’t Is telkens weer even doorbijten, wanneer je na ’n half
uurtje vliegen op je schermpje ziet dat je nog 5600 mijlen en ruim 10 uur voor
de boeg hebt… Maar ja, de vlucht is – zoals de Taiwanese piloot van EVA Air ons
al had beloofd – very smooth. En dat
in combinatie met de zeer ruime zitplaatsen die horen bij de “Premium Economy
Class” zorgt er voor dat we flink wat uurtjes kunnen dutten. Dat maakt zo’n
lange nachtvlucht ’n stuk prettiger! Bijkomend voordeel van de Premium Economy
Class is dat de koffers en golftassen als eerste van de band af komen rollen;
we staan – eenmaal in Bangkok – dus binnen no-time bij het kantoortje van
Hertz.
Daar krijgen we een gloednieuwe Honda City (met 59 kilometer
op de teller) mee; de guitige knul achter de balie zegt “we just bought new
car!”. Hij
schiet bovendien in een stuip wanneer-ie ziet dat we ‘m pas over 7 weken komen
terugbrengen; zijn eigen vakantie duurde maar 6 dagen….
We logeren de eerste nacht – vaste prik – vlakbij het
vliegveld; 10 minuten rijden, 4 afslagen naar links en één lastige u-turn, meer
is onverantwoord na bijna 11 uur vliegen, me dunkt…. De volgende ochtend
beginnen we al vroeg fris en fruitig aan de toeristische route naar Hua Hin. De
eerste stop is nog voordat we Bangkok gepasseerd zijn. Het Erawan Museum –
gebouwd als een kolossale olifant met 3 koppen – zien we elk jaar vanaf de snelweg als we van
het vliegveld naar het centrum (of vice versa) rijden en is één van de toppers van Bangkok. Maar
omdat het ver uit de stad ligt en tot voor kort slecht met openbaar vervoer
bereikbaar was, was het er nog nooit van
gekomen. Nu nemen we de afslag van de snelweg, klimmen via een wenteltrap door
één van de poten naar een bijzondere tempel in de romp van het beest en rijden
daarna door naar een vissersdorpje aan de kust.
Ook tijdens deze 7 weken hebben we weer een paar bijzondere
tempels op het programma staan. Meteen tijdens de eerste dag een hele onconventionele;
aan de kust - tussen de zoutvelden - staat sinds kort een tempel in de vorm van
een enorme boot ter ere van de zeelieden en vissers. Je kan naar het dek/dak
klimmen voor een mooi uitzicht over de zoutvelden. (zie fotoalbum hiernaast)
Bijzondere architectuur met een paar geinige details!
Omdat Villa Lisa de eerste 2 dagen nog niet beschikbaar is
logeren we 2 nachtjes in het Loligo Resort, aan het strand. Leuk – boutique – hotelletje, maar dat strand
is wel een dingetje; tijdens dit seizoen is er overdag door de vloed geen
strand, ’s nachts daarentegen is het reuze breed…. Terwijl we ’n
ochtendwandelingetje maken over het strand komen we ternauwernood aan bij Khao
Takiab, terug moeten we door het dorp…
Maandagochtend hebben we vroeg een afslagtijd op Sea Pines
(geboekt via Golfsavers: https://www.golfsavers.com/
Gemakkelijk en voordelig!). Wanneer we
uitchecken zegt de vriendelijke receptioniste van Loligo dat één van onze
banden a little empty is. Nou ja, zeg maar gewoon: lek! Eén van de beveiligingsmannetjes helpt ons met het wisselen van
de banden en al gauw blijkt dat een enorme spijker de oorzaak van alle ellende
is. Toch nog op tijd bij Seapines blijkt – wat ’n toeval – dat de naam van m’n
caddy ‘Lek’ is. De dame van Paul heet ‘Bon’; die hebben we tot op heden gelukkig nog niet gekregen….
Na afloop van het rondje Sea Pines zijn 3 garagisten zo’n 20 minuten
bezig met de reparatie van het lek. We rekenen Thai Baht 200 (= €5) af; dat
gaan we maar niet indienen bij de verzekering…
No comments:
Post a Comment