte hikes te maken. Toch zit de wandeling van gisteren nog aardig in de benen...


De komende dagen zal er echter weinig gewandeld worden; morgen rijden we naar Punta Arenas – de meest zuidelijke stad van Chili – en schepen daar aan het eind van de middag in op de cruiseboot waarmee we de komende 5 dagen zullen rondvaren rondom Tierra del Fuego / Vuurland (http://www.crucerosaustralis.com/videos/crucero_esp.mov ). Vanaf woensdag zijn we weer online, tot die tijd zijn we aan het einde van de wereld. Nu maar hopen dat de wind daar iets minder krachtig is, anders hoeven de pisco sours aan boord niet geshaked te worden....

Mount Fitz Roy en de condors

Zondag...
....rijden we een stuk over de “Cuarenta” (zeg maar de ‘Route 66’ van Argentinië) dwars door de Patagonische steppe. Nog maar net buiten het dorp zien we een roedel guanaco’s (een soort lama’s) de straat over springen. Volgens de kaart is de weg grotendeels onverhard, maar gelukkig blijkt uiteindelijk dat dat nog maar 30 km (van de 215) nog niet geasfalteerd is.
We hadden eigenlijk geen idee wat we ons moesten voorstellen bij El Chalten en het noorden van het NP. Nu, het staat inmiddels met stip in de lijst van hoogtepunten van de reis bijgeschreven!
Mede door het stralende weer hebben we hier een paar spectaculaire wandelingen gemaakt, waarbij de condors (kunnen een vleugel-spanwijdte van 3 meter hebben!), die ’n poosje boven onze hoofden cirkelden, de slagroom op de taart waren!
El Chalten zelfs is een dorp van niks (het bestaat pas sinds 1985), maar is duidelijk van plan om net zo’n toeristenplaats te worden als El Calafate. Het bulkt hier van de backpackers en doorgewinterde wandelaars; het dorp is dan ook gebombardeerd tot “hiking capital”van Argentinië.
De wandeling die we op...

..Maandag...
...maken duurt zo’n 6 uur en is een mooie training voor de wandeling van ruim 7 uur die we later deze week in Torres del Paine NP van plan zijn te maken. Als we net zulk prachtig weer hebben als vandaag zal dat zeker gaan lukken. Als we bij ons eindpunt - het tweede uitzichtspunt - arriveren en nog veel mensen omhoog zien klimmen naar de derde, gaan we even twijfelen. Besluiten toch maar niet die 2 uur extra (+ enorme klim) te gaan doen en zijn daar uiteindelijk blij mee als we – weer beneden in het dorp – met een pilsje zitten uit te hijgen in de zon.

Dinsdag...
...rijden we de RN 40 weer terug, maar hebben voordat we vertrekken nog tijd om een korte wandeling (van 3 uur) te maken. Bijkomend voordeeltje van al dat klimmen en klauteren is dat de broekriem weer zonder al te veel sjorren in het oorspronkelijke gaatje sluit....!
Bij het vullen van de tank van de huurauto komt de tankbediende met alle verhalen over Maxima, Goelit en van der Sar; hij weet zelfs bijna alle eredivisieclubs op te noemen. Leuk zo’n conversatie....
’s Avonds weer heerlijk in het Design Suites Hotel, dus hup het bubbelbad in! (leuk detail: tijdens het douchen heb je door de glazenwand die de badkamer van het slaapgedeelte scheidt prachtig uitzicht op het meer)

Woensdag...
...zullen we ’s ochtends vroeg in de bus stappen voor een rit van ongeveer 5 uur naar Puerto Natales. Pikken daar een huurauto op om (in zo’n 2 ½ uur) naar het Torres del Paine NP te rijden, we zijn dan inmiddels weer terug in Chili voor ’n paar dagen.
Wat het weer betreft; Patagonie staat bekend om guur, regenachtig weer, maar wij treffen dat – zoals je in het fotoalbum kunt zien – gelukkig anders. Het is zelfs zo, dat we elke keer als we ergens aankomen te horen krijgen dat het de afgelopen tijd erbarmelijk is geweest en dat het zojuist is omgeslagen...Zou er iemand op onze schouder meereizen...?

