peper & zout!

Halverwege de vorige eeuw stond Kep bekend als het Saint Tropez van Zuid Oost Azië, maar daar heeft Pol Pot in de jaren zeventig ’n einde aan gemaakt. Alle ‘modernistische’ villa’s van de Fransozen werden kapot geschoten of in brand gestoken. Wonderlijk genoeg staan er – na al die jaren –  nog heel veel ruïnes alsof ze nooit meer zijn aangeraakt. Nu het dorp door de premier en zijn kornuiten wordt opgepimpt en weer de belangrijkste badplaats van het land moet worden zullen er ongetwijfeld ’n paar slimme Chinezen aan de slag gaan met de villa’s….. De gloednieuwe 4-baanswegen zijn inmiddels aangelegd!

Het dorp bestaat eigenlijk uit 3 delen die tamelijk ver van elkaar verwijderd zijn. De crabmarket (en daarbij een hele rits restaurants direkt aan zee) is wellicht het belangrijkste deel; alles in Kep draait om krab! Elke avond zien we vanaf ons balkonnetje tientallen vissersbootjes de zee op gaan om op krab te gaan vissen. Met hun knipperende groene lichtjes een bijzonder gezicht in de verte. Je kan op de markt krab per kilo kopen (€8/kg) en die dan in een restaurant laten klaar maken. Of natuurlijk van de kaart bestellen; er zijn maar weinig gerechten zonder die beesten..... 

Het allerlekkerste is "krab met peper uit Kampot". Dat is een naburig stadje waar ze volgens de kenners de beste peper ter wereld kweken. (verse groene, zwarte, de zeldzame rode en de witte peper (rode peper zonder schilletje) en die komen allemaal van dezelfde plant!) We rijden met onze scooter langs "La Plantation"- één van de grootste peperplantages uit de omgeving - en weten nu alle inns and outs van de peperteelt (hoewel de jonge dame die ons rondleidde helaas erg slecht te verstaan was) Later rijden we ook langs de zoutvelden; het zout uit deze regio schijnt ook heel bijzonder te zijn.

Ik ben trouwens niet zo'n voorstander van scooters, maar die ondingen zijn om hier niet afhankelijk te zijn van de tuktuk-drivers de enige manier om langere afstanden te kunnen afleggen. De meeste  weggetjes die we volgen zijn onverhard en het is dus - speciaal voor de meerijder achterop - 'n bumpy ride. Zo komen die 'lovehandles' van de chauffeur toch nog 'ns goed van pas! Let's keep our fingers crossed.....

Ons hotel staat in een klein toeristisch gedeelte aan de voet van het Kep National Park en aan een baai met een groot strand; het heeft iets weg van de Costa Brava, maar we hebben ook een Grieks eiland-gevoel (maar dan zonder de souvlaki en moussaka...) Hele families komen hier naar het strand voor de koelte en uitgebreide maaltijden; ze zitten niet aan tafel, maar hebben allemaal een overdekt platformpje en bengelen al etend (en whiskey drinkend) in hangmatten.

Er staan 3 hotels en 'n handjevol guesthouses aan de baai, 'n klein winkeltje annex scooterverhuurder en een stuk of wat restaurantjes (die allemaal niet al te beste reviews krijgen). Wij geven de 'echte Franse bakker' een 10 en ontbijten elke ochtend op haar terrasje; heerlijke croissants en knapperige baguettes! Eindelijk vakantie!

Het derde deel is het dorp waar de "Keppenaars" wonen; we bezoeken de markt en 'n paar tempels. En Paul gaat op zoek naar 'n kapper. Als we er bij één naar binnen stappen schiet de hele tent in de stress. Een dame die midden in één of andere verfbeurt zit wordt van haar stoel gehaald en verdwijnt ergens achter in de zaak, kinderen worden weggestuurd en de kapster zet Paul op haar mooiste stoel.

Wij schieten ook even in de stress wanneer ze als eerste vraagt op welke stand de tondeuse moet; gelukkig kunnen we haar er nog net op tijd van overtuigen dat ze de schaar ter hand moet nemen....Vervolgens gaat ze 'n half uur staan knippen en scheert sommige haartjes stuk voor stuk weg; het eindresultaat is geweldig (nog wel steeds peper-en-zoutkleurig...). En dat alles voor $2!

