ontberingen....

Ao Nang en - iets verder naar het oosten - Krabi zijn misschien wel net zo toeristisch als Phuket, maar door de kleinere schaal en het minder drukke verkeer wel een stuk vriendelijker. We logeren er 4 nachten in het boutique hotel Mini House (http://www.minihouseaonang.com/ ) dat volgens de reviews ’n stuk van de hoofdweg af ligt (dus rustig); de live muziek uit de kroeg aan de overkant komt echter luid en duidelijk door… Verder ‘n prima hotel! Elke dag staat er een mevrouw op de stoep roti's te bakken; we zijn inmiddels verslaafd aan de roti met banaan.

Vanuit Ao Nang kan je een aantal tropische eilanden bezoeken. We mijden de Phi Phi eilanden omdat we lezen dat het daar waanzinnig druk is en gaan (in 30 minuten)met de speedboat naar Hong Island + een paar naburige eilandjes. Daar aangekomen blijkt dat het in het hoogseizoen ook daar razend druk kan zijn. Met tientallen tegelijk worden we gedropt op strandjes die qua grootte het grote aantal badgasten eigenlijk niet aan kunnen. Niet helemaal wat we verwacht hadden van een tropische verrassing!

Wanneer we terug varen zien we boven het vaste land een pikzwarte lucht en al varend zien we een gordijn van regen dichterbij komen. Nu hadden we er ’s ochtends voor gezorgd dat we 2 van de 8 (onoverdekte) zitplaatsen op de voorboeg hadden; daar kregen we – de regen naderend – een tikkeltje spijt van. En nadat het noodweer losbrak bonkte de speedboat op de golven, de laatste 15 minuten van het tochtje waren niet erg prettig!

De volgende dag beklimmen we bij de Tiger Cave Temple de 1237 treden naar het grote Boeddhabeeld. Onder de tropische omstandigheden bepaald geen sinecure, zullen we maar zeggen… We passeren tijdens de klim een aantal lieden die we er van verdenken dat ze binnen niet al te lange tijd een AED nodig zullen hebben, maar ook fitte wandelaars rusten uit bij elk bochtje in de trap.

nog 650 te gaan...

Dat levert soms leuke gesprekjes op; zo ontmoeten we een jong Nederlands stel die – toen wij in Phang Nga zo rustig Loy Krathong vierden – op Koh Phangan met 30.000 straal bezopen feestvierders de beruchte full moon party beleven. (ook blijkbaar veel militairen in verband met eventuele aanslagen…) Uiteindelijk komt iedereen boven en klinkt er een luid applaus wanneer de dikke dame uit Engeland de laatste treden op strompelt…

De 3 mooiste stranden (waaronder het befaamde Railay West) zijn alleen via zee per longtailboat bereikbaar; ’t is maar een tochtje van 10 minuten. De stranden zijn mooi en voor een zondag niet extreem druk. We ontmoeten er het jonge stel; ze zijn bepakt en bezakt en er staat hen ‘n lange reis naar Amsterdam te wachten. De dikke dame uit Engeland hobbelt ook langs; ze meldt in het voorbijgaan dat ze het vandaag wat rustiger aan zal doen! Vlak voordat we terug naar Ao Nang willen varen breekt het noodweer weer los; door de vloed en flinke golfslag stappen we – op aandringen van de schipper – midden in de branding uit (geen steigers hier!) en zijn drijfnat tot boven het kruis (gelukkig net van te voren de telefoon veilig gesteld…) Tja, allemaal ontberingen…!

Om het geluk af te dwingen en deuken in de auto (of erger) te voorkomen kopen we bij een stoplicht van een verkoper voor € 0,50 een bloemenslingertje – ’n mooi roze exemplaar – om, zoals de hele goegemeente hier, aan de achteruitkijkspiegel te hangen. Bij de ferry naar onze volgende bestemming (het eiland Koh Lanta) brengt-ie niet veel geluk: we staan ruim een uur in de rij te wachten…

(wanneer Paul constateert dat de auto naar vuile was stinkt merken we uiteindelijk dat het de Phuang Malai is; de offerbloemen zullen dus waarschijnlijk geen lang leven beschoren zijn)