't loopt nu de spuigaten uit....

Een week na onze thuiskomst in Leiden blijft het maar regenen in Texas en in Austin loopt het uiteindelijk uit de hand op Memorial Day.... We zijn benieuwd hoe het met de tuin van Chris en het waterpeil van Lake Travis staat!

even naar de bakker...!

Ik heb zelden zoveel blije gezichten gezien na een week met regen- en onweersbuien… Het waterpeil van Lake Travis blijft maar stijgen, maar ik begrijp dat het 10 maanden continu zou moeten regenen voordat het grondwaterpeil weer op het normale niveau is!

Kleine beekjes zijn inmiddels wilde rivieren geworden en wanneer we ons melden bij de Riverside Golfclub blijkt deze door de wateroverlast te zijn gesloten…Tussen de buien door golfen we dan (met onze rain check) op Roy Kizer en als de zon eenmaal goed doorbreekt spelen we welhaast onder Thaise omstandigheden (broeierig heet), maar dan wel zonder caddies. Leuk detail: de marshal heet hier in Texas “players assistant”, dat klinkt een stuk klantvriendelijker dan marshal !

Op de scorekaart van de Pine Forest Golfclub (zaterdag) staat: “Created by God, designed by Billy Martindale”… Tja, het is een godsvruchtig volkje. Helaas heeft de lieve Heer ook voor veel te veel regen gezorgd, waardoor de baan bijna niet te bespelen is. Wanneer we daar even over mopperen bij de caddiemaster krijgen we een tegoedbon voor een volgende keer (2 for 1). Over klantvriendelijkheid gesproken! Volgend jaar dus nog maar eens proberen (de baan op zich – langs de Colorado River – is mooi ontworpen door Billy!)

Er is trouwens nog een goede reden om volgend jaar (voor de tiende keer!) naar Austin af te reizen: de World Golf Championsship Match Play (het PGA toernooi dat we vorig jaar bezochten in Tucson en waar we Joost Luiten ontmoetten en aanmoedigden) wordt de komende jaren door Dell (gevestigd in Austin) gesponsord en hier – op de Austin Country Club  –  georganiseerd! We hebben alvast een kamertje gereserveerd bij André & Chris…

Al eerder heb ik Austin bejubeld. Wat is het toch een leuke stad! Muziek, leuke wijkjes, de “easy-going-feeling” en de schitterende muurschilderingen. Eén van de bekendste is de “I love you so much” op de muur van een café aan South Congress. (ook te verkrijgen op koffiemokken en placemats) We zijn niet de enigen die enthousiast zijn; de stad groeit elke dag met 100 inwoners! Er worden dan ook overal in de stad prachtige appartementsgebouwen gebouwd.
Bovendien is Austin betrekkelijk compact, maar met “even naar de bank, kabeltje kopen bij de Best Buy en een stronkje broccoli bij  de HEB” zijn we al gauw zo’n 2 uur verder…

Tijdens één van onze wandelingen door Downtown breekt de hemel plotseling open en schuilen we onder een ‘markies’. Als we worden lastig gevallen door een dronkenlap wenkt de eigenaar van het pand ons naar binnen en ontspint zich een leuk gesprek over z’n vroegere Nederlandse zwemtrainer, z’n oom die in Nederland is omgekomen tijdens WOII, Austin en golf.

Wanneer het na een poos iets minder regent rennen we naar de buren; de “Easy Tiger Bakery”. Een van de weinige echte bakkers in de USA met heerlijk brood (we waren op pad om een baguette te kopen voor bij de maaltijdsalade  van die avond). Omdat het nog steeds niet droog is besluiten we om in het restaurant van de bakkerij in de kelder een lekker volkorenbroodje te nuttigen; wat een verademing na al de fastfoodbroodjes en dat laffe en zoete supermarkt-brood…

Op één van de laatste avonden werpen André en ik ons – ondanks de bedenkingen van Chris – op het prepareren van beef-fajitas, ’n favoriet Mexicaans gerecht (tortilla's met beef, paprika, guacamole, zure room en pico de gallo) dat blijkbaar niet eenvoudig te maken is. (http://thepioneerwoman.com/cooking/2013/03/beef-fajitas/ ) Maar wonder boven wonder lukt het prima en smaakt het heerlijk! Morgen dineren we weer bij de KLM en daarna vieren we de zomer in Leiden (moet nog wel ietsje warmer worden, zo begrijpen we…)

Op onze laatste dag worden we nog even getrakteerd op een heerlijke zonnige middag en wandelen nog een keer door Downtown (zo'n 10 minuten rijden vanaf de Hartnell Drive) en doen de laatste boodschapjes bij de Walmart en de HEB. Voor de afscheidsborrel fabriceert de gastheer heerlijke Bloody Mary's; eenmaal thuis maakt-ie nog mooiere cocktails dan tijdens de roadtrip!

goed nieuws, slecht nieuws...

