¡pura vida!

De manager vaart met ons mee terug naar de bewoonde wereld; hij gaat ’n dagje op en neer naar Panama om goedkoop drank in te slaan….. Bij het afscheidnemen vertellen we ‘m dat z’n lodge nog steeds in onze top 5 staat ondanks alle ellende. Hij glimt!

We klimmen vervolgens van zeeniveau naar 3400 meter via de Pan-American Highway. Da’s de weg van ’t noordelijkste puntje van Alaska naar het zuidelijkste puntje van Argentinië. Highway klinkt heel wat, maar het is hier in Costa Rica niet veel meer dan een tweebaans bergweg, waar met enige regelmaat ’n deel van in het ravijn gezakt is….Net onder de mistgrens lunchen we in ’n restaurant met schitterend uitzicht over de Central Valley. Er is ook net ’n vlucht vogelaars gearriveerd die met z’n allen vanaf het smalle balkonnetje de vallei in staan te turen. Wij zien niet veel, maar zij blijkbaar wel, want ze lunchen met het bord op schoot op het balkonnetje.  We stijgen flink en de temperatuur daalt gestaag dus dat is mooi weer voor ’n olla de carne, ’n typisch Costa Ricaans stoofpotje.

Voor de Trogon Lodge (http://www.trogonlodge.com/ ) slaan we af en duiken ’n onverharde weg af; flink steile afdaling tot 1800 meter. Het eerste wat de jongedame - die ons de cabin toont - doet is het waakvlammetje van de kachel ontsteken; het komt ons wat belachelijk over na de afgelopen dagen, maar het duurt niet lang of we zetten ‘m op maximum. Wat ’n overgang na maar ruim 3 uur rijden! Van ventilator naar snorrende gaskachel….. Om de één of andere reden krijgen we weer de honeymoon suite toebedeeld; helemaal boven op de berg (kost telkens heel wat inspanning) met ’n tweepersoons jacuzzi met rondom uitzicht op de bergen. (helaas zit er niet voldoende warm water in de boiler om het bad comfortabel te vullen)

 Het is ’n schitterende lodge midden in het gebied van de quetzals. Het stikt hier dan ook van de vogelaars. Tijdens onze hike over één van de trails van de lodge horen we zo nu en dan het typische geluid van de vogels en Paul ziet zelfs in ’n flits ’n mannetje het dichte bos invliegen; ons wachten wordt niet beloond, hij laat zich niet meer zien.

De vogels zijn het beste rond 06.00 uur ’s ochtends te spotten, dus vroeg op pad met verrekijker en camera, terwijl Paul lekker in bed blijft liggen. Nada, niente, noppes. Na het ontbijt vinden we na enig speurwerk het pad waar Ans en Cor ’n paar weken geleden erg succesvol waren wat betreft de quetzals; ook hier vinden we niet wat we zoeken. Laatste kans is het Parque Nacional los Quetzales. We zijn inmiddels weer op 3000 meter en de ijle lucht maakt het wandelen erg onplezierig, zodat we na 3 kwartier rechtsomkeer maken. Dan maar geen quetzal, geen tapir en geen puma; hebben we ’n paar goeie redenen om nog ‘ns terug te gaan naar Costa Rica.  ¡Pura Vida! is de Costaricaanse manier om te zeggen dat alles OK is, dat het leven is om van te genieten. En dat hebben we hier gedaan; wat 'n leuk en mooi land! 

We rijden door de bergen terug naar San José, waar we de laatste nacht logeren in hetzelfde hotel als 2 weken geleden (http://hotelgranodeoro.com/index.html ). Deze keer krijgen we ’n upgrade, zodat we nu op onze privé patio – met klaterend fonteintje – zitten te borrelen na ’n laatste wandeling door San José.

Op de nipper eet ik als lunch toch nog even een tamales (zie het ingewikkelde recept eerder op deze blog); leuk en lekker, maar zeker niet al het werk waard…. Helaas worden we deze keer voor de vlucht nog vroeger opgehaald dan de vorige keer voor de transfer naar Tortuguero; al om half vijf staan we met onze “boxed breakfast” op de stoep van het hotel. We vliegen om half acht naar Houston en rijden vanaf daar voor nog 2 daagjes naar André en Chris in Austin. Zaterdag vliegen we terug vanaf Houston en hopen dat de landingsbaan op zondagochtend sneeuwvrij is…..