Wolwedans

Vanaf de C27 (gravelroad) is het nog 20 km westwaarts (ruim ’n half uur rijden) de woestijn in over ’n smal zandpad naar de receptie van Wolwedans. Daar worden we met ‘n 4x4 safariwagen nog ‘ns  15 minuten verder  gereden door het mulle zand en arriveren dan uiteindelijk midden in de Namib bij 6 prachtige tenten. En de schitterende omgeving is met geen pen te beschrijven…..

Zeer stijlvol ingerichte tenten met oog voor detail; de foto op de website waarmee we lekker gemaakt zijn (de tent met alle wanden omhoog gerold) is niet helemaal eerlijk… Op de foto zie je niet dat er op 30 meter afstand links en rechts  ’n andere tent staat, waardoor je niet heel veel privacy zou hebben. De achterwand blijft echter wel de hele nacht open; we worden dan ook wakker met ’n prachtige zonsopkomst in beeld! Bij aankomst in de tent werden we gewezen op de flatscreen met slechts 1 kanaal: het schitterende uitzicht….. Vlak voor zonsopkomst (iets voor zessen) wordt er ’n kan koffie op je dek gezet ; al met al ‘n mooi begin van de dag.

zonsopkomst vanuit ons hemelbed....

’s Middags staat er nog steeds ’n flinke wind waardoor het canvas met veel kabaal klappert en de grote houten palen kraken dat het ’n lieve lust is. De oordopjes die naast het hoofdkussen liggen bieden niet veel soelaas. Gelukkig gaat bij zonsondergang (we staan weer met sundowners en snacks op ’n duin; da’s ’n prettige gewoonte J)  – zoals naar verluid elke dag –  de wind liggen en hebben we ’n heerlijk rustige nacht. Het diner aan de family-table is heerlijk, maar minder gezellig dan andere keren; de andere 10 gasten zijn Duitstalig en niet erg genegen om ons in het gesprek te betrekken. Het menu wordt uitgelegd in Namlish (Engels) en de kliktaal; toch handig die cursus…..

De volgende dag rijden we tijdens de ‘day drive’ met de safariwagen ruim 7 uur van hot naar her door het reservaat; vooral mooi vanwege het steeds wisselende landschap. Qua wild voornamelijk oryxen en springbokken. Gids Ben weet verder op ’n vakkundige manier een grote “dancing white lady” (spin) te spotten en 30 cm diep met z’n handen uit warme zand te scheppen.  Later ziet-ie met z’n scherpe ogen 2 kameleons in de struiken; dacht altijd dat dat flinke beesten waren, maar ze zijn niet veel groter dan ’n centimeter of 15. Aan het begin van de middag stoppen we bij ’n berg enorme rotsblokken, waar binnen ‘n paar minuten ’n prachtig gedekte tafel met heerlijke lunch klaar staat in de schaduw onder de rotsen. Ze noemen het ’t Hardrock Café! ‘Kunnen we er weer één toevoegen aan ons lijstje Hardrock Cafe’s!

Hardrock Café

De tweede avond komen de andere gasten ’n beetje los tijdens het heerlijke 5-gangen diner (met als hoogtepunt ’n super malse en mooi rode springbok-biefstuk; we hebben inmiddels ’n heel scala aan wild gegeten (zebra, impala, oryx, kudu, eland en springbok)) en komen de wilde verhalen toch nog ter tafel. De 4 Zwitsers hebben inmiddels 3 lekke banden gehad, de 4 Duitsers hobbelen met ’n eenvoudig VW-busje over het wasbord en rijden veel langere etappes.

Buiten is het inmiddels zoooo stil. Alleen zo nu en dan ’n geluid dat lijkt op dat van ’n lachende kikker (of ’n bezopen vogel); het blijkt een “barking gekko” te zijn. Nooit geweten dat reptielen zo’n kabaal konden maken. Bovendien is het ’s nachts zoooo donker – geen enkele lichtverontreiniging – dat je werkelijk honderden sterren kunt zien. Wat voel je je dan nietig!
Inmiddels, terwijl ik dit schrijf, schijnt de opkomende zon weer in m’n ogen en gaan we ons opmaken voor de volgende etappe naar Aus. Weer zo’n 300 km gravelroad voor de boeg, maar in Aus gloort het asfalt! Eerst nog even 6 uur schudden en hobbelen….. (en bidden dat de Suzuki ’t blijft doen)