jarige job

“The Cozy Beach Cottage with private garden” is inderdaad erg knus en de tuin – met braai – ook! ’t Is een ‘tiny house’ zoals we veel zien in de Netflix serie “Tiny House Nation”; het lijkt een verbouwde garage, maar alles past precies. Ze hebben er zelfs een grote oven en ‘n wasmachine in weten te wurmen! Prima plek voor 5 nachten Kalkbay / St James.

Lindsey, de vrouw des huizes, praat ons het idee om de Tafelberg op te klimmen met enige moeite uit ons hoofd. Op de dag zelf zijn we haar heel dankbaar! We zien andere wandelaars gebroken boven komen; bovendien heeft ze ons een plattegrond van de berg meegegeven met een pittige wandeling op  het plateau van de berg. De wandeling – met als bestemming Maclear’s Beacon – is vrij vlak en biedt prachtige vergezichten. We hebben dan ook een stralende en windstille dag uitgekozen voor ons dagje Tafelberg; beiden zijn vrij bijzondere weersomstandigheden voor de berg! Bij teveel wind gaan de cable cars niet omhoog en wanneer het Tafelkleed over de berg hangt zie je dus geen steek…

Wanneer we een paar dagen later in de Kirstenbosch Botanical Garden - één van de mooiste botanische tuinen ter wereld – rondlopen zien we de top van de berg niet; bad luck voor de bezoekers van de top van Table Mountain…. Wij zien een grote verzameling protea’s/suikerbossies.

Onderweg naar het Cape Point NP rijden we langs Boulders, waar één van de kolonies Zuid Afrikaanse pinguïns bivakkeert. Er zijn bijna evenveel Chinezen als pinguins… Het wordt plotseling even spannend, wanneer we bijna onze eerste “kill” meemaken (één van de hoogtepunten voor safari-gangers). De pinguins staan gezellig pootje te baden in de branding wanneer er plotseling een zeeleeuw uit de golven het strand op duikt; de vogels waggelen rap het strand op en de zeeleeuw doet alsof z’n neus bloed en gaat zich lekker liggen krabben. Helaas is z’n missie mislukt, maar de Chinezen zijn in extase!

’t Is razend druk in Kalkbay – normaal gesproken een rustig vissersdorpje met hippe cafeetjes en galerieën  - en er wordt veel gezwommen in de “tidal pools” . Hoewel Lindsey ons verschillende keren aanraadt om daar te gaan zwemmen en daarna een croissant te eten in één van de café’s (dat doen veel locals), vinden wij het nog steeds een tikkeltje frips… Er zullen geen haaien zijn (er is er één op vrijdag de 13^e gespot bij het strand van Vishoek), want de tidal pools zijn door een muurtje afgescheiden van de baai. In de haven liggen de zeeleeuwen op de kade te wachten op de restje van de visafslag en de dolfijnen zwemmen langs in de baai.

Omdat maandag (16 december) een nationale feestdag is, is het extra druk in het dorp. Tot 1994 werd op deze dag de overwinning van de Afrikaners op de Zulu’s (de slag om Bloedrivier met het bloed van 3000 Zulu-slachtoffers) gevierd. Nadat Mandela in 1994 aan de macht kwam en de apartheid was afgeschaft was het duidelijk dat dat niet meer gevierd kon worden en werd het de Dag van de Verzoening. De “Rainbow Nation” bestaat uit veel bevolkingsgroepen; ze spreken met z’n allen 11 talen…! 

Het onlangs behaalde wereldkampioenschap rugby  door de “springboks” moet de eenheid verbeteren…

Wij rijden - na 5090 km toeren - maandag naar Kaapstad en leveren de auto in bij het stadskantoor van Bidvest (op 5 minuten lopen van het hotel!); voor het eerst met een flinke kras op de 2 linker portieren… Na ruim 40 jaar schadevrij rijden (zelfs in het hectische Thaise verkeer) nu gewoon tegen een plantenpot aangereden. ’t Eigen risico is nul-komma-nul, dus het loopt met een sisser af!

Terwijl we ‘s middags door de wijk Bo Kaap (die bekend staat om z’n felgekleurde huizen) slenteren belanden we in een waar volksfeest. Een tergend langzaam voortschrijdende optocht met opslepende muziek trekt door de straten. De bijna hypnotiserende – en vrij eentonige – muziek zorgt er voor dat iedereen langs de kant van de weg staat mee te schommelen. ’n Kippenvelmomentje! Bij het ontbijt lezen we in de krant dat er later die dag geschoten is tijdens de festiviteiten; we waren op tijd weg…

(overigens moesten de ‘Maleiers’ tijdens de Nederlandse overheersing hun huisjes wit schilderen; toen de Engelsen het bewind overnamen zijn ze zich te buiten gegaan aan de meest felle kleuren!)

Ook kan ik op de laatste dagen 2 Zuid Afrikaanse gerechten afvinken. Bij Mariam’s Kitchen proberen we een Gatsby weg te werken; stokbrood met biefstuk, gestoofde uien en frites. Een hele is voor 4 personen voldoende zo vertelt de dame achter de toonbank, wij hadden aan een kwart voldoende gehad met ons tweeën… Ook de Bunny Chow (’n uitgehold half casino witbrood gevuld met lamscurry) staat nog op m’n lijstje. De Indiërs wonen voornamelijk rondom Durban – daar komen we deze keer niet langs – en hier in Kaapstad. Toeslaan dus! Ook weer een hele hap en wederom bepaald niet koolhydraat arm; vanaf morgen maar weer voorzichtig aan doen!

Bunny Chow lambcurry

Zo komt er een einde aan een schitterende en afwisselende reis. Veel hoogtepunten en leuke ontmoetingen (zoals de consul van Namibië, die tijdens de borrel in de executive lounge in de Radisson Blu haar rode wijn voortdurend aanlengde met een blikje Coca Cola, en in het shuttlebusje de hotemetoot uit Amerika die maandag mee vloog met de eerste directe lijnverbinding van New York naar Kaapstad en morgen weer terugvliegt (16 uur vliegen!))  

Alleen het “ongemakkelijke gevoel” was soms een dompertje… Uiteindelijk hebben we maar één keer graaiende handen van een straatschoffie in onze rugzak gehad. (alles van waarde lag in het kluisje in de kamer!)

Overigens zagen we op een spandoek op de kerk op de Green Market Square dat de jarige job van volgende week woensdag niet veel op heeft met de golfsport… Vliegen zal ook wel niet mogen en dan vooral niet in de business class. (want dat maakt 12 uur vliegen veel te leuk!)