Parque Nacional Los Glaciares

Donderdag...
...vliegen we zo’n 900 km naar het zuiden en arriveren aan het begin van de avond bij het Design Suites Hotel. Inderdaad erg design, zelfs de keien buiten lijken volgens de regels van feng shui te zijn neergelegd... Het grote raam van onze kamer geeft een prachtig panoramabeeld op het Lago Argentino - het grootste meer van Argentinië - , waar enorme brokken ijs in drijven. Het is hier ruig en leeg; een heel ander landschap dan we tot nu toe gezien hebben. Ook qua weer gaat het er hier meestal ruig aan toe, maar ook hier lijken de weergoden ons goed gezind... (het is overigens wel veel kouder dan we gewend zijn) Het dorp El Calafate – dat dus echt in the middle of nowhere ligt – blijkt een waanzinnig druk toeristendorp te zijn. En al die mensen komen voor de 2 excursies waar dit dorp van leeft; die gaan wij dus ook maken de komende 2 dagen!

Vrijdag...
...staat de tocht per bus naar de gletsjer Perito Moreno op het programma. Met een volle bus rijden we naar de voet van de gletsjer (waar nog veel meer bussen staan....) en lopen dan via een uitgebreid netwerk van paden en ‘balkons’ langs de hele gletsjer. Werkelijk een indrukwekkend gezicht. Hoogtepunten zijn de momenten wanneer na een vervaarlijk gekraak met veel geraas (’n soort vuurwerk) brokken ijs in het meer donderen. Iedereen staat duidelijk te wachten op de grote klapper; die is vandaag niet gekomen. (http://www.youtube.com/watch?v=YLazY-5zxFQ)
We treffen tijdens de trip bij toeval 2 andere koppels die via dezelfde reisorganisatie (Tico) reizen. Het is leuk om te horen hoe idereen op verschillende manieren reist en de reis ervaart. ’s Avonds in Rick’s Parillada (grill restaurant) kunnen we heerlijk samen mopperen over het slechte eten met de 2 nederlanders aan de naburige tafel. (ook deze jongelui zijn weer 4 maanden op pad. Wordt er nog gewerkt in Nederland...?)

(Vandaag is ( nichtje) Pascale jarig; ze wordt 16 en mag dus eindelijk (vind ze zelf) alcohol drinken. Gefeliciteerd met beide zaken, maar luister naar de wijze raad van je oude ooms: “geniet, maar drink met mate”, dat proberen we zelf ook....)

Zaterdag...
....komen de meegebrachte wollen wintermutsen goed van pas. Samen met zo’n 300 medeopvarenden maken we per catamaran een tocht van 8 (!) uur langs verschillende gletsjers. Voor het eerst sinds 4 maanden vindt de kapitein een doorgang tussen de ijsschotsen die al die tijd de toegang tot de Upsala Gletsjer – de grootste – hebben geblokkeerd. Hebben we weer ‘ns ’n mazzeltje! Tijdens de tocht scheren we langs allerlei drijvende “icebergs”, met prachtige vormen en helblauwe kleuren.
De gletsjerwanden (2- 3 km breed en gemiddeld 60 meter hoog!) zien we vanaf zo’n 300 meter, aangezien vallende brokstukken in het verleden voor vloedgolven en omgeslagen toeristenboten hebben gezorgd... Lange tocht, maar zeer de moeite waard.
Morgen halen we een huurauto op en rijden richting El Chalten (in het noorden van het Los Glaciares NP), waar we wandelingen zullen gaan maken naar Mount Fitzroy. Daar even geen internet, dinsdag zijn we weer terug in het Design Suites Hotel, voordat we woensdag - met de bus - weer zuidelijker gaan.

de Osorno!

