Costa Brava

Vanaf de dag dat we aankomen in de Carrer de Llimoner tot we 11 dagen later weer vertrekken overheersen de strakblauwe kraakheldere luchten (de dagen beginnen soms wel met ochtendmist) en op beschutte plekjes voelt het zo nu en dan zomers aan. Uit de wind op het terras is een prima plek voor “De schaduw van de wind” van Carlos Ruiz Safón… Ook prima wandel- en golfweer. Met de couponnetjes uit het Golf-O-Max boekje (2 voor de prijs van 1!) spelen we op Mas Nou, Serres de Pals en Torremirona, en op vrijdag mogen weals gast van Inge weer meespelen met de Nederlandse Club op GC Costa Brava. Het is min of meer de gewoonte geworden dat we dan met z’n drieën de prijzen verdelen, maar deze keer wint alleen M. een paar balletjes.

Iets boven Barcelona ligt het Parque Natural de Montsenys; bij de informatie vragen we naar wandelingen en de juffrouw aldaar adviseert ons een 2 uur durende wandeling rondom een meer te gaan maken. Ze vergeet echter te melden dat de hoger gelegen wegen in het park nog bedekt zijn met een dikke laag ijs. Halverwege keren we dus om en maken uiteindelijk een kortere boswandeling. Na afloop belanden we in St Pol de Mar voor de lunch. Je kunt hier – op werkdagen – voor een habbekrats uitgebreid lunchen; dat is nog een overblijfsel uit de Franco-tijd (voor iedere werknemer een voedzame goedkope maaltijd). In het restaurantje direkt aan zee krijgen we als voorafje een boordevol bord (verse!) calamares, als hoofdgerecht een puike paëlla en als nagerecht en flinke flan. Daarnaast zet de signorina een koele fles rosé en een fles mineraalwater. Na de koffie betalen we voor dit alles €13 per persoon… En dan ook nog buiten in de zon. Samen met vrienden van Inge gaan we ons te buiten aan de lokale (seizoens-) lekkernij: de calçots (spreek uit: kalsots). Dat zijn bosuien die – nadat ze zijn zwartegblakerd op een vuur – in eenopgerolde krant geserveerd worden op je bord. De zwarte bladeren moet je op ingenieuze wijze verwijderen, het overgebleven deel doop je in een bijbehorend sausje en je laat de calçot als een haring naar binnen glijden….. De Spaanse keuken blijft ons verrassen!



Op zaterdag rijden we naar het klooster van Montserrat, het laatste stuk met een kabelbaan de bergen in. Het is een enorm complex tegen een “gekartelde”(vandaar de “serrat”) bergketen geplakt. Prachtige vergezichten! Ondanks het laagseizoen is het er razend druk en duurt het dus even voordat we met z’n allen langs de zwarte Madonna geschuifeld zijn. Zij is de beschermheilige van Catalunya, zodat alle Catalanen menen de glasplaat voor het beeld te moeten kussen; wij lopen maar met een grote boog om deze bron van bacteriën heen…

Om het thuisgevoel te complementeren is er in Platje d'Aro een nieuw winkeltje geopend; “Appie Heijn”. En hoewel ze klaarblijkelijk niet gelieerd zijn aan AH, liggen de schappen wel vol met huismerk- en euroshopperprodukten. Als klap op de vuurpijl ligt er bij de kassa een stapeltje kakelverse Allerhande’s ! Wat ’n feest.