Allemaal toch maar fijne kerstdagen gewenst en het allerbeste voor 2020!

halfway house

Vandaag voor de laatste keer de golfstokken uit de kofferbak gehaald. Op een korte plensbui na was 't heerlijk golfweer en de Duitse flightgenoten waren prima gezelschap. Bovendien komen ze hier al jaren voor 3 wintermaanden, dus ze hadden ook heel wat te verhalen. Voor de laatste keer naar het "halfway house" voor de verplichte pauze van 15 minuten (en snacks) na hole 9. We kunnen er maar niet aan wennen en spelen liever gewoon door...

Tijdens de 9 golfrondjes alleen in Hermanus en nu dus hier in Clovelly wat regen gehad. Soms wat storm, soms wat mist, soms waren we niet in vorm, maar toch elke keer weer 'n feestje! Mooie banen, voor redelijke prijzen en ook nog 'ns zonder caddies en niet half zo zweterig als in Thailand...

Milnerton GC (06/12)

Hermanus GC (07/11)

Gholfklub Swellendam (10/11)

Montagu Course - Fancourt (15/11)

Graaff Reinet Golfclub  (24/11)

Langebaan (04/12)

De Zalze GC (06/12)

St Francis Links (19/11)

Clovelly Country Club (15/12)

(om de één of andere reden krijg ik ze niet in chronologische volgorde; minor problem, me dunkt)

prikkeldraad

Het gebied rondom Stellenbosch, Franschhoek en Paarl is veel mooier dan ik me kan herinneren van onze rondreis die we in 1997 door Zuid Afrika hebben gemaakt. Toen reisden we overigens in 3 weken van Johannesburg naar Kaapstad en hadden we waarschijnlijk maar 1 dag voor het wijngebied, nu kunnen we 5 heerlijke en zonnige dagen rondtoeren. Stellenbosch – ons uitvalspunt – is een gezellig studentenstadje en de tweede Nederlandse nederzetting  (1679), dus veel huizen in de Kaaps-Hollandse stijl. Noem het ‘schilderachtig’; de grote oude eikenbomen zorgen voor verkoeling en ’n gezellig sfeertje.

Eén van de hoogtepunten van het stadje is de beeldentuin van Dylan Lewis – bij toeval ontdekt via het internet – dat pas sinds een paar jaar open is. 10 Jaar geleden huurde de kunstenaar een graafmachine en heeft daarmee in 2 jaar tijd een 7 hectare groot vlak stuk land “gebeeldhouwd” tot een prachtige heuvelachtig park. In combinatie met de schitterende achtergrond en een enorme hoeveelheid beelden is een “wow!” werkelijk op z’n plaats. 

De tuin is alleen toegankelijk op afspraak en dan nog moet je door 2 elektrische hekken, die pas open gaan als blijkt dat je echt ’n afspraak hebt… ’t Is dus ook nog ‘ns heerlijk rustig in de tuin. Na afloop van onze wandeling komen we – rondom de grote glazen karaf met ijskoud water, komkommer en munt - in gesprek met een meneer die de zwager van de beeldhouwer blijkt te zijn. Hij is daar flink trots op, zo blijkt, en vertelt dat Dylan (55) nog steeds zeer productief is. Wanneer we later in één van de vele gallerietjes een aantal van z’n kleinere beelden te koop zien staan begrijpen wij wel waarom!

Andere hoogtepunten zijn natuurlijk de wijnhuizen; het zijn er zoveel  dat ze erg veel moeite moeten doen om zich te onderscheiden. De één heeft een automuseum, d’ander veel moderne kunst, een opvangplek voor cheeta’s of een schitterende tuin. En dan de restaurants, daar steken ze elkaar de loef mee af. En steeds erg lekker.  Hoewel, de tonijn in deze salade – hoe mooi ziet-ie er uit! – bezorgt me een kortdurende buikloop…. En dat terwijl we 'm aten vanwege de verjaardag van neef Patrick.

We golfen op “de Kleine Zalze”, ’n schitterende baan tussen de druivenstruiken. Wanneer we later in het proeflokaal komen, zien we dat de Pinotage (die we dus altijd bij de Sligro kopen) ‘n stuk duurder is dan thuis. “Aah, from Holland? You buy at the Sligro!” zegt de olijke meneer achter de bar. En dat doen we dus maar!

Op Groot Constantia, één van de mooiste huizen in de streek, en door onze landgenoot Simon van der Stel  (ja, die van Stellenbosch) in 1679 gesticht, lopen we braaf mee met de toer om daarna heerlijke wijnen te kunnen proeven.

We zijn de enigen van het groepje die de “chocolate-pairing” hebben bedacht te doen; de rest kijkt wat jaloers naar onze verschillende chocolaatjes bij de 5 wijnen, terwijl zij  genoegen moeten nemen met de droge toastjes…. De kristallen glazen waarmee we proeven krijgen we mee als souvenir; ’t zal een hele toer worden om die heel in Leiden te krijgen.

Bij de “Fat Butcher” kunnen we met enige moeite en hulp van Lettie een tafeltje reserveren; ’n populair restaurant dus! En het moet gezegd worden, het vlees is zo mals als boter en zo ‘rare’ als maar zijn kan. Helaas vergeet de jongedame ons voorgerecht, terwijl ik me zo verheugd had op één van ‘s lands lekkernijen: mergpijpjes van de braai! Ze verschiet van kleur en maakt het volledig goed door bij het hoofdgerecht een enorme stapel mergpijpjes op onze tafel te zetten. Mooie tip gegarandeerd! 

Overigens, de T-bone steak die we een dag later op de BBQ van het guesthouse grillen is bijna net zo lekker. De kletsmajoor had een ‘n prachtig stapeltje hout voor ons klaargelegd, we hoefden er alleen de fik in te steken. En de tafel was heel schattig gedekt door z’n vrouw; leuke mensen.

Lettie, de eigenaresse van het guesthouse zegt maar steeds dat alles volledig veilig is. En het is waar ik loop zonder problemen ’s ochtends vroeg naar de Spar voor verse broodjes en ook na zonsondergang niets aan het handje. Maar waarom staat er dan in vredesnaam een 2 meter hoge muur met schrikdraad om het huis..? De meeste huizen, restaurants en winkels hebben rollen prikkeldraad en schrikdraad; erg vriendelijk ziet het er niet uit.

Overigens horen we jammer genoeg steeds meer slechte verhalen over de criminaliteit in Kaapstad. De mevrouw van de boerderij met pannic-button heeft een aantal gasten gehad die - door een groep jongeren omcirkeld – hun hele hebben en houwen moesten inleveren. Ook Mieke (die in dezelfde periode als wij met een groep op reis was door Zuid Afrika) voegt via de WhatsApp ‘n paar smeuïge verhalen toe; ’n stel groepsgenoten ook omcirkeld en een purser van de KLM met het pistool tegen het hoofd.  Het schijnt dat de politie niets tegen deze ‘gangs’ doet omdat ze zelf bang zijn! Raar land….

