Saturday, November 29

Einde weblog...?

Woensdag en donderdag...
... verblijven we in Ushuaia, de meest zuidelijke stad van de wereld, en daar gaan ze erg prat op!Je hebt er bijvoorbeeld het zuidelijkste postkantoor, en jawel: de meest zuidelijke golfbaan. Als we - nadat we 18 holes gelopen hebben - de gehuurde stokken weer terugbrengen krijgen we allebei een op naam gesteld certificaat om te bewijzen dat we daar daadwerkelijk gespeeld hebben.... (op de boot hebben we ook al een diploma ontvangen, omdat we Cape Horn bereikt hebben) Na afloop drinken we ’n Cape Horn biertje in de zon en schuiven 2 samenreizende echtparen (ook Tico), die we op de boot ontmoet hebben, aan en praten we gezellig over golf....(leden van de Kennemmer en Anderstein; sjiek gezelschap dus...!)
Aan het einde van ‘Ruta 3’ (die vanaf hier als Pan-American Highway na bijna 18.000 km eindigt in Alaska) ligt het Tierra del Fuego NP; na al het moois van de afgelopen weken lijkt dit minder spectaculair, maar wel leuk om ’n paar korte wandelingen (bv naar beverdammen) te maken.

De daarop volgende nacht kwam er bijna een abrupt einde aan deze weblog: tijdens de landing op de ‘domestic airport’ probeerde de piloot eerst dwars door een knetterende onweersstorm te landen, maar besloot plosteling (godzijdank!) om uit te wijken naar het internationale vliegveld aan de andere kant van de stad. Na al deze turbulenties uiteindelijk om 03.00 am aangekomen in het hotel...Kort nachtje.

Vrijdag...
...-ochtend de buurt verkend, op zoek naar een wasserij en ’s middags met chauffeur en gids alle highlights van de stad bezocht. Leuke rit naar wijken als ‘la Boca’, ‘Palermo’, het Plaza de Mayo, en ’n goede indruk gekregen van de stad. Gisteren was het naar verluid erg warm in de stad (40 C, vandaar de ontlading ’s nachts), vandaag nog wel licht wisselvallig, maar een stuk prettiger qua temperatuur.
Een dag later bezoeken we eerst het bijzondere kerkhof van Recoleta (waar Evita begraven ligt) en gaan we te voet de leuke wijken af, winkelen wat en lunchen aan het water in Puerto Madero.
Het is weer wat benauwd en rond half zes breekt er een enorme tropische onweersbui los. Iedereen die buiten de kunstmarkt bezoekt vlucht het design-shopping-centre in, maar het duurt niet lang tot het water binnenkomt en de trappen afstroomt als ware het de watervallen van Iguazú! De parapluutjes die we vorig jaar in China kochten komen nu weer goed van pas, maar we houden de voeten niet droog....
Wachten nu in het hotel tot het droog wordt en zullen dan een “Hard Rock Café” aan ons lijstje gaan toevoegen.

Wednesday, November 26

A room with a (changing) view...



Zaterdag gaan we aan boord van de Mare Australis; 122 passagiers (10 NL en 12 andere nationaliteiten) en 45 bemanningsleden. Zij noemen het zelf geen cruiseschip maar een expeditieschip. Prima, maar dan wel een hele luxe ....Meteen bij binnenkomst wordt een tafelschikking in elkaar gedraaid; we zitten 4 dagen 3x per dag met z’n achten aan tafel, dus het is prettig dat we ’t treffen met een stel Obama-fans uit Washington DC, een jong stel uit Barcelona en 2 jongedames uit NL, die - naar later blijkt - onlangs hun golfvaardigheidsbewijs hebben behaald op Kagerzoom en Wil & Cees goed kennen. (it’s a small world...) De rest is een gemêleerd gezelschap; met enkelen leuke kontakten gehad en vooral gesproken over reizen natuurlijk.
De hut is prima met ’n groot raam, met telkens wisselende vergezichten. Verder zijn er 2 lounges aan boord, waar de champagne en pisco sours rijkelijk vloeien (all-inclusive....) en je prachtige panorama uitzichten hebt. De maaltijden zijn, zoals je waarschijnlijk al verwacht had , heerlijk en werken we naar binnen met - telkens andere - Chileense en Argentijnse wijnen.

