even naar de bakker...!

Ik heb zelden zoveel blije gezichten gezien na een week met regen- en onweersbuien… Het waterpeil van Lake Travis blijft maar stijgen, maar ik begrijp dat het 10 maanden continu zou moeten regenen voordat het grondwaterpeil weer op het normale niveau is!

Kleine beekjes zijn inmiddels wilde rivieren geworden en wanneer we ons melden bij de Riverside Golfclub blijkt deze door de wateroverlast te zijn gesloten…Tussen de buien door golfen we dan (met onze rain check) op Roy Kizer en als de zon eenmaal goed doorbreekt spelen we welhaast onder Thaise omstandigheden (broeierig heet), maar dan wel zonder caddies. Leuk detail: de marshal heet hier in Texas “players assistant”, dat klinkt een stuk klantvriendelijker dan marshal !

Op de scorekaart van de Pine Forest Golfclub (zaterdag) staat: “Created by God, designed by Billy Martindale”… Tja, het is een godsvruchtig volkje. Helaas heeft de lieve Heer ook voor veel te veel regen gezorgd, waardoor de baan bijna niet te bespelen is. Wanneer we daar even over mopperen bij de caddiemaster krijgen we een tegoedbon voor een volgende keer (2 for 1). Over klantvriendelijkheid gesproken! Volgend jaar dus nog maar eens proberen (de baan op zich – langs de Colorado River – is mooi ontworpen door Billy!)

Er is trouwens nog een goede reden om volgend jaar (voor de tiende keer!) naar Austin af te reizen: de World Golf Championsship Match Play (het PGA toernooi dat we vorig jaar bezochten in Tucson en waar we Joost Luiten ontmoetten en aanmoedigden) wordt de komende jaren door Dell (gevestigd in Austin) gesponsord en hier – op de Austin Country Club  –  georganiseerd! We hebben alvast een kamertje gereserveerd bij André & Chris…

Al eerder heb ik Austin bejubeld. Wat is het toch een leuke stad! Muziek, leuke wijkjes, de “easy-going-feeling” en de schitterende muurschilderingen. Eén van de bekendste is de “I love you so much” op de muur van een café aan South Congress. (ook te verkrijgen op koffiemokken en placemats) We zijn niet de enigen die enthousiast zijn; de stad groeit elke dag met 100 inwoners! Er worden dan ook overal in de stad prachtige appartementsgebouwen gebouwd.
Bovendien is Austin betrekkelijk compact, maar met “even naar de bank, kabeltje kopen bij de Best Buy en een stronkje broccoli bij  de HEB” zijn we al gauw zo’n 2 uur verder…

Tijdens één van onze wandelingen door Downtown breekt de hemel plotseling open en schuilen we onder een ‘markies’. Als we worden lastig gevallen door een dronkenlap wenkt de eigenaar van het pand ons naar binnen en ontspint zich een leuk gesprek over z’n vroegere Nederlandse zwemtrainer, z’n oom die in Nederland is omgekomen tijdens WOII, Austin en golf.

Wanneer het na een poos iets minder regent rennen we naar de buren; de “Easy Tiger Bakery”. Een van de weinige echte bakkers in de USA met heerlijk brood (we waren op pad om een baguette te kopen voor bij de maaltijdsalade  van die avond). Omdat het nog steeds niet droog is besluiten we om in het restaurant van de bakkerij in de kelder een lekker volkorenbroodje te nuttigen; wat een verademing na al de fastfoodbroodjes en dat laffe en zoete supermarkt-brood…

Op één van de laatste avonden werpen André en ik ons – ondanks de bedenkingen van Chris – op het prepareren van beef-fajitas, ’n favoriet Mexicaans gerecht (tortilla's met beef, paprika, guacamole, zure room en pico de gallo) dat blijkbaar niet eenvoudig te maken is. (http://thepioneerwoman.com/cooking/2013/03/beef-fajitas/ ) Maar wonder boven wonder lukt het prima en smaakt het heerlijk! Morgen dineren we weer bij de KLM en daarna vieren we de zomer in Leiden (moet nog wel ietsje warmer worden, zo begrijpen we…)

Op onze laatste dag worden we nog even getrakteerd op een heerlijke zonnige middag en wandelen nog een keer door Downtown (zo'n 10 minuten rijden vanaf de Hartnell Drive) en doen de laatste boodschapjes bij de Walmart en de HEB. Voor de afscheidsborrel fabriceert de gastheer heerlijke Bloody Mary's; eenmaal thuis maakt-ie nog mooiere cocktails dan tijdens de roadtrip!