op naar Bethlehem....

De route naar Stuurmansfontein wordt op het laatste moment nog even grondig aangepast; stukje omrijden, 1 uur extra rijtijd. We vinden opeens – net op tijd - uit dat de eerste 100 kilometer van de weg die we wilden nemen onverhard is… Na al de onverharde wegen in de National Parks hebben we daar geen zin in!

Zo wordt het bijna 5 uur inclusief een koffiestop in Loxton bij een echte Afrikaanse dame (we kopen ook 2 “pasteie” met springbokvlees als padkos (maaltijd voor als je op pad bent)) en een bezoek aan de Spar in Carnarvon voor de lokale lamskoteletten.

pasteie met springbokvlees

Het laatste stuk van de rit is 24 km onverhard vanaf de geasfalteerde R63; je moet er toch werkelijk niet aan denken dat je dagelijks  bijna een uur onderweg bent naar de dichtstbijzijnde supermarkt. En na 24 km wasbordrijden komen we aan bij een prachtige oase van Charmaine en Piet Botha; hij is schapenboer, zij runt de Airbnb/Corbelled House. Na aankloppen komt ze met de handen omhoog naar de deur; “sorry, kan geen hand geven, m’n handen zitten onder het deeg”. Het blijkt dat ze mosbolletjies - 'n Zuid Afrikaanse specialiteit - voor ons aan het bakken is! 

Ze komt ‘t later even aanbrengen (5 km heen en 5 km terug; tja het korbeel huis ligt nog 5 km hobbelen verder!) Ze komt bovendien 5 jerrycans water brengen aangezien we het water uit de watertank niet kunnen gebruiken; daar ligt sinds gisteren een dode dassie in… Dus geen stroom en geen stromend water en het is 40°C….. Tja, zo ging het ook in de 19^e eeuw, dus lekker terug in de tijd. Charmaine rijdt terug naar Bethlehem (zo heet de boerderij) en wij zijn alleen op de wereld!

heerlijke mosbolletjies ('n soort briochebrood met anijszaad)

Het huisje – nu een nationaal monument – is zo’n 200 jaar geleden door de Voortrekkers gebouwd; bij gebrek aan bomen voor de dakspanten werd het dak opgebouwd uit stenen die ze taps toe hebben laten lopen. Charmaine heeft één en ander op charmante wijze gerenoveerd en gemeubileerd . Bovendien staat het huis vol met rozen uit haar “lusthof” en hangen er overal heerlijk geurende bossen rozemarijn. Vlak achter de keuken is  ‘n vuurplek omringd door een hoge rand opgestapeld dorre takken. Omdat we tijdens het weerbericht op de TV hadden gezien dat er in de North Cape door de hoge temperaturen en harde wind een groot risico voor is branden en een ieder gevraagd wordt geen onnodige vuren aan te steken, hebben we voor de zekerheid maar gevraagd of onze lamskoteletten op de braai mochten. “No problem, and the wood is on the house!” Kannetje water bij de hand voor het betere bluswerk... Lekker opwarmen bij het houtvuur!

Later zijgen we neer in de klapstoeltjes op de stoep voor het huis en zien de sterren langzaam maar zeker verschijnen. Het begint er meet één (de ster van Bethlehem..?), al snel honderden, maar – zo besluiten we – uiteindelijk zijn het er zeker tienduizenden. Tot onze grote vreugde zien we er ook twee “vallen” en doen dus 2 wensen; de eerste wens is regen voor de regio, de tweede dat we de volgende dag ’n veilige rit zullen hebben. (die tweede is ondertussen uitgekomen) Geen geluid en geen lichtverontreiniging; zo indrukwekkend! De vraag “hoever het heelal door gaat” blijft maar hangen… De heerlijk Pinotage van “Kleine Zalze” (die we gelukkig ook bij de Sligro kunnen krijgen) maakt de avond compleet.