Maandag...
....begint mistig en grijs, maar we zijn nog maar net begonnen met de reis naar Argentinië of de zon breekt door! En later hebben we dan ook prachtig zicht op de Osorno; haast tot vervelens toe.... De tocht door de Andes is prachtig en op de mooiste dag die je je kunt voorstellen. We stappen zoals gezegd heel wat over van bus op boot op bus op boot, etc. De reis is perfekt geregeld; in Puerto Varas hebben we de koffers ingeleverd en die zien we pas bij aankomst in Bariloche weer terug. Hier nog geen “verdrag van Schengen” en dus veel gedoe bij de chileens en argentijnse grenspost. Maar dat mag de pret niet drukken; de reis is fantastisch, inclusief de condors die we boven de bergen zien rondcirkelen!
Enigzins gegeneerd laten we ons - rond 21.00 uur - als eersten en enigen van de groep medereizgers afzetten bij het bijzondere Llao Llao Hotel; de ligging is spectaculair en het hotel z’n 5 sterren dubbel en dwars waard. Het is er razend druk (het stikt hier van de Amerikanen, we kunnen dan ook maar ternauwernood nog een hapje eten in één van de 5 (!) restaurants.... De volgende morgen,

dinsdag...
....ontbijten we met het allermooiste (!!) uitzicht (zie foto) van de afgelopen 49 à 50 jaar en vertrekken daarna met de geleende mountainbikes naar de Cerro Campanario, waar we met een stoeltjeslift naar een zomogelijk nog mooier uitzicht gaan (rondom meren en bergen; de foto’s geven wellicht een indruk).
Het omritje terug naar het hotel leek zo leuk op de kaart, maar blijkt uiteindelijk veel langer en bergachtiger dan geplanned...Afijn, we hebben het weer overleefd en laten ons op het terras van het hotel verwennen met een heerlijke lunch. Bezoeken later Bariloche voor bankzaken en boodschappen , maar zijn niet erg onder de indruk van dit “Zwitserse dorp in Argentinië”.
’s Avonds met de smaak van de prachtige “kussen-bonbons” nog in de mond vallen we na alle inspanning van vandaag als een blok in slaap. We zijn alweer 2 weken op pad....

Woensdag

Zelfs de niet-golfers zullen begrijpen dat het in een omgeving als dit met een strakblauwe lucht, heerlijke temperatuur en windstille omstandigheden een feest is om te mogen golfen. Er ligt een prachtige baan om het hotel heen, met de inmiddels bekende vergezichten. Er verdwijnen ’n paar ballen in het meer, maar gelukkig staan er ballenverkopers op de juiste plek. Na al dat geklauter is het heerlijk poedelen in het warme water van het zwembad dat lijkt door te lopen in het Lago Huapi.
Morgenmiddag vliegen we (bijna 2 uur) verder naar El Calafate, maar kunnen nog tot half twee genieten van dit heerlijke hotel!

meer meren, minder vulkanen....

Zaterdag...

...is de wind gaan liggen en is het gestopt met regenen. Dus snel de wandelschoenen aangetrokken en naar het Puyehue NP; door de overvloedige regenval van gisteren zijn de paden hier en daar wat zompig, maar de watervallen extra spectaculair! Hoewel de zon zelfs gaat schijnen blijven de vulkanen in de omgeving helaas buiten beeld door de bewolking. Een tocht naar boven (weer met een hoog “Camel Trophy – gehalte”...) valt op de top helaas een beetje tegen. Later die dag verwennen we de spieren in de thermale baden (32 – 40 C), de lever met een paar Pisco’s en de maag met het overdadige buffet.






(In een land waar ’t transport nog regelmatig met paard en wagen gaat en de levensstandaard niet erg hoog is zie je in elk gehucht een internetcafé en hebben we in praktisch elk hotel een gratis internetverbinding in de kamer. Om de één of andere reden is dat laatste in de nederlandse hotels nog steeds een probleem...)

Zondag...
...reizen we door naar Puerto Varas. Onderweg bezoeken we een dorpje aan het Lago Llanquihue, één van de grootste meren van Zuid Amerika; het dorp – Frutillar – staat bekend om z’n prachtige uitzicht op de Osorno vulkaan aan de overkant van het meer. (zie foto...) Maar niet geklaagd: het is droog! Ook Puerto Varas en het iets zuidelijker, aan de kust gelegen Puerto Montt zijn niet erg inspirerend. Het hotel is prachtig, met uitzicht op de vulkaan, die overigens nog steeds verdwenen is achter de wolken, hoewel iets vriendelijker dan eerder vandaag. We hebben nog goede hoop voor morgen, aangezien de weersverwachting zon voorspelt.... Dan beleven we ook één van de hoogtepunten van de reis; de reis door de Andes naar Argentinië. Per bus, boot, bus, boot, bus en boot arriveren we rond 21.30 uur (1 uur tijdsverschil met Chili; dus nu 3 uur met NL) in Bariloche bij het Llao Llao hotel (http://www.llaollao.com/ ) , daar komen de golfschoenen weer uit de tas.