Vlak voordat we scooter weer gaan inleveren maken we tijdens een zanderige afdaling toch nog even een flinke schuiver. Dokter Somers heeft een paar lelijke schaafwonden maar stelt als diagnose: "niets aan de hand"... De scooter zelf was al volledig afgereden, had nauwelijks of geen profiel op de banden en de meeste metertjes deden het al niet meer. Geen contract, geen verzekering, 'n nutteloze helm en 'n sikkeneurige dame. Maar ja, wat verwacht je dan ook voor 'n huurprijs van $5  per dag....

vóór de schuiver.....

De laatste stop van ons rondje Cambodja is Phnom Penh; ruim 'n week geleden waren we hier ook al 2 nachten, in hetzelfde hotel Monsoon Bassac. Tonle Bassac is een alom geprezen wijk in opkomst met allerlei leuke koffietentjes en restaurants. We lunchen 'n keer in de Foreign Correspondents Club (FCC), net buiten de wijk aan de Mekong; de pleisterplaats van de journalisten tijdens de oorlog. 'n Plek met veel historie...

Tijdens ons eerste bezoek doen we in één dag alle highlights van de stad; ze zijn op de vingers van één hand te tellen. Het National Museum, de Wat Phnom, de in art-deco stijl gebouwde Centrale Markthal en het Royal Palace. Daar woont de huidige koning in z'n uppie; z'n hele leven al ongehuwd, erg modieus en een balletopleiding gevolgd in Parijs. Tja, dan weten wij genoeg, hoewel hij nog steeds niet officieel uit de kast is gekomen....(hoezo vooroordelen..?) Zijn populaire vader - Norodom Sihanouk - sprak zich bovendien vlak voor zijn dood positief uit over het homohuwelijk; niet echt gebruikelijk in deze contreien, me dunkt.

Phnom Penh maakt verder overigens een rommelige en chaotische indruk; er wordt ontzettend veel gebouwd (door de Chinezen!) en opgeknapt. En de sfeer - vooral tijdens de zwoele zaterdagavond - is heel bijzonder! De vroegere bijnaam, "De parel van Azië", lijkt me echter niet meer van toepassing... 

baby's werden doodgeslagen tegen deze boom....

Ons tweede bezoek staat in het teken van één van de dieptepunten in de geschiedenis van het land en de stad; de "Killing Fields" en het Tuol-Sleng museum ('n oud schoolgebouw dat tijdens de Pol Pot periode is gebruikt als gevangenis) staan op het programma. En dat hakt er flink in! Terwijl wij onze laatste schooljaren en eerste studiejaren in Amsterdam beleven gebeuren er hier walgelijke dingen.  Die jaren, de Amerikaanse bombardementen en de burgeroorlog daarna hebben het land getekend. Hier dan ook niet de befaamde "Thaise glimlach", er valt hier in dit arme land gewoonweg minder te lachen dan in Thailand.

En dat is niet de enige reden waarom we Thailand als reisland veel prettiger vinden dan Cambodja; de Cambodjaanse keuken is een laf aftreksel van de Thaise cuisine (de Cambodjanen houden niet van pittig eten, maar eten wel wonderlijke dingen...), het levensonderhoud in Cambodja is fors duurder en naast het tempelcomplex van Angkor Wat heeft het land niet veel spectaculairs te bieden (maar eerlijk is eerlijk; we hebben in die kleine 3 weken natuurlijk niet alles gezien). En het blijft jammer dat we niet zelf kunnen rondtoeren, maar afhankelijk zijn van oververmoeide of overmoedige taxichauffeurs. De Nederlandse eigenaar van het hotel in Kep weet trouwens te vertellen dat van de toeristen die naar Cambodja komen slechts 3% (!) nog 'n keer terug komt; in Thailand is dat meer dan 60%. We zijn blijkbaar niet de enigen die er zo over denken...

'n overheerlijke pomelosalade met blauwe krab in de FCC

We vliegen terug naar Bangkok - één van onze favoriete steden - voor nog 3 daagjes Thailand. Het crematorium, speciaal gebouwd voor de crematie van Bhumibol, is trouwens nog niet afgebroken en blijft toch tot eind deze maand nog open voor bezoekers ( http://www.songcharoen.com/phrameru/, aanklikken kan helaas niet, kopiëren dus maar als je 't wil zien). Daar gaan we dus zeker naar toe, ondanks het feit dat je dan lange mouwen, lange broek en dichte schoenen moet dragen. Gelukkig wordt het de komende dagen lekker koel (25 C, da's uniek!) in "the Big Mango"!