Loy Krathong 2016 in Chiang Khan

Chiang Khan – onze laatste bestemming aan de Mekong – is een klein dorp met nog veel oude houten huizen. Het dorp is vooral zeer geliefd door de Thai. Ons hotel (Baan Supichaya, schoenen uit voordat je naar binnen gaat…) is ook gevestigd in zo’n huis, direct aan de rivier en de “walking street”. Schitterend uitzicht op de aanlegsteiger voor de veerbootjes naar Laos en o zo romantisch al dat hout. Maar – zo zou later blijken – het was toch iets minder idyllisch dan gedacht…

De dag van aankomst wordt het belangrijkste feest van Thailand gevierd; Loy Krathong, het feest van licht en water. Lang was onduidelijk of dat nu wel of niet door zou gaan in verband met de rouwperiode. Vorige jaren waren ze al dagen van te voren bezig met het in elkaar flansen van de krathongs, maar nu leek er niets te gebeuren. De 30 dagen periode is precies vandaag afgelopen (het nieuwsbulletin op TV is opeens weer in full colour!) en plotsklaps schieten de kraampjes met de krathongs als paddenstoelen uit de grond. Er wordt dus toch gevierd (weliswaar zonder vuurwerk en muziek)! En hoe; het dorp stroomt vol. De ’s middags zo rustige straat is aan het begin van de avond één en al leven; vooral lekkere hapjes, met als absoluut hoogtepunt de dame die als toetje ‘roti met banaan’ voor ons klaarmaakt! Da’s pas feest!

                                    

Ook onze krathong – die we voor 50 Baht (= €1,25) van een aardige dame iets verderop in de straat kochten – verdwijnt samen met honderden anderen (ze staan soms in de rij om het ding te water te kunnen laten!) in de rivier. Het idee is dat-ie met het (zover mogelijk) wegdrijven ongeluk en ellende met zich meeneemt en dat lukt nu prima in de snelstromende Mekong! Elke keer weer ’n leuk gezicht al die lichtjes in het water. De beloofde ‘super maan’ was helder, maar helaas bepaald niet erg veel groter dan anders, me dunkt…

                                      

Bij terugkomst in de kamer blijkt dat er – om de steiger te kunnen verlichten voor de feestvierders – een fikse generator onder ons balkon is geplaatst. Het apparaat staat tot bijna 12 uur als een wilde te brommen. En in combinatie met de één-planks dikke muren bevordert dat nu niet bepaald de nachtrust.

En om de ellende compleet te maken staan er ’s ochtends al rond 6 uur zo’n 20 monniken – als echte Sint-Maarten zangers – luidkeels gebeden te scanderen bij de open voorpui van het hotel. De andere hotelgasten zitten dan al lang al klaar met hun aalmoezen… Ook wij trekken snel wat aan en laten ons gezicht even zien. En nu maar hopen dat het de komende nacht iets rustiger zal zijn..!

Zitten nu wat uit te puffen op ons heerlijke balkonnetje en beginnen morgen (woensdag) aan onze reis richting het zuiden en arriveren vrijdag aan het einde van de middag in Hua Hin. Nog 2 leuke dagen in de Isaan te gaan!