(je kan afbeeldingen vergroten door ze dubbel aan te klikken)

vulkanen en meren

5 november
Gisteravond toch ” CNN en Español“ niet nodig gehad; we konden via onze laptop het verkiezingsprogramma van de NOS live volgen! (leve het internet !) Niet echt spannend natuurlijk, maar toch wel fijn vanochtend bij het wakker worden het goede nieuws te horen. Nu maar hopen dat-ie het zal overleven....

Een schijnbaar oneindige snelweg – de Ruta 5 – loopt van noord naar zuid dwars door Chili (voor de feitenkenners: Chili is zo’n 4000 km lang en op het breedste punt maar 350 km van kust naar Andes). Van alles en nog wat maakt gebruik van die snelweg; wandelaars steken van links en van rechts over, fietsers rijden er in alle richtingen heen en weer, landbouwvoertuigen... Toch is het verder heerlijk rustig op de weg en rijden we in 6 ½ uur de 600 kilometers van Santa Cruz naar Caraucatin.

Het pension waar we logeren - nog zo’n 30 km verder – wordt gerund door een Zwitsers echtpaar, dus we voelen de “geschnetzeltes” al aan komen. Het contrast met Santa Cruz Plaza is enorm; hier geen zwembad, internet of tv op de kamer (gelukkig hebben we de Gooische Vrouwen nog... :) ), maar wel fantastisch gelegen tussen de besneeuwde bergtoppen en aan de voet van een vulkaan. (over vulkanen gesproken: de vulkaan bij Chaitèn, die ’n paar maanden geleden tot eruptie kwam is weer aan het rommelen. Nu komen we niet echt in de buurt, maar we weten van de vorige keer dat de rookpluim het vliegverkeer en zelfs het leven in Buenos Aires (en da’s een end weg!) aardig in de war heeft gestuurd. Afwachten maar...)

6 november
De belangrijkste reden om naar dit afgelegen oord te reizen is het Conguillio National Park. Een prachtig vulkanisch gebied met als bijzonderheid de duizend jaar oude Araucarìas (vanwege hun pre-historisch uiterlijk heeft de BBC hier indertijd opnames gemaakt voor de serie “Walking with Dinosaurs”). We hebben een prachtige, maar zeer inspannende wandeling gemaakt langs mooie vergezichten en de kilometers lange ‘unpaved road’ – die op sommige plaatsen zelfs met onze 4WD nauwelijks berijdbaar was – maakte van het tochtje een avontuurlijk geheel! Tijdens de wandeling in de middle of nowhere horen we plotseling nederlands; 2 jongedames die 7 maanden door Chili en Argentinië reizen, per fiets...! (onder het motto: iedere heug z’n meug)
En ja hoor, ’s avonds staat de geschnetzeltes op tafel en samen met ’n fles chileense wijn (uit een wijnhuis dat we onlangs bezochten) smaakt dat prima.

7 november
Na een voedzaam ontbijt met dampend vers gebakken brood nemen we afscheid van de waard en vertrekken richting onze volgende etappe-plaats: de thermale bronnen bij het meer van Puyehue. Daar logeren we 2 nachten in een Thermaal Hotel op all inclusive basis, dus kunnen we weer ‘ns een beetje bij-eten.... ;-) Tijdens de reis (we hebben weer zo’n 450 km achter de kiezen!) veel regen en wind en bij aankomst is dat niet veel beter; geen weer om op stap te gaan, dus duiken we de sauna in. Als het morgen niet opklaart zullen we waarschijnlijk lekker gaan dobberen in de 3 thermale baden....

En om de bulderende storm om het hotel (http://www.puyehue.cl/espanol/sitio-web.html) te vergeten nemen we nog maar 'n pisco sour.....