Wij hebben besloten om ons geboekte Airbnb appartement te annuleren en een kamer in een hotel met flink wat sterren te reserveren. ’t Zal wel flauwekul zijn, maar het geeft een prettiger gevoel.

De komende 7 nachten verblijven we in en om Kaapstad; eerst 5 nachten in een knus ‘tiny house’ met idem dito tuintje in Kalkbay en de laatste 2 nachten in de Radisson Blu in de binnenstad. We blijven op onze qui vive! (vrijdag de dertiende zijn we in ieder geval goed doorgekomen...)

vandaag: stage 2

(NRC 11 december 2019 / aanklikken om te vergroten)

load shedding...?!?

In Langebaan draait het maar om één ding: kite-surfen! En na een paar windstille dagen is het op de dag dat wij aankomen groot feest met een straffe windkracht 6. Zoals gezegd hebben we een lunchafspraak bij “die Strandloper”, een rustiek (openlucht) braai restaurant op het strand. In 4 uur tijd wordt er een 10-gangen lunch op de eenvoudige tafeltjes geserveerd. De houten bankjes bevorderen het zitgenot niet, maar het sfeertje is perfect! Vers gebakken brood, mosselen allerlei soorten vis van de BBQ, roosterkoeken (broodjes op de BBQ gebakken), viscurry en rundvleesstoofpot – allebei in een ”potjie” (gietijzeren pan op 3 pootjes) op het vuur gemaakt -  en als klap op de vuurpijl halve kreeften, rijkelijk ingesmeerd met gesmolten boter, knoflook en citroensap. De gitarist, die er al 20 jaar lang tijdens  lunch en diner dezelfde liedjes zingt, heeft geen geweldige stem en – laten we wel wezen - de maaltijd is niet super (mosselen ’n tikkeltje zanderig, vis een beetje droog), maar toch een leuke middag! Na de koffie met “koeksisters” (gefrituurde koekjes met mierzoete sieroop) door naar  het Windtown Lagoon Hotel.

 

crayfish on the braai...

Na 28 nachten “selfcatering” accommodaties nu 3 nachten hotels en restaurants – ’n prettige afwisseling na al dat gebraai! Het hotel zit vol met …. kitesurfers; we zijn de enige – ietwat bedaagde – golfers van het gezelschap en niet, zoals veel surfers, bedekt met tatoeages van top tot teen.

Een dag later – een mooie windstille dag, zo lijk ‘t - hebben we een afslagtijd geboekt op de Langebaan Golfclub. En, geloof het of niet, op het moment dat we onze tas naast de eerste afslagplaats neerzetten begint de wind aan te trekken en de uiteindelijke windkracht 5 maakt het spelen weer knap lastig. Halverwege de baan treffen we een paar bontebokken, die in Swellendam in het Bontebok NP met veel moeite van de ondergang zijn gered. Mooi te zien dat ze het hier ook naar hun zin hebben.

Volgende stop is Bloubergstrand waar we een kamer hebben geboekt in het Blaauwberg Beach Hotel, met een geweldig uitzicht op de Tafelberg. En daar was ’t om te doen; gelukkig treffen we een zonnige avond en stralende zonsopkomst. Verder niet veel te beleven daar, behalve dan dat de “Haarlem” een boot van de VOC in 1647 vlak voor het strand is vergaan. ’n Nederlandse duiker heeft plannen om de boot boven water te halen, maar we zien nog geen werkzaamheden…

Ook de Milnerton Links Golfbaan belooft vanaf bijna alle holes zicht op de Tafelberg. Als we afslaan op hole 1 kunnen we nauwelijks de bal volgen in verband met een dikke mist die net vanaf de baai het land op is komen drijven. Geen Tafelberg ook dus! Gelukkig klaart het na hole 4 weer op en worden we toch nog getrakteerd op mooie uitzichten. We spelen met 2 aardige dames – leden van de club – en hebben leuke gesprekken, over van alles en nog wat. Ook de politiek en de corruptie komen ter sprake. Daar gaat het land nog ‘ns aan ten onder, zo lijkt het. (South African Airlines staat al op het punt om failliet te gaan…)

Een ander hot item deze dagen is  “load shedding”. De dames leggen het ons uit. In verband met een te grote vraag naar elektriciteit (anderen zeggen vanwege slecht onderhoud van de centrales) wordt er afwisselend  in alle wijken voor periodes van 2 ½ uur de stroom uitgeschakeld. Zo wordt geprobeerd een volledige black-out in het hele land te voorkomen. En vanzelfsprekend is er een App om te zien wanneer je de klos bent; wij komen vandaag – we zijn inmiddels in Stellenbosch  – twee keer aan de beurt (van acht tot half elf en van vier tot half zeven) Lastig! Veel winkels gaan dicht, de Checkers supermarkt heeft blijkbaar een generator voor wat lampjes en de kassa’s, maar je moet soms een beetje op de tast op zoek naar je boodschappen… Er wordt trouwens veel gemopperd, onder andere over het feit dat de straatverlichting overdag wel blijft branden. Dit schijnt nodig te zijn om te voorkomen dat de elektriciteitsleidingen worden gestolen. Tja…

Checkers in het donker

In Stellenbosch logeren we in het 7 Ackerman Place Guesthouse; een onlangs gerenoveerd pand met 8 mooie kamers, ‘n gezamenlijke keuken en een heerlijke tuin met allerlei braaimogelijkheden plus ‘n zwembad! ’t Wordt gerund door een ouder echtpaar van Duitse en Nederlandse afkomst; zij is weinig mobiel na een operatie aan haar voet, hij zit erg verlegen om een praatje… Zo weet ik inmiddels dat-ie 2 liter Coca Cola per dag drinkt en na een val van een trapje tijdens tuinwerkzaamheden nu al 7 maanden niet meer kan golfen. De stakker… Hun guesthouse zou ik in een review zeker een 10 geven; alles is perfect! (misschien ook wel omdat we tot op heden de enige gasten zijn...)

Bij Hudson aan de Dorpstraat eten we een hamburgertje; een dame aan een belendende tafel vindt mijn Trump Tower hamburger hilariouuuus! Ze komt namelijk uit Los Angeles en is blijkbaar geen Trump-fan. Ze wil een foto maken en zo begint het gesprek. Al snel blijkt dat ze oorspronkelijk uit Maasbracht komt en nog accentloos Nederlands spreekt. Haar Zuid Afrikaanse vrienden proberen haar ervan te overtuigen dat ze naar Stellenbosch moet gaan verhuizen. Nadat ik die toren (bijna helemaal) heb verorberd en na de “Amerikaanse hugs” vertel ik haar dat ze beter naar Maasbracht kan verhuizen. Bij ons geen load shedding, drought and wildfires…..! Haar vrienden worden pissig en vertellen dat het in Nederland ‘freezing’ is. Nou en? Heerlijk toch… zo nu en dan.

