Friday, December 10

vislucht...

Bij het ochtendgloren blijkt dat we inderdaad op ’n prachtig plekje zitten en dat het ons de komende dagen aan niks zal ontbreken. We lenen 2 mountainbikes en fietsen langs de kustweg naar Mui Ne; het eerste deel van de 13 km wanen we ons op een Grieks eiland met allerlei resorts en restaurantjes, daarna begint het echte dorp. Samen met Phan Thiet is Mui Ne de belangrijkste leverancier van vissaus (nuoc mam; één van de smaakmakers van de Aziatische keuken) en dat is te ruiken. Overal liggen garnalen of visjes te drogen in de brandende zon; en maar stinken…. Mui Ne is een haveloos vissersdorpje met een zeer fotogenieke “haven” met kleurrijke boten en de coracles (mandbootjes)


De volgende dag fietsen we over de heerlijk drukke AH 1 naar Phan Thiet; dezelfde geuren, iets meer stad. We proberen een vissaus-fabriekje te bezoeken maar daar doen zo nogal geheimzinnig; wie weet wat er allemaal in die enorme potten aan het fermenteren is…? Misschien zijn ze wel zo geheimzinnig omdat ze geen woord Engels spreken. Gelukkig lukt het ons later wel om bij een brommerreparateur (voor € 0,08) de banden opgepompt te krijgen….Op de weg terug willen we na een heftige klim 2 ijskoude bieren bestellen maar bij de tentjes waar we dit proberen krijgen we warme bieren en een glas met ’n enorme klont ijs erin; aangezien we niet weten of het ijs van kraanwater is gemaakt durven we het niet aan, vertrekken steeds weer en komen haast om van de dorst!


’s Avonds laten we ons afzetten bij “Goodmorning Vietnam”, een kleine keten van Italiaanse restaurants en eten er één van de beste pizza’s ever. Jammer genoeg is “the housewine finnish”en ook de beloofde “complimentary shuttle to resort is finnish”… (ze trekken vervolgens wel netjes de taxikosten van de al niet te hoge nota af!)

De Sea Links golfbaan (zie rechts bij de “leuke links”) is op vrijdagochtend uitgestorven (in het resort is het trouwens ook erg rustig) en hoewel we vroeg zijn is het eigenlijk al te warm om te spelen. ‘Worden ontvangen door 4 vrolijke caddiemasters, die ons klaarblijkelijk nogal grappig vinden; we denken dat de dames geen vrijwilligers zijn, maar vragen ons af of ze veel meer zullen verdienen dan de caddiemasters bij Kagerzoom….We kiezen ervoor om te lopen, maar koddig genoeg staan er zo nu en dan 2 buggies met charmante dames achter het stuur klaar om ons, de caddies en de trolleys naar de volgende hole te transporteren. Da’s nog ‘ns fijn lopen en met deze hitte eigenlijk wel comfortabel! Mooie baan, lastige greens en erg vermoeiend onder deze condities. De heerlijke lunch (crispy noodles met garnalen en inktvis) in het pompeuze clubhuis, begeleid door 4 fikse bieren kost maar iets meer dan €15.

Morgen nog een dagje aanrommelen, ’n paar laatste boodschapjes en ons voorbereiden op de lange reisdag van zondag/maandag: eerst weer die klote rit over de AH 1 naar Saigon, vlucht Saigon – Kuala Lumpur, daar lang wachten en om 23.59 uur 13 uur vliegen naar Amsterdam. Nu maar hopen dat er geen sneeuw ligt als we maandag na ruim 24 uur reizen om 6 uur ’s ochtends op Schiphol landen.

Epiloog
Gelukkig heeft de computerwizzard de laatste afleveringen van Dexter van het net weten te plukken, zodat we toch nog de (slechte) afloop van serie 4 hebben meegekregen. Eind goed, al goed, hoewel de serie -zoals gezegd - dus niet zo goed afliep....Ook een einde aan 'n fantastische reis, zonder problemen verlopen, door een prachtig land met vriendelijke mensen en 'n heerlijke keuken. Bovendien prima reisweer (maar één dag - in Na Thrang - 'n paar buitjes). Wat wil 'n mens nog meer...?! Nu alleen nog even naar huis.

