karri-, marri- & kerstbomen

Nadat we bij de vuurtoren op Cape Leeuwin de Indische Oceaan zien veranderen in de Zuidelijke Oceaan rijden we langs de kust door een reeks bijna aaneengeregen National Parks. Door prachtige bossen met kolossale “Karri – trees” (kunnen 90 meter hoog worden!) en langs schitterende kustlijnen. Eén van de hoogtepunten aan de Zuidkust is de “Tree-top-walk” in the Valley of the Giants; hoog boven de kruinen van de bomen kan je via ’n serie – schommelende – hangbruggen een spectaculaire wandeling maken. Op andere plaatsen kan je dwars door de bomen heenlopen of erin omhoog klimmen. (in ‘n aantal bossen zijn bomen omgebouwd tot brand-uitkijktorens; gelukkig heb ik een hartaandoening en mag ik niet omhoog…….) Vol verbazing lopen we vanaf het strand bij Denmark de “Elephant Cove” in. Vaak heb je bij rotsformaties met ’n naam heel veel fantasie nodig; hier lijkt het werkelijk of er een kudde olifanten de zee in wandelt.


De etappeplaatsen tijdens deze laatste dagen zijn Pemberton, Denmark en Albany; vooral de laatste is een gezellige (en grote) stad. Het gebied rondom Albany is prachtig, met name het Torndirrup NP. (veel namen van dorpjes en nationale parken eindigen met “- up” ; het achtervoegsel betekent “plaats met water” in aboriginal dialekt) We vinden er zelfs een idyllisch strandje, waar we uit de kleren kunnen; Australië is niet rijk bedeeld met “clothes optional beaches” ,dat zal de preutse achtergrond van de Britten wel zijn…. Zondag is al weer rustdag; deze keer halen we voor de laatste keer de stokken uit het bagageruim en slaan al om half acht af op de prachtige links course van Albany; ook nog eens super weer! Lunchen aan de kust in Emu Point en dan uitbuiken middels ’n rustige wandeling over de boardwalk richting de stad.

We zijn na bijna 7 weken ook wel een beetje aan de tax wat betreft het opnemen van nieuwe indrukken, ’t doorbladeren van de Lonely Planet en de vele brochures op zoek naar ‘must-sees’ (in Tasmanië vonden we zelfs ’n brochure speciaal voor de ‘gay travellers’…!), en ’t kamperen, hoe comfortabel de camper dan ook is. Hoewel we met deze RV een aantal unsealed routes niet hebben kunnen rijden, moeten we er niet aan denken om met ’n klein 4WD-campertje te moeten rondtoeren.
Morgen staan voor de één na laatste dag nog een paar stevige wandelingen op het programma in het Porongurup NP (laatste kans om een ‘tiger-snake’ te spotten….; we worden er al weken voor gewaarschuwd) en logeren we de laatste nacht in Kojonup.
(gelukkig geen tiger-snake; wel tot onze grote verrassing na de flinke klim naar de Castle Rock de gloednieuwe "Granite Skywalk".


'n Verbazingwekkende constructie, die je pas bereikt na 65 meter klauteren over rotsen en 7 meter steil omhoog via 'n ladder. Vooral voor dat laatste onderdeel heeft Paul veel overtuigingskracht moeten gebruiken om mij op de boardwalk te krijgen... 'n Paar jaar geleden is 90 % van het park afgebrand; inmiddels is het goed aan 't herstellen. Rond Margeret River hebben we kilometers door afgebrande bossen gereden. Dat was pas een paar weken geleden gebeurd en daar zijn nu rechtzaken over bezig; het waren zogenaamde "controlled fires", maar die zijn uiteindelijk volledig uit de hand gelopen met veel ellende als gevolg...)
Dinsdag rijden we vroeg terug naar Perth en vliegen om half vier via Singapore en Londen naar Schiphol. ‘Begrijpen dat het in Leiden ’n tikkeltje nat en koud is, echt kerstweer dus. Hier vieren ze kerstmis met ’n barbie op het strand…

eindelijk spelen op Augusta..!

De overgang van noord naar zuid is enorm; ten zuiden van Perth is het plotsklaps razend druk en toeristisch en – maar dat zal toeval zijn – het weer is drastisch veranderd. ’t Is ruim 10°C koeler en voor ’t eerst sinds lang regent het weer eens. (we hebben pech met golf dit jaar: regen op de mooiste baan van Tasmanië, regen tijdens de Presidents Cup in Melbourne en nu regen op de mooiste baan van WA… En ’t maffe is; alle andere dagen hebben we stralend weer gehad!)