Trump Tower

alweer 'n ligbad met uitzicht....

De volgende twee dagen blijft het – ook in het westen – heet! Het is overigens zelfs zo heet dat de golfers van de Europese Tour – die dit weekeinde een toernooi vlakbij het Krugerpark spelen – voor het eerst in het bestaan van de Tour en waarschijnlijk bij hoge uitzondering in korte broek mogen spelen…. (dat heeft overigens Wil Besseling  – de pro in opkomst,  die tijdens de KLM Open Paul vol op de borst raakte met z’n afslag  – net niet voldoende voordeel gegeven om te winnen…)

Het decor is wel flink veranderd; van de dorre vlakte in de Karoo, nu een prachtig bergachtig gebied met veel bijzondere rotsstructuren door de samenstelling van de rotsen (zandsteen) en prehistorische grotschilderingen. Er is volop keuze uit wandelingen, maar de meeste zijn 4-6 uur lang en dat willen we onszelf niet aandoen met deze hitte. (of beter: dat gaan we niet overleven bij 40°C!) We gaan de kortste doen, maar raken al rap het spoor bijster. Na een korte paniek weer volgens de juiste weg afgedaald. Verder doen we voorzichtig aan en toeren wat met de auto rond. Bovendien waren we blij verrast toen we zagen dat er een gloednieuw zwembad was bij de 7 cottages midden in het park. Het uitzicht vanaf ons terras is bovendien fenomenaal en de braai staat weer flink te gloeien…

uitzicht Algeria cottage

De dag van vertrek is het opeens lekker koel, zodat we toch nog even een wandeling kunnen maken. Het doel van de klim is een waterval; altijd leuk en bovendien valt er ook daadwerkelijk water. Dat hebben we wel ‘ns anders meegemaakt… (bijna 15.000 stappen en 58 ‘verdiepingen’ !)

Onderweg naar St Helena Bay willen we even door de Spar in Piketberg rennen voor een paar boodschappen. Dat gaat helaas niet lukken. Er zijn in het hele dorp zoveel mensen dat het er lijkt op Koningsdag in Amsterdam. Mijn hemel, wat ’n drukte, ook in de rijen voor de kassa’s. De wodka bij de Tops (de plaatselijk Gall & Gall) zet ik terug in het schap wanneer ik zie hoe lang de rij daar is. Achteraf horen we dat dat komt omdat het de 30^ste uitbetaaldag is, dus dat iedereen weer heerlijk boodschappen kan doen! Karren vol. Bovendien is het de dag na Black Friday; dat schijnt ook meegeholpen te hebben. Uit m’n e-mail inbox begrijp ik dat dat in Nederland ook aardig uit de hand aan het lopen is. Wat ’n hype zeg…

We worden ’n keer aangehouden tijdens een algemene politiecontrole; de niet al te goedlachse agente constateert dat onze lisensieskyf op de voorruit al een paar weken verlopen is; nota bene 4 dagen vóór aanvang van onze huurperiode. Niet zo’n handige zet van Bidvest, de gerenommeerde verhuurder! De boete bedraagt 500 Rand (zo’n € 30) en we halen onze creditcard al tevoorschijn als blijkt dat de - wellicht toch wel vriendelijk – dame de bon heeft uitgeschreven op naam van Bidvest! Dat scheelt ’n boel gedoe. Toch wel wat heen en weer moeten e-mailen en uiteindelijk kunnen we de nieuwe “skyf” over een paar dagen ophalen bij het kantoor in Stellenbosch.

(Trouwens, we hebben op aanraden van de ANWB en op hun kantoor voor €50 2 internationale rijbewijzen aangeschaft, die zouden nodig zijn bij het ophalen van de auto en ik las ergens in geval dat je zou worden aangehouden. We zijn nu 2 keer aangehouden; nooit naar gevraagd en bij het ophalen idem dito. Miskoop van de maand..?)

Een groter contrast tussen het korbeel huis in Stuurmansfontein en het geweldige beachhouse in St Helena Bay is haast niet mogelijk. Wat ‘n schitterend huis; modern en van alle gemakken voorzien! Toen we het – een hele poos geleden – voor €90 per nacht via Airbnb boekten begrepen we niet hoe dat kon voor zo weinig geld. Addertje onder het gras…? De verhuur van de 4 huizen – naast elkaar op het strand  –  van Robert (Nederlander) en Tanya (zijn Zuid Afrikaanse echtgenote) was toen net gestart en het blijkt een lokkertje te zijn geweest. Nu zijn de huizen bijna allemaal constant verhuurd en blijft de prijs hetzelfde. Iedereen blij blijkbaar!

Alsof we het er om doen is er nu weer een (verzonken) ligbad met uitzicht, nu op de walvissen in de baai! Naast de schitterende master bedroom zijn er nog 3 mooie slaapkamers, elk met eigen badkamer (één is er wat groot uitgevallen, 'daar zou een heel voetbalelftal in kunnen douchen' zegt Robert tijdens de rondleiding; en.. waar blijven ze nou...?) Bovendien is er een zeer complete (Ikea-) keuken; zelfs met wok en vijzel. M'n Thaise bloed gaat weer wat sneller stromen...(helaas geen heerlijk geurende Thaise markten in de buurt)

Waren we in het korbeel huis gebiologeerd door de sterrenhemel, hier turen we uren de baai af met de oude verrekijker van oom Anatole. Het is een oud beestje maar “made in USSR” en we zien  de beesten vlijmscherp; uitademen, de staart en op zondag zelfs tientallen sprongen. (“de “breach” is het hoogtepunt voor alle walvisspotters!) 

Terwijl Hermanus de nummer 1 locatie zou zijn om walvissen te zien, zien we er hier veel meer (en eigenlijk zouden ze al richting de Zuidpool moeten zijn gegaan).  Enorme groepen, met waarschijnlijk veel jongen zijn nog aan het foerageren en blijkbaar waren de sprongen bedoeld om de spieren los te maken, want als ik de volgende ochtend om 6 uur naar buiten ga zie ik een lange rij rugvinnen van oost naar west de baai uitzwemmen, op weg naar de poolstreek. Het is uit met de pret!