Colchagua Valley

Na 2 grijze en frisse dagen aan de kust zijn de weersomstandigheden meer landinwaards weer ronduit zomers te noemen, zodat we hier zelfs de tijd nemen om zo nu en dan bij het zwembad te liggen...
Na een mooie rit langs de kust, door eucalyptusbossen en over heuvels in alle geeltinten nu gearriveerd in Santa Cruz, de uitvalsbasis om de wijnstreek te bekijken en proeven. Het dorp zelf stelt niet veel voor en is op zondag – de dag dat we aankomen – zelfs uitgestorven, maar aan het dorpsplein staat een mooi hotel in koloniale stijl gebouwd - naar verluid – door een oud wapenhandelaar die dat met oog voor details en blijkbaar veel geld heeft gedaan.... Enig minpuntje is dat we welliswaar zo’n 80 zenders kunnen ontvangen op de TV, maar dat CNN ontbreekt. We hadden ons nu juist zo verheugd om via die zender de uitslagen van aanstaande dinsdag te volgen. We hebben wel “CNN en Español”, maar dat kost iets meer moeite om te volgen! We begrijpen in ieder geval dat Obama ‘n flinke voorsprong heeft en dat z’n oma is overleden.


Ook hier in Santa Cruz – als in de rest van het land – veel zwerfhonden op straat, die voornamelijk (soms op de meest vreemde plaatsen, zoals midden op het zebrapad) slapen of je aandoenlijk aankijken met hun droeve ogen, maar soms – en dan bij voorkeur met z’n vijven teglijk – vervaarlijk tegen je beginnen te keffen. (dit is geen goeie plek voor de 3 Gooische Vrouwen van de Maria Louiselaan...)


Op maandagochtend wordt het dorp pas goed wakker en trekken wij met de Suzuki het platteland van Chili op; daar tref je nog mannen te paard met van die groot-gerande- hoeden. Je waant je hier echt in ’t wilde westen...Tijdens de trip voor het eerst kennis gemaakt met de “unpaved road”; die heb je hier veel, doemen plotsklaps op, duren soms erg lang en hopen we niet veel tegen te komen. Heerlijk gelunched bij een wijnboer, lekker glas wijn erbij....



Morgen hebben we een lange tocht voor de boeg; 600 km zuidwaarts, richting het merengebied. Daar is het waarschijnlijk een stuk koeler en volgens de weersverwachting ook regenachtig....Gelukkig zijn we op alles voorbereid en hebben we regenbroeken en –hoedjes bij ons, aangezien we waren gewaarschuwd voor regenachtige dagen!

klimmen en dalen....

Hoewel het tijdverschil met Nederland maar 4 uur is zijn we toch nog steeds ’n beetje van slag en waren we weer vroeg wakker vanmorgen...Herstel van de jetlag gaat met één uur per dag is de stelregel, dus nog 2 dagen te gaan.
Helaas had de local agent verzuimd om het autoverhuurbedrijf op de hoogte te stellen van onze upgrade, dus die stonden keurig om 8 uur bij het andere hotel; het kostte heel wat telefoontjes om ze uiteindelijk - ruim een uur later - bij ons de Suzuki Grand Vitara te laten leveren. Toevalligerwijs is het vandaag een feestdag (Halloween wordt hier flink gevierd blijkt , morgen – Allerheiligen – is zelfs een nationale feestdag, dus weer alle winkels dicht....), dus was het heerlijk rustig op de anders zo drukke wegen in de stad.
De Santiago Golfclub door de goede voorbereidingen eenvoudig gevonden en heerlijk gespeeld; geen spectaulaire baan, wel leuk en zelfs aardig gescored met de gehuurde sets. Na onze e-mail correspondentie met Guillermo werden we zelfs verwacht, dus dat was iets makkelijker communiceren. (helaas was Guillermo – blijkbaar de enige die daar engels spreekt – vandaag vrij...)
Aan het eind van de middag gearriveerd in Valparaiso, de havenstad van Santiago en een paar jaar geleden door de Unesco op de wereld erflijst gezet. ’t Is inderdaad een bijzondere stad, op heuvels rondom een baai gebouwd met kleurrijke huizen en fantastische muurschilderingen. We logeren in een stijlvol hotelletje in een kamer die qua inrichting niet zou misstaan in het mooiste design-tijdschrift (zie http://www.casahigueras.cl/las-habitaciones_en.html ; de 3 e en 4e foto zijn van onze kamer)

Wanneer we de volgende dag – Allerheiligen dus – vroeg op pad gaan is het nog erg stil in de stad, later verandert dat en gaan de winkels toch nog open. We hadden ons voorgenomen om een uitgestippeldestadswandeling van de ‘lokale VVV’ te gaan lopen, maar hadden de kaart niet goed bestudeerd en hebben uiteindelijk een paar wandelingen aan elkaar geknoopt. Dat was met al het klimmen en dalen geen sinecure! Bekaf belandden we uiteindelijk bij de 2 vrolijke dames waar we de empanadas en het lokale bier goed laten smaken....