Tuesday, December 7

nog meer ratten

De trip naar de Mekong Delta begint slecht; de heren komen een half uur later dan afgesproken voorrijden bij het Majestic. Daar kunnen we niet goed tegen. Als later blijkt dat we niet te beloofde boottocht gaan maken zijn de rapen helemaal gaar; we worden gedropt bij een vroegere Vietcong basis en door een jonge dame in een klein bootje rondgevaren in het mangrove bos. Dat hadden we ons iets anders voorgesteld….. Morgen nog een kans, dan worden we om 8 uur met een boot opgepikt om naar een drijvende markt te varen en - zoals we begrijpen - ook wat programmaonderdelen van vandaag te bezoeken. En dat dan allemaal binnen 2 uur, want daarna staat er een autotocht van zo’n 7 uur richting Phan Thiet [faan tjet] op het programma.
Wanneer we rond het middaguur arriveren bij het Victoria Resort in Can Tho aan de Mekong rivier huren we 2 fietsen en rijden naar de stad. Daar vinden we ’n restaurant dat een paar lokale specialiteiten op de kaart heeft staan; gefrituurde padden en slang. Marc gaat voor de gewokte slang met paddenstoelen, Paul voor de kip (chicken….!) Een andere lekkernij hier zijn gerechten met ratten, die we onderweg wel in kooien te koop hebben zien staan, maar die we later die middag helaas niet op de markt hebben kunnen vinden. Vanavond maar ‘ns op zoek naar het juiste restaurant. (kwam er hier in het zuiden pas achter dat de restaurants waar je hond kunt eten alleen in het noorden zijn; die zijn we dus maar mooi misgelopen!)
’s Avonds met het pontje terug naar de stad. Helaas geen ratten gevonden, wel ’n leuk BBQ restaurant aan de rivier: we gooien garnalen, inktvis, beef en okra’s op het mini-bbq-tje op tafel. We krijgen ’n fles Dalat voor de prijs waarvoor je bij Elvira nog niet eens ’n glas krijgt en dan nog wel leuk geserveerd in een plastic emmer met ijsblokjes…. Het pontje terug in de pikdonkere zwoele avond maakt de avond af!


De boottocht van de volgende ochtend maakt alles goed; we bezoeken eerst uitgebreid de drijvende markt (voor waren die op het water verhandeld worden behoeft geen belasting betaald te worden, vandaar dat het er zo druk is!), we gaan aan wal en wandelen over de markt (daar vind Marc voor 12.000 VND (€ 0,50!) een handgemaakte clay-pot; ’n soort römertopf die veel gebruikt wordt in de Vietnamese keuken. Nu maar hopen dat-ie heel zal aankomen in Leiden…) en later door ’n klein dorpje. Daar bezoeken we ’n restaurantje waar je in één van de vele kooien een beest kan uitzoeken die je klaargemaakt op je bord wilt. Volop keuze uit pythons, stekelvarkens, krokodillen en er zitten ook 2 sippe aapjes te wachten. Gelukkig hebben we flink ontbeten en zijn we nog niet aan de lunch toe….
De rit van Can Tho naar Phan Thiet was geen genoegen; de beloofde 7 uren werden er 9 in verband met de verkeersdrukte rondom Saigon en het extreem trage vrachtverkeer. De verkeersader van Saigon naar Hanoi (de AH 1) is een 2-baansweg met brede vluchtstroken; dit betekent dat we links en rechts inhalen, terwijl motorbikes ook hier maar doen waar ze zin in hebben. De fles wodka overleeft een van de noodstops niet; de rest van de reis hangt er ’n heerlijke lucht in het minibusje! De arme Dic zit 9 uur – bijna aaneengesloten – achter het stuur en moet , nadat hij ons heeft afgezet weer 4 uur terug naar Saigon. We proberen duidelijk te maken dat we dat onverantwoord vinden…
Wij zijn inmiddels gearriveerd in het paradijs. Zelfs in het pikkedonker kunnen we zien dat dit een prachtig resort is. We zijn heel blij dat onze ‘garden-view’ bungalow wordt geupgrade tot één met ‘beach-view’ . En met het geluid van de branding (op nog geen 10 meter van ons terras) op de achtergrond vallen we onder onze klamboes in slaap.
(http://www.victoriahotels-asia.com/eng/hotels-in-vietnam/phan-thiet-beach-resort-spa)


Onderweg treffen we dit tafereeltje aan: zo wordt je dus slapende rijk. Voor een beetje rat betaal je namelijk al gauw US$ 5 !