Nu op het strand moet er vis op de braai: (zoutwater-)snoek met abrikozenmarinade. Lukt wonderwel goed (daarvoor moesten we nou zo nodig naar de Spar; 'n aanbiedinkje....!) De Zuid Afrikanen zijn volgens mij grote zoetekauwen; in veelgerechten wordt abrikozenjam verwerkt. Zelfs de bobotie is erg zoet door alle rozijnen en banaan.

snoek op de braai!

Straks op pad naar Langebaan. We hebben geboekt bij "die Strandloper" voor een 10-gangen braailunch op het strand. Volgens de reviews een geweldige ervaring; nu maar hopen dat de stevige wind (6 Bft) geen roet in het eten gaat gooien...

op naar Bethlehem....

De route naar Stuurmansfontein wordt op het laatste moment nog even grondig aangepast; stukje omrijden, 1 uur extra rijtijd. We vinden opeens – net op tijd - uit dat de eerste 100 kilometer van de weg die we wilden nemen onverhard is… Na al de onverharde wegen in de National Parks hebben we daar geen zin in!

Zo wordt het bijna 5 uur inclusief een koffiestop in Loxton bij een echte Afrikaanse dame (we kopen ook 2 “pasteie” met springbokvlees als padkos (maaltijd voor als je op pad bent)) en een bezoek aan de Spar in Carnarvon voor de lokale lamskoteletten.

pasteie met springbokvlees

Het laatste stuk van de rit is 24 km onverhard vanaf de geasfalteerde R63; je moet er toch werkelijk niet aan denken dat je dagelijks  bijna een uur onderweg bent naar de dichtstbijzijnde supermarkt. En na 24 km wasbordrijden komen we aan bij een prachtige oase van Charmaine en Piet Botha; hij is schapenboer, zij runt de Airbnb/Corbelled House. Na aankloppen komt ze met de handen omhoog naar de deur; “sorry, kan geen hand geven, m’n handen zitten onder het deeg”. Het blijkt dat ze mosbolletjies - 'n Zuid Afrikaanse specialiteit - voor ons aan het bakken is! 

Ze komt ‘t later even aanbrengen (5 km heen en 5 km terug; tja het korbeel huis ligt nog 5 km hobbelen verder!) Ze komt bovendien 5 jerrycans water brengen aangezien we het water uit de watertank niet kunnen gebruiken; daar ligt sinds gisteren een dode dassie in… Dus geen stroom en geen stromend water en het is 40°C….. Tja, zo ging het ook in de 19^e eeuw, dus lekker terug in de tijd. Charmaine rijdt terug naar Bethlehem (zo heet de boerderij) en wij zijn alleen op de wereld!

heerlijke mosbolletjies ('n soort briochebrood met anijszaad)

Het huisje – nu een nationaal monument – is zo’n 200 jaar geleden door de Voortrekkers gebouwd; bij gebrek aan bomen voor de dakspanten werd het dak opgebouwd uit stenen die ze taps toe hebben laten lopen. Charmaine heeft één en ander op charmante wijze gerenoveerd en gemeubileerd . Bovendien staat het huis vol met rozen uit haar “lusthof” en hangen er overal heerlijk geurende bossen rozemarijn. Vlak achter de keuken is  ‘n vuurplek omringd door een hoge rand opgestapeld dorre takken. Omdat we tijdens het weerbericht op de TV hadden gezien dat er in de North Cape door de hoge temperaturen en harde wind een groot risico voor is branden en een ieder gevraagd wordt geen onnodige vuren aan te steken, hebben we voor de zekerheid maar gevraagd of onze lamskoteletten op de braai mochten. “No problem, and the wood is on the house!” Kannetje water bij de hand voor het betere bluswerk... Lekker opwarmen bij het houtvuur!

Later zijgen we neer in de klapstoeltjes op de stoep voor het huis en zien de sterren langzaam maar zeker verschijnen. Het begint er meet één (de ster van Bethlehem..?), al snel honderden, maar – zo besluiten we – uiteindelijk zijn het er zeker tienduizenden. Tot onze grote vreugde zien we er ook twee “vallen” en doen dus 2 wensen; de eerste wens is regen voor de regio, de tweede dat we de volgende dag ’n veilige rit zullen hebben. (die tweede is ondertussen uitgekomen) Geen geluid en geen lichtverontreiniging; zo indrukwekkend! De vraag “hoever het heelal door gaat” blijft maar hangen… De heerlijk Pinotage van “Kleine Zalze” (die we gelukkig ook bij de Sligro kunnen krijgen) maakt de avond compleet.

Al om 5 uur verdwijnen de sterren weer stuk voor stuk en valt er een rode gloed over de grote vlakte heen. Als de zon daarna op komt (wat ’n schitterende zonsopkomst!) gaat de temperatuur ook al weer rap omhoog. Na een paar koppen koffie en ’n verfrissende douche onder onze zelf gefabriceerde buitendouche (“die boer die trek ’n plan” is volgens Charmaine ’n bekend Afrikaans gezegde) begint rond 7 uur de langste trip van onze roadtrip. (zo’n 450 km over rustige tweebaanswegen naar het Cedergebergte) 

Na de 5 km hobbelen (het weggetje is volgens ons eigenlijk een 4x4 weggetje…) rijden we dwars door de paradijselijke tuin van de Botha’s naar hun idyllische Cape Dutch Style huis; we treffen ze rond die tijd al in de tuin en hebben een leuke gesprek; zelden zulke leuke Airbnb-eigenaren ontmoet. We willen even melden dat we het avontuur overleefd hebben, ze waren oprecht verontrust over ons welzijn met deze hitte… Zelf hopen ze op nog een paar hete nachten aangezien er zich dan blijkbaar zomerregens zullen gaan opbouwen. En na 5 jaar droogte zitten ze daar om te springen. We wensen ze veel regen toe!

Zij wensen ons ‘een zalig kerstfeest’ en we verlaten huize “Bethlehem”. Rijden vervolgens – als de 2 wijzen uit het oosten – richting het westen….

giraffe in de voortuin!

Terwijl ik dit zit te tikken aan de picknicktafel van ons huisje in het Ko Ka Tsara Bush Camp - vlakbij Beaufort West in het hart van de zinderende Karoo - loopt een groep van zo’n 50 bavianen (ofwel bobbejanen, zoals ze ze hier noemen) foeragerend, vechtend en schreeuwend door de tuin. In het “privat game reserve”, ook al weer zo’n 10.000 hectare groot, loopt van alles rond: wrattenzwijnen, impala’s, hartebeesten en giraffen.

Dit is de enige plek waar we tijdens deze reis giraffen kunnen zien en bij het inchecken wordt gemeld dat ze meestal ’s ochtends tussen 4 en 5 uur langs komen wandelen. Nu ben ik hier al meestal rond die tijd wakker (het wordt om 5 uur licht), dus vol verwachting klopt het hart….