Tijdens een korte lunchpauze in Freemantle (’t Scheveningen van Perth), oftewel ‘Freo’ (de Australiers hebben de wonderlijke gewoonte om woorden af te korten; zo wordt bijvoorbeeld ‘breakfast’ verkort tot ‘brekkie’ en ‘barbecue’ wordt ‘barbie’) maken we 2 races van de wereldkampioenschappen zeilen mee. Het schijnt dat hier 32 Nederlanders in verschillende disciplines strijden voor een ticket voor London 2012. We hebben geen idee hoe de resultaten zijn; lezen er niets over in de Telegraaf, dus ’t zal wel niet geweldig zijn… De koala’s in het Yanchep NP liggen er in ieder geval niet wakker van.


Ook bij “the Cut” is dinsdag damesdag; we starten om 9 uur na een dames ‘comp’ . Helaas hebben de dames hier niet de gewoonte om een wedstrijd te annuleren als ’t een beetje regent. Sterker nog; wanneer wij na hole 17 als een razende naar het clubhuis vluchten, omdat dan de donder wel heel erg dichtbij door de duinen rolt spelen ze onverdroten door en vinden ons maar 2 watjes! Eigenlijk hadden we niet eens zoveel last van de regen, maar meer van de vliegen. Vliegen overal! En dan de snelle greens; daar is de naam van de club (maar dan met ’n andere beginletter…) zeer frequent gevallen.

Margaret River is het (wijn-)gebied tussen Cape Naturaliste en Cape Leeuwin; het plaatselijke ‘Pieterpad ’heet hier ‘Cape to Cape Walk’, loopt langs de kust en duurt 7 dagen. Wij doen rondom de highlights een paar kleine stukje van die wandeling en bezoeken één van de grotten. De (hippe)wijnhuizen laten we aan ons voorbij gaan; wijn is hier niet te betalen.


De volgende dag spelen we op Augusta! ’n Iets minder chique versie van de Amerikaanse naamgenoot; we zien de sandgreens dan ook maar door de vingers. Zelf noemen ze de baan “sand-sational”…
(hier geen rhodondendrons, maar veel pre-historisch aandoende 'grasstrees' (ook wel 'blackboys'genoemd ) en ,tja, die staan ook wel 'ns in de weg!)

wild and wooly

Terwijl we vertrekken van de camping in Denham rijden we langs het Dirk Hartog monument; hij was de eerste Europeaan die - in 1616 - hier voet aan wal zette in Australië. Heel veel andere landgenoten hebben schipbreuk geleden op de kliffen en het rif hier vlak voor de kust. De bekendste boot was “de Batavia” ; dit deel van de kust – tot aan Dongara – heet de Batavia Coast.
In Kalbarri NP maken we 2 hele korte wandelingen naar lookouts; de “loop-hike” die we van plan waren te maken kan je alleen via 26 km unsealed road bereiken. Daar hebben we geen zin in, dus we lopen “Nature’s Window” mis. Maar ja, het is ook niet erg aanlokkelijk om 8 km te wandelen met 38C op de thermometer (er wordt bovendien gewaarschuwd dat het in de gorges 10 graden warmer kan zijn). Wanneer we aan de kust in het dorpje Kalbarri aankomen is het 30°C; da’s ’n mooi temperatuurtje om 6 km te lopen op de lokale golfbaan! Ze adverteren met grass-greens, en de groene greens lachen ons inderdaad toe wanneer we arriveren (we zijn weer in de bewoonde wereld!). Als we op de eerste green komen zien we echter dat er kortgeleden bezand is en dat er op elke green ’n dikke laag zand ligt…… Jottum! Terwijl we op de green van hole 16 zijn zien we van alle kanten auto’s arriveren; klep open, trolley eruit en golfen maar. Blijkbaar zij we midden in ’n shotgun-wedstrijd beland en gaat iedereen hier met de auto naar de betreffende hole. ’s Lands wijs, ’s lands eer….

Zaterdagochtend omschrijft een van de buurmannen het weer als “wild and woolly” ; er staat inderdaad ’n straffe wind vanuit het oosten en die blaast warme lucht vanuit de woestijn (de wollige deken), ’s ochtends vroeg alweer hoog in de 30°C…... (’t kan ook zijn dat-ie Paul z’n kapsel bedoelde) Wanneer we over de kliffen van het Kalbarri NP naar de ‘Mushroom Rock’ wandelen waaien we er dan ook bijna vanaf.