Sunday, December 5

oorlogsellende

De ochtenden in Saigon beginnen met een fantastisch ontbijt in de buitenlucht op de bovenste verdieping van het Majestic Hotel met prachtig uitzicht over de Saigon River; locatie top, buffet ook niet verkeerd!


We zijn weer opgescheept met een jonge onverstaanbare gids; gelukkig hebben we onszelf goed voorbereid, dus komen we er wel uit. (rouwcded = crowded) Chauffeur Dic begrijpt vaak eerder wat we vragen dan Xing en dat is op z’n minst niet erg gebruikelijk. Xing beëindigt bovendien elke zin met ’n bête lachje. Saigon heeft natuurlijk ’n bijzondere geschiedenis en heeft ’n grote Chinese gemeenschap overgehouden aan de 1000 jaar durende Chinese overheersing, de kathedraal (en het katholicisme), heerlijke croissants en fijne kaasplateaus aan 100 jaar Frans Indochina en ’n boel ellende aan 20 jaar Amerikanen. De dagen hier staan in het teken van de Vietnam oorlog (die noemen ze hier trouwens de Amerikaanse oorlog). Het ‘War Remnants Museum’ toont misselijkmakende beelden van de gevolgen van de bommen, agent orange en ontbladeringsmiddelen; de bezoekers lopen doodstil en sommigen met tranen in de ogen door dit indrukwekkende museum. Hoewel één en ander zich in onze tienerjaren afspeelde hebben we natuurlijk wel de herinneringen. We rijden bijvoorbeeld door het dorp waar deze foto gemaakt is.


De Amerikaanse toeristen zijn overigens wel weer welkom; Vietnam kijkt voorwaarts, niet naar het verleden. Het ‘ Paleis van de Hereniging’, waar in 1975 de tanks van de Vietcong door de hekken reden geeft nog meer info over de 20 jaar dat Noord- en Zuid Vietnam naast elkaar bestonden. En overal duikt ‘uncle Ho’ weer op; hij heeft de hereniging helaas niet meegemaakt en ligt nu maar te liggen in het mausoleum in Hanoï….
De volgende dag bezoeken we de Cu Chi tunnels; ’n tunnelsysteem van 200 km gegraven door de Vietcong. De tunnels waren zo smal dat alleen de Vietnamese lijfjes er doorheen konden en de Amerikanen onherroepelijk vast kwamen te zitten; speciaal voor de toeristen is een stuk van de tunnel ruimer gemaakt; je moet echter niet claustrofobisch zijn… ’s Middags bezoeken we een enorm tempelcomplex van de Cao Dai (een geloof met invloeden van buddhisme, confucianisme, taoïsme, katholicisme en de islam; ’n soort Esperanto voor gelovigen dus!) We maken een bijzondere dienst mee, samen met een heleboel andere toeristen…. Vanaf het balkon mogen er wel foto’s gemaakt worden, beneden wordt je op een onvriendelijke manier op je vingers getikt wanneer je foto’s maakt waar mensen op zouden kunnen staan.
Terwijl Nederland in de sneeuw het Sint Nicolaasfeest viert zitten wij bij “Jaspas” boven op het balkon aan de dis en ‘we hebben niet lang hoeven denken, wat we elkaar zouden schenken…’; ’n goed glas Australische wijn!
De dagen eindigen steevast met een aflevering van Dexter. Helaas zijn de laatste 4 afleveringen niet meegekomen dus zullen we nog even moeten afwachten hoe het afloopt met de "Trinity Killer"……

Friday, December 3

24 uur lekker koel!