Maar goed, eerst nog even terug naar onze vorige verblijfplaats. Vanaf Addo rijden we in zo’n 2 uur naar Graaff Reinet, in 1786 gesticht door de Verenigde Oost-Indische Compagnie. Er staan dan ook heel wat gebouwen en huizen van Kaap-Hollandse architectuur. Het huisje dat we voor 3 nachten via Airbnb hebben gehuurd is er en mooi voorbeeld van. Een schattig huisje met een klein zwembadje (en braai) in de achtertuin. Prima plek om te bivakkeren! En ook nog ‘ns op loopafstand van restaurants en winkels. 

We hebben even geïnformeerd en het schijnt dat je daar veilig kan rondlopen na het invallen van de duisternis. Toch ’n heel ander gevoel dan in Thailand… Hier geen Thaise glimlach; best wel veel mensen die we treffen zijn nors of zelfs onvriendelijk. Daar tegenover staat dat het wegensysteem in Zuid Afrika weer veel beter is. In Thailand sterven er 75 mensen per dag(!) in het verkeer, in Zuid Afrika worden er 58 per dag(!) vermoord…. Genoeg vergeleken.

Vanaf 2, Park Street is het maar een kort ritje naar de Valley of Desolation en het Camdeboo NP. Het park kan je beslist troosteloos noemen. De stad heeft al in 4 jaar geen drup regen gehad, de grote dam (waterreservoir) is volledig uitgedroogd. Onlangs hebben ze met een stel vrijwilligers alle dode en rottende vissen opgeruimd; het is een triest gezicht. Een vriendelijk lid van de Graaff Reinet Golfclub - we spelen zondag voordat we doorrijden naar Beaufort West 9 holes – meent dat we maar eens terug moeten komen na een buitje. Eerlijk gezegd vind ik de fairways en greens mooi groen en prima van kwaliteit, de rest is uitgedroogd en zo hard als beton. Hij vertelt ook dat de gemeente bid voor regen. 

Volgens mij kunnen ze beter gaan vloeken dan volgt er waarschijnlijk als straf een zondvloed..?!

Het is zo erg in de stad dat er regelmatig geen water uit de kraan komt (gelukkig heeft het huisje een 5000 liter tank naast het huis staan, dus als de kraan er mee stopt zetten we het schakelaartje om en stroomt er weer volop water. Ook werden we gewaarschuwd voor stroomuitval en de lade lag vol met kaarsen; die hebben we gelukkig niet hoeven te gebruiken. Bijna overal staan grote reclame borden om mensen aan te moedigen zuinig met water om te gaan. Zo zijn er strenge regels betreffende het bewateren van de tuin en wassen van de auto. Voor het doorspoelen van het toilet geldt de gulden regel “when it’s yellow, let it mellow, when it’s brown, flush it down!”. Overigens zijn de “dams” rondom Kaapstad weer redelijk gevuld.

We bezoeken ook het “Mountain Zebra National Park” (ruim ’n uur rijden, maar ook hier weer prima wegen); de mountain zebra leeft bij voorkeur in de bergen, dat moge duidelijk zijn, en is vooral herkenbaar aan de roodbruine neus. Het park staat bekend als één van de mooiste en rustigste parken van het land en de leeuwen maken het rondrijden extra spannend, ook al zie je ze uiteindelijk niet…. Prachtige rit door de bergen gemaakt.

(Heb even het schrijven onderbroken; er loopt een giraffe door de voortuin! Vanochtend vroeg rond 6 uur – we hadden net koffie gemaakt – liepen er een stuk of wat van die prachtige beesten over de toegangsweg. Kikken!)

Het huisje in Ko Ka Tsara is geweldig; gloednieuw, leuk ingericht en mooie braai op het terras. En jawel, net als in Hua Hin komt er een zwarte hond aangelopen, zodra  er heerlijke luchten vanaf de braai het terrein over gaan… (kennen jullie Blackie van Kees nog..?) Ze hebben een paar leuke hikes uitgezet op het terrein (hier geen roofdieren) en een heerlijk zwembad. Water in overvloed uit hun eigen bron. De sproeiers staan de hele dag aan; het is een groene oase in de droge Karoo.

Doen lekker rustig aan en heb tijd om wat te experimenteren met de braai. M’n eerst ‘braaibroodjies’ op het vuur gelegd  (eigenlijk ’n ordinaire tosti met tomaat ui en chutney, maar een razend populair bijgerecht), een ‘spatchcock chicken’ in het rooster geklemd en vanavond gaan we de ‘skilpadjies’ (lamslever omhuld met netvet; uiteindelijk zien ze er uit als schildpadjes) proberen.

De temperatuur gaat ondertussen richting dik in de dertigers en morgen gaan we waarschijnlijk de 40°C halen. Laten we nu juist dan geen airco hebben; we logeren in Stuurmansfontein in een “corbelled house” (zie ‘leuke links’ hiernaast); een huisje gebouwd tijdens de boerenoorlogen, nu een nationaal monument. Maar dus geen stroom, geen telefoonontvangst, geen wifi en in the middle of nowhere. Spannend, maar ook spectaculair; de sterrenhemel die we gaan zien schijnt heel bijzonder te zijn….

agressief baasje!

‘Heb altijd gedacht dat het Addo Elephant National Park ’n soort Beekse Bergen met alleen maar olifanten is. Is niet zo! Het is een prachtig heuvelachtig park en is qua oppervlakte met 24.000 hectare 10 keer groter dan de gemeente Leiden! En er zijn niet alleen olifanten, maar je kan er de hele Big Five (olifant, leeuw, luipaard, buffel en neushoorn) en veel andere diersoorten treffen. Sterker nog, aangezien de kuststrook ook deel uitmaakt van het park hebben ze het hier over de Big Seven en horen de walvis en de grote witte haai er ook bij!

En al voor het donker is hebben we er 4 van de 5 gespot! De luipaarden zijn al jaren niet meer “live” gezien, maar verschijnen nog wel zo nu en dan op de night-cams. Daar rekenen we dus maar niet op! Maar op weg naar onze cottage staat ’n andere auto midden op de weg stil; da’s altijd een goed teken. Even contact zoeken met de bestuurder en hopla de eerste leeuw in beeld. Of-t-ie ons in beeld heeft is onduidelijk, want hij lijkt in diepe slaap te zijn. Opent even z’n ogen en droomt weer verder hoe hij later de koning van het dierenrijk zal worden; met z’n verwarde manen lijkt hij sprekend op Scar, de boosaardige oom van Simba in de Lion King….