Zondag...
... maken we 2 excursies vanaf de boot; dat gebeurt zeer goed georganiseerd met rubberen zodiac-boten. We bezoeken Ainsworth Bay (zee-olifanten) en ’s middags de pinguinkolonie op Tucker Island. Tussendoor worden we bezig gehouden met documentaires en lezingen (over Patagoië en Chileense wijn bijvoorbeeld). Er wordt ’s nachts doorgevaren; vanacht gedeeltelijk over de Pacific Ocean en dat zorgt voor ’n paar slapeloze uren. Later maandag weer ‘n “disembarkation” in de Pia fjord bij de Pia gletsjer. (na alle andere gletsjers toch weer een andere benadering) en varen we rond borreltijd door Beagle Channel, langs de “Avenue of the Glaciers”. (de gletsjers hebben namen als Duitsland, Frankrijk en Italië; tijdens het passeren van de verschillende gletsjers klinkt muziek van het betreffende land en gaan er hapjes en drankjes rond uit de respectievelijke landen. Wanneer we als laatste de Holland gletsjer passeren komen er onduidelijke aardappelballetjes te voorschijn. Waar blijven de haring en jenever...?)
’s Nachts ’n lange tocht voor de boeg naar Kaap Hoorn (’t meest zuidelijke punt van het continent en vernoemd naar de geboorteplaats van de Nederlandse kapitein, die ergens in de 17e eeuw voor het eerst voet aan wal heeft gezet) en er wordt door de bemanning gewaarschuwd dat die overtocht nogal ‘ns heftig kan zijn (veel wind). Dat zorgt bij enkelen voor ’n lichte paniek, maar uiteindelijk heeft degene die op onze schouder meereist ook nu weer gezorgd voor een zeer rustige zee! (het weer valt nog steeds enorm mee; het thermo-ondergoed is niet uit de koffer gekomen...) De “disembarkation” naar het eiland (om 07.00 AM) gaat in verband met de weersomstandigheden met regelmaat niet door; vandaag gelukkig wel. Wanneer we ’s middags dichtbij Ushuaia een wandeling naar ´n uitzichtspunt maken is het zelfs stralend en warm.

Dinsdag...
...-avond na het ´farewell dinner´ en afscheidsborrel besluiten we - hoewel dit ´n prachtige ervaring was – voorlopig nog maar geen langere cruises te maken.....We gaan de komende dagen eindelijk weer ‘ns lekker bewegen (proberen woensdag zelfs te gaan golfen op de meest zuidelijke baan ter wereld) en hopelijk iets minder te gaan eten en drinken!

Friday, November 21

Naar het zuiden van het zuiden...

De lijndienst van El Calafate naar Puerto Natales vertrekt stipt op tijd en rijdt de eerste uren door het saaie steppe-landschap. (alleen zo nu en dan wat guanaco’s, ñandú ’s (soort struisvogel) en flamingo’s). Als de grens met Chili in zicht komt krijgen we een prachtig uitzicht op de karakteristieke bergtoppen (de ‘torens’) van Torres del Paine NP.
Bij de grens begint de ellende: het passeren van de Argentijnse stempelaars duurt slechts 45 minuten, maar de Chileense slagboom is met een hangslot afgesloten; de heren zijn zojuist begonnen met een één-uurs-staking....Ook als de staking voorbij is gaat het stempelen en doorzoeken van alle bagage (naar fruit en melkprodukten) tergend langzaam en uiteindelijk heeft het bijna 3 uur gekost om de 2 onbenullige grenspostjes te passeren...
En terwijl de bus dus veel te laat aankomt staat er keurig ’n mannetje van Budget klaar bij het busstation om ons de enorme pick-up truck af te leveren; na het inslaan van proviand en pinnen van wat chileense pesos rijden we over de grotendeels onverharde weg naar Torres del Paine.
In extase omdat de ‘Torres’ zichtbaar zijn (en dat schijnt bijzonder te zijn...) blijkt na flink wat hobbelen dat onze Hosteria las Torres aan de voet van deze bergen ligt!

