Sandy

Zoals het de echte Namibië-reiziger betaamt hebben wij ook het boekje “Solitaire” van Ton van der Lee gelezen. Hij was ’n gevierd filmproducer die de hectiek van Amsterdam heeft omgeruild voor de rust van Solitaire; ’n kruispunt midden in de Namib woestijn. Toen hij er arriveerde was er niet veel meer dan ’n tankstation en ’n klein winkeltje annex bakkerij; nu is er ’n restaurant, lodge, camping…. Hij geeft ’n mooie sfeerbeeld van de Namib .

 

Solitaire is ook ’n mooie tussenstop voor ’n kop koffie met appeltaart (van Moose, één van de hoofdpersonen in het boek) tijdens de reis van Swakopmund naar Sesriem.  Wanneer we Swakopmund ’s ochtends vroeg verlaten hangt er weer ’n dichte mist. Van Chris hebben we gisteren geleerd dat de woestijn hier leeft van die “micro-drops”; als het al regent valt er maar zo’n 20 mm per jaar! 50 km landinwaarts breekt de zon door en brandt er meteen lustig op los. Het wordt wellicht saai, maar de weg was weer abominabel…… We begrijpen niet hoe de Namibiërs kunnen  blijven volhouden dat hun wegennet zo prima is. Misschien zijn wij wel teveel verwend!

Uiteindelijk  – na zo’n 7 uur rijden  – bereiken we  Sesriem; daar logeren we in het Desert Camp en hebben ’n prima “tent” me eigen braai (bbq), waar ’s avonds de impala-steaks op liggen te sissen. De volgende ochtend weer voor dag en dauw op pad; we staan om 06.15 uur al in de rij voor het hek van het Namib Naukluft Park (50.000 km² woestijn!) om vlak na zonsopgang bij Deadvlei en Sossusvlei te kunnen zijn (nog 65 km rijden vanaf het hek) om zo de grootste hitte te vermijden en van het mooie licht en de schaduwwerking op de rode duinen te kunnen profiteren. Het laatste stuk van 4 km is alleen voor 4X4’s, dus dat zouden we in principe moeten kunnen rijden, maar op het laatste moment besluiten we toch om de shuttleverbinding verder te gaan. ‘Zijn daar later zo blij als ’n kind om wanneer we verschillende 4x4’s zien  die vastzitten in het zand; één klojo hebben we op de heen- en de terugweg uit het zand moeten duwen…. De druiloor.

 

 Sossusvlei en Dune 45  is de nummer één toeristische attraktie van Namibië maar – ook vanuit Windhoek –alleen na uren hobbelen te bereiken! Het is inderdaad schitterend, vooral Deadvlei met de dode bomen.  Helaas steekt er in de loop van de ochtend  ’n fikse zandstorm op met als gevolg dat we één van de must-do’s hier (het beklimmen van Dune 45) halverwege moeten  afbreken omdat we gezandstraald worden….. (eerlijk gezegd maken de 38° C het klimmen ook niet echt aangenaam!) We noemen de storm dan ook “Sandy”, naar de orkaan die aan de oostkust van de VS heeft huisgehouden. Inmiddels is de wind hier wat gaan liggen en gaan we zo weer terug naar het park voor ’n wandeling door de Sesriem Canyon. Later vanavond gaat de braai weer aan!  Zelden gebarbecued met zo’n spectaculair uitzicht….

Morgen slechts ’n korte etappe (120 km) naar Wolwedans; ’n privé-reservaat (Namib Rand Nature Reserve) als onderdeel van het grote nationale park. Onze verwachtingen voor Wolwedans zijn hooggespannen; het is bepaald geen toeristenklasse, maar ’n full inclusive droombestemming (zie de link) Zo nu en dan moet je ‘ns uit de band springen als het kan….. Helaas maar voor 2 nachten!  Maar hopen dat het daar niet stormt, want daar logeren we in die tent waar alle wanden van omhoog gerold worden….

(’t is jammer genoeg  zo sjiek dat er geen wifi is J)