Aangekomen in Sierpe laten we de auto – god zegen de
greep – voor 3 nachten achter op de kade en stappen we over in ’n klein bootje
dat ons in ongeveer één uur naar Drake Bay brengt. Eerst zigzaggend om de
waterhyacinten heen over de rivier de Sierpe en ’t laatste stuk over volle zee.
Gelukkig is de zee rustig, dus is ‘t ’n mooi tochtje. Het wordt helemaal super
wanneer we vlak voordat we in de baai arriveren tussen ’n groep orka’s
belanden, die als dollen om en onder het bootje doorzwemmen. How lucky can you
be….?! (daar hebben we ooit uren voor om
Vancouver Island gevaren en niets
gezien…) Bij aankomst bij Aguila de Osa
(http://www.aguiladeosa.com/ ) krijgen we niet zo’n laf vruchtensapje als welkomstdrankje maar een
stevige Mango Daiquiri (verse mangosap met rhum); da’s pas ’n ontvangst! ’t
Voelt alsof we zijn aangekomen op Fantasy Island, van die oude Amerikaanse Tv-serie
waarbij het kleine mannetje tegen z’n baas roept “Look boss, zzzze pleen..!” Zo
voelt het echt hier; ’n paradijselijk plekje. Na de lunch lenen we ’n kayak en
gaan ’n stuk de rivier de Agujitas op en wandelen later naar het tropische
strandje. Er logeren hier ook ’n paar
sportvissers; voor slechts US$ 900
heb je de hele dag ’n boot + kapitein tot je beschikking. Het mooie is dat de
vangst van de dag ’s avonds op tafel verschijnt; we hopen vurig dat ze morgen
’n tonijn vangen, zodat we dan sashimi direct uit zee krijgen geserveerd! (zelf
vinden ze ’n zwaardvis interessanter, maar die moet helaas weer terug de zee
in….. )
Wanneer we borrelen op onze veranda zitten er 2 ara’s in
de bomen boven ons en dansen er kolibries om de bloemen langs het pad; al na ’n
paar uur concluderen we dat deze locatie in de top 5 van onze meest favoriete
plekjes staat!
eindelijk 'n kolibrie die stil zit! |
De volgende ochtend zijn we echter – op z’n minst gezegd
- “not amused”; 5 minuten voordat onze trip naar het Corcovado NP gaat beginnen
vertelt de gids doodleuk dat ze geen entreebewijzen voor het park hebben kunnen
regelen omdat er teveel bezoekers zouden zijn (cruiseschip) en dat we ’n
aangepaste wandeling zullen gaan maken. Waarschijnlijk gewoon te laat
gereserveerd! We gaan slinks – en
waarschijnlijk illegaal – toch even het park in, maar na 3 kwartier klauteren
en klimmen verlaten we het park en lopen via een extreem modderig ‘horsetrail’
verder. Hoewel de gids z’n best doet zien we helaas weinig dieren (hebben we
eindelijk eens ’n gids, hebben we dit….) Om de tijd te vullen krijgen we
uiteindelijk allerlei onzin-info over boompjes en bloempjes…! We hebben 2 keer
geprobeerd de manager (’n Amerikaan die schijnbaar regelmatig iets te diep in
het glaasje kijkt) er op aangesproken, maar twee keer zegt-ie met verheven stem
dat ’t niet zijn fout is maar van de
autoriteiten; tja, da’s makkelijk! Wat de highlight van de reis had moeten
worden is nu één grote teleurstelling. Dat krijgt nog ’n staartje, denken we…..
De volgende ochtend volgt ’n email-wisseling met Tico in Amsterdam, Costa Rican Trails in San José en de zuipschuit hier in Drake Bay.
Het uiteindelijke resultaat is dat we de kosten van de trip krijgen gerestitueerd
(gaat om ongeveer US$ 150, dus daar kunnen we mooi de auto in Houston van
betalen….!), maar ja, daar zien we Corcovado nog steeds niet mee. Hij belooft
ons ook ’n flinke korting als we nog ‘ns terug komen; dat zit er voorlopig niet
in, hoewel we zeker nog ‘ns terug willen naar Costa Rica. We besluiten mee te gaan met de “mangrove
tour” in plaats van de geboekte trip naar Caño Island (45 minuten varen heen en
terug), aangezien je plotsklaps het eiland ook niet meer op mag (en dus niet de
beloofde wandeling kan maken) en dat hele stuk vaart om ’n uurtje te kunnen
snorkelen. De tocht door het mangrove bos is schitterend; we krijgen ‘n hele
rits aan dieren te zien. Van boaconstrictor tot tweetenige luiaard (nog niet
eerder gezien; wel de drietenige….)
tot ara’s, toekans, kaaimannen, alle verschillende apen en ’n scala aan
watervogels. De tocht over de rivier is heerlijk rustig, de tocht over zee
terug naar de baai is echter flink ruig. Dit keer geen aandacht voor de
dolfijnen en walvissen. (misschien waren ze er ook wel niet…?) Verstand op nul
en door de golven bonken met het kleine bootje! (niet zo lekker voor Paul z’n
rug….)
Na de lunch (tot op heden hebben de sportvissers nog
niets binnengebracht helaas; toch eten we bij de lunch en diner veel vis!)
lopen we in 20 minuten weer naar ’t heerlijke tropische strandje; het zeewater
is zo warm dat je er nauwelijks van afkoelt. Zo nu en dan zeilen er ’n paar
pelikanen voorbij en ook hier maken de krekels ’n hels kabaal. Dat stopt pas
weer bij zonsondergang, maar jammer genoeg zijn er ook beestjes die - net
zoveel - kabaal maken tijdens de nacht. Aangezien de ramen geen glas hebben
(alleen horren) kan je hier niet zonder oordopjes slapen. We hebben overigens
bijna geen last gehad van muggen of andere bijtertjes; alleen toen we in
Tortuguero heel even opzoek waren
naar de rode kikkertjes zijn we volledig lek gestoken. De (opengekrabde) bultjes
beginnen nu – na bijna 2 weken - eindelijk weg te trekken…..
1 comment:
O, jongens wat een mooie belevenissen met een beetje ergernis, maar die moet je gauw vergeten.
Wat zijn het weer mooie foto's die jullie hebben gemaakt.
We hebben er van genoten.
Goede reis naar huis , en op naar de volgende vakantie.
Liefs Gerard en Loes.
Post a Comment