De middag eindigt in het prachtige bad met een “wodka on the rocks with a splash of lemon”; wat wil ’n mens nog meer....! Gaan straks nog ’n keer eten in het restaurant van ’t hotel ; niet onze gewoonte, maar dat is gisteravond zo goed bevallen met gerechten die qua smaak en presentatie in een sterren-restaurant passen en toch maar een rekening van 30 euro opleverden!
De avonden hier eindigen in het kader van de “Gooise Vrouwen” ; ‘hadden tot voor kort niets gezien van deze serie, maar hebben nu alle afleveringen van seizoen 1 & 2 op de harde schijf staan (met dank aan Cristiana!). Da’s een prettige manier om de dag mee af te sluiten en in slaap te vallen.....

Santiago de Chile

Na bijna 15 uur vliegen en het nodige wachten hebben we de regenachtige grijze boel van Leiden ingeruild voor zomers en strakblauw Santiago de Chile. Ons hotel ligt aan de grote boulevard van de stad en vanuit onze kamer heben we dan ook een prachtig uitzicht over de stad en de Andes op de achtergrond. (vlak voor vertrek werden we door de reisorganisatie gebeld met de mededeling dat we een upgrade kregen naar een 5* hotel....)Nog maar nauwelijks bekomen van de vlucht de stad in getrokken voor boodschappen en het pinnen van de pesos (1000 pesos = 1,20 euro dus ’t is even wennen aan de enorme bedragen). ’t Viel op dat we voor het boodschappenmandje met basis levensbehoeften (water, 6-pack bier, fles wodka, fles rode chileense wijn (Oveja Negra, kopen we ook bij Gall & Gall) en ’n zak chips omgerekend maar 10 euro betaalden....

Na ’n korte siësta werden we opgehaald voor een privé stadstour; plekken gezien die we anders vanzelfsprekend niet gezien zouden hebben, maar bovendien veel interssante verhalen van gids David die historisch gezien misschien iets teveel namen en data noemde, maar ook veel vertelde over de Pinochet-tijd (hij was links met lang haar en is dus gevangengenomen, gevlucht en later weer terug) en zijn filmcarriere (hij is naast gids ook filmacteur om de eindjes aan mekaar te kunnen knopen...)

Dag 2 in Santiago verloopt ook onder zomerse omstandigheden. We lopen heel wat af, maar –hoewel er 6 miljoen mensen wonen – het centrum is kompakt en makkelijk te belopen. We bezoeken musea, de markt, warenhuizen en een gezellige wijk iets buiten het centrum. Praktisch in het centrum van de stad liggen 2 heuvels; de Cerro San Cristobal en Cerro Santa Lucia. Die laatste ligt recht tegenover ’t hotel en beklimmen we aan ’t eind van de middag met als resultaat een prachtig uitzicht over de stad en de Andes. Morgen ontvluchten we de drukke stad en rijden richting de kust. Halverwege zullen we – als we’m kunnen vinden – spelen op de Santiago Golfclub.
Via de link 'fotoalbum Chili en Argentinië' kom je terecht bij de foto's van de afgelopen 2 dagen.

Reisschema

29 oktober t/m 2 november Santiago de Chile & de kust
2 t/m 4 november wijnstreek; Colchagua vallei
5 t/m 9 november merendistrict
10 november reis door de Andes naar Argentinië
10 t/m 12 november Bariloche
13 t/m 18 november omgeving El Calafate/ El Chalten
19 t/m 22 november Torres del Paine
22 t/m 27 november Cruise Vuurland & Ushuaia
27 t/m 30 november Buenos Aires
1 t/m 3 december watervallen van Iguazú
3 t/m 7 december Rio de Janeiro