Al om 5 uur verdwijnen de sterren weer stuk voor stuk en valt er een rode gloed over de grote vlakte heen. Als de zon daarna op komt (wat ’n schitterende zonsopkomst!) gaat de temperatuur ook al weer rap omhoog. Na een paar koppen koffie en ’n verfrissende douche onder onze zelf gefabriceerde buitendouche (“die boer die trek ’n plan” is volgens Charmaine ’n bekend Afrikaans gezegde) begint rond 7 uur de langste trip van onze roadtrip. (zo’n 450 km over rustige tweebaanswegen naar het Cedergebergte) 

Na de 5 km hobbelen (het weggetje is volgens ons eigenlijk een 4x4 weggetje…) rijden we dwars door de paradijselijke tuin van de Botha’s naar hun idyllische Cape Dutch Style huis; we treffen ze rond die tijd al in de tuin en hebben een leuke gesprek; zelden zulke leuke Airbnb-eigenaren ontmoet. We willen even melden dat we het avontuur overleefd hebben, ze waren oprecht verontrust over ons welzijn met deze hitte… Zelf hopen ze op nog een paar hete nachten aangezien er zich dan blijkbaar zomerregens zullen gaan opbouwen. En na 5 jaar droogte zitten ze daar om te springen. We wensen ze veel regen toe!

Zij wensen ons ‘een zalig kerstfeest’ en we verlaten huize “Bethlehem”. Rijden vervolgens – als de 2 wijzen uit het oosten – richting het westen….

giraffe in de voortuin!

Terwijl ik dit zit te tikken aan de picknicktafel van ons huisje in het Ko Ka Tsara Bush Camp - vlakbij Beaufort West in het hart van de zinderende Karoo - loopt een groep van zo’n 50 bavianen (ofwel bobbejanen, zoals ze ze hier noemen) foeragerend, vechtend en schreeuwend door de tuin. In het “privat game reserve”, ook al weer zo’n 10.000 hectare groot, loopt van alles rond: wrattenzwijnen, impala’s, hartebeesten en giraffen.

Dit is de enige plek waar we tijdens deze reis giraffen kunnen zien en bij het inchecken wordt gemeld dat ze meestal ’s ochtends tussen 4 en 5 uur langs komen wandelen. Nu ben ik hier al meestal rond die tijd wakker (het wordt om 5 uur licht), dus vol verwachting klopt het hart….

Maar goed, eerst nog even terug naar onze vorige verblijfplaats. Vanaf Addo rijden we in zo’n 2 uur naar Graaff Reinet, in 1786 gesticht door de Verenigde Oost-Indische Compagnie. Er staan dan ook heel wat gebouwen en huizen van Kaap-Hollandse architectuur. Het huisje dat we voor 3 nachten via Airbnb hebben gehuurd is er en mooi voorbeeld van. Een schattig huisje met een klein zwembadje (en braai) in de achtertuin. Prima plek om te bivakkeren! En ook nog ‘ns op loopafstand van restaurants en winkels. 

We hebben even geïnformeerd en het schijnt dat je daar veilig kan rondlopen na het invallen van de duisternis. Toch ’n heel ander gevoel dan in Thailand… Hier geen Thaise glimlach; best wel veel mensen die we treffen zijn nors of zelfs onvriendelijk. Daar tegenover staat dat het wegensysteem in Zuid Afrika weer veel beter is. In Thailand sterven er 75 mensen per dag(!) in het verkeer, in Zuid Afrika worden er 58 per dag(!) vermoord…. Genoeg vergeleken.

Vanaf 2, Park Street is het maar een kort ritje naar de Valley of Desolation en het Camdeboo NP. Het park kan je beslist troosteloos noemen. De stad heeft al in 4 jaar geen drup regen gehad, de grote dam (waterreservoir) is volledig uitgedroogd. Onlangs hebben ze met een stel vrijwilligers alle dode en rottende vissen opgeruimd; het is een triest gezicht. Een vriendelijk lid van de Graaff Reinet Golfclub - we spelen zondag voordat we doorrijden naar Beaufort West 9 holes – meent dat we maar eens terug moeten komen na een buitje. Eerlijk gezegd vind ik de fairways en greens mooi groen en prima van kwaliteit, de rest is uitgedroogd en zo hard als beton. Hij vertelt ook dat de gemeente bid voor regen. 

Volgens mij kunnen ze beter gaan vloeken dan volgt er waarschijnlijk als straf een zondvloed..?!

Het is zo erg in de stad dat er regelmatig geen water uit de kraan komt (gelukkig heeft het huisje een 5000 liter tank naast het huis staan, dus als de kraan er mee stopt zetten we het schakelaartje om en stroomt er weer volop water. Ook werden we gewaarschuwd voor stroomuitval en de lade lag vol met kaarsen; die hebben we gelukkig niet hoeven te gebruiken. Bijna overal staan grote reclame borden om mensen aan te moedigen zuinig met water om te gaan. Zo zijn er strenge regels betreffende het bewateren van de tuin en wassen van de auto. Voor het doorspoelen van het toilet geldt de gulden regel “when it’s yellow, let it mellow, when it’s brown, flush it down!”. Overigens zijn de “dams” rondom Kaapstad weer redelijk gevuld.

