[ zzze pleen, zzze pleen !! ]

Aangekomen in Sierpe laten we de auto – god zegen de greep – voor 3 nachten achter op de kade en stappen we over in ’n klein bootje dat ons in ongeveer één uur naar Drake Bay brengt. Eerst zigzaggend om de waterhyacinten heen over de rivier de Sierpe en ’t laatste stuk over volle zee. Gelukkig is de zee rustig, dus is ‘t ’n mooi tochtje. Het wordt helemaal super wanneer we vlak voordat we in de baai arriveren tussen ’n groep orka’s belanden, die als dollen om en onder het bootje doorzwemmen. How lucky can you be….?! (daar hebben we ooit  uren voor om Vancouver Island  gevaren en niets gezien…)  Bij aankomst bij Aguila de Osa (http://www.aguiladeosa.com/ ) krijgen we niet zo’n laf vruchtensapje als welkomstdrankje maar een stevige Mango Daiquiri (verse mangosap met rhum); da’s pas ’n ontvangst! ’t Voelt alsof we zijn aangekomen op Fantasy Island, van die oude Amerikaanse Tv-serie waarbij het kleine mannetje tegen z’n baas roept “Look boss, zzzze pleen..!” Zo voelt het echt hier; ’n paradijselijk plekje. Na de lunch lenen we ’n kayak en gaan ’n stuk de rivier de Agujitas op en wandelen later naar het tropische strandje.  Er logeren hier ook ’n paar sportvissers; voor slechts US$ 900 heb je de hele dag ’n boot + kapitein tot je beschikking. Het mooie is dat de vangst van de dag ’s avonds op tafel verschijnt; we hopen vurig dat ze morgen ’n tonijn vangen, zodat we dan sashimi direct uit zee krijgen geserveerd! (zelf vinden ze ’n zwaardvis interessanter, maar die moet helaas weer terug de zee in….. )

Wanneer we borrelen op onze veranda zitten er 2 ara’s in de bomen boven ons en dansen er kolibries om de bloemen langs het pad; al na ’n paar uur concluderen we dat deze locatie in de top 5 van onze meest favoriete plekjes staat!

eindelijk 'n kolibrie die stil zit!

De volgende ochtend zijn we echter – op z’n minst gezegd - “not amused”; 5 minuten voordat onze trip naar het Corcovado NP gaat beginnen vertelt de gids doodleuk dat ze geen entreebewijzen voor het park hebben kunnen regelen omdat er teveel bezoekers zouden zijn (cruiseschip) en dat we ’n aangepaste wandeling zullen gaan maken. Waarschijnlijk gewoon te laat gereserveerd!  We gaan slinks – en waarschijnlijk illegaal – toch even het park in, maar na 3 kwartier klauteren en klimmen verlaten we het park en lopen via een extreem modderig ‘horsetrail’ verder. Hoewel de gids z’n best doet zien we helaas weinig dieren (hebben we eindelijk eens ’n gids, hebben we dit….) Om de tijd te vullen krijgen we uiteindelijk allerlei onzin-info over boompjes en bloempjes…! We hebben 2 keer geprobeerd de manager (’n Amerikaan die schijnbaar regelmatig iets te diep in het glaasje kijkt) er op aangesproken, maar twee keer zegt-ie met verheven stem dat ’t niet zijn fout is maar van de autoriteiten; tja, da’s makkelijk! Wat de highlight van de reis had moeten worden is nu één grote teleurstelling. Dat krijgt nog ’n staartje, denken we…..

De volgende ochtend volgt ’n email-wisseling met Tico in Amsterdam, Costa Rican Trails in San José en de zuipschuit hier in Drake Bay. Het uiteindelijke resultaat is dat we de kosten van de trip krijgen gerestitueerd (gaat om ongeveer US$ 150, dus daar kunnen we mooi de auto in Houston van betalen….!), maar ja, daar zien we Corcovado nog steeds niet mee. Hij belooft ons ook ’n flinke korting als we nog ‘ns terug komen; dat zit er voorlopig niet in, hoewel we zeker nog ‘ns terug willen naar Costa Rica.  We besluiten mee te gaan met de “mangrove tour” in plaats van de geboekte trip naar Caño Island (45 minuten varen heen en terug), aangezien je plotsklaps het eiland ook niet meer op mag (en dus niet de beloofde wandeling kan maken) en dat hele stuk vaart om ’n uurtje te kunnen snorkelen. De tocht door het mangrove bos is schitterend; we krijgen ‘n hele rits aan dieren te zien. Van boaconstrictor tot tweetenige luiaard (nog niet eerder gezien; wel de drietenige….) tot ara’s, toekans, kaaimannen, alle verschillende apen en ’n scala aan watervogels. De tocht over de rivier is heerlijk rustig, de tocht over zee terug naar de baai is echter flink ruig. Dit keer geen aandacht voor de dolfijnen en walvissen. (misschien waren ze er ook wel niet…?) Verstand op nul en door de golven bonken met het kleine bootje! (niet zo lekker voor Paul z’n rug….)

Na de lunch (tot op heden hebben de sportvissers nog niets binnengebracht helaas; toch eten we bij de lunch en diner veel vis!) lopen we in 20 minuten weer naar ’t heerlijke tropische strandje; het zeewater is zo warm dat je er nauwelijks van afkoelt. Zo nu en dan zeilen er ’n paar pelikanen voorbij en ook hier maken de krekels ’n hels kabaal. Dat stopt pas weer bij zonsondergang, maar jammer genoeg zijn er ook beestjes die - net zoveel - kabaal maken tijdens de nacht. Aangezien de ramen geen glas hebben (alleen horren) kan je hier niet zonder oordopjes slapen. We hebben overigens bijna geen last gehad van muggen of andere bijtertjes; alleen toen we in Tortuguero heel even opzoek waren naar de rode kikkertjes zijn we volledig lek gestoken. De (opengekrabde) bultjes beginnen nu – na bijna 2 weken - eindelijk weg te trekken…..

Morgenochtend half acht stappen we weer op het bootje (hopen op ’n rustigere zee….) en rijden vanaf Sierpe verder richting de bergen onder San José. Vanwege de mist heet het gebied Cerro de la Muerte; we gaan er vanuit dat we het overleven (tot op heden weinig te klagen over de rijstijl van de Costa Ricanen), zodat we – onder koelere omstandigheden – op zoek kunnen gaan naar de quetzals [ketsals]. Voor de echte vogelaars is dat (één van) de belangrijkste vogel om te zien hier. Laatste etappeplaats al weer helaas!

de twee-tenige luiaard....