We logeren in één van de 11 onlangs gerenoveerde cottages in het Nyathi deel van het park (ook nog ‘ns 13.000 hectare groot). Het huisje heeft een enorm terras met bijna 180° zicht op de omgeving en de vlakte met de drinkplaats. Volgens Blackie – de gastheer van het mooie oord – maken we een kleine kans om een neushoorn te zien op de enorme vlakte beneden ons. (je zou trouwens maar zwart zijn en dan Blackie heten…) En jawel hoor, even later paraderen moeder en kind in de verte voorbij. Met dit schitterende uitzicht ontsteken we de braai en gaan een mooie maaltijd tegemoet. Trouwens ook vanuit het ligbad, vanonder de douche  en vanuit het dompelbad op het terras heb je hetzelfde uitzicht; zo hoef je niets te missen van het spektakel!

Er wonen ook 2 Savanne-zwaluwen onder het dak; ze wachten telkens tot we even opzij gaan zodat ze hun nest kunnen bereiken. Ze zijn voor geen meter bang en zitten op nog geen halve meter afstand op de balustrade te wachten; mooi stel.

Terwijl we eerder die dag bij een drinkplaats naar een grote groep olifanten staan te kijken breekt de paniek plotsklaps los…Een nog jonge olifant komt al klapperend met z’n oren recht op ons afrennen; we staan blijkbaar op zijn paadje (het zogenaamde olifantenpaadje) en daar is het agressieve baasje niet van gediend. Op nog geen meter van de voorportier stopt-ie gelukkig toch nog en ondertussen probeer ik tegelijkertijd met de ene hand de automaat in z’n achteruit te krijgen en met de andere hand een foto te maken… We weten dat je de dieren niet in de weg moet staan (in Thailand gaan ze gewoon met hun hele gewicht op auto's zitten), maar deze kwam een beetje vanuit het niets aangerend. Een minuut of 10 later is m’n hartslag weer redelijk normaal.

Het meest bedreigde dier in het park? De vleugelloze mestkever, 'n kevertje van niks! Het beestje komt bijna alleen voor in Addo en leeft van de olifantendrollen (en met ruim 600 van die beesten present zijn die drollen er voldoende) De mestkevers zijn beschermd en hebben voorrang op alle wegen en dat betekent dus dat je niet over de uitwerpselen mag rijden. Da’s nog geen sinecure omdat de (onverharde) wegen inderdaad bezaaid liggen en je tijdens het rijden ook moet letten op kuilen, hobbels en stenen. Bovendien wil je zo tussen neus en lippen door ook wat rondkijken om dieren te spotten. Nadat ik ooit in Canada dwars over een beschermde schildpad ben gereden heb ik nu heel goed opgelet...

Het is nu echt voorjaar hier en dan geldt het gezegde: "in november leggen alle vogels 'n ei". Tja dat rijmt niet hier aan deze kant van de evenaar... (misschien wel in het Khoisan?) Maar er is wel veel jong spul op de savanne. In de 'main camp' van Addo is een ondergrondse hide; je staat bijna tussen de olifanten bij de drinkplaats. En hoewel we met z'n allen doodstil door dat spleetje zitten te turen hebben ze donders goed in de gaten dat we er zijn en blijven op hun hoede! Slimme beesten.

Als we hadden geweten dat Addo zo geweldig was hadden we zeker 2 nachten geboekt in Nyathi!

panic button

Onderweg naar onze volgende bestemming – Sanddrift, vlakbij het Tsitsikamma NP – maken we in de buurt van Plettenberg een schitterende wandeling rondom het schiereiland van het Robberg NR. Veel klimmen en dalen, dreigende luchten en stinkende zeehonden… Het is één van de populairste hikes in de omgeving en dan ook nog eens zaterdag, dus er zijn veel wandelaars! Wanneer we na 2 uur weer in de auto stappen begint het te regenen, en dat blijft het doen tot in de volgende ochtend.

Robber NR

De schoorsteen van de BBQ is niet echt regenproof; het vuur dat Paul ’s avonds met veel beleid heeft opgebouwd wordt net zo snel weer uitgeblust door de stortregen door de schoorsteen. De boerewors verdwijnt dus maar in de koekepan en het knoflookbrood in de oven. Toch iets minder romantisch!

Het boerderijtje dat we voor 2 nachten geboekt hebben is op zich prima, maar staat in the middle of nowhere. Het feit dat we bij het inchecken een sleutelbos met 6 (!) sleutels en een afstandsbediening voor 2 verschillende alarmsystemen plus een panic button overhandigd krijgen geeft me een zeer unheimisch gevoel… Als de regen en wind ’s nachts langs het huis gieren hoor ik  ’n zwik boeven aan de deuren rommelen, die het gemunt hebben op onze ‘skootrekenaar’ Tja de nieuwsberichten van de laatste tijd vanuit Zuid Afrika over moorden op witte boeren en de inbraak in Spanje – terwijl we lagen te slapen – van een paar jaar geleden zullen daar wel aan meehelpen….

Als de regen halverwege de ochtend stopt beginnen we aan onze verkenning van het Tstitsikamma NP en rijden het rijtje hoogtepunten (the Bigtree, de Bloukransbrug met z’n mallotige bungeejumpers en de wandeling over de hangbruggen) af. Het van oorsprong Mozambikaanse gerecht “piri piri kippenlever”, dat we tijdens de lunch proberen is heerlijk en ga ik zeker binnenkort ‘ns zelf maken. Het is blijkbaar een reuze populair gerecht in Zuid Afrika; Jan Braai himself maakt het klaar in z’n potjie op z’n braai-vuurtje!

Zonder de panic button te hebben moeten indrukken en met een zucht van verlichting rijden we 2 dagen later weer verder. Ondertussen zijn we via Jeffrey’s Baai beland in St Francis Bay. Een chique badplaats met veel rieten daken, mooie surf-golven en 2 golfbanen. The St Francis Links is ontworpen door Jack Nicklaus en staat ook nog ‘r eens op de 7^e plaats in de top 10 van banen in ZA.

Het is inderdaad een schitterende linksbaan (voor de niet-golfers: golfbaan aan de kust in duinlandschap, geen bomen) en zoals het linksbanen betaamt staat er een flinke wind. De caddiemaster noemt het een breeze, maar volgens ons is het zeker windkracht 7 á 8… Er staat een hele rits buggies klaar (met naam en al), maar wij zijn bijna de enigen die de baan in gaan. Al snel blijkt waarom. De holes met tegenwind zijn onmogelijk te spelen en de holes met wind mee vallen ook niet mee… Ach ja, we zijn weer even van de straat! (en de surfers hebben dolle pret)

Het Airbnb appartement heeft een prachtig uitzicht op zee en heet dan ook zeer gepast ‘as close tot the beach as possible’; ‘n hele mond vol maar je moet natuurlijk op de één of andere manier de aandacht trekken tussen de overvloed van appartementen. Ook fijn dat er een wasmachine in de keuken staat, moet zo nu en dan gebeuren. Het ligbad staat voor een groot raam met uitzicht op de oceaan. Wodkaatje erbij en genieten maar!