We bezoeken ook het “Mountain Zebra National Park” (ruim ’n uur rijden, maar ook hier weer prima wegen); de mountain zebra leeft bij voorkeur in de bergen, dat moge duidelijk zijn, en is vooral herkenbaar aan de roodbruine neus. Het park staat bekend als één van de mooiste en rustigste parken van het land en de leeuwen maken het rondrijden extra spannend, ook al zie je ze uiteindelijk niet…. Prachtige rit door de bergen gemaakt.

(Heb even het schrijven onderbroken; er loopt een giraffe door de voortuin! Vanochtend vroeg rond 6 uur – we hadden net koffie gemaakt – liepen er een stuk of wat van die prachtige beesten over de toegangsweg. Kikken!)

Het huisje in Ko Ka Tsara is geweldig; gloednieuw, leuk ingericht en mooie braai op het terras. En jawel, net als in Hua Hin komt er een zwarte hond aangelopen, zodra  er heerlijke luchten vanaf de braai het terrein over gaan… (kennen jullie Blackie van Kees nog..?) Ze hebben een paar leuke hikes uitgezet op het terrein (hier geen roofdieren) en een heerlijk zwembad. Water in overvloed uit hun eigen bron. De sproeiers staan de hele dag aan; het is een groene oase in de droge Karoo.

Doen lekker rustig aan en heb tijd om wat te experimenteren met de braai. M’n eerst ‘braaibroodjies’ op het vuur gelegd  (eigenlijk ’n ordinaire tosti met tomaat ui en chutney, maar een razend populair bijgerecht), een ‘spatchcock chicken’ in het rooster geklemd en vanavond gaan we de ‘skilpadjies’ (lamslever omhuld met netvet; uiteindelijk zien ze er uit als schildpadjes) proberen.

De temperatuur gaat ondertussen richting dik in de dertigers en morgen gaan we waarschijnlijk de 40°C halen. Laten we nu juist dan geen airco hebben; we logeren in Stuurmansfontein in een “corbelled house” (zie ‘leuke links’ hiernaast); een huisje gebouwd tijdens de boerenoorlogen, nu een nationaal monument. Maar dus geen stroom, geen telefoonontvangst, geen wifi en in the middle of nowhere. Spannend, maar ook spectaculair; de sterrenhemel die we gaan zien schijnt heel bijzonder te zijn….

agressief baasje!

‘Heb altijd gedacht dat het Addo Elephant National Park ’n soort Beekse Bergen met alleen maar olifanten is. Is niet zo! Het is een prachtig heuvelachtig park en is qua oppervlakte met 24.000 hectare 10 keer groter dan de gemeente Leiden! En er zijn niet alleen olifanten, maar je kan er de hele Big Five (olifant, leeuw, luipaard, buffel en neushoorn) en veel andere diersoorten treffen. Sterker nog, aangezien de kuststrook ook deel uitmaakt van het park hebben ze het hier over de Big Seven en horen de walvis en de grote witte haai er ook bij!

En al voor het donker is hebben we er 4 van de 5 gespot! De luipaarden zijn al jaren niet meer “live” gezien, maar verschijnen nog wel zo nu en dan op de night-cams. Daar rekenen we dus maar niet op! Maar op weg naar onze cottage staat ’n andere auto midden op de weg stil; da’s altijd een goed teken. Even contact zoeken met de bestuurder en hopla de eerste leeuw in beeld. Of-t-ie ons in beeld heeft is onduidelijk, want hij lijkt in diepe slaap te zijn. Opent even z’n ogen en droomt weer verder hoe hij later de koning van het dierenrijk zal worden; met z’n verwarde manen lijkt hij sprekend op Scar, de boosaardige oom van Simba in de Lion King….

We logeren in één van de 11 onlangs gerenoveerde cottages in het Nyathi deel van het park (ook nog ‘ns 13.000 hectare groot). Het huisje heeft een enorm terras met bijna 180° zicht op de omgeving en de vlakte met de drinkplaats. Volgens Blackie – de gastheer van het mooie oord – maken we een kleine kans om een neushoorn te zien op de enorme vlakte beneden ons. (je zou trouwens maar zwart zijn en dan Blackie heten…) En jawel hoor, even later paraderen moeder en kind in de verte voorbij. Met dit schitterende uitzicht ontsteken we de braai en gaan een mooie maaltijd tegemoet. Trouwens ook vanuit het ligbad, vanonder de douche  en vanuit het dompelbad op het terras heb je hetzelfde uitzicht; zo hoef je niets te missen van het spektakel!

