Vlak voordat in Nederland de emotionele herdenkingsdienst
van de MH-17 ramp plaats vindt vliegen we in een bomvolle 747 over (het noorden
van) de Oekraïne. Dat is zeker een moment van bezinning; wat een paniek – ook al was het maar even – moet dat zijn
geweest… We vliegen voor nop (zie vorige blog; “dat is dan wel weer boffen…”)
en zitten perfect bij de deur, dus ruimte voldoende. Vlak voor het geplande
vertrek meldt de piloot dat er ’n probleem is met één van de deuren; we zien de
vouchers al weer verschijnen… J
Maar gelukkig vertrekken we een half uur later en vliegen de 10 ½ uur om. Toch
altijd weer fijn om met beide benen op de grond te staan, ondanks de brandende
zon en de vochtige warme deken….
Met onze helse rit dwars door Bangkok van vorig jaar nog
vers in het geheugen, hebben we deze keer besloten om ons op te laten halen.
Dat was een goede keus, ook omdat we tijdens de 3 uur durende rit wat gemiste
slaap konden inhalen (en dat terwijl de
rit veel turbulenter was dan de uiterst rustige vlucht). Halverwege – tijdens
de korte onderbreking voor de lunch – hebben we de goed bedoelde adviezen van
de chauffeur en de mevrouw achter de
bakken met gerechten (very spicey…!!) weer in de wind geslagen, maar ook dit
keer was het vuur in m’n mond nauwelijks te blussen…. Weer even aan wennen:
“very spicey”, betekent hier ook echt
very spicey!
De ontvangst in Villa Chan door sleutelbeheerder Cees en
zijn vrouw Panjit was wederom allervriendelijkst en het hele huis stond vol met
bloemen. En later die avond was Blacky
er ook weer als de kippen bij toen de geuren van de geroosterde kip blijkbaar 2
deuren verderop te ruiken waren! (zelfs “ons” mangovrouwtje op de grote
overdekte markt herkende ons, lachte van oor tot oor en zei iets wat we niet
verstonden, maar het zal vast vriendelijk bedoeld zijn geweest. Maar ja, ze zag
ons dan ook waarschijnlijk al net als vorig jaar weer om de dag 2 kilo mango’s
afnemen…..)
De huurauto zou om 17.00 uur bij het huis worden afgeleverd;
toen we om 17.15 uur onraad roken hebben we rap met de pre-paid mobiele telefoon van het
huis (mooie service!) contact gezocht met Thai
Rent a Car. De lieftallige dame stond al en kwartier aan te bellen bij het
verkeerde huis en was juist van plan om terug naar het kantoor te rijden… Lang
leve de mobiele telefoon (we moesten namelijk nog wel even naar de supermarkt….) Gezien
het weggedrag van de Thai en de toestand van de wegen zal het een hele uitdaging
worden om de gloednieuwe en spierwitte Mitsubishi Mirage in dezelfde staat
terug te brengen over 35 dagen.
Toen we de eerste ochtend vroeg “als vanouds” weer op de
veranda onze koffie dronken konden we het ons allebei niet voorstellen dat er
een (heel druk) jaar tussen de laatste keer in 2013 en deze mooie ochtend was
geweest. Bizar! Misschien hebben we – zoals de Boeddhisten geloven – in een
vorig leven wel in Thailand geleefd en horen we hier thuis…..?? ;-)
Ook het eerste rondje Hua Hin was als “back to normal”;
greenfees regelen op het kantoor van Sabai Sabai, struinen over de markt en
foerageren bij de schitterende Tesco Lotus supermarkt. Deze keer niet m’n dikke
kookboek “De Thaise Keuken” meegenomen, maar de digitale versie van een nieuw
boek van een Amerikaan, die ondertussen een
keten met Thaise restaurants (Pok Pok) heeft opgezet in de USA en een
heel leuk leesbaar en informatief kookboek heeft geschreven (Pok Pok van Andy
Ricker). Als het goed is komt er één dezer dagen een Nederlandse versie uit.
Een aanrader voor de liefhebbers!
1 comment:
klinkt weer heerlijk. ben jaloers!!! hier heerlijk aan het werk.Liefs Marijke
Post a Comment