Dat de waarde van de euro weer wat in de lift zit maakt het shoppen hier een stuk leuker dan 2 weken geleden en is zeker goed nieuws. Maar zo leuk als de vorige jaren zal het wel niet worden…

Ander goed nieuws is dat de tuin van André en Chris (en de rest van de natuur) er groener uitziet dan anders (zie de foto’s van een jaar geleden en van vandaag!), maar ja, het slechte nieuws is natuurlijk dat dat komt omdat het weer in Texas en omliggende staten flink in de war is. De eerste orkaan is veel vroeger dan normaal (eigenlijk pas vanaf juni) en de zware (onweers-) buien en tornado’s blijven maar over de regio komen. Zelfs Lake Travis –- vorig jaar volledig verdwenen! – is nu weer voor 39% gevuld. Eigenlijk dus ook wel goed nieuws voor de Texanen, maar minder leuk voor bezoekende golfers…!

backyard 2014

backyard 2015; zelfde plekje!

   

Op zaterdag rijden we door een onweersbui naar Round Rock voor een rondje golf op Forrest Creek en zijn van plan om te annuleren, maar volgens de caddiemaster is de bui net voorbij en gaan we er dus toch maar voor. En jawel, terwijl we staan te wachten op onze afslagtijd breekt de hemel open en schijnt de zon!

Zondag – moederdag – zou het de hele dag regenen volgens de voorspellingen; gelukkig is het de hele dag droog en kunnen we een leuke autorit maken door de “Hill Country”, het gebied ten westen van Austin. ’s Avonds , na het eten, zitten we heerlijk in de tuin. En dat terwijl er tot 21.00 uur een “tornado-watch” geldt in Austin…  ’n Mooie zwoele avond met tropische vogelgeluiden, eekhoorns en tientallen vuurvliegjes. Nooit zoiets moois gezien!

an evening on "the deck"....

Maandag rijden we tegen beter weten in naar  een - voor ons - nieuwe golfbaan (Roy Kizer, ’n gemeentelijke public course) en moeten al na 6 holes schuilen voor het onweer. We heben al wel in de smiezen dat het een schitterende “links course” is en zullen dan ook graag met de rain-check – die we krijgen omdat we de baan zijn uitgevlucht ­–  later deze week terugkomen. De voorspellingen voor het einde van de week zijn gelukkig iets beter! (overigens ook zonder rain-check is het met $21 'n zeer voordelig rondje op 'n mooie baan!) We spelen met ene Bob. En Bob is blij met de regen; hij kocht een hutje direct aan een meer, maar sinds kort moet-ie eerst een halve kilometer lopen voordat-ie bij de waterrand is..... Tja, toch nog goed nieuws dus al die regen....

roast chicken

Inmiddels al weer terug in Austin nog even het verslag van Day 14 en 15. De tornado bereikt ons gelukkig niet, maar er valt wel een bak met regen. Ook als we wegrijden vanuit Amarillo regent ’t nog, maar wanneer we het Palo Duro State Park binnenrijden schijnt er een waterig zonnetjes. De Palo Duro Canyon is – na de Grand Canyon – de één na grootste canyon van de USA, maar valt ons een tikkeltje tegen (we zijn misschien 'n beetje verwend de afgelopen dagen!). De bizons in het Caprock Canyon State Park – iets verder richting het zuiden – maken het een iets spannender park, hoewel we ze niet midden op de weg treffen…..

De laatste etappe – dwars door de panhandle van Texas en een stuk of wat bijna uitgestorven stadjes – is weer weinig enerverend. Na 3500 miles (oftewel 5600 km!) door 5 staten (Texas, New Mexico, Colorado, Utah en Arizona) en 3 tijdzones rijden we op Day 15 de Hartnell Drive weer in. Nu nog 11 daagjes genieten van golf, shoppen, kokerellen en het dagelijks Amerikaanse leven in Austin!

