van wat naar wat....

Vlak voordat we aan boord gaan van de gloednieuwe “Dreamliner” van Etihad voor de lange reis naar Bangkok – met tussenstop in Abu Dhabi – spreken we met Nelleke en Sjoerd (Kagerzoom-vrienden) onze reizen nog even door. Zij vertrekken 2 gates verderop richting het westen (en belanden uiteindelijk op Paaseiland), wij vliegen naar het oosten… Lekker toestel die nieuwe 787 en goeie Arabische gastvrijheid aan boord! Jammer van de lange overstaptijd (5 uur), maar wel even mooi tijd om bij te tukken. Al met al komen we – na zo’n 22 uur reizen – precies op tijd aan in Bangkok!

Daar staan op het vliegveld overal dozen met zwarte lintjes klaar voor de binnenkomende toeristen; ik geloof dat er weinig gebruik van wordt gemaakt. Zelf heb ik er meteen één op m’n shirt gespeld; ’s lands wijs, ’s lands eer! Toch zijn de “rouw-regels” ondertussen al enigszins aangepast; zo lijken veel evenementen die in eerste instantie niet door zouden gaan nu toch weer plaats te vinden. Ook “Loy Krathong”, het belangrijkste feest van Thailand zal – hoewel waarschijnlijk iets minder uitbundig – op 14 november doorgaan. Het festijn - altijd tijdens volle maan in november - gaat dan trouwens wel gepaard met de grootste “supermaan” van de eeuw; dat alleen lijkt me al een feestje!

Werkelijk alle etalagepoppen dragen zwarte kleding en de kledingverkopers hebben de verplichting voor de Thai om zwarte kleding te dragen handig gebruikt om de prijzen voor alles wat zwart is  flink te verhogen… Inmiddels heeft de junta daar een stokje voor gestoken!

Zelfs nu we voor de 6^e keer in Thailand zijn kunnen we maar niet genoeg krijgen van de wats… Sterker nog, er staan een paar hele bijzondere wats op ons lijstje voor deze reis. Zo hebben we – nog voordat we Bangkok uit waren – de Wat Phra Dhammakaya bezocht. Had op internet geweldige foto’s gezien van futuristische gebouwen met honderdduizenden monniken; het blijkt om een bijzondere (en schatrijke) boeddhistische orde te gaan die door meditatie wereldvrede wil bereiken (“World Peace Through Inner Peace”) We willen de bijzondere gebouwen even gaan bekijken en rijden nonchalant het terrein op. Maar we zijn – met de camera in de aanslag – nog maar net uit de auto gestapt of we worden al door een beveiliger aangesproken en meegenomen naar de “information desk”…

 Daar treffen we een alleraardigste dame die binnen no time een charmante (en goed Engels sprekende!) jongedame en een open busje tevoorschijn tovert en tot slot nog even een non van d’r fiets plukt om het busje te besturen. Zo komen we op plekken waar we anders nooit zouden zijn gekomen en horen van de hoed en de rand! We toeren over het immense terrein en rijden langs waanzinnige gebouwen, alles op veel volk berekend. En dat is maar goed ook, want aanstaande zondag is er een jaarlijkse ceremonie waar 1.000.000 gelovigen vanuit de hele wereld worden verwacht! ’t Heeft iets weg van een enge sekte en ik heb begrepen dat er ook allerlei fraudezaken lopen…

Na alle moderniteiten van woensdag besteden we de donderdag in de meer dan duizend jaar oude (resten van de) Khmer tempels; de voorlopers van de Angkor Wat in Cambodja, hier niet ver vandaan. Wellicht iets minder kolossaal, maar zeker erg indrukwekkend en bijzonder. En dat vond het personeel van het bijbehorende museum blijkbaar ook van ons, want één van de dames wilde graag foto’s van ons nemen… 

Trouwens elluk nadeel heb z’n voordeel, want in het kader van de rouwperiode zijn alle historical parks en musea tot eind januari gratis te bezoeken! (en dan te bedenken dat de buitenlanders normaal gesproken een poot uitgedraaid worden, we betalen meestal heel veel meer dan de Thai…)

De lokale specialiteit in Phimai is "pad mii Phimai"(pad Thai, maar dan met een lokale noedelsoort). Godzijdank heeft dit leuke stel op de nachtmarkt nog precies genoeg ingrediënten om 2 porties te maken! Alle zakjes worden leeg gekieperd in de gloeiende wok... En terwijl wij aan het enige tafeltje zitten wordt de kar opgeruimd en schoongemaakt. De markt loopt al om 7 uur leeg; ze zijn hier duidelijk geen toeristen gewend. Elke keer wanneer we een etablissement binnenkomen valt er een korte stilte en daarna wat gegiechel. Uiteindelijk blijkt dat er dan altijd iemand is die prima Engels spreekt; dat hebben we wel eens anders meegemaakt... Toch is de Isaan de minst bezochte streek van het land, over 2 weken weten we of dat terecht is!

Eerder die dag had ik voor de lunch in de foodcourt van de lokale Albert Heijn m'n favoriete gerecht gevonden. Er gaat niets boven een bordje "crispy pork" met 'n kopje soep (voor €1)... Wat 'n mooi begin van de reis!!

We gaan straks op pad naar de derde etappeplaats en bezoeken onderweg ’n wat met een Nederlands tintje…!