Donderdag...
....vertrekken we om half negen onder prima weersomstandigheden vanuit het hotel om de wandeling van dit gebied te maken; de hike naar de Mirador del Torres. Precies 8 uur later, om half vijf ,strompelen we als 2 verzopen katjes het hotel weer in, want ondanks de prima weersverwachting lopen we de laatste etappe (zo’n 1 ½ uur) met storm en regen de berg af... Maar afijn, dat was het weer dat we verwachtten, dus dat hebben we ook maar weer mooi meegemaakt... (nu, ’n uurtje later, schijnt de zon weer)
Vanochtend na 3 ½ uur klimmen en dalen (vooral de laatste 45 minuten waren zéér heftig; bijna loodrecht omhoog klauteren tegen een wand vol grote keien!) en de nodige ontberingen (krakkemikkige hangbruggen over kolkende rivieren enzo...) was dit onze beloning:



Tijdens de terugweg komen we de “mede-mopperaars” van Rick’s Parillada van een kleine week geleden weer tegen; we wisselen wat ervaringen uit en gaan ieder ons weegs. (zij moeten nog die hele klim maken...) Bij aankomst in het hotel nemen we de denkbeeldige gladiolen in ontvangst want we hebben toch wel een flink “vierdaagse-gevoel” en zijn – zelfs zonder kruisje – trots op onze prestatie! (en dan te bedenken dat we thuis menigmaal hebben getwijfeld of we deze hike wel zouden moeten maken)

Vrijdag...
...trekken we van oost naar west door het park opweg naar ons volgende hotel aan het Lago Grey.
Het weer is wederom zoals het hier behoort te zijn: winderig! Gelukkig zijn de voeten en beenspieren voldoende gere- cupereerd om 2 korte hikes te maken. Toch zit de wandeling van gisteren nog aardig in de benen...


De komende dagen zal er echter weinig gewandeld worden; morgen rijden we naar Punta Arenas – de meest zuidelijke stad van Chili – en schepen daar aan het eind van de middag in op de cruiseboot waarmee we de komende 5 dagen zullen rondvaren rondom Tierra del Fuego / Vuurland (http://www.crucerosaustralis.com/videos/crucero_esp.mov ). Vanaf woensdag zijn we weer online, tot die tijd zijn we aan het einde van de wereld. Nu maar hopen dat de wind daar iets minder krachtig is, anders hoeven de pisco sours aan boord niet geshaked te worden....

Tuesday, November 18

Mount Fitz Roy en de condors

Zondag...
....rijden we een stuk over de “Cuarenta” (zeg maar de ‘Route 66’ van Argentinië) dwars door de Patagonische steppe. Nog maar net buiten het dorp zien we een roedel guanaco’s (een soort lama’s) de straat over springen. Volgens de kaart is de weg grotendeels onverhard, maar gelukkig blijkt uiteindelijk dat dat nog maar 30 km (van de 215) nog niet geasfalteerd is.
We hadden eigenlijk geen idee wat we ons moesten voorstellen bij El Chalten en het noorden van het NP. Nu, het staat inmiddels met stip in de lijst van hoogtepunten van de reis bijgeschreven!
Mede door het stralende weer hebben we hier een paar spectaculaire wandelingen gemaakt, waarbij de condors (kunnen een vleugel-spanwijdte van 3 meter hebben!), die ’n poosje boven onze hoofden cirkelden, de slagroom op de taart waren!
El Chalten zelfs is een dorp van niks (het bestaat pas sinds 1985), maar is duidelijk van plan om net zo’n toeristenplaats te worden als El Calafate. Het bulkt hier van de backpackers en doorgewinterde wandelaars; het dorp is dan ook gebombardeerd tot “hiking capital”van Argentinië.
De wandeling die we op...