Ingredients

• 3 pounds (1 1/3 kg) chicken parts (thighs, drumsticks, and/or breasts), with skin and bones
• Table salt
• Freshly ground black pepper
• 1 tablespoon olive oil
• 1 cup (90 grams) seedless grapes
• 1 cup (130 grams) pitted Kalamata olives
• 2 small shallots, thinly sliced
• 1/2 cup (120 ml) dry white wine
• 1/2 cup (120 ml) chicken broth
• 1 tablespoon finely chopped fresh rosemary

Procedures

1. 1
   Preheat your oven to 450 degrees (= 210 C) with a rack in middle. Pat chicken dry, and season generously with salt and freshly ground black pepper. Heat oil
   in an ovenproof 12-inch heavy skillet (use a cast-iron skillet if you’ve got one) over medium- high heat until it shimmers. Working in two batches, brown the chicken, skin side down first and turning them over once, about 5 minutes per batch. I like to take a lot of care in this step, not moving the chicken until the skin releases itself and has a nice bronze on it.
2. 2
   Return the pieces to the pan, skin side up, and surround the pieces with grapes, olives, and shallots. Roast the chicken in the oven until it has just cooked through and the juices run clear, about 20 minutes. Transfer the chicken, grapes, and olives to a platter, then add wine and chicken broth to the pan juices in skillet. Bring liquid to a boil, scraping up any brown bits, until it has reduced by half, for 2 to 3 minutes. Strain sauce, if desired, then pour it over the chicken. Garnish with rosemary and see how long it takes guests to offer to slurp the sauce up with a spoon.

tornado alley

Day 12 ; van Gallup naar Albuquerque is op zich geen lange rit, maar we gaan “weg van de snelweg” en maken er een volledige dagtocht van! De inwoners van Zuni – ‘n indianen pueblo – is bepaald niet gediend van bezoekers. Overal staan borden met de mededeling dat foto’s maken niet is toegestaan en dat je alleen met een gids de oude zooi mag bekijken… We gaan er maar weer snel van door!

Het El Morro National Monument is juist wel weer ’n leuke verrassing. Een enorme rots met aan de voet een kleine waterbron waar de afgelopen eeuwen de  indianen, hispanics en anglo-saxons op doorreis zich hebben gelaafd en “I was here” in de wand van de rots hebben gekerfd. Ondertussen zijn de inscripties een ‘staatsmonument’ geworden en is dat laatste streng verboden en kan je in de lik belanden plus een boete van $ 100.000 krijgen als je het wel doet. We wandelen langs alle inscripties en klimmen vervolgens de berg op en zien daar op het plateau de ruïnes van een pueblo.

Albuquerque heeft, net als Santa Fé, een klein en gezellig “old historic centre”. Maar sinds kort heeft de stad een heel andere aantrekkingskracht … Sinds de populaire TV-serie “Breaking Bad” en de spin-off “Better call Saul” zich hier hebben afgespeeld komen er veel toeristen af op de stad. Er is zelfs een tour waarbij je met een camper (in de serie wordt een camper gebruikt om de drugs te fabriceren) langs de verschillende locaties rijdt die als set zijn gebruikt! Wij halen bij het visitor centre een plattegrond met alle sets en gaan de volgende dag (Day 13) zelf opzoek naar het huis van Walter White in een buitenwijk van de stad. Nog een heel gedoe, maar we vinden uiteindelijk het huis met een stel andere fans voor de deur. De bewoners worden er klaarblijkelijk gek van en hebben allerlei borden in de tuin staan om de toeristen te waarschuwen van hun terrein te blijven.

Onderweg naar Amarillo (https://www.youtube.com/watch?v=qn0iP1pAr_4 ) rijden we afwisselend over de Interstate 40 en de historische Route 66. We achtervolgen een enorme bui. Vlak nadat we in Adrian het “Midpoint” van de route 66 – precies op de helft tussen Chicago en Los Angeles – hebben bezocht breekt de hel los. Na een paar minuten halen we de bui in en kijken we ietwat ongerust in de achteruitkijkspiegel of er geen slurf uit de gitzwarte lucht tevoorschijn komt. We zijn hier per slot van rekening in ‘Tornado Alley’, dus je weet maar nooit……

Wanneer we vlak voor Amarillo  de Cadillac Ranch bezoeken is er niets aan de hand. Eén of andere kunstenaar heeft hier 10 Cadillacs op een rijtje met hun neus schuin in het weiland gezet. Wonderlijk…! In de loop  jaren hebben de bezoekers een dikke laag graffiti aangebracht en ook ik zet met een restje verf in luminicerend groen m’n “I was here” op één van de auto’s…