Na anderhalve week toeren langs de Garden Route gaan we morgen naar het noorden; eerst 2 dagen safari in Addo, qua grootte het 3^e park van het land, en daarna richting Karoo (Khoisan voor “halfwoestijn”). De Karoo is trouwens een landstreek die iets groter is dan Duitsland… Van de ietwat frisse en vochtige kuststreek naar de warmte van de woestijn… We gaan richting de 37°C!

Oh ja, een ‘skootrekenaar’ is natuurlijk het Afrikaanse woord voor laptop!

"a bath with a view..."

het kamp

Voor de tweede week van de reis wordt slecht weer voorspeld. Vooral in het oosten van het land gaat het flink tekeer; veel neerslag, overstromingen en tornado’s zorgen zelfs voor dodelijke slachtoffers. Maar ook aan de kust van West-Kaap regent het stevig en daalt de temperatuur zodanig dat ons reisprogramma wat aangepast moet worden. Voor dinsdag staat ons feestje op Fancourt gepland; een dagje golf met Carla (Kagerzoom-vriendin) en Koos (oud-collega) die een huis hebben op het numero uno golfcomplex van het land. We verschuiven de afspraak naar vrijdag, wat de beste dag van de week lijkt te gaan worden. Het zal ons toch niet gebeuren dat de het rondje golf op één van de mooiste banen van Zuid Afrika niet door kan gaan…

Op maandag rijden we niet rechtstreeks van Swellendam naar Mosselbaai maar nemen de scenic route over 2 bergpassen (Tradouw Pass en Robinson Pass) en dwars door het ruige landschap van de Kleine Karoo, langs een paar weinigzeggende dorpjes. Bijna iedereen die deze route 62 rijdt maakt een tussenstop bij “Ronnies Seks Shop”. Oorspronkelijk was het gewoon “Ronnies Shop”, maar omdat dat voor geen meter liep hebben z’n vrienden er het woord “Seks” aan toegevoegd. Nu stoppen busladingen vol voor foto’s van de kroeg (het plafond hangt vol met bh’s en slipjes) en een versnapering. ’n Mooie onderbreking van de rit door de woestijn.

Het veelbelovende Airbnb huisje op de heuvel in Mosselbaai heeft inderdaad het in de reviews geroemde grote balkon met fantastisch uitzicht over de stad, haven en de baai, maar verder is het onze eerste Airbnb-ervaring met flink wat mogelijke verbeterpunten. Maar afijn, het grijze en regenachtige weer zal één en ander ook wel beïnvloeden… Helaas moeten we hier ook de plannen veranderen; de ruim 13 km lange St Blaize Hiking Trail – over de rand van de kliffen – moeten we inkorten tot een zeer bescheiden wandeling. Zolang het droog blijft wandelen we vol goede moed westwaarts, maar wanneer het dan uiteindelijk toch gaat regenen moeten we met een vaartje en toch ook veel beleid  terug aangezien de rotsen spekglad worden…

Het ritje van Mosselbaai naar “JustFor2- cottages” bij het Wilderness NP duurt maar ’n uurtje, met ‘n tussenstop bij de Garden Route Mall (een enorm winkelcentrum zoals je ze zo vaak ziet in de USA) voor de fouragering en een heerlijke Italiaanse lunch in het dorpje Wilderness.

Greta, de Vlaamse gastvrouw van JustFor2, ontvangt ons met veel enthousiasme en vertelt honderduit over de omgeving. Ook de Knysna Lourie – een  prachtige kleurrijke vogel die alleen hier voorkomt – komt ter sprake en ze laat ons via een App op haar telefoon het geluid horen dat het beestje produceert; het lijkt vreemd genoeg sprekend op het gekrijs van de brulapen in Costa Rica.

Al snel blijkt dat alle trails in de omgeving gesloten zijn vanwege de regen (“too slippery”….). Maar we zijn eigenwijs en kruipen onder de afzettingslinten heen. We gaan een klein deel van de “Brownhooded Kingfisher Trail”  lopen en zijn nauwelijks een paar minuten onderweg wanneer we de brulapen uit Costa Rica horen!! Even later zien we 2 loerie’s in de bomen zitten die vervolgens over komen vliegen. Alles gaat helaas te snel om fotografisch vast te leggen… 

De weaverbird die onder ons balkon druk bezig is met het weven van een nest laat zich iets makkelijker vastleggen. Voor de cottage van JustFor2 overigens geen verbeterpunten; die is in alle opzichten top!

Voor de donderdag is ook pet weer voorspeld, maar al bij het eerste ochtendgloren – zo rond 5 uur – is duidelijk dat het een stralende dag wordt (en blijft!); mooi weer voor een wandeling in het Goukamma NR en over het strand van Buffelsbaai. We zijn geen strandliggers en zwemmen is hier om meerdere redenen niet aan te raden. Ten eerste komt het water direkt vanaf de Zuidpool en is het hele jaar door stervenskoud, daarnaast staat er blijkbaar een rare stroming die je binnen de kortste keren de Indische Oceaan in zuigt. De derde reden:

Ben benieuwd wat er in die box zit; wat te doen wanneer je been wordt afgehapt terwijl je ver van het strand zwemt of surft? (een kunstbeen of -arm zal er niet inzitten…) Nee, laat ons maar lekker wandelen.

Ook vrijdag is een schitterende dag; mooier golfweer dan dit kan je je niet wensen! En ‘n mooiere baan dan de Montagu Golf Course op het terrein van Fancourt al helemaal niet. Nou ja, op de de Links na dan… (Fancourt heeft 3 18-holes banen, die in de top 20 van golfbanen in Zuid Afrika staan, binnen haar muren!). 

The Links is de mooiste baan van het land en ook het continent. Daar kunnen zelfs Koos en Carla niet spelen zonder geïntroduceerd te worden en om er lid te worden betaal je $100.000 als aandeel en $60.000 lidmaatschap per persoon per jaar. Trouwens, de meeste topgolfers van Zuid Afrika hebben hier ook een huis, maar die spelen dit weekend bij de Nedbank Challenge in Sun City, iets verderop in Zuid Afrika, en zijn dus hier niet te bekennen helaas.

Een tikkeltje decadent is het wel op “het kamp”, zoals Carla het gekscherend noemt… Mooie ervaring!