..Maandag...
...maken duurt zo’n 6 uur en is een mooie training voor de wandeling van ruim 7 uur die we later deze week in Torres del Paine NP van plan zijn te maken. Als we net zulk prachtig weer hebben als vandaag zal dat zeker gaan lukken. Als we bij ons eindpunt - het tweede uitzichtspunt - arriveren en nog veel mensen omhoog zien klimmen naar de derde, gaan we even twijfelen. Besluiten toch maar niet die 2 uur extra (+ enorme klim) te gaan doen en zijn daar uiteindelijk blij mee als we – weer beneden in het dorp – met een pilsje zitten uit te hijgen in de zon.

Dinsdag...
...rijden we de RN 40 weer terug, maar hebben voordat we vertrekken nog tijd om een korte wandeling (van 3 uur) te maken. Bijkomend voordeeltje van al dat klimmen en klauteren is dat de broekriem weer zonder al te veel sjorren in het oorspronkelijke gaatje sluit....!
Bij het vullen van de tank van de huurauto komt de tankbediende met alle verhalen over Maxima, Goelit en van der Sar; hij weet zelfs bijna alle eredivisieclubs op te noemen. Leuk zo’n conversatie....
’s Avonds weer heerlijk in het Design Suites Hotel, dus hup het bubbelbad in! (leuk detail: tijdens het douchen heb je door de glazenwand die de badkamer van het slaapgedeelte scheidt prachtig uitzicht op het meer)

Woensdag...
...zullen we ’s ochtends vroeg in de bus stappen voor een rit van ongeveer 5 uur naar Puerto Natales. Pikken daar een huurauto op om (in zo’n 2 ½ uur) naar het Torres del Paine NP te rijden, we zijn dan inmiddels weer terug in Chili voor ’n paar dagen.
Wat het weer betreft; Patagonie staat bekend om guur, regenachtig weer, maar wij treffen dat – zoals je in het fotoalbum kunt zien – gelukkig anders. Het is zelfs zo, dat we elke keer als we ergens aankomen te horen krijgen dat het de afgelopen tijd erbarmelijk is geweest en dat het zojuist is omgeslagen...Zou er iemand op onze schouder meereizen...?

Sunday, November 16

Parque Nacional Los Glaciares

Donderdag...
...vliegen we zo’n 900 km naar het zuiden en arriveren aan het begin van de avond bij het Design Suites Hotel. Inderdaad erg design, zelfs de keien buiten lijken volgens de regels van feng shui te zijn neergelegd... Het grote raam van onze kamer geeft een prachtig panoramabeeld op het Lago Argentino - het grootste meer van Argentinië - , waar enorme brokken ijs in drijven. Het is hier ruig en leeg; een heel ander landschap dan we tot nu toe gezien hebben. Ook qua weer gaat het er hier meestal ruig aan toe, maar ook hier lijken de weergoden ons goed gezind... (het is overigens wel veel kouder dan we gewend zijn) Het dorp El Calafate – dat dus echt in the middle of nowhere ligt – blijkt een waanzinnig druk toeristendorp te zijn. En al die mensen komen voor de 2 excursies waar dit dorp van leeft; die gaan wij dus ook maken de komende 2 dagen!


Vrijdag...
...staat de tocht per bus naar de gletsjer Perito Moreno op het programma. Met een volle bus rijden we naar de voet van de gletsjer (waar nog veel meer bussen staan....) en lopen dan via een uitgebreid netwerk van paden en ‘balkons’ langs de hele gletsjer. Werkelijk een indrukwekkend gezicht. Hoogtepunten zijn de momenten wanneer na een vervaarlijk gekraak met veel geraas (’n soort vuurwerk) brokken ijs in het meer donderen. Iedereen staat duidelijk te wachten op de grote klapper; die is vandaag niet gekomen. (http://www.youtube.com/watch?v=YLazY-5zxFQ)
We treffen tijdens de trip bij toeval 2 andere koppels die via dezelfde reisorganisatie (Tico) reizen. Het is leuk om te horen hoe idereen op verschillende manieren reist en de reis ervaart. ’s Avonds in Rick’s Parillada (grill restaurant) kunnen we heerlijk samen mopperen over het slechte eten met de 2 nederlanders aan de naburige tafel. (ook deze jongelui zijn weer 4 maanden op pad. Wordt er nog gewerkt in Nederland...?)

