hot & humid aan de Pacific

We hadden nog maar net de wandelschoenen aan of we hoorden de ara’s al schreeuwen! Maar het is nu eenmaal ’n stuk eenvoudiger om ’n olifant te spotten in de woestijn van Namibië dan ’n ara (of wat dan ook) in de dichte regenwouden van Costa Rica…. En dan ook nog ‘ns fotograferen is ’n hele bijzondere tak van sport. (door de bladeren, takken, lianen en gebrek aan licht) In eerste instantie zien we dan ook niet veel, maar horen des te meer. Plotseling horen we ’n gids tegen ’n groepje Amerikanen roepen: “look 2 beautifull macaws!”. We schuiven maar weer ongegeneerd aan en zien inderdaad hoog tussen de bomen 2 ara’s vliegen. “They are very rare, you know!” Wanneer we later in de auto richting Quepos rijden zien we er nog ’n paar vliegen….

Vlakbij Quepos ligt het NP Manuel Antonio; het park – met prachtige stranden – is ’n razend populaire bestemming voor Costa Ricanen, maar ook voor Amerikanen. Er staan dan ook ’n paar schitterende hotels op de heuvels rondom het park. Ook vanaf het Hotel Costa Verde (http://www.costaverde.com/) kijken we uit op het Parque Nacional en vanaf ons balkon hebben we zojuist de vuurrode zon de Pacific in zien zakken. Het hotel ligt zelf ook in ’n soort regenwoud met als gevolg dat er allerlei dieren rondlopen; terwijl we onze koffers naar de studio slepen zien we ’n grote groene slang door de struiken schuiven. Maar goed de deur dichthouden! De doodskopaapjes  en de kapucijnaapjes lijken ’n stuk vriendelijker….. Op het terrein staan ook twee oude vliegtuigen die de Amerikanen indertijd gebruikten in de strijd tegen de  socialistische guerrillabeweging in Nicaragua; één is omgebouwd tot hotel kamer, de ander tot bar/restaurant.

Manuel Antonio bestaat eigenlijk uit het Nationale Park (het drukst bezochte park van Costa Rica, vanwege de tropische stranden), ’n druk openbaar strand met “boulevard” en de weg naar Quepos waaraan (bijna aaneengeregen) alle hotels liggen. Om de één of andere reden is het een oord waar veel homo’s komen; er was ‘n “gay beach”, waar naakt gerecreëerd kon worden totdat er plotseling ’n groot hotel aan dat strand verrees….
We zijn al om half acht bij het park en dat is maar goed ook want wanneer we 4 uur later weer vertrekken stromen de badgasten - beladen met koelboxen - toe. We besluiten ook nu zonder gids te gaan wandelen; die keuze is ’n tikkeltje dubbel. We zullen ongetwijfeld aan een aantal dieren voorbij lopen, die we met gids wel gezien zouden hebben, maar hun “Spanglish” is soms moeilijk te verstaan en hun informatie zo overvloedig (elk bloemetje en vogeltje wordt benoemd); daar hebben we geen zin. Ze slepen trouwens allemaal (ze zijn inderdaad ook met velen!) met ’n statief met kijker; die zou soms wel ‘ns van pas komen…. We hebben trouwens tijdens de lange wandeling veel gezien. Zo zien we zo nu en dan een schitterende blue morph butterfly langs fladderen; da’s ’n ongeveer 10 cm grote helblauwe  (bijna reflecterende) vlinder die helaas zeer beweeglijk is en zich niet makkelijk laat fotograferen… Mooi park maar wel ’n beetje druk!

In Quepos slaan we proviand in, maar vinden het dorpje niet de moeite waard om door te wandelen (we hebben per slot van rekening ook al 4 uur gehiked…..) We pikken het laatste tafeltje aan de rand van het terras van “El Avion” (het restaurant rondom het oude vliegtuig) met ’n waanzinnig uitzicht over de Pacific en laten ons de bijna rauwe tonijn  en de ijskoude Imperials goed smaken. ’s Middags puffen we uit bij het zwembad (het is – na de heerlijk koele dagen in de bergen – inmiddels weer erg “hot & humid”); het water van het zwembad is bijna lauw; je koelt er dus niet erg van af….