Er wonen ook 2 Savanne-zwaluwen onder het dak; ze wachten telkens tot we even opzij gaan zodat ze hun nest kunnen bereiken. Ze zijn voor geen meter bang en zitten op nog geen halve meter afstand op de balustrade te wachten; mooi stel.

Terwijl we eerder die dag bij een drinkplaats naar een grote groep olifanten staan te kijken breekt de paniek plotsklaps los…Een nog jonge olifant komt al klapperend met z’n oren recht op ons afrennen; we staan blijkbaar op zijn paadje (het zogenaamde olifantenpaadje) en daar is het agressieve baasje niet van gediend. Op nog geen meter van de voorportier stopt-ie gelukkig toch nog en ondertussen probeer ik tegelijkertijd met de ene hand de automaat in z’n achteruit te krijgen en met de andere hand een foto te maken… We weten dat je de dieren niet in de weg moet staan (in Thailand gaan ze gewoon met hun hele gewicht op auto's zitten), maar deze kwam een beetje vanuit het niets aangerend. Een minuut of 10 later is m’n hartslag weer redelijk normaal.

Het meest bedreigde dier in het park? De vleugelloze mestkever, 'n kevertje van niks! Het beestje komt bijna alleen voor in Addo en leeft van de olifantendrollen (en met ruim 600 van die beesten present zijn die drollen er voldoende) De mestkevers zijn beschermd en hebben voorrang op alle wegen en dat betekent dus dat je niet over de uitwerpselen mag rijden. Da’s nog geen sinecure omdat de (onverharde) wegen inderdaad bezaaid liggen en je tijdens het rijden ook moet letten op kuilen, hobbels en stenen. Bovendien wil je zo tussen neus en lippen door ook wat rondkijken om dieren te spotten. Nadat ik ooit in Canada dwars over een beschermde schildpad ben gereden heb ik nu heel goed opgelet...

Het is nu echt voorjaar hier en dan geldt het gezegde: "in november leggen alle vogels 'n ei". Tja dat rijmt niet hier aan deze kant van de evenaar... (misschien wel in het Khoisan?) Maar er is wel veel jong spul op de savanne. In de 'main camp' van Addo is een ondergrondse hide; je staat bijna tussen de olifanten bij de drinkplaats. En hoewel we met z'n allen doodstil door dat spleetje zitten te turen hebben ze donders goed in de gaten dat we er zijn en blijven op hun hoede! Slimme beesten.

Als we hadden geweten dat Addo zo geweldig was hadden we zeker 2 nachten geboekt in Nyathi!

panic button

Onderweg naar onze volgende bestemming – Sanddrift, vlakbij het Tsitsikamma NP – maken we in de buurt van Plettenberg een schitterende wandeling rondom het schiereiland van het Robberg NR. Veel klimmen en dalen, dreigende luchten en stinkende zeehonden… Het is één van de populairste hikes in de omgeving en dan ook nog eens zaterdag, dus er zijn veel wandelaars! Wanneer we na 2 uur weer in de auto stappen begint het te regenen, en dat blijft het doen tot in de volgende ochtend.

Robber NR

De schoorsteen van de BBQ is niet echt regenproof; het vuur dat Paul ’s avonds met veel beleid heeft opgebouwd wordt net zo snel weer uitgeblust door de stortregen door de schoorsteen. De boerewors verdwijnt dus maar in de koekepan en het knoflookbrood in de oven. Toch iets minder romantisch!

Het boerderijtje dat we voor 2 nachten geboekt hebben is op zich prima, maar staat in the middle of nowhere. Het feit dat we bij het inchecken een sleutelbos met 6 (!) sleutels en een afstandsbediening voor 2 verschillende alarmsystemen plus een panic button overhandigd krijgen geeft me een zeer unheimisch gevoel… Als de regen en wind ’s nachts langs het huis gieren hoor ik  ’n zwik boeven aan de deuren rommelen, die het gemunt hebben op onze ‘skootrekenaar’ Tja de nieuwsberichten van de laatste tijd vanuit Zuid Afrika over moorden op witte boeren en de inbraak in Spanje – terwijl we lagen te slapen – van een paar jaar geleden zullen daar wel aan meehelpen….