(Vandaag is ( nichtje) Pascale jarig; ze wordt 16 en mag dus eindelijk (vind ze zelf) alcohol drinken. Gefeliciteerd met beide zaken, maar luister naar de wijze raad van je oude ooms: “geniet, maar drink met mate”, dat proberen we zelf ook....)

Zaterdag...
....komen de meegebrachte wollen wintermutsen goed van pas. Samen met zo’n 300 medeopvarenden maken we per catamaran een tocht van 8 (!) uur langs verschillende gletsjers. Voor het eerst sinds 4 maanden vindt de kapitein een doorgang tussen de ijsschotsen die al die tijd de toegang tot de Upsala Gletsjer – de grootste – hebben geblokkeerd. Hebben we weer ‘ns ’n mazzeltje! Tijdens de tocht scheren we langs allerlei drijvende “icebergs”, met prachtige vormen en helblauwe kleuren.
De gletsjerwanden (2- 3 km breed en gemiddeld 60 meter hoog!) zien we vanaf zo’n 300 meter, aangezien vallende brokstukken in het verleden voor vloedgolven en omgeslagen toeristenboten hebben gezorgd... Lange tocht, maar zeer de moeite waard.
Morgen halen we een huurauto op en rijden richting El Chalten (in het noorden van het Los Glaciares NP), waar we wandelingen zullen gaan maken naar Mount Fitzroy. Daar even geen internet, dinsdag zijn we weer terug in het Design Suites Hotel, voordat we woensdag - met de bus - weer zuidelijker gaan.

Wednesday, November 12

de Osorno!

Maandag...
....begint mistig en grijs, maar we zijn nog maar net begonnen met de reis naar Argentinië of de zon breekt door! En later hebben we dan ook prachtig zicht op de Osorno; haast tot vervelens toe.... De tocht door de Andes is prachtig en op de mooiste dag die je je kunt voorstellen. We stappen zoals gezegd heel wat over van bus op boot op bus op boot, etc. De reis is perfekt geregeld; in Puerto Varas hebben we de koffers ingeleverd en die zien we pas bij aankomst in Bariloche weer terug. Hier nog geen “verdrag van Schengen” en dus veel gedoe bij de chileens en argentijnse grenspost. Maar dat mag de pret niet drukken; de reis is fantastisch, inclusief de condors die we boven de bergen zien rondcirkelen!
Enigzins gegeneerd laten we ons - rond 21.00 uur - als eersten en enigen van de groep medereizgers afzetten bij het bijzondere Llao Llao Hotel; de ligging is spectaculair en het hotel z’n 5 sterren dubbel en dwars waard. Het is er razend druk (het stikt hier van de Amerikanen, we kunnen dan ook maar ternauwernood nog een hapje eten in één van de 5 (!) restaurants.... De volgende morgen,

dinsdag...
....ontbijten we met het allermooiste (!!) uitzicht (zie foto) van de afgelopen 49 à 50 jaar en vertrekken daarna met de geleende mountainbikes naar de Cerro Campanario, waar we met een stoeltjeslift naar een zomogelijk nog mooier uitzicht gaan (rondom meren en bergen; de foto’s geven wellicht een indruk).
Het omritje terug naar het hotel leek zo leuk op de kaart, maar blijkt uiteindelijk veel langer en bergachtiger dan geplanned...Afijn, we hebben het weer overleefd en laten ons op het terras van het hotel verwennen met een heerlijke lunch. Bezoeken later Bariloche voor bankzaken en boodschappen , maar zijn niet erg onder de indruk van dit “Zwitserse dorp in Argentinië”.
’s Avonds met de smaak van de prachtige “kussen-bonbons” nog in de mond vallen we na alle inspanning van vandaag als een blok in slaap. We zijn alweer 2 weken op pad....