Maar ’s avonds in het hotel wordt op TV “Wheel of Fortune” (tja, dat wordt hier nog steeds uitgezonden…) onderbroken voor een weather allert! In Clovis – de stad waar we bijna 2 weken geleden onze eerste overnachting beleefden – raast een tornado rond. De tornado – nu ten zuidwesten van Amarillo – en hemelsbreed maar zo’n 100 miles van hier beweegt richting het noordoosten… De bewoners van Clovis wordt geadviseerd de schuilkelder in te gaan (in de ‘tornado alley’ hebben veel mensen een schuilkelder in de tuin!) Hier maakt André - met de beperkte middelen die beschikbaar waren – nog maar ‘ns een mooie cocktail en we wachten rustig af…..

crotaphytus Akkermanus...?

Day 9: maken we een rondje (van ruim 300 km…) langs de Vermilion Cliffs (en vermiljoen zijn ze!) en wandelen in het spookachtige landschap van de “Rimrock Hoodoos”. Of zoals één van de wandelaars die we tegenkomen zegt: "it's pretty weird overthere...!")

We kijken ook veel omhoog, want volgens de Lonely Planet zijn jaren geleden in dit gebied de – bijna uitgestorven – California Condors uitgezet. En jawel hoor, vlak voor het einde van de trip zien we er  vanaf de wandelbrug over de Colorado River één vliegen in de “Marble Canyon”! Iedereen op de brug is door het dolle heen…

Op vrijdag (Day 10) – de dag dat we naar de Grand Canyon gaan – zien we tijdens Good Morning America een nieuwsbericht over een man die de dag ervoor de canyon ingevallen is… We nemen ons voor om schoenen met goede profielen te dragen! Het schijnt dat er 3 personen per jaar van de rand afvallen, al dan niet opzettelijk… En eerlijk gezegd is het paadje langs de ‘rim’ best wel smal!

Het is razend druk rondom de canyon; het kost ons dan ook flink wat moeite om een parkeerplaats te vinden. Vanaf daar rijden we met de shuttlebus langs alle uitzichtpunten en wandelen we  - anders dan de meeste bezoekers – een paar kilometer langs de “south rim”. 

Weg van de massa vinden we een prachtig plekje voor onze meegebrachte lunch en bungelen bijna met onze beentjes over de rand; dat is nog eens lunchen met uitzicht!

’s Avonds eet ik  in Tusayan een typisch Mexicaans gerecht waar ik al heel lang m'n zinnen op heb gezet: Pollo en Mole, oftewel Kip in Chocoladesaus. Ik weet nog steeds niet zeker of ik het lekker vind… Samen met de gebruikelijke dubbel gebakken bonen en rijst ziet het er eigenlijk ook niet uit.
De volgende ochtend hebben een paar Aziatische groepen het ontbijtbuffet (gebakken eieren met spek, pancakes en de befaamde cinnamon rolls (bolussen)) overgenomen; gelukkig vinden we nog wat restjes en zitten - als enigen - lekker buiten te ontbijten!

Pollo en Mole

Op Day 11 rijden we van de Grand Canyon naar Gallup - laten de drukte achter ons -  en bezoeken halverwege het Petrified Forest National Park en de"painted desert". Hier stond 225.000.000 jaar geleden een bos met statige sequioa’s; een vulkaanuitbarsting, overstroming en heel veel jaren later liggen er nu honderden versteende boomstammen in het park (en buiten het park zijn stukken versteend hout vanaf $1 tot $40.000 te koop!). De dramatische onweerslucht maakt het bezoek extra spectaculair, wanneer later de wind aantrekt gaan we iets sneller lopen… Maar pas aan het begin van de avond breekt de hemel open.

Op één van de “houtblokken” zit een hagedis in alle kleuren van de regenboogvlag; wanneer ik later aan de rangers vraag wat de naam van het beestje is, slaan ze steil achterover. Die hadden ze hier nog nooit gezien! Waarschijnlijk gaat ’t om de Collared Lizzard, denken ze? Maar misschien heb ik wel een nieuwe diersoort ontdekt; de crotaphytus Akkermanus… Helaas, op wikipedia blijkt dat-ie wel veel weg heeft van het door de rangers genoemde beestje.