Als de regen halverwege de ochtend stopt beginnen we aan onze verkenning van het Tstitsikamma NP en rijden het rijtje hoogtepunten (the Bigtree, de Bloukransbrug met z’n mallotige bungeejumpers en de wandeling over de hangbruggen) af. Het van oorsprong Mozambikaanse gerecht “piri piri kippenlever”, dat we tijdens de lunch proberen is heerlijk en ga ik zeker binnenkort ‘ns zelf maken. Het is blijkbaar een reuze populair gerecht in Zuid Afrika; Jan Braai himself maakt het klaar in z’n potjie op z’n braai-vuurtje!

Zonder de panic button te hebben moeten indrukken en met een zucht van verlichting rijden we 2 dagen later weer verder. Ondertussen zijn we via Jeffrey’s Baai beland in St Francis Bay. Een chique badplaats met veel rieten daken, mooie surf-golven en 2 golfbanen. The St Francis Links is ontworpen door Jack Nicklaus en staat ook nog ‘r eens op de 7^e plaats in de top 10 van banen in ZA.

Het is inderdaad een schitterende linksbaan (voor de niet-golfers: golfbaan aan de kust in duinlandschap, geen bomen) en zoals het linksbanen betaamt staat er een flinke wind. De caddiemaster noemt het een breeze, maar volgens ons is het zeker windkracht 7 á 8… Er staat een hele rits buggies klaar (met naam en al), maar wij zijn bijna de enigen die de baan in gaan. Al snel blijkt waarom. De holes met tegenwind zijn onmogelijk te spelen en de holes met wind mee vallen ook niet mee… Ach ja, we zijn weer even van de straat! (en de surfers hebben dolle pret)

Het Airbnb appartement heeft een prachtig uitzicht op zee en heet dan ook zeer gepast ‘as close tot the beach as possible’; ‘n hele mond vol maar je moet natuurlijk op de één of andere manier de aandacht trekken tussen de overvloed van appartementen. Ook fijn dat er een wasmachine in de keuken staat, moet zo nu en dan gebeuren. Het ligbad staat voor een groot raam met uitzicht op de oceaan. Wodkaatje erbij en genieten maar!

Na anderhalve week toeren langs de Garden Route gaan we morgen naar het noorden; eerst 2 dagen safari in Addo, qua grootte het 3^e park van het land, en daarna richting Karoo (Khoisan voor “halfwoestijn”). De Karoo is trouwens een landstreek die iets groter is dan Duitsland… Van de ietwat frisse en vochtige kuststreek naar de warmte van de woestijn… We gaan richting de 37°C!

Oh ja, een ‘skootrekenaar’ is natuurlijk het Afrikaanse woord voor laptop!

"a bath with a view..."

het kamp

Voor de tweede week van de reis wordt slecht weer voorspeld. Vooral in het oosten van het land gaat het flink tekeer; veel neerslag, overstromingen en tornado’s zorgen zelfs voor dodelijke slachtoffers. Maar ook aan de kust van West-Kaap regent het stevig en daalt de temperatuur zodanig dat ons reisprogramma wat aangepast moet worden. Voor dinsdag staat ons feestje op Fancourt gepland; een dagje golf met Carla (Kagerzoom-vriendin) en Koos (oud-collega) die een huis hebben op het numero uno golfcomplex van het land. We verschuiven de afspraak naar vrijdag, wat de beste dag van de week lijkt te gaan worden. Het zal ons toch niet gebeuren dat de het rondje golf op één van de mooiste banen van Zuid Afrika niet door kan gaan…

Op maandag rijden we niet rechtstreeks van Swellendam naar Mosselbaai maar nemen de scenic route over 2 bergpassen (Tradouw Pass en Robinson Pass) en dwars door het ruige landschap van de Kleine Karoo, langs een paar weinigzeggende dorpjes. Bijna iedereen die deze route 62 rijdt maakt een tussenstop bij “Ronnies Seks Shop”. Oorspronkelijk was het gewoon “Ronnies Shop”, maar omdat dat voor geen meter liep hebben z’n vrienden er het woord “Seks” aan toegevoegd. Nu stoppen busladingen vol voor foto’s van de kroeg (het plafond hangt vol met bh’s en slipjes) en een versnapering. ’n Mooie onderbreking van de rit door de woestijn.

