Ontberingen in the outback….

(In Melbourne koopt Paul ’n nieuw speeltje; ’n klein kastje – ter grootte van een mobiele telefoon – waarmee we overal internet hebben op de laptop en de iPad. Die hadden we eigenlijk al op Tasmanië willen kopen, maar aangezien de verkoper in Hobart niet erg enthousiast was over de dekking hebben we dat toen niet gedaan. De verkoper in Melbourne was overtuigend, dus gekocht. Dat zou later nog goed van pas komen…)
In Western Australia (WA; dubbeljoe-eeee) moeten we weer even wennen aan de nieuwe tijdzone (-3 uur), zodat we ’s ochtends al om kwart over zeven – op weg naar het camperverhuurbedrijf – zitten te ontbijten bij McDonalds. We bereiden ons voor op de spannende tocht door de outback; eenmaal op de Great Northern Highway blijken de ontberingen wel mee te vallen. Wel merken we al snel dat het bloed- en bloedheet is en dat de vele vliegen bij voorkeur in je ogen, oren en neusgaten gaan zitten. Gelukkig hebben we de vliegennetjes meegenomen die we 5 jaar geleden hier gekocht hebben. Tonen niet zo charmant, maar zijn wel zeer effektief! De weg (de “95” van Perth naar Port Hedland in het noorden, over 1650 kilometers) is niet al te breed, maar verder in goede conditie; we komen weinig personenauto’s tegen, maar des te meer “road trains”. Dat zijn enorme vrachtwagen-combinaties met soms wel 4 enorme aanhangers. (ze mogen maximaal 53 meter lang zijn!)Daar ga je wel voor aan de kant……. Ook slechts om de 100-150 km een gehucht langs de weg, dus dat is ’n beetje oppassen met de diesel.


Ondanks de tamelijk versleten schokbrekers (we hebben hetzelfde model als op Tasmanië, maar wel ’n stuk ouder) rijden we 560 km in 6 uur naar onze eerste etappeplaats Mt Magnet, ’n oud golddiggers-dorpje in de middle of nowhere. Met maar liefst bijna 1000 inwoners is dit één van de grootste dorpje langs de route.

Vlak nadat ik de voorgaande alinea’s heb geschreven vertrekken we op woensdag voor nog eens 600 km op de “95” richting Meekatharra en uiteindelijk Newman (waar we ’s middags willen gaan golfen); na ruim 300 km geeft de motor het om 12 uur op…. De dichtstbijzijnde gehuchten zijn 2 uur naar het zuiden of 2 ½ uur naar het noorden, hier midden in de outback heeft ’t mobieltje natuurlijk geen bereik; kortom de paniek slaat toe! Gelukkig stopt de eerste “road train” die we langs zien komen en kunnen we via z’n satelliettelefoon kontakt opnemen met de hulpdienst van Maui. Ze beloven dat er ’n takelwagen zal komen… Die komt uiteindelijk na 7 uur (!) en brengt ons weer 2 uur naar het zuiden , waar we met onze laatste krachten om 21.00 uur de campsite in Meekatharra op rijden.En nu komt 't... Hoewel we die 6 uur in de brandende zon geen bereik hadden voor de telefoon, hadden we via Paul’s apparaatje wel internetverbinding, zodat we via e-mail en later zelfs via skype contact hadden met de mevrouw van Maui. Dat zal me de rest van m’n leven worden nagedragen en ’t moet gezegd worden het was ’n godsgeschenk!


Inmiddels is er vanuit Perth ’n nieuwe camper onderweg, die morgen rond het middaguur hier zal arriveren; we gaan er alsnog vanuit dat we dan weer dezelfde route zullen gaan rijden…..