Woensdag
Zelfs de niet-golfers zullen begrijpen dat het in een omgeving als dit met een strakblauwe lucht, heerlijke temperatuur en windstille omstandigheden een feest is om te mogen golfen. Er ligt een prachtige baan om het hotel heen, met de inmiddels bekende vergezichten. Er verdwijnen ’n paar ballen in het meer, maar gelukkig staan er ballenverkopers op de juiste plek. Na al dat geklauter is het heerlijk poedelen in het warme water van het zwembad dat lijkt door te lopen in het Lago Huapi.
Morgenmiddag vliegen we (bijna 2 uur) verder naar El Calafate, maar kunnen nog tot half twee genieten van dit heerlijke hotel!

Sunday, November 9

meer meren, minder vulkanen....

Zaterdag...

...is de wind gaan liggen en is het gestopt met regenen. Dus snel de wandelschoenen aangetrokken en naar het Puyehue NP; door de overvloedige regenval van gisteren zijn de paden hier en daar wat zompig, maar de watervallen extra spectaculair! Hoewel de zon zelfs gaat schijnen blijven de vulkanen in de omgeving helaas buiten beeld door de bewolking. Een tocht naar boven (weer met een hoog “Camel Trophy – gehalte”...) valt op de top helaas een beetje tegen. Later die dag verwennen we de spieren in de thermale baden (32 – 40 C), de lever met een paar Pisco’s en de maag met het overdadige buffet.






(In een land waar ’t transport nog regelmatig met paard en wagen gaat en de levensstandaard niet erg hoog is zie je in elk gehucht een internetcafé en hebben we in praktisch elk hotel een gratis internetverbinding in de kamer. Om de één of andere reden is dat laatste in de nederlandse hotels nog steeds een probleem...)

Zondag...
...reizen we door naar Puerto Varas. Onderweg bezoeken we een dorpje aan het Lago Llanquihue, één van de grootste meren van Zuid Amerika; het dorp – Frutillar – staat bekend om z’n prachtige uitzicht op de Osorno vulkaan aan de overkant van het meer. (zie foto...) Maar niet geklaagd: het is droog! Ook Puerto Varas en het iets zuidelijker, aan de kust gelegen Puerto Montt zijn niet erg inspirerend. Het hotel is prachtig, met uitzicht op de vulkaan, die overigens nog steeds verdwenen is achter de wolken, hoewel iets vriendelijker dan eerder vandaag. We hebben nog goede hoop voor morgen, aangezien de weersverwachting zon voorspelt.... Dan beleven we ook één van de hoogtepunten van de reis; de reis door de Andes naar Argentinië. Per bus, boot, bus, boot, bus en boot arriveren we rond 21.30 uur (1 uur tijdsverschil met Chili; dus nu 3 uur met NL) in Bariloche bij het Llao Llao hotel (http://www.llaollao.com/ ) , daar komen de golfschoenen weer uit de tas.










(je kan afbeeldingen vergroten door ze dubbel aan te klikken)

Friday, November 7

vulkanen en meren

5 november
Gisteravond toch ” CNN en Español“ niet nodig gehad; we konden via onze laptop het verkiezingsprogramma van de NOS live volgen! (leve het internet !) Niet echt spannend natuurlijk, maar toch wel fijn vanochtend bij het wakker worden het goede nieuws te horen. Nu maar hopen dat-ie het zal overleven....

Een schijnbaar oneindige snelweg – de Ruta 5 – loopt van noord naar zuid dwars door Chili (voor de feitenkenners: Chili is zo’n 4000 km lang en op het breedste punt maar 350 km van kust naar Andes). Van alles en nog wat maakt gebruik van die snelweg; wandelaars steken van links en van rechts over, fietsers rijden er in alle richtingen heen en weer, landbouwvoertuigen... Toch is het verder heerlijk rustig op de weg en rijden we in 6 ½ uur de 600 kilometers van Santa Cruz naar Caraucatin.