Het veelbelovende Airbnb huisje op de heuvel in Mosselbaai heeft inderdaad het in de reviews geroemde grote balkon met fantastisch uitzicht over de stad, haven en de baai, maar verder is het onze eerste Airbnb-ervaring met flink wat mogelijke verbeterpunten. Maar afijn, het grijze en regenachtige weer zal één en ander ook wel beïnvloeden… Helaas moeten we hier ook de plannen veranderen; de ruim 13 km lange St Blaize Hiking Trail – over de rand van de kliffen – moeten we inkorten tot een zeer bescheiden wandeling. Zolang het droog blijft wandelen we vol goede moed westwaarts, maar wanneer het dan uiteindelijk toch gaat regenen moeten we met een vaartje en toch ook veel beleid  terug aangezien de rotsen spekglad worden…

Het ritje van Mosselbaai naar “JustFor2- cottages” bij het Wilderness NP duurt maar ’n uurtje, met ‘n tussenstop bij de Garden Route Mall (een enorm winkelcentrum zoals je ze zo vaak ziet in de USA) voor de fouragering en een heerlijke Italiaanse lunch in het dorpje Wilderness.

Greta, de Vlaamse gastvrouw van JustFor2, ontvangt ons met veel enthousiasme en vertelt honderduit over de omgeving. Ook de Knysna Lourie – een  prachtige kleurrijke vogel die alleen hier voorkomt – komt ter sprake en ze laat ons via een App op haar telefoon het geluid horen dat het beestje produceert; het lijkt vreemd genoeg sprekend op het gekrijs van de brulapen in Costa Rica.

Al snel blijkt dat alle trails in de omgeving gesloten zijn vanwege de regen (“too slippery”….). Maar we zijn eigenwijs en kruipen onder de afzettingslinten heen. We gaan een klein deel van de “Brownhooded Kingfisher Trail”  lopen en zijn nauwelijks een paar minuten onderweg wanneer we de brulapen uit Costa Rica horen!! Even later zien we 2 loerie’s in de bomen zitten die vervolgens over komen vliegen. Alles gaat helaas te snel om fotografisch vast te leggen… 

De weaverbird die onder ons balkon druk bezig is met het weven van een nest laat zich iets makkelijker vastleggen. Voor de cottage van JustFor2 overigens geen verbeterpunten; die is in alle opzichten top!

Voor de donderdag is ook pet weer voorspeld, maar al bij het eerste ochtendgloren – zo rond 5 uur – is duidelijk dat het een stralende dag wordt (en blijft!); mooi weer voor een wandeling in het Goukamma NR en over het strand van Buffelsbaai. We zijn geen strandliggers en zwemmen is hier om meerdere redenen niet aan te raden. Ten eerste komt het water direkt vanaf de Zuidpool en is het hele jaar door stervenskoud, daarnaast staat er blijkbaar een rare stroming die je binnen de kortste keren de Indische Oceaan in zuigt. De derde reden:

Ben benieuwd wat er in die box zit; wat te doen wanneer je been wordt afgehapt terwijl je ver van het strand zwemt of surft? (een kunstbeen of -arm zal er niet inzitten…) Nee, laat ons maar lekker wandelen.

Ook vrijdag is een schitterende dag; mooier golfweer dan dit kan je je niet wensen! En ‘n mooiere baan dan de Montagu Golf Course op het terrein van Fancourt al helemaal niet. Nou ja, op de de Links na dan… (Fancourt heeft 3 18-holes banen, die in de top 20 van golfbanen in Zuid Afrika staan, binnen haar muren!). 

The Links is de mooiste baan van het land en ook het continent. Daar kunnen zelfs Koos en Carla niet spelen zonder geïntroduceerd te worden en om er lid te worden betaal je $100.000 als aandeel en $60.000 lidmaatschap per persoon per jaar. Trouwens, de meeste topgolfers van Zuid Afrika hebben hier ook een huis, maar die spelen dit weekend bij de Nedbank Challenge in Sun City, iets verderop in Zuid Afrika, en zijn dus hier niet te bekennen helaas.

Een tikkeltje decadent is het wel op “het kamp”, zoals Carla het gekscherend noemt… Mooie ervaring!

Hendrik Swellengrebel...

Over de heuvels rijden we in 2 uurtjes naar Swellendam en logeren er 2 nachten in Dolittle Cottages. Twee mooie en gloednieuwe cottages in de achtertuin van een enthousiaste verhuurster. In de (grote) tuin lopen ook 3 ezels (vandaar de naam van de cottages) en een schaap rond. Daartussendoor scharrelen nog een stuk of wat kippen rond; één van die beestjes zat opeens in de alkoof naast onze BBQ en was daar ’n paar uur onrustig aan het hannesen. Plotsklaps stond ze al kakelend  op, liet ’n eitje achter en sprong naar beneden! Baie dankie!