De mededeling dat de rit van 140 km naar Dalat 4 uur zou duren gaf al te denken, dat er om 8 uur een grote 4-WD klaar stond des te meer. De aap kwam al gauw uit de mouw; het was 40 km rijden om op de “new road” te komen. Door dorpjes, over erbarmelijke weggetjes en achter ossenwagens aan … Gelukkig was de chauffeur aardig op de hoogte van het kuilenpatroon. Enfin, eenmaal aangekomen bij de new road – die in 2007 geopend is – bleek zelfs deze weg op meerdere plaatsen weg te zijn. Landslides hadden er voor gezorgd dat we soms tot de assen door de enorme plassen en blubber reden. Na verloop van tijd kwamen we hoger in de bergen en het regenwoud; de weg werd beter maar de dikke mist maakte doortuffen niet mogelijk…. Uiteindelijk rijden we door een prachtig berglandschap. Na 2 weken vochtige warmte loopt iedereen opeens met truien en winterjassen. Dit was een van de redenen waarom de Fransen Dalat hebben gesticht om in de zomer te ontsnappen aan de hitte in de steden. Er staan veel franse villa’s en een zomerpaleis van de laatste koning. (de gids noemt de architect steevast Art Deco, en hij had nog wel 4 jaar Engels gestudeerd….) Bovendien is de grond vruchtbaar waardoor er veel groenten, bloemen, koffie en thee geteeld worden. De valleien staan werkelijk nokvol met kassen. ’t Is een geliefd vakantieoord voor de Vietnamezen, vooral voor huwelijksreizen.

Bij aankomst bij het Ngoc Lan Hotel blijkt dat de volgende etappe (over ’n zelfde soort weg) naar Ho Chi Minh City (de meeste Vietnamezen noemen HCMH nog steeds Saigon) 7 à 8 uur zal duren; we vinden het geen goed idee om morgen eerst ’s ochtends een stadstour te maken en dan pas om 13.00 uur (en dus het laatste deel in het donker) naar het zuiden te rijden. Een paar telefoontjes later staat er plotseling een gids met chauffeur op de stoep en rijden we de volgende dag al om 8 uur naar Saigon. We hebben medelijden met de chauffeur uit Nha Trang; zo gauw de bagage uit de auto is gehaald stapt hij weer achter het stuur en maakt-ie rechtsomkeer... De stadstour leidt langs het “Crazy House” (’n door ’n vooruitstrevende architecte ontworpen hotel in de stijl van Gaudi), het zomerpaleis en de “Valley of Love” (een extreem kitscherig park voor de verliefde Vietnamezen) en nog maar eens ’n enorme Buddha). We maken kennis met Dic ; hij zal ons de komende 6 dagen rondrijden met z’n spiksplinternieuwe minibusje. Na afloop van het tochtje laat Marc z’n voeten masseren door Dr. Fish; in de spa staat een aquarium met een paar honderd visjes die voor € 2 zo lang als je wilt aan je voeten knabbelen. Maf gevoel! Gelukkig hebben we geen dure kamer met ‘lakeview’ ; het meer staat helemaal leeg aangezien ze bezig zijn met de aanleg van een nieuwe dam. We hebben dan weliswaar geen ‘lakeview’, 't is wel kleurrijk !


De volgende dag blijkt de weg naar HCMC ’n stuk beter en uiteindelijk doen we er ook maar 6 ½ uur over. “t is een afwisselende tocht; eerst langs uitgestrekte koffie- en theeplantages en door leuke provinciestadjes, later langs rubberplantages en uiteindelijk ’n heel stuk “voorsteden” van HCMC. In de koffiestreek blijken, wat eerst mooi aangeharkte voortuintjes lijken, enorme zeilen met drogende koffiebonen te zijn. Huis na huis, dorp na dorp, Vietnam is – na Brazilië – dan ook de 2e koffieproducent van de wereld!


De’city-view’ kamer in het “Majestic Hotel” (weer zo’n prachtig hotel uit het begin van de vorige eeuw, ook ontworpend door Art....!) kijkt uit op een bouwput en een oninteressante straat. Met enig onderhandelen weet ‘Mr Marc’ (Akkerman is blijkbaar wat lastiger) een leuke upgrade te ritselen naar een ‘river view’ kamer. Vanaf het balkonnetje hebben we prachtig zicht op het chaotische verkeer op de weg en de veerponten op de rivier.