Later rijden we langs het “Pink Lake”; inderdaad een meer in onze favoriete couleur. (één of andere vreemde alg die mineralen produceert die gebruikt worden voor vitaminepillen) Nog nooit zoiets vreemds gezien! (en net vandaag heeft Australië gestemd vóór ‘same-sex-marriages’)

Het landschap rond Geraldton doet met de cactussen, olijfboomgaarden en agaves denken aan Spanje; eindelijk weer eens boerderijen, elektriciteitsleidingen, stoplichten, lage brandstofprijzen…. Wel een prettig gevoel om de outback nu achter ons te hebben gelaten. Na de ellende met de vorige camper waren we eigenlijk van plan om zo snel mogelijk deze kant op te rijden; we zijn blij dat we dat niet gedaan hebben en gewoon de geplande route hebben afgelegd! In Geraldton slaan we flink boodschappen in en bezoeken het moderne Western Australia Museum met een mooie tentoonstelling over de Batavia en andere Nederlandse schepen die hier ten onder zijn gegaan. Waaien doet ‘t hier blijkbaar altijd flink; zie de wereldberoemde “leaning tree” in Greenough.


Zondag, rustdag. We tuffen op ons gemakkie zo’n 200 km langs de kust naar beneden en bezoeken een paar haventjes (die zijn helaas niet zo gezellig als de Spaanse kustplaatsjes…) op zoek naar kreeften voor de bbq. Ze melden overal trots dat het kreeftenseizoen net weer is begonnen; we hebben nog geen kreeft gezien. Morgen rijden we dwars door Perth naar Mandurah, om daar ons laatste rondje – langs de zuidwest kust – te beginnen. Vlakbij Mandurah ligt één van de mooiste golfbanen van Australië; “the Cut” (www.the-cut.com.au ) We hebben voor dinsdagochtend een afslagtijd, maar de voorspellingen geven juist voor die dag eindelijk regen aan….

monkey mia

Afdalend richting Perth zijn de afstanden tussen de verschillende etappeplaatsen gelukkig iets minder groot. Toch nog wel steeds saaie stukken. Kilometers rechte weg zonder enige afleiding. (ook geen radio-ontvangst).In de outback zwaaien alle tegenliggers (iedereen is blij om weer ‘ns ’n teken van leven te zien…!); dat wordt hier op de North West Coastal Highway iets minder, er is ook meer vakantieverkeer (de zomervakantie begint hier over 2 weken). We hadden gedacht dat de temperatuur richting zuiden af zou nemen, maar we zitten hier nog steeds dik boven de 30°C…. Inmiddels komt de wind uit zee en zijn er bijna geen vliegen meer. Tijdens ’n tussenstop in Carnarvon – ’n havenplaatsje aan de monding van een rivier met veel fruitplantages (70% van het fruit van de staat komt hier vandaan!) – staan we op een camping tussen de mango-, avocado- en bananenboomgaarden; tropischer kan je het haast niet krijgen!


Onderweg – bij de Hamelin Pools – zien we wel een heel bijzondere diersoort; de stromatolieten, levende fossielen. Deze bacteriën waren de eerste vorm van leven 3 biljoen jaar geleden en hebben er voor gezorgd dat er zuurstof kwam op aarde! Vanaf de boardwalk zie je de rotsachtige formaties, die nog steeds zuurstof produceren. Bijzondere plek.

De volgende bestemming is het Monkey Mia Resort, op een schiereiland midden in Shark Bay (weer ‘n “world heritage area”). Daar wanen we ons op een tropisch eiland; de foto’s spreken voor zich, me dunkt. We boeken voor de volgende dag de “wildlife cruise”en krijgen voor ’n koopje de “sunset cruise”op de koop toe. ’t Enige dat we te zien krijgen tijdens die zeiltocht is dan ook de zonsondergang… Dat zou de volgende dag wel anders zijn!
Die volgende dag begint overigens ’s ochtends vroeg met ‘n “dolphin interaction” op het strand. Monkey Mia staat bekend om de wilde dolfijnen die hier dagelijks naar het strand komen in ruil voor een paar vissen. Daar staan we dan met z’n honderden aan de waterrand; toch wel leuk om ze van zo dichtbij te zien en te horen ‘piepen’. De cruise met de grote catamaran later op de ochtend wordt spectaculair; doel is om dugongs (soort zeekoeien) te zien en we zijn op de juiste plek op de juiste tijd. Veel dugongs dus! Ze zijn erg schuw, dus benaderen en fotograferen is niet eenvoudig. Ondertussen zwemt er ook nog ‘ns een luipaard-haai en ’n grote groep dolfijnen voorbij… ’s Avonds gaan de tijgergarnalen uit Exmouth op de BBQ; ’t blijft super BBQ-weer, na zonsondergang koelt het lekker af.


(de dagelijks gedownloade NRC en het Australische Tv-journaal – zelfs in de outback ontvangen we vaak digitale TV op de ingebouwde flatscreen – brengen ons de slechte berichten over de euro-zone. Gisteren zagen we zelfs onze eigen Jan-Kees nog ‘ns even uitleggen aan de Australiërs hoe het bij ons in mekaar steekt….)