De volgende dag lag er ook één in de BBQ. Volgens de eigenaresse legt ze bij voorkeur haar eieren op hoog niveau (dus ook soms op ons aanrechtblad, naast de waterkoker) om de otters in de tuin te slim af te zijn… Slimme vogel! (maar ja,ze had geen rekening met ons gehouden)

Diezelfde middag zat er een ander bijzonder vogeltje op het tuinhek. Kon ‘m zo gauw niet vinden op het internet en in zo’n geval is een Appje naar onze buurvrouw Ans vaak een uitkomst. Per ommegaande kreeg ik bericht dat het een Paradise Flycatcher betrof. En duidelijk is dat er met die 3 ezels heel wat vliegen zijn om te vangen. Nog zo’n slimmerd, en mooi bovendien!

Paradise Flycatcher

Vlak naast het stadje ligt het Bontebok NP; ’t park is in de jaren 30 van de vorige eeuw opgericht om de laatst 30 overgebleven bontebokken van uitsterven te behoeden. Ondertussen zijn het er zo’n 200, dus erg productief lijken ze niet te zijn… Kleinste National Park van het land, maar wel heel leuk om het safarigevoel te krijgen en het spotten weer onder de knie te krijgen.

We hadden overigens ruim op tijd de “Wild Card” (’n toegangspasje voor alle National Parks en National Reserves) aangevraagd, maar die is – ondanks veel heen en weer ge-email en hoewel aangetekend verstuurd – nooit gearriveerd! (kostte bijna €300!) Uiteindelijk mochten we de bevestiging van de betaling gebruiken als entree-bewijs en dat is tot nu toe gelukkig steeds gelukt. Wel elke keer een hele administratie om de parken binnen te komen….

De wandelschoenen worden getest in het Marloth NR met een heftige klim en ruim 10.000 passen (en 90 verdiepingen!) volgens de stappenteller op m’n telefoon. Zonder een centje pijn komen we weer beneden aan bij de auto. Gelukkig deze keer geen wind en geen zon, dus comfortabel wandelweer.

En hoewel we het niet van plan waren hebben we ’s middags ook nog eens 9 holes gespeeld op de Gholfklub Swellendam, naar verluid één van de mooiste 9-holesbanen van het land (dat komt dan voornamelijk door de spectaculaire achtergrond, want de baan heeft flink te lijden van de aanhoudende droogte)

Uiteindelijk komt de teller bijna op 20.000 stappen die dag, dus een warm bad is heerlijk om bij te komen. Ondanks de droogte (en de bijbehorende “baad-schaamte”) toch het bad vol laten lopen; de komende dagen wordt er veel regen verwacht, dus dat komt wel weer goed, me dunkt!

Door dat rondje golf kwam ons bezoek aan de Drostdy in het geding, maar omdat we niet als cultuurbarbaren te boek willen staan zijn we vóór  de rit naar Mosselbaai naar het museum gegaan. Per slot van rekening hebben onze voorouders - en met name Hendrik Swellengrebel - daar rond 1745 voor de Landdrost allerlei gebouwen neergezet, daar moeten we – ondanks het feit dat ze zich misschien niet al te netjes hebben gedragen ten opzichte van de lokale bevolking – respect voor hebben! Geeft een mooi beeld van de tijden van weleer… 

the whale coast

Ter viering van ons beider zestigste verjaardag en omdat British Airways een geweldige deal had voor vroegboekers vliegen we voor het eerst van ons leven in de businessclass, bestemming Kaapstad. En hoe feestelijk is dat! ’t Is niet alleen de stoel (die helemaal plat kan en dus voor heel wat uurtjes slaap zorgt), de beenruimte en de lounges, maar het zijn ook de geweldige service en heerlijke maaltijden (geweldig 3-gangen menu en gepocheerde eitjes bij het ontbijt). En dan het gevoel van rust; er staan daar boven maar 20 stoelen, dus ’t voelt aan als een privé jet….

Lekker met een cognacje en met de beentjes languit naar de nieuwe versie van de “Lion King”  kijken (om alvast in de in de safari stemming te komen..) en in slaap vallen. Plus dan ook nog eens het feit dat het een hele fijne vlucht (zonder turbulentie) was maakt het smaken naar meer… ’t Zal wellicht bij deze ene keer blijven, maar we hebben in ieder geval de terugreis nog voor de boeg!