Wednesday, December 1

ratten....

Tja, we hebben het toch weer gehaald… Feitelijk was het ’n heerlijke rustige vlucht (van koud ’n uur) en hadden we het met de auto (zoals we in eerste instantie van plan waren) niet gered in verband met overstromingen halverwege. Bovendien was het door de abominabele wegen en het hectische verkeer een stuk “turbulenter”geweest! Kunnen we de nieuwe jasjes tenminste nog ‘ns dragen tijdens ’n feestelijkere gebeurtenis.

Nha Trang is de nummer één strandbestemming in Vietnam met buiten het regenseizoen een prachtig strand en azuurblauwe zee, enorme hotels en goede duik- en snorkelmogelijkheden. Misschien om die reden zijn er veel jeugdige reizigers/backpackers en aan de vele Russische opschriften te zien zijn er ook veel communistische broeders die hier vakantie vieren. En er wordt maar gebouwd… Onderweg naar het vliegveld in Danang komen we langs een aantal golfresorts die er van buiten af uitzien alsof ze de banen aan de Costa del Sol kunnen evenaren. En ook in Nha Trang bouwt de ene grote hotelketen naast de ander ; de reclameborden beloven prachtige moderne hotels. We zijn benieuwd wie ze allemaal verwachten en moeten nog zien dat ze allemaal goed bezet zullen zijn.


Wij maken klaarblijkelijk ’n staartje van de monsoon mee en krijgen eindelijk een paar eerder beloofde heftige buien op ons dak. Tijdens de fietstocht (om de voeten te sparen en de actieradius te vergroten) door de stad en omgeving houden we het gelukkig droog. En terwijl we bij “the Sailing Club” lunchen breekt de lucht open en is het toch nog even strandweer. Trouwens elke maaltijd is weer ’n feestje. Dat begint natuurlijk al bij het ontbijt met alle heerlijke lokale gerechten (pho, noedel- en rijstgerechten), maar ook sushi en dumplings. (en voor hen voor wie het allemaal wat teveel wordt eieren met spek…) Het ontbijt is ook een mooi moment om alle verschillende tropische vruchten te proeven. Tijdens de lunch en avondmaaltijd proberen we zoveel mogelijk lokale gerechten; vanmiddag was dat Banh Xeo (crêpe gevuld met zeevruchten – of wat dan ook). ’t Kost ook nog ‘ns helemaal niets; we betalen normaalgesproken tussen tussen €8 en €12 inclusief ’n drankje voor ons tweeën. Tijdens onze laatste maaltijd in Nha Trang zie ik Paul plotseling verstijven, opstaan en terugdeinzen. Het blijkt dat er een rat vanaf het plafond over m'n schouder richting de keuken schoot. Ach ja, die zie je wel vaker hier....

Bij het met de fiets nemen van heftige rotondes en drukke kruispunten brengen we de oversteeklessen van Hanoi weer in de praktijk. Werkt weer prima; we worden steeds brutaler. Tijdens de fietstocht bezoeken we onder andere de galerie van Long Thanh (http://www.longthanhart.com/01default.htm ), een beroemde lokale fotograaf, van wie we al eerder de prachtige zwart-wit foto’s hebben gezien. Niks kleur, niks digitaal: prachtige foto’s! Als blijkt dat we uit Nederland komen worden we met enige trots gewezen op een kopie van een artikel uit de NRC met een recensie van een tentoonstelling. (onderstaande foto is geen eigen werk maar van Long Thanh!)



(deze alinea over Kagerzoom is door Paul (wijselijk) geschrapt……! Maar ja, ’t blijft vervelend om afgeserveerd te worden, nadat je je 12 jaar met hart en ziel en met veel plezier hebt ingezet voor een club.)

Morgen rijden we al weer verder naar Dalat. Helaas niet over de rustieke “old road”, maar over de moderne “new road” (scheelt blijkbaar wel 3 uur reistijd); “the old road is broken!” naar verluid.