vulkanen

Terwijl we wachten op het bootje dat ons terug zal brengen naar de bewoonde wereld, worden we in de tuin van de lodge getrakteerd op ’n paar schitterende “Kodak-momenten”. Een luiaard hangt zoals-t-ie volgens de plaatjes hoort te hangen (en kijkt ook nog ‘ns recht in de lens!) en 2 toekans zitten eindelijk even stil op ’n tak, niet verscholen achter bladeren. In combinatie met ’n paar passerende brulapen is dat blijkbaar zo interessant dat er op ’n gegeven moment 4 bootjes vol met telelenzen van naburige lodges langs schuiven.

De paar dagen in Tortuguero treffen we leuk gezelschap: en jong gezin uit Nederland (met 2 jochies die niet kunnen wachten tot ze volgende week naar de attractieparken in Orlando zullen gaan (en hier eigenlijk alleen aandacht hebben voor de spelletjes op hun iPhone, iPad en iPod…), ’n ouder echtpaar uit Frankrijk dat ook nog naar de Galapagos eilanden afreist en de schitterende cruise rondom Vuurland zal maken (die wij ’n paar jaar geleden gemaakt hebben) en ’n stel uit Zwitserland (zij Nederlandse) die onlangs in Wolwedans in dezelfde tent met de schitterende zonsopkomst boven de Namib wakker werden als wij ’n paar weken geleden. We zijn het er over eens dat dat één van de mooiste lodges ter wereld moet zijn!

Na de lunch in Guapiles nemen we afscheid van het gezelschap en stappen in de even daarvoor afgeleverde Daihatsu Bego. Van verschillende kanten zijn we gewaarschuwd voor de Costa Ricaanse rijstijl; het land staat dan ook numero uno op de lijst met meeste verkeersslachtoffers per gereden kilometer. Om van die dubieuze eer af te komen is de verkeerswet aangepast en zijn er nu zware straffen voor overtreders. (eten, drinken of roken achter het stuur US$ 561, te hard of te langzaam rijden US$ 561…..) De eerste etappe is kort; al na ’n uur arriveren we bij de Sarapiqui Rainforest Lodge. Niet bepaald één van de mooiste ter wereld, maar wel op ’n mooie locatie; slechts één (lange, zwabberende en krakende) hangbrug verwijderd van het Sarapiqui regenwoud. Eindelijk weer ‘ns flink wandelen; de wandelschoenen krijgen het hard te verduren, want ook hier is het zo nu en dan één grote blubberbende….. We kunnen ’n grote zwarte, kleine bruine, één felgekleurde vogel en ’n grijze loopvogel afvinken  J

Nog maar nauwelijks op weg naar onze volgende bestemming zijn we bijna getuige van het eerste verkeersaccidentje… De vrachtwagen voor ons neemt ’n bocht in de bergen iets te krap en kukelt bijna het ravijn in. Hij komt op eigen kracht niet uit de ellende; er zal dus getakeld moeten worden en dat kan wel even duren. Plotseling komt er van de andere kant-  al laverend tussen de vrachtwagens door -  ’n klein autootje tevoorschijn, dus wij trekken de stoute schoenen aan en gaan ’t ook proberen. Het lukt en da’s maar goed ook want we willen vroeg bij de Poas vulkaan zijn, omdat daar naar verluid vanaf 10.00 uur de wolken het uitzicht kunnen belemmeren. Op weg naar boven lijkt het alsof de top (2500 m) al in de wolken ligt, maar eenmaal aangekomen bij de rand van de krater is dit ons schitterende uitzicht:

 Na 3 dagen “hot & humid” is de (tijdelijke) afkoeling ’n verademing! De Poas is de numero uno attraktie van Costa Rica en wanneer wij weer afdalen staat er inmiddels een enorme file richting de krater. Wij rijden door naar la Fortuna en de Arenal vulkaan. De Arenal is door de laaghangende bewolking meestal niet te zien; en inderdaad, wanneer we arriveren hangt er ’n laag wolken om de top van de vulkaan…. La Fortuna is het Orlando van Costa Rica met allerlei spannende activiteiten die aan ons niet besteed zijn (raften, hanging bridges, verschillende chique thermale baden…..). Wij maken er ’n paar prachtige wandelingen; op zondag richting de waterval en maandag ’n hike in het NP naar de lavastroom van 1968 (de laatste grote uitbarsting; daarna was er zo nu en dan rook en lava te zien, maar nu is de vulkaan in ruste met alleen wat stoom zichtbaar) en bij de Observatory Lodge ’n beklimming naar de rand van ’n naburige krater (Cerro Chato). Deze laatste hike is eigenlijk niet te doen met korte beentjes en ’n licht overgewicht; zelfs Paul vind ’t heftig. Na 4 uur maken de biertjes en de lunch in de lodge ’n boel goed. We rijden aan de schitterende (en belachelijk dure) thermale baden – de één nog pompeuzer dan de ander - voorbij en verwennen de spieren en voetjes in de jacuzzi van de Arenal Volcano Lodge http://www.arenalvolcanoinn.com/.

Trouwens, wanneer we maandagochtend – zoals gebruikelijk – rond 05.30 uur wakker worden lopen alle gasten met camera’s rond: de vulkaan is helemaal in beeld! Er zijn mensen die hier meerdere malen komen en de vulkaan nog niet gezien hebben. Later op de dag verdwijnt-ie weer langzaam uit het zicht en tijdens de borrel is het één grijze massa….