Eenmaal geland – een paar minuten vroeger dan gepland – hebben we binnen een uur de bagage, Randen, simkaart en auto opgepikt. En nog eens anderhalf uur later arriveren we (op schematijd!) bij “the Vishuis” in Hermanus, waar gastheer Marc al onrustig voor de deur heen en weer dribbelt. Hij heeft een rits oude vissershuisjes omgebouwd tot 5 prachtige – en geweldig ingerichte – cottages. En terwijl Bep ons heeft verzekerd dat het altijd hard waait en koud is in Hermanus is het een heerlijke zomerse middag als wij aankomen.

Hopestreet 7, Hermanus

Een dag later blijkt ze helaas toch nog gelijk te krijgen… Tijdens een wandeling naar de top van de Lemoenkoppie in de Fernkloof waait het zo hard dat we daadwerkelijk omwaaien en besluiten het laatste stuk maar over te slaan. Omvallen zo hoog in de bergen is niet handig…. Onder het motto “elluk nadeel heb se foordeel” is er later die dag een spectaculaire branding wanneer we het Cliff Path aflopen op zoek naar walvissen. Van juni tot ergens in november komen allerlei soorten walvissen vanaf de Zuidpool  hier in het warme water van de baai hun jongen baren. Had al gelezen dat er dit jaar - mede door de  “global warming”- minder walvissen zijn, maar hebben uiteindelijk een stuk of wat walvissen gespot vanaf de wal. Maar laten we eerlijk wezen; ze waren ver weg en alleen staarten en van die luchtspuiten. Toch waren alle spotters op de wal welhaast in extase…

walvis!

's Avonds is 't te winderig en te fris om de braai aan te steken... Dan maar "experimenteren"met een recept uit de locale Allerhande: "creamy biltong pasta". In dit geval met "moist"biltong, oftewel niet helemaal gedroogd. Heb geen idee of dat in Nederland verkrijgbaar is, maar als dat zo is dan is het een lekker recept om 'ns te proberen! (zie recept onder aan deze blog). Ondertussen uitgevonden dat de Food Lover's Market inderdaad een mooie supermarkt is en dat de Checkers - met m'n vaste klantenkaart - goeie aanbiedingen heeft. Altijd leuk om boodschappen te doen in vreemde streken!

Ook leuk om zo nu en dan uit eten te gaan; had m'n zinnen gezet op the Barefoot Cook en dat is goed bevallen; gezellig klein restaurantje, lekker in de binnentuin gezeten. Behalve dat het heerlijk was, zag het er ook prachtig uit (zie fotoalbum) en was het waanzinnig goedkoop; uiteindelijk betaalden we voor 3 gangen en een fles wijn slechts €42....

moist biltong

De volgende dag op de Hermanus Golfcourse valt er zo nu en dan buitje (ze zijn hier ondanks de zondvloed van een week geleden blij met elke druppel) en schijnt de zon soms uitbundig. En, jawel Bep, de wind blijft een factor van belang. De fairways zijn gelukkig breed, dus een beetje links of rechts is niet zo’n probleem. Het grootste probleem zijn de vierballen die voor ons lopen en het allemaal erg op hun gemak doen….’t Afrika-gevoel wordt versterkt door de springbokkies die hier en daar de fairways kort houden.

Tijdens onze eerste serieuze hike in het Kogelberg National Reserve, we zijn nog maar net een half uur aan het wandelen, begeeft eerst de ene zool van m’n wandelschoenen  het en binnen een paar minuten de andere ook. Hoe bizar kan het zijn..? Met de 2 zolen in m’n hand strompelen we terug naar de auto (en ander schoeisel), en vervolgen we ons ritje langs de kust (en de pinguïnkolonie bij Stoney Point) over de R44 (ook wel de ‘Clarence Drive’ één van de mooiste routes van Zuid Afrika).

Kogelberg NR,voordat de zolen loslieten....

Tja, die schoenen waren 14 jaar oud (heb ze gekocht vlak nadat we zijn gestopt met werken); die hebben dus hun diensten bewezen. Maar wel een lullig moment om het op te geven! Heel wat kilometers - op bijna alle continenten - hebben we gedrieën  gewandeld…. Inmiddels een nieuw paar (helaas niet ingelopen) wandelschoenen gekocht. Ben benieuwd hoe dat overmorgen zal gaan…

We verlaten the Vishuis met ’n flinke wind tegen richting Swellendam, één van de oudste Nederlandse nederzettingen in Zuid Afrika.