Het pension waar we logeren - nog zo’n 30 km verder – wordt gerund door een Zwitsers echtpaar, dus we voelen de “geschnetzeltes” al aan komen. Het contrast met Santa Cruz Plaza is enorm; hier geen zwembad, internet of tv op de kamer (gelukkig hebben we de Gooische Vrouwen nog... :) ), maar wel fantastisch gelegen tussen de besneeuwde bergtoppen en aan de voet van een vulkaan. (over vulkanen gesproken: de vulkaan bij Chaitèn, die ’n paar maanden geleden tot eruptie kwam is weer aan het rommelen. Nu komen we niet echt in de buurt, maar we weten van de vorige keer dat de rookpluim het vliegverkeer en zelfs het leven in Buenos Aires (en da’s een end weg!) aardig in de war heeft gestuurd. Afwachten maar...)


6 november
De belangrijkste reden om naar dit afgelegen oord te reizen is het Conguillio National Park. Een prachtig vulkanisch gebied met als bijzonderheid de duizend jaar oude Araucarìas (vanwege hun pre-historisch uiterlijk heeft de BBC hier indertijd opnames gemaakt voor de serie “Walking with Dinosaurs”). We hebben een prachtige, maar zeer inspannende wandeling gemaakt langs mooie vergezichten en de kilometers lange ‘unpaved road’ – die op sommige plaatsen zelfs met onze 4WD nauwelijks berijdbaar was – maakte van het tochtje een avontuurlijk geheel! Tijdens de wandeling in de middle of nowhere horen we plotseling nederlands; 2 jongedames die 7 maanden door Chili en Argentinië reizen, per fiets...! (onder het motto: iedere heug z’n meug)
En ja hoor, ’s avonds staat de geschnetzeltes op tafel en samen met ’n fles chileense wijn (uit een wijnhuis dat we onlangs bezochten) smaakt dat prima.



7 november
Na een voedzaam ontbijt met dampend vers gebakken brood nemen we afscheid van de waard en vertrekken richting onze volgende etappe-plaats: de thermale bronnen bij het meer van Puyehue. Daar logeren we 2 nachten in een Thermaal Hotel op all inclusive basis, dus kunnen we weer ‘ns een beetje bij-eten.... ;-) Tijdens de reis (we hebben weer zo’n 450 km achter de kiezen!) veel regen en wind en bij aankomst is dat niet veel beter; geen weer om op stap te gaan, dus duiken we de sauna in. Als het morgen niet opklaart zullen we waarschijnlijk lekker gaan dobberen in de 3 thermale baden....
En om de bulderende storm om het hotel (http://www.puyehue.cl/espanol/sitio-web.html) te vergeten nemen we nog maar 'n pisco sour.....

Tuesday, November 4

Colchagua Valley

Na 2 grijze en frisse dagen aan de kust zijn de weersomstandigheden meer landinwaards weer ronduit zomers te noemen, zodat we hier zelfs de tijd nemen om zo nu en dan bij het zwembad te liggen...
Na een mooie rit langs de kust, door eucalyptusbossen en over heuvels in alle geeltinten nu gearriveerd in Santa Cruz, de uitvalsbasis om de wijnstreek te bekijken en proeven. Het dorp zelf stelt niet veel voor en is op zondag – de dag dat we aankomen – zelfs uitgestorven, maar aan het dorpsplein staat een mooi hotel in koloniale stijl gebouwd - naar verluid – door een oud wapenhandelaar die dat met oog voor details en blijkbaar veel geld heeft gedaan.... Enig minpuntje is dat we welliswaar zo’n 80 zenders kunnen ontvangen op de TV, maar dat CNN ontbreekt. We hadden ons nu juist zo verheugd om via die zender de uitslagen van aanstaande dinsdag te volgen. We hebben wel “CNN en Español”, maar dat kost iets meer moeite om te volgen! We begrijpen in ieder geval dat Obama ‘n flinke voorsprong heeft en dat z’n oma is overleden.


Ook hier in Santa Cruz – als in de rest van het land – veel zwerfhonden op straat, die voornamelijk (soms op de meest vreemde plaatsen, zoals midden op het zebrapad) slapen of je aandoenlijk aankijken met hun droeve ogen, maar soms – en dan bij voorkeur met z’n vijven teglijk – vervaarlijk tegen je beginnen te keffen. (dit is geen goeie plek voor de 3 Gooische Vrouwen van de Maria Louiselaan...)


