wallabies, wombats & platypus

Door de flinke wind in de rug duurt de vlucht van Singapore naar Melbourne maar 6 ½ uur; we vliegen met de gloednieuwe A380. Maar ook in deze super-de-luxe dubbeldekker zitten we op het beneden-deck met onze knieën tegen de kin. Wel valt op dat de motoren een stuk geruislozer zijn dan normaal en dat we vrijwel geen turbulentie hebben. Leve de A380!
Na het oppikken van de camper slaan we bij de dichtstbijzijnde Woolworth proviand in voor de komende dagen; we hebben al snel door dat het levensonderhoud hier op dit eiland aan de prijzige kant is. Brandstof voor de camper valt nog mee (iets meer dan een euro per liter), maar voor ons eigen motortje is het ’n stuk duurder, terwijl het spul waarmee we de lever smeren haast onbetaalbaar is…

Het Mountfield NP (80 km ten noord-westen van Hobart) doet – met de prachtige watervallen, de pré-historisch aandoende ‘fern trees’, de fel groene mossen en de immense ‘Swamp Gums’ denken aan ’n sprookjesbos. We zijn nog maar nauwelijks op Tasmanië of we lopen daar tijdens onze wandeling tegen de eerste Walibi (met jong in de buidel; het is per slot van rekening voorjaar hier…) aan! Het is een prettig gevoel dat we geen beren op ons pad kunnen tegenkomen; we hoeven dan ook niet – zoals we dat vorig jaar in Canada deden – uit volle borst te zingen om ze weg te jagen. Maar ja, hier kan ’n plotsklaps wegspringende kangoeroe ons al flink doen schrikken… Het enige venijnige beestje dat je hier kan tegenkomen is de “Tasmanian Devil” ; een agressief roofdiertje met het formaat van het welbekende nichtenhondje. De kans dat je ‘m in het wild tegen komt is niet zo groot aangezien ze – als gevolg van een bijzondere vorm van kanker – in een rap tempo aan het uitsterven zijn. We zullen het beestje dan waarschijnlijk ook alleen zien in één van de breeding-centres, waar ze uit alle macht proberen de diersoort van de ondergang te behoeden. De Tasmanian Tiger is inmiddels 25 jaar geleden uitgestorven; sommigen zeggen dat-ie nog rond loopt op het eiland…



Woensdag en donderdag maken we wandelingen in het Cradle Mountain NP rondom Lake St Clair en later – op weg naar Strahan [Stroon] aan de west kust – in het Franklin Gordon Wild Rivers NP. We horen dat het hier het hele jaar door 7 van de 10 dagen regent; met slechts ’n paar miezer buitjes zijn we dus best wel blij. We kunnen in Derwent Bridge niet heen om de nieuwe attractie; the Wall in the Wilderness, ’n uiteindelijk 100 meter lange houten beeldhouwwerk over de geschiedenis van Tasmanië (zie www.thewalltasmania.com ) Prachtig!