van noord naar oost

Zo zie je de ene dag voor het eerst van je leven ’n wombat langs hobbelen, en zo zit je ’n dag later van ’n wandeling uit te puffen en komt er één haast aan je voeten snuffelen… We zijn maar 2½ uur rijden naar het noorden (via Devonport voor het foerageren) aan de kust beland in het Narawntapu National Park, ook wel het ‘buideldier Serengeti’ genoemd. Er zijn echter niet alleen maar buideldieren; tijdens de wandeling ’s middags verstijft Paul plotsklaps bij ’n bochtje. ’n Gitzwarte, 2 meter lange slang blokkeert de weg… Godzijdank kunnen we geen onderscheid maken tussen giftige en niet-giftige slangen; we zullen dus nooit weten hoe het had kunnen aflopen. Terug maar via het strand gewandeld. We zijn de enige op de camping en staan per abuis bijna in een ’n wombat-nest/hol; de kleine laat één keer z’n neus zien, maar de rest van de familie loopt rustig te grazen rondom onze plek. En als we later de bbq weer uitklappen komen ook de kangaroes, wallabies en de pademelons ons even uitchecken. Gelukkig ligt er lamsvlees op de grill! Na het eten wandelen we nog even over de “Spring Meadow” en met de ondergaande zon levert dat ’n echte ‘wauw-ervaring’ op!


Op het TV nieuws (we liggen elke ochtend heerlijk met ’n kop koffie naar het ochtendprogramma te kijken en wakker te worden) zien we dat het zuidoosten van het vaste land het flink te verduren krijgt met storm en onweer; wij krijgen daar 2 dagen – in de vorm van ’n paar buitjes – ’n staartje van mee. Mooi weer om Launceston (2e stad van Tasmanië) te bezoeken; we doen de 2 highlights. Het Wood Design Museum en de Cataract; alle twee – net als de rest van de stad – niet spectaculair…. Verder zoeken we de lokale McDonalds weer ‘ns op om op ons gemak te internetten; wat is dat toch ’n mooie service, ze hebben inmiddels trouwens ook echte koffie! Het is in ieder geval weer dat past bij Barnbougle Dunes, één van de mooiste links banen van Australië. (de Presidents Cup-fever begint trouwens al aardig op gang te komen; alle hot shots – waaronder Tiger natuurlijk – doen dit weekend al mee aan de Australian Open)
Van Bridport rijden we via de Tasman Highway naar St Helens aan de oostkust ; de highway is een smal en kronkelig tweebaans weggetje, dus elke keer weer oppassen bij een tegenligger. “Weg van de snelweg” bezoeken we in Legerwood een bijzonder oorlogsmonument. In 1918 zijn hier ter ere van de omgekomen dorpsgenoten tijdens WOI bomen geplant; toen deze bomen tien jaar geleden in verband met de veiligheid eigenlijk gekapt zouden moeten worden heeft een artiest met een kettingzaag ze omgetoverd tot beelden van de soldaten. Bijzonder!


De parelwitte stranden, turquoise baaitjes en oranje rotsen (tgv ’n soort schimmel) van de Bay of Fires vragen eigenlijk om een zonnetje en blauwe lucht; nu lijkt ’t alsof er een enorme rookwolk boven de Bay of Fires hangt…..We kopen een bak oesters en ’n citroen en brengen de rest van de dag door in de camper (die overigens tot aan de nok toe vol hangt met ondergoed, sokken en shirts, aangezien de droger de fikse hoeveelheid wasgoed niet aan kon…. )