Op maandagochtend wordt het dorp pas goed wakker en trekken wij met de Suzuki het platteland van Chili op; daar tref je nog mannen te paard met van die groot-gerande- hoeden. Je waant je hier echt in ’t wilde westen...Tijdens de trip voor het eerst kennis gemaakt met de “unpaved road”; die heb je hier veel, doemen plotsklaps op, duren soms erg lang en hopen we niet veel tegen te komen. Heerlijk gelunched bij een wijnboer, lekker glas wijn erbij....



Morgen hebben we een lange tocht voor de boeg; 600 km zuidwaarts, richting het merengebied. Daar is het waarschijnlijk een stuk koeler en volgens de weersverwachting ook regenachtig....Gelukkig zijn we op alles voorbereid en hebben we regenbroeken en –hoedjes bij ons, aangezien we waren gewaarschuwd voor regenachtige dagen!

Saturday, November 1

klimmen en dalen....

Hoewel het tijdverschil met Nederland maar 4 uur is zijn we toch nog steeds ’n beetje van slag en waren we weer vroeg wakker vanmorgen...Herstel van de jetlag gaat met één uur per dag is de stelregel, dus nog 2 dagen te gaan.
Helaas had de local agent verzuimd om het autoverhuurbedrijf op de hoogte te stellen van onze upgrade, dus die stonden keurig om 8 uur bij het andere hotel; het kostte heel wat telefoontjes om ze uiteindelijk - ruim een uur later - bij ons de Suzuki Grand Vitara te laten leveren. Toevalligerwijs is het vandaag een feestdag (Halloween wordt hier flink gevierd blijkt , morgen – Allerheiligen – is zelfs een nationale feestdag, dus weer alle winkels dicht....), dus was het heerlijk rustig op de anders zo drukke wegen in de stad.
De Santiago Golfclub door de goede voorbereidingen eenvoudig gevonden en heerlijk gespeeld; geen spectaulaire baan, wel leuk en zelfs aardig gescored met de gehuurde sets. Na onze e-mail correspondentie met Guillermo werden we zelfs verwacht, dus dat was iets makkelijker communiceren. (helaas was Guillermo – blijkbaar de enige die daar engels spreekt – vandaag vrij...)
Aan het eind van de middag gearriveerd in Valparaiso, de havenstad van Santiago en een paar jaar geleden door de Unesco op de wereld erflijst gezet. ’t Is inderdaad een bijzondere stad, op heuvels rondom een baai gebouwd met kleurrijke huizen en fantastische muurschilderingen. We logeren in een stijlvol hotelletje in een kamer die qua inrichting niet zou misstaan in het mooiste design-tijdschrift (zie http://www.casahigueras.cl/las-habitaciones_en.html ; de 3 e en 4e foto zijn van onze kamer)



Wanneer we de volgende dag – Allerheiligen dus – vroeg op pad gaan is het nog erg stil in de stad, later verandert dat en gaan de winkels toch nog open. We hadden ons voorgenomen om een uitgestippeldestadswandeling van de ‘lokale VVV’ te gaan lopen, maar hadden de kaart niet goed bestudeerd en hebben uiteindelijk een paar wandelingen aan elkaar geknoopt. Dat was met al het klimmen en dalen geen sinecure! Bekaf belandden we uiteindelijk bij de 2 vrolijke dames waar we de empanadas en het lokale bier goed laten smaken....



De middag eindigt in het prachtige bad met een “wodka on the rocks with a splash of lemon”; wat wil ’n mens nog meer....! Gaan straks nog ’n keer eten in het restaurant van ’t hotel ; niet onze gewoonte, maar dat is gisteravond zo goed bevallen met gerechten die qua smaak en presentatie in een sterren-restaurant passen en toch maar een rekening van 30 euro opleverden!
De avonden hier eindigen in het kader van de “Gooise Vrouwen” ; ‘hadden tot voor kort niets gezien van deze serie, maar hebben nu alle afleveringen van seizoen 1 & 2 op de harde schijf staan (met dank aan Cristiana!). Da’s een prettige manier om de dag mee af te